CCC 2010, το βάπτισμα του πυρός

Στον δρόμο προς το Tete La Tronche (17K) Στον δρόμο προς το Tete La Tronche (17K)

Η πρώτη φορά είναι και η πιο γλυκιά. Έτσι λένε. Η καλή τύχη λοιπόν με έφερε στο Chamonix, τέλη Αυγούστου του 2010 να δοκιμάσω τον πρώτο μου ultra αγώνα βουνού, αγώνα 100 χιλιομέτρων στα πλαίσια της διοργάνωσης του The North Face Ultra Trail du Mont Blanc. Ο μεγαλύτερος αγώνας που είχα τρέξει ήταν ο Kentavros Ultra Trail, 68 χιλιόμετρα τον Μάιο του 2010, έτσι ουσιαστικά βάδιζα στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Θα ήταν η πρώτη φορά που θα έβγαζα ολόκληρη νύχτα στο βουνό...και σε τι βουνό! Στο θρυλικό Mont Blanc! Ήξερα ότι οι καιρικές συνθήκες μπορεί να μην ήταν ιδανικές αλλά τίποτε δεν με προϊδέαζε για αυτό που θα ακολουθούσε...

Λίγα λόγια για την περιοχή.

Η κοιλάδα του Chamonix είναι μαγευτική! Όνειρο χρόνων η επίσκεψη εκεί αφού αποτελεί το κέντρο του αλπινισμού στην Ευρώπη και όχι μόνο. Είναι ένας παράδεισος των ορεινών σπορ. Κάθε λάτρης των σπορ αυτών πρέπει να προσπαθήσει να επισκευτεί την περιοχή τουλάχιστον μια φορά στην ζωή του. Πεζοπορία, ορειβασία, αλπινισμός, αναρρίχηση βράχου-πάγου, ποδήλατο βουνού-ασφάλτου, παραπέντε, ράφτινγκ, καγιάκ κ.α είναι μόνο μερικές από τις δραστηριότητες που μπορεί κάποιος να κάνει εκεί. Η φύση μαγευτική. Νερά παντού (ειδικά τις μέρες του αγώνα...), πράσινο σε όλα τα υψόμετρα ακόμα και στα αλπικά όπου τα λιβάδια δεν ξεραίνονται ποτέ. Τα χωριά είναι ζωγραφιές, στολίδια σκέτα που συμπληρώνουν αυτή την ομορφιά. Παντού έβλεπες ανθρώπους με μπατόν, απλούς πεζοπόρους κάθε ηλικίας και πωρωμένους αλπινιστές με πλήρη εξάρτηση. Παράδεισος! Εμείς μέναμε στην Megeve, ένα χειμερινό τουριστικό θέρετρο 30-40 λεπτά από το Chamonix. Επίσης πανέμορφη περιοχή που βρίσκεται στην βάση μιας κοιλάδας η οποία αποτελεί συνέχεια της κοιλάδας του Chamonix και προσφέρεται και αυτή για κάθε είδους δραστηριότητα.

