Προσωπικά, ξεκίνησα να τρέχω μόνος μου σε μονοπάτια πριν την αυγή του 21ου αιώνα, τότε που δεν υπήρχαν παρά ελάχιστοι αγώνες και τερματισμοί με μετάλλια. Το έκανα απλά γιατί μου άρεσε η ταχύτητα της κίνησης στο βουνό, και γιατί – όπως και τώρα – δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με το περπάτημα. Στα χρόνια που ακολούθησαν, έζησα σχεδόν τα πάντα στον κόσμο των αγώνων, εντός και εκτός Ελλάδας.

Κι όμως, αυτό το ερώτημα πάντα με βασάνιζε. Το έβλεπα να αναδύεται ξανά και ξανά μέσα από συμπεριφορές δρομέων, μέσα από κουβέντες πριν και μετά τους αγώνες, μέσα από σιωπές σε ανηφόρες. Έχω ακούσει φίλους να λένε ότι σταμάτησαν να τρέχουν μόλις σταμάτησαν οι αγώνες στην πανδημία. Κι άλλους που, χωρίς τον τελικό στόχο του bib number σε ένα μελλοντικό αγώνα, δεν μπορούσαν να βρουν κίνητρο. Είναι κάτι που βλέπεις παντού. Σαν μια υπόγεια ερώτηση που κανείς δεν ρωτάει, αλλά όλοι λίγο-πολύ νιώθουν.

Βλέποντας μάλιστα συνεχώς περισσότερους νέους σε αγώνες, αναρωτιέμαι καμιά φορά πώς θα μεγαλώσουν αυτές οι νέες γενιές, όσο αφορά το άθλημα μας; Θα μάθουν να αγαπούν τη διαδρομή ή θα κυνηγούν μόνο τον αγώνα; Ίσως εξαρτάται και από εμάς, τους παλιότερους.

Υπάρχει άραγε σωστό ή λάθος σε όλα αυτά; Νομίζω πως όχι. Η σχέση του καθενός με το τρέξιμο είναι βαθιά προσωπική, σχεδόν υπαρξιακή, και συχνά αντανακλά τον τρόπο που βλέπει τον κόσμο και τον εαυτό του.

Υπάρχουν εκείνοι που αντλούν χαρά μέσα από τον ανταγωνισμό των αγώνων. Που κυνηγούν τον επόμενο αθλητή, την επόμενη επίδοση και το επόμενο ρεκόρ. Και υπάρχουν κι άλλοι — εξίσου αυθεντικοί — που βρίσκουν νόημα απλώς τρέχοντας σε ένα μονοπάτι, με το βλέμμα στραμμένο στα δέντρα, στους βράχους, σε κορυφές. Που “γκαζώνουν” όχι για να νικήσουν, αλλά για να νιώσουν το αίμα τους να κυλά δυνατό και την ανάσα τους να γίνεται ένα με τον αέρα του βουνού.

Τώρα που το σκέφτομαι, μερικές από τις πιο όμορφες στιγμές μου όσο αφορά το τρέξιμο τις έχω ζήσει τρέχοντας σε καλοκαιρινές διακοπές. Διασχίζοντας με παλμό νησιωτικά μονοπάτια που με οδήγησαν σε κρυφές, απρόσιτες παραλίες — εκείνες τις μικρές οάσεις που σου χαρίζουν τη δροσιά των νερών τους σαν ανταμοιβή για την προσπάθεια. Ναι, τα καλύτερα μου τρεξίματα ίσως δεν είχαν καν αριθμό συμμετοχής.

Και όμως, το 7ήμερο στο Pyrenees Stage Run, ο τερματισμός στον πρώτο αγώνα 100 μιλίων στη Ροδόπη, ή ένας τερματισμός που τον κατάφερε ένα μακρινό μήνυμα στο Lavaredo Ultra Trail και κάποιοι άλλοι παρόμοιοι, είναι στιγμές βαθιά χαραγμένες μέσα μου. Στιγμές που με διαμόρφωσαν. Που με άλλαξαν.

Κι έτσι, στο τέλος της ημέρας, αυτό που έχει σημασία είναι να θυμίζουμε στον εαυτό μας το εξής απλό:

Να κάνουμε αυτό που μας ενθουσιάζει και μας γεμίζει, γιατί εκεί βρίσκεται το πραγματικό νόημα. Το να κάνεις αυτό που θέλεις να κάνεις αντί για αυτό που νομίζεις πως πρέπει να κάνεις, είναι σημαντικό για να κρατήσεις ζωντανό το πάθος σου.

Δημήτρης Τρουπής