Η απάντηση νομίζω είναι σίγουρα ένα μεγάλο ΝΑΙ, ιδιαίτερα για τη συντριπτική πλειοψηφία αυτών που συμμετέχουν σε αυτό. Σε αντίθεση με τα παραδοσιακά ανταγωνιστικά αθλήματα, όπου η εστίαση είναι κυρίως στη νίκη (δηλαδή στην υπεροχή έναντι των άλλων) ή στα ρεκόρ, το ορεινό τρέξιμο δίνει συχνά προτεραιότητα στην εμπειρία που βιώνουμε μέσα στο φυσικό περιβάλλον, στη σωματική πρόκληση της διάσχισης δύσκολων εδαφών και στο προσωπικό ταξίδι της αυτογνωσίας και της ολοκλήρωσης γυρίζοντας μας πίσω στις ρίζες του ανθρώπου.

Το ορεινό τρέξιμο μας επιτρέπει να συνδεθούμε βαθιά με τη φύση, βιώνοντας την ομορφιά και τη γαλήνη των βουνών, ενώ παράλληλα γυμναζόμαστε σε πολλά επίπεδα. Δεν έχει να κάνει μόνο με το να φτάσουμε πρώτοι σε μια κορυφή ή να σπάσουμε το ρεκόρ μιας διαδρομής, αλλά με το ίδιο το ταξίδι, το ρυθμό της αναπνοής, την αίσθηση της γης κάτω από τα πόδια μας και την αίσθηση της ελευθερίας που προέρχεται από την εξερεύνηση του φυσικού τοπίου.

Επιπλέον, το ορεινό τρέξιμο μπορεί να είναι μια βαθιά εσωστρεφής δραστηριότητα, προσφέροντας στιγμές μοναξιάς και περισυλλογής καθώς διατρέχουμε απαιτητικά μονοπάτια και ξεπερνούμε εμπόδια, εξωτερικά και εσωτερικά. Είναι μια ευκαιρία να ξεπεράσουμε τα προσωπικά μας όρια, να αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας και να ανακαλύψουμε εσωτερικές δυνάμεις που ίσως δεν γνωρίζαμε ότι έχουμε, μιας και οι περισσότεροι είμαστε “παιδιά της πόλης”.

Με αυτή την έννοια, το ορεινό τρέξιμο ευθυγραμμίζεται με την έννοια του “αθλήματος της ψυχής”, της δραστηριότητας δηλαδή που τρέφει τόσο το σώμα όσο και το πνεύμα, καλλιεργώντας την αίσθηση της σύνδεσης με τον εαυτό μας, με τη φύση και με μια ολόκληρη κοινότητα ανθρώπων που μοιράζονται το πάθος για δράση, περιπέτεια και εξερεύνηση.

Δημήτρης Τρουπής