Η προηγούμενη μέρα

Φτάσαμε οδικώς από Μιλάνο με τον Νίκο και τις γυναίκες μας γύρω στις 3 το μεσημέρι της Πέμπτης, την προηγούμενη του αγώνα. Το θέαμα του Mont-Blanc και των παγετώνων μας άφησε με ανοιχτό το στόμα. Πραγματικά δεν περίμενα τέτοιο θέαμα. Η ζέστη αρκετή και η ο ήλιος έκαιγε όπως στην Ελλάδα. Παρόλα αυτά, ο ουρανός είχε φοβερή διαύγεια παρόλη την υψηλή θερμοκρασία. Οι γυναίκες μας έβριζαν που τις βάλαμε να πάρουν Αναμνηστική φωτό με τον Νίκο την προηγούμενη μέρα κάτω από την ασπίδα. Το άγχος είχε χτυπήσει κόκκινο ήδη!μπουφάν και αδιάβροχα μαζί τους. Ξέρετε τώρα: "δεν πήρα και την βερμούδα την τάδε με τις σαγιονάρες τις τάδε" και τα γνωστά! Με λίγο ψάξιμο πήγαμε στον τεράστιο χώρο που έδιναν το starter pack και φάγαμε την πρώτη κρυάδα. Μια ουρά μέχρι έξω αλλά γρήγορα μάθαμε ότι έφταιγε το ηλεκτρονικό σύστημα που είχε κολλήσει για λίγο και δημιούργησε αυτή την ουρά. Γιατί όταν άρχισε να τσουλάει η διαδικασία τσούλησε αρκετά γρήγορα. Αφού πήραμε τα νούμερα κατευθυνθήκαμε στον πολύ όμορφο χώρο της έκθεσης με τα ξύλινα σπιτάκια. Όμορφα οργανωμένος και με ωραία πράγματα αλλά η ζέστη και η κούραση του ταξιδιού άρχισε να μας βαραίνει τα πόδια και είπαμε να την κάνουμε γύρω στις 6:00 για την Megeve για να φάμε, να ετοιμάσουμε τις τσάντες και να ξεκουραστούμε. Αφού ψιλοχαθήκαμε στον δρόμο και καθυστερήσαμε λίγο, φτιάξαμε μια ωραία μακαρονάδα σπιτική και άρχισε η μαγική στιγμή του φτιαξίματος του σακιδίου. Όντας άπειρος σε αγώνες τόσο μεγάλους (ήταν ο μεγαλύτερος για μένα...) και αφού είχα δει την πρόβλεψη του καιρού αποφάσισα να ξεκινήσω με λίγο παραπάνω βάρος όσον αφορά ρουχισμό και φαγητό έτσι ώστε να έχω μια κάποιου είδους αυτονομία (κάτι που θα με έσωζε μερικές ώρες αργότερα). Αφού λοιπόν τελειώσαμε τις ετοιμασίες πέσαμε για ύπνο. Παραδόξως κοιμήθηκα χωρίς το παραμικρό πρόβλημα, το ξυπνητήρι του κινητού όμως είχε άλλη γνώμη και με ξύπνησε στις 4:30 (αντί τις 5:30) αφού δεν καταλαβαίνει από διαφορά ώρας ή κουρασμένα παλικάρια και τέτοια! Ας είναι λέω, κάθε εμπόδιο για καλό, αφού είχα χρόνο στην τουαλέτα μπόλικο!!!!!

