Έτυχε συχνά να διαβάσω χιουμοριστικές ατάκες και κόμικς του τύπου «πότε καταλαβαίνεις ότι είσαι μαραθωνοδρόμος», «σε τι διαφέρει ο δρομέας από τον μη δρομέα» και άλλα τέτοια παρόμοια που σκοπό έχουν να τονίσουν πότε έχεις περάσει από την πλευρά του χαλαρού δρομέα προς την «άλλη πλευρά». Ποια είναι αυτή η «άλλη πλευρά»; Να έχεις προπονητή, να βγαίνουν οι βάρδιές σου και να υπολογίζεις αυτομάτως που και πότε θα κάνεις τις προπονήσεις σου, βάση των χαλαρών σου προπονητικών ημερών να κανονίζεις τις κοινωνικές σου εξόδους, οι περισσότερες εκδρομές που κανονίζεις πλέον να είναι σε συνδυασμό με κάποιο αγώνα, να σερφάρεις σε δρομικές ιστοσελίδες, να μιλάς πλέον με περισσότερο κόσμο από τη δρομική κοινότητα παρά με μη δρομικούς. Όλα αυτά αλλά και πολλές ακόμα μικρολεπτομέρειες που πλέον λειτουργούν αυτομάτως στις αποφάσεις και κινήσεις μου και θεωρώ πως είναι δεδομένα οπότε δεν τα δίνω καν σημασία πια.

Το αστείο και ειρωνικό είναι πως τη στιγμή ακριβώς που γράφεται αυτό το άρθρο κάθομαι πάνω σε μία παγοκύστη για τον δικέφαλο που με ενοχλεί λιγάκι, και αναρωτιέμαι σε μία ώρα που θα βγω για τρέξιμο στους 2-3 βαθμούς να βάλω το χοντρό κολάν ή το απλό μακρύ; Εννοείται πως οι καιρικές συνθήκες σ’ αυτή την «άλλη πλευρά» δεν έχουν καμία σημασία.

Στην Ψάθα λοιπόν ήμουν ανάμεσα σε ομοίους μου, με άτομα που είχαν έρθει επίσης να περάσουν έξω από τον αγώνα τη μέρα τους, αθλητές υπεραπόστασης επίσης, αλλά και με τους αθλητές που είχαν έρθει να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό σ’ εκείνη την επαναλαμβανόμενη διαδρομή των δέκα χιλιομέτρων. Άτομα που άλλους γνώριζα περισσότερο κι άλλους λιγότερο, αλλά ήξερα ο καθένας τι περνούσε και που ταξίδευε. Σίγουρα οι τοπικοί περαστικοί βλέποντας σ’ αυτό το κρύο ανθρώπους να τρέχουν πάνω κάτω θα σκέφτονταν «τι κάνουν αυτοί, το χουν χάσει». Αλλά στην  «άλλη  πλευρά» το ερώτημα είναι γιατί δεν είμαι κι εγώ εκεί; Η οποία ερώτηση δεν κρύβω πως μου έγινε τουλάχιστον από τριάντα άτομα τη μέρα εκείνη, κι ευτυχώς η απάντηση της συμμετοχής μου σε λίγο καιρό σε άλλον αγώνα υπεραπόστασης μου έδωσε ένα αποδεκτό άλλοθι!

Στους αγώνες αυτούς βλέπω διαρκώς και  νέα άτομα που δοκιμάζουν τα όριά τους και  άτομα που εντυπωσιάζουν σταθερά με τις επιδόσεις τους και το αθλητικό τους επίπεδο. Θα σταθώ όμως στα άτομα που βλέπω χρόνια να συμμετέχουν στους αγώνες αυτούς. Ανθρώπους χαμηλών τόνων που δεν πρωταγωνιστούν στις πρωτιές, αλλά πρωταγωνιστούν στα δικά μας μάτια για τους σιωπηλούς τερματισμούς τους και οι οποίοι είναι πολλοί περισσότεροι απ ότι γνωρίζουμε. Και οι άνθρωποι πολλοί αλλά και οι τερματισμοί τους πια πολλοί. Ανήκουμε όλοι στην «άλλη πλευρά», όπου αναγνωρίζουμε ο ένας στον άλλον τις θυσίες που έχουμε επιλέξει να κάνουμε, συγκινούμαστε όποτε τους βλέπουμε σε μια αφετηρία, πανηγυρίζουμε στον τερματισμό τους αλλά και λυπόμαστε σε μια εγκατάλειψη. Βιώνουμε τα ίδια, διδασκόμαστε, μοιραζόμαστε. Κι αυτό είναι για μένα το σημαντικότερο, το μοίρασμα στην «άλλη πλευρά».

Σήμερα συνάντησα έναν φίλο και συνεργάτη που παρακολουθεί εδώ και καιρό την πορεία μου στο τρέξιμο. Μέχρι πριν λίγο καιρό ένιωθα μικρή, αλλά νομίζω το τρέξιμο μας μεγαλώνει… όταν το χρησιμοποιούμε προς όφελός μας και δίνουμε σημασία στα μαθήματα που μας δίνει. Ξαφνικά απέκτησα «πορεία». Αυτό μου έδωσε η «άλλη πλευρά», πορεία. Αρχή, μέση και το τέλος ακόμα φαντάζει πολύ μακρινό. Θεωρώ τόσο φυσικό τον τρόπο ζωής που έχω επιλέξει και τον χρόνο που αφιερώνω, που μέσα από τη συζήτηση συνειδητοποίησα και του είπα πως είμαστε τυχεροί που στην ηλικία που είμαστε ανακαλύψαμε ένα χόμπι που μας ενθουσιάζει και μας γεμίζει τόσο. Γιατί η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι που τρέχουμε στις υπεραποστάσεις όσο να’ ναι δεν είμαστε πιτσιρίκια πια. Η «άλλη πλευρά» μας έδωσε πορεία, μια παράταση στη διαδικασία του μεγαλώματος που τελικά δεν σταμάτησε στα πολύ νεανικά χρόνια όπως νομίζαμε.

Είναι μια ευκαιρία να ζήσουμε πάλι την εφηβεία, να κάνουμε τα λάθη μας, να μάθουμε από την αρχή το σώμα μας, να το δοκιμάσουμε στην κατάχρηση των χιλιομέτρων και να πορευόμαστε σε κάθε προπόνηση και αγώνα με όσα μαθαίνουμε καθημερινά. Και φυσικά στην «άλλη πλευρά» υπάρχουν πάντα οι μέντορες, οι πάντα πιο μεγάλοι από εμάς - όχι ηλικιακά απαραιτήτως - αλλά οι πιο έμπειροι που σεβόμαστε, μας εμπνέουν και μας διδάσκουν όταν αναγνωρίζουν στο βλέμμα κάποια δική τους παλαιότερη σπίθα.

Κλείνοντας τις σκέψεις μου αυτές, επανέρχομαι στον λόγο που επιλέγω να περάσω μια μέρα σαν θεατής σε έναν αγώνα υπεραπόστασης. Τελικά τα πολλά χιλιόμετρα της «άλλης πλευράς» μπορεί μεν να κουράζουν το σώμα, αλλά σίγουρα ζεσταίνουν και ξεκουράζουν την καρδιά… τι πιο ρομαντικό στο τρέξιμο από αυτό!

Άντζυ Τερζή