Ο αγώνας

Ξεκινήσαμε στις 6:00 για Chamonix με σχετικά κλειστό καιρό αφού έπρεπε 7:00 να πάρουμε το λεωφορείο για Courmayer. Είχαμε μπόλικο χρόνο εκεί να ετοιμαστούμε στο αθλητικό κέντρο (με ένα πολύ όμορφο παγοδρόμιο) και να πάρουμε τον δρόμο για το κέντρο του χωριού όπου θα δινόταν και η εκκίνηση. Αφού καθίσαμε σε ένα όμορφο καφέ και μετά από διάφορες αποτυχημένες προσπάθειες να δώσουμε στην ιταλίδα γκαρσόνα να καταλάβει ότι θέλουμε μέλι (honey, not marmelade, the other one that does...bzzzzzzz!!!!) πήγαμε στον χώρο της εκκίνησης όπου Βροχή και ομίχλη...μούσκεμα ήδη από το 5ο χλμ! Το κρύο θα ερχόταν αργότερα...άρχισε να ψιχαλίζει. Στην γραμμή της αφετηρίας είδαμε τον Καλοφύρη και αφού του ευχηθήκαμε τα καλύτερα (μπράβο ρε Νικόλα...) είδαμε Κατσάνο, Σπυριδόπουλο, Σκόπα, Μπάγιο πήραμε κουράγιο για την δύσκολη συνέχεια. Με το σήμα της εκκίνησης, τον κόσμο και την μουσική ένιωσα μια τρομερή ανατριχίλα και μια συγκίνηση χωρίς προηγούμενο. Η βροχή έπεφτε καταρρακτωδώς από την αρχή. Οι δρόμοι είχαν γίνει χείμαρροι και μέχρι το Planpicieux (7o χλμ) είχαμε ήδη γίνει μούσκεμα. Εκεί ακριβώς αρχίζει και ο συνωστισμός αφού το μονοπάτι στενεύει και οι κλίσεις μεγαλώνουν. Μέχρι το Bertone (12ο χλμ) ήμασταν εντός στόχων παρόλο τον τρομερό και άνευ προηγουμένου συνωστισμό. Πολλές ήταν οι φορές που αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε εντελώς από την πολυκοσμία και πολλοί ήταν εκείνοι που έκοβαν το μονοπάτι από όπου μπορούσαν. Αποφασίσαμε να μην γίνουμε και εμείς "έλληνες" και να περιμένουμε στην σειρά μας παρότι κάθε φορά που σταματάγαμε τα βρεγμένα ρούχα μας κρύωναν παρότι η θερμοκρασία δεν ήταν ιδιαίτερα χαμηλή. Η λάσπη έκανε την εμφάνισή της σε σημείο να αναγκαστώ να σφίξω τα κορδόνια γιατί κόλλαγαν στην λάσπη και παραλίγο να μου έβγαιναν. Ο αέρας καθώς ανεβαίναμε έδειχνε τα δόντια του. Η βροχή αραίωνε κατα διαστήματα και μας κούρασε λίγο το -απαραίτητο όμως- βάλε βγάλε του αντιανεμικού. Μετά το Bertone το αντιανεμικό δεν βγήκε καθόλου. Μέχρι το Tete la Tronche (17o χλμ) οι κλίσεις ήταν διαφορετικών δυσκολιών και ο καιρός έδειχνε σημάδια ανάκαμψης αφού έβγαλε μέχρι και ήλιο σε κάποιες φάσεις. Η λάσπη είχε λιγοστέψει και νομίζαμε ότι τα χειρότερα πέρασαν. Πανέμορφα αλπικά λιβάδια και πανέμορφη η θέα του Mont-Blanc (όσο φαινόταν...) απέναντι. Μετά από εκεί για λίγο είχε απότομη και επικίνδυνη κατηφορική κλίση (κάποιοι τολμηροί την πάτησαν και μέτρησαν πετρούλες) αλλά μετά οι κλίσεις εξομαλύνονταν και ήρθε η ώρα για λίγο απολαυστικό τρέξιμο σε ωραίο και εύκολο τεραίν. Ο καιρός άνοιγε, ανοίγαν και οι καρδιές μας και ζεσταθήκαμε λίγο. Το τοπίο εξακολουθούσε να είναι φανταστικό. Στο Bonatti (22o χλμ) ήμασταν πολύ καλά και μέσα ή και καλύτερα από τις προβλέψεις μας. Στο κατέβασμα για Arnuva (27ο χλμ) στην βάση μιας πολύ όμορφης κοιλάδας ήταν η τελευταία φορά που είδαμε τον ήλιο... Μόλις εκεί ήταν ο πρώτος πλήρης σταθμός με όλα τα καλούδια. Καλή τροφοδοσία με πολύ πρόθυμους εθελοντές. Στο ανέβασμα για Grand (ξε)Col Ferret (31,5 χλμ) όπου οι κλίσεις της Σκούρτας είναι ίσιωμα, είχε ακόμα συνωστισμό. Τσούκου τσούκου με οικονομία δυνάμεων βγήκε και αυτή. Λίγο πριν την κορυφή ο αέρας μας έδειξε τα δόντια του. Ψόφος... Γρήγορα κατέβασμα όπου πραγματικά έχει σημεία απίστευτου κάλλους αλλά και μονοπάτια για πολύ τρέξιμο. Για τα ελληνικά δεδομένα φάνταζαν αεροδρόμια! Ήταν και το πρώτο σημείο του αγώνα που πραγματικά το μονοπάτι αποσυμφορήθηκε, μετά από 31 χλμ! Λίγο νεράκι και ανασύνταξη δυνάμεων στο La Peule (35o χλμ) έναν μικρό και συμπαθητικό σταθμό-έκπληξη αφού ο χάρτης τον ανέφερε σαν απλό σημείο ελέγχου. Βουρ για την συνέχεια της κατηφόρας λοιπόν με μπόλικο απόθεμα δυνάμεων. O καιρός άρχισε να κλείνει και οι πρώτες ψιχάλες γρήγορα έγιναν καρεκλοπόδαρα. Κοντεύαμε όμως για La Fouly λέγαμε... Όλα είχαν μετατραπεί σε λάσπη, ακόμα όμως δεν είχαμε δει τίποτα. Φτάνοντας στον σταθμό του La Fouly (41o χλμ) η πρώτη κρυάδα. Απίστευτος συνωστισμός μέσα στην σκηνή για μια γουλιά ζεστή σούπα ή τσάι γιατί έξω έριχνε καρέκλες και η θερμοκρασία έπεφτε σιγά σιγά αφού σουρούπωνε. Δεν υπήρχε περίπτωση να κάτσω να περιμένω μισή ώρα λέω στον Νίκο, θα ψοφήσω στο κρύο. Αφού φάγαμε και ήπιαμε τα δικά μας (τουλάχιστον νερό είχε να γεμίσεις όσο ήθελες) την κάναμε La Peule (35K). Το παράθυρο καλοκαιρίας θα διαρκούσε λίγο...από εκεί γρήγορα γρήγορα. Στο κατέβασμα για Praz De Fort (50ο χλμ), ένα χωριό κουκλί όπου οι κάτοικοι μέσα στην βροχή μας υποδέχονταν με κουδούνες ή ότι άλλο έκανε φασαρία (ένα παιδάκι είχε πάρει δύο καπάκια κατσαρόλας!) άρχισε ο Νίκος να μένει πίσω. Εμφανίστηκε ο πόνος στην πατούσα του και δώσαμε ραντεβού για Champex Lac αφού δεν ήθελα να κόψω ρυθμό. Το κρύο ήδη μας διαπερνούσε και ήμασταν βρεγμένοι ως το κόκκαλο. Στο ανέβασμα για Champex Lac βγήκαν και οι φακοί παρότι άνοιξα λίγο ρυθμό μπας και προλάβω. Η βροχή ασταμάτητη. Η λάσπη όλο και πιο έντονη. Πανέμορφο πραγματικά το μονοπάτι. Είχε κατα μήκος φιλοτεχνημένα διάφορα δημιουργήματα από ξύλο. Υπο άλλες συνθήκες θα βλέπατε πολλές φωτογραφίες αλλά εκείνη την στιγμή ήθελα να βάλω κάτι στεγνό πάνω μου! Φτάνοντας στο Champex Lac (55ο χλμ) τον μεγαλύτερο σταθμό του CCC, δεύτερη κρυάδα. Της κακομοίρας! Δεν είχε θέση να κάτσεις! Μέσα στο μπάχαλο έψαχνα να βρω την γυναίκα μου να μου δώσει τα ρούχα και έχασα λίγο χρόνο εκεί. Πρώτο μου μέλημα να αλλάξω τα ΠΑΝΤΑ! Μετά το φαγητό όπου εννοείται ότι δεν περίμενα στην ουρά... Ο Νίκος 15 λεπτά μετά από μένα και πήρε την απόφαση να μην συνεχίσει και καλά έκανε! Δεν φεύγεις από εκεί αν δεν είσαι απολύτως καλά, ειδικά εκείνη την νύχτα. Καίριος σταθμός αφού μετά από εκεί έχει δύσκολες ανηφόρες και ... την νύχτα. Συνολικά έκατσα εκεί 50 λεπτά! Με δυνάμεις και ζεστός έφυγα για τα δάση της Bovine για τα οποία πολλά είχα ακούσει...και όχι άδικα! Νομίζω το ανέβασμα για της Bovine ήταν το πιο δύσκολο αφού και τεχνικό (με πέτρες και κροκάλες αλά Χούνη) και με καλή κλίση. Νερά παντού, λάσπη, λάσπη, λάσπη. Χείμαρροι είχαν δημιουργηθεί κατά μήκος του μονοπατιού αλλά και στο ίδιο το μονοπάτι. Από ένα σημείο και μετά έμπαινα στα νερά και το πόδι ανακουφιζόταν...άσε που έπλενες και τα παπούτσια!!! Στα ψηλά γύρω στα 2000μ υψόμετρο που το μονοπάτι τραβερσάρει παρακάλαγα για λίγη ανηφόρα. Να τρέξεις δεν μπορούσες, η λάσπη ήταν εκεί να μην σε αφήνει. Τα μπατόν με έσωσαν αφού ακόμα και στο ίσιωμα τα χρησιμοποιούσα για λίγη σταθερότητα. Κάθε βήμα διπλή κούραση αφού έπρεπε να διορθώνεις συνέχεια. Αφού έφτασα στην Bovine (65o χλμ) αντιλήφθηκα ότι τα πράγματα όντως δεν πήγαιναν καλά. Στην 5x5 σκηνή έβλεπες ανθρώπους εξαντλημένους να τουρτουρίζουν τυλιγμένους με αλουμινοκουβέρτες ή κουβέρτες των διασωστών. Έφαγα κάτι (δικό μου, δεν είχε εκεί φαγητό) ήπια και έφυγα. Δεν ήταν να κάθεσαι πολύ. Φοβερός αέρας και πολύ κρύο. Θα ήθελα να έβλεπα την θερμοκρασία εκείνη την ώρα. Το κατέβασμα για Trient ανακουφιστικό αφού μόλις μπήκαμε στο δάσος τουλάχιστον δεν είχε αέρα. Το βασίλειο της λάσπης είχε για τα καλά εγκατασταθεί. Αντί να εκμεταλλευτώ το κατέβασμα για να κερδίσω λίγο χρόνο έπρεπε να προσέχω μην φάω τα μούτρα μου καθώς είχε και σημεία με πετρούλες ζόρικα και ήταν και πίσσα σκοτάδι. Έτσι λοιπόν έφτασα στο Trient (71ο χλμ), κεντρικός σταθμός κι αυτός. Αφού έφαγα τα σαλάμια μου, τα τυριά μου και τα ψωμάκια μου την έκανα κι από εκεί με αρκετές δυνάμεις και χωρίς πολλούς πολλούς πόνους. Αφού λοιπόν άρχισα να ανεβαίνω έγινε το εξής παράδοξο. Για πολλή ώρα ενώ είχα συνηθίσει με κόσμο γενικά δεν έβλεπα κανέναν ούτε μπροστά, ούτε πίσω. Συνέχισα έτσι, κόβοντας ρυθμό για άλλα 10 λεπτά, τα ίδια. Κάτι δεν πάει καλά, λέω. Αποφάσισα να περιμένω μέχρι να δω φακό. Θα κατέβαινα αν στα επόμενα 5 λεπτά δεν εμφανίζονταν κάποιος. Μετά από λίγο όμως άρχισαν να ανεβαίνουν κι άλλοι φακοί οπότε λέω είμαστε καλά, απλά ο κόσμος, σκέφτομαι, εγκαταλείπει ήμασταν και 16 ώρες στον αγώνα... Δύσκολο και εκεί το ανέβασμα για Catogne (76ο χλμ) με την λάσπη να έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Τα παπούτσια πια είχαν γίνει βαρίδι και μια άμορφη μάζα λάσπης. Η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει και η ομίχλη ώρες ώρες με έκανε να βγάζω τον φακό και να τον κρατάω στο χέρι γιατί έτσι κι αλλιώς δεν έβλεπα τίποτα. Στα ψηλά πάλι τα ίδια. Αέρας διαολεμένος, πολύ κρύο και οι άνθρωποι στον σταθμό είχαν ανάψει φωτιά για να βγάλουν την νύχτα. GU Espresso, νερό και δρόμο από εκεί! Κατηφορικό μονοπάτι, υπο άλλες συνθήκες απολαυστικό, τώρα όμως ήταν επικίνδυνο γιατί έκοβε με φουρκέτες και ήταν σε πολλά σημεία εκτεθειμένο όπως θυμόμουν από περιγραφές ή βιντεάκια. Καλύτερα που δεν έβλεπα την τύφλα μου λοιπόν! Οπότε γρήγορο περπάτημα με τα μπατονάκια, δεν είμαστε για τέτοια τώρα που έχουμε μόνο μια ανηφόρα ακόμα. Από χρόνο ήμουν καλά, από δυνάμεις καλά, δεν υπήρχε λόγος να διακινδυνεύσω πτώση τώρα. Επιτέλους είχα παρέα και ένα παλικάρι Άγγλο και λέγαμε και δυό κουβέντες στην κατηφόρα γιατί οι γάλλοι...κουκουρούκου! Εκεί λοιπόν που συζητάγαμε μου το 'σκασε το παραμύθι, δεν θυμάμαι καν πως το 'φερε η κουβέντα. Μάλλον συζητάγαμε πως θα την βγάζανε τα παιδιά του UTMB αν συνεχιζόταν η κακοκαιρία. Μου είπε λοιπόν το παλικάρι ότι το UTMB είχε ακυρωθεί ώρες τώρα, το TDS δεν ξεκίνησε και ότι εμείς "τρέχαμε" ... τζάμπα! Τουλάχιστον από το Catogne και μετά! Το παλικάρι ήξερε λίγα γαλλικά ή κάποιος του το σφύριξε. Εγώ πέρασα από το Catogne και δεν είχα ιδέα, δεν μπήκε κάποιος στον κόπο να μου το πει. Απλά μέτρησαν το πέρασμά μου. Άλλα δυο παιδιά που τους πετύχαμε κατεβαίνοντας για Vallorcine (81ο χλμ) δεν είχαν ιδέα επίσης. Δεν είχα επίσης ιδέα όταν έφυγα από το Trient ότι υπήρχαν σοβαρές πιθανότητες να σταματήσει ο αγώνας. Για αυτό ο κόσμος είχε αραιώσει τόσο πολύ! Δεν πέρασα ξαφνικά 300 άτομα επειδή είμαι πύραυλος! Όσοι γνώριζαν γαλλικά καταλάβαιναν την κατάσταση και έτσι κάποιοι αποφάσισαν να μην το ρισκάρουν, οι άλλοι στο σκοτάδι. Απαράδεκτο... Η ψυχολογία έπεσε κατακόρυφα, πιστεύω καταλαβαίνετε... Είχα μπροστά μου μόνο μια ανηφόρα, σε λιγότερο από 1 ώρα ξημέρωνε και από δυνάμεις ήμουν καλά. Φτάνοντας στην Vallorcine παντού απογοήτευση... Φύγαμε με λεωφορείο για Chamonix και ευτυχώς είχα μαζί μου μια στεγνή μακρυμάνικη αλλιώς δεν ξέρω πως θα την έβγαζα... Πήρα τηλέφωνο την γυναίκα μου να έρθει να με μαζέψει από το Chamonix και ήρθε μαζί με τον Νίκο με μια στεγνή αλλαξιά. Εκεί τελείωσε ο αγώνας...

Σχόλια

- Καλώς σταμάτησαν τον αγώνα; ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΝΑΙ! Παρότι μας πήραν την μπουκιά από το στόμα, το "γαμώτο" και την πίκρα, ναι, καλά κάνανε. Η ασφάλεια των αθλητών δεν είναι διαπραγματεύσιμη. Διαβάσαμε πολλά, ακούσαμε πολλά αλλά αυτό δεν αλλάζει. Και το λέω εγώ που σταμάτησα τρία τέταρτα πριν το ξημέρωμα... Δεν μπαίνω στην λογική του αν ήξεραν τις προβλέψεις ή όχι κλπ. Δεν κόβεις αγώνα με την παραμικρή βροχούλα. Και οι προβλέψεις δεν έδειχναν αυτό που έγινε την νύχτα της Παρασκευής.

- Καλώς έστησαν τον "UTCC"? Ειλικρινά δεν μπορώ να μπω στην ψυχολογία των παιδιών που σταμάτησαν τόσο νωρίς. Ή του TDS που δεν ξεκίνησε καν. Μου κάνει κάτι σαν προχειρότητα, κάτι σαν "δωσε του κάτι γιατί θα μας φάνε". Παρόλα αυτά αν ήμουν στο TDS θα το έκανα. Δεν ξέρω αν ήμουν στο UTMB και είχα υποστεί την ταλαιπωρία της προηγούμενης νύχτας. Μέγα το κουράγιο όσων κατάφεραν και ξεπέρασαν εκτός από την κούραση και την απογοήτεύση τους και το δοκίμασαν... Παρόλα αυτά δεν παύει να μοιάζει σαν κάτι πρόχειρο και όχι προγραμματισμένο σαν "Plan B". Εδώ είναι φάουλ για διοργάνωση τέτοιου μεγέθους. Εδώ βέβαια πρέπει να τους δώσουμε και συγχαρητήρια που μέσα σε μια νύχτα κατάφεραν και έστησαν (όπως έστησαν) έναν νέο αγώνα...

- Για τα SMS κλπ; Εδώ χωράει μπόλικη κριτική για δύο πράγματα: 1ον για την ενημέρωση κατά το ΣΚ του αγώνα: Χάλια! Αν δεν ήξερες γαλλικά έχανες τον μπούσουλα σε έναν υποτίθεται διεθνή αγώνα. Καλά καλά θα έφευγα και από την Vallorcine αν δεν ήταν το παλικάρι ο άγγλος που κατεβαίναμε μαζί. Θέλει πολλή βελτίωση αυτό το κομμάτι. 2ον για την πολυκοσμία: Η διοργάνωση δεν αντέχει τέτοια πολυκοσμία ειδικά σε τέτοιες συνθήκες. Πρέπει ο αριθμός των συμμετεχόντων να μειωθεί και μου κάνει εντύπωση που δεν το ανέφερε κανείς. Δεν είναι δυνατόν να περιμένεις μέσα στο κρύο 20 λεπτά για ένα πιάτο σούπα. 1500 άτομα στο UTMB και από 1000 στους άλλους δύο. Ας στο σκεφτούν οι διοργανωτές παρόλο που πολύς κόσμος θα απογοητευτεί. Εγώ προσωπικά δεν ξέρω αν θα πάω σε αγώνα με τέτοια πολυκοσμία...

- Οργάνωση: Τηρουμένων των συνθηκών ήταν άριστη (εκτός από την ενημέρωση όπως έγραψα παραπάνω)! Οι εθελοντές φανταστικοί. Οι κεντρικοί σταθμοί θα μπορούσαν ίσως να έχουν 2 "μπουφέδες" για να ικανοποιήσουν τόσο κόσμο αλλά και πάλι οι εθελοντές έκαναν τα πάντα για να μας εξυπηρετήσουν. Όλo το Chamonix είχε στηθεί έτσι ώστε να αποφευχθούν "κολλήματα". Με το Ultra Pass είχες δωρεάν πάρκινγκ και διάφορες εκπτώσεις σε μετακινήσεις ή μαγαζιά. Η έκθεση πολύ καλή είχε τα πάντα.

Συμπεράσματα

Μετά από μερικές ώρες και αφού δεν μπορούσα να κλείσω μάτι από την υπερένταση και την απογοήτευση σκέφθηκα πιο ψύχραιμα. Όχι, δεν ήταν τζάμπα η προσπάθεια. Τίποτα δεν γίνεται τζάμπα. Οι εμπειρίες μας κάνουν πιο δυνατούς. Τα παιδιά του UTMB δικαίως ήταν απογοητευμένα, δεν πρόλαβαν να χαρούν τον αγώνα. Γιατί εσύ τον χάρηκες ρε μεγάλε με τέτοιες συνθήκες θα μου πείτε; Ναι, το χάρηκα! Το χάρηκα γιατί έφτασα εκεί που δεν έχω ξαναφτάσει και το έκανα προσηλωμένος στην τακτική που είχα σχεδιάσει από την αρχή παρόλες τις δύσκολες συνθήκες. Γιατί ήταν πραγματικά δύσκολα. Έχω κάνει χρόνια ορειβασία και έχω ζήσει διάφορα αλλά κάτι τέτοιο μετά από τόση πολύωρη προσπάθεια όχι. Νιώθω τυχερός που στην πρώτη μου απόπειρα για έναν πολύωρο ultra αγώνα έζησα αυτές τις συνθήκες. Γιατί τώρα ξέρω... Σοφή απόφαση να ξεκινήσω με μακρύ κολάν, σοφή απόφαση να έχω μαζί μου 2ο σκούφο, 2α γάντια, 2ο ζευγάρι μπλούζα και κάλτσες. Σοφή απόφαση να είμαι αυτόνομος όσον αφορά το φαγητό, με έσωσε σε 2 κεντρικούς σταθμούς από πολύωρη στάση. Σοφή απόφαση να φτιάξω σάκο για το Champex Lac με όλα αυτά για "καλό και για κακό". Το βουνό πρέπει να το σεβόμαστε... για "καλό και για κακό". Για αυτό το χάρηκα. Η απογοήτευση μετά από λίγες ώρες έδωσε την θέση της στην ευχαρίστηση. Δεν πέρασα την αψίδα, δεν πήρα το χειροκρότημα. Χαλάλι. Ο αγώνας δεν είναι το χειροκρότημα, δεν είναι η αψίδα. Είναι η προσπάθεια, η σωστή τακτική, το να είσαι δυνατός στα δύσκολα. Στο τέλος, να είσαι υγιής και δυνατός και να ονειρεύεσαι την επόμενη νύχτα στο βουνό, παρέα με τα αστέρια και τους φακούς να σου ζεσταίνουν την ματιά και την ψυχή... Αυτός είναι ο αγώνας...

Τάκης Τσογκαράκης

Η αγάπη του για το βουνό ξεκινάει πολλά χρόνια πίσω με τις πρώτες αναβάσεις στην αγαπημένη του Πάρνηθα και μετέπειτα με την σχολή Ορειβασίας του ΕΟΣ Αχαρνών. Το 2007 έτρεξε τον πρώτο του αγώνα ορεινού τρεξίματος και από τότε ονειρεύεται "όλο και ψηλότερα, όλο και μακρύτερα". Ελπίζει να το κάνει για πολλά χρόνια ακόμα...

www.advendure.com

ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