Ο χρόνος χωρίς το χώρο!

Τρέχοντας κάπου στα Πυρηναία - Photo Copyright: Guillem Casanova Τρέχοντας κάπου στα Πυρηναία - Photo Copyright: Guillem Casanova

Ο Αμερικανός αθλητής Zach Miller, εκτός από κορυφαίος σε επιδόσεις στο ορεινό τρέξιμο, αρθρογραφεί πολύ φιλοσοφημένα στο irunfar, θέτοντας καίρια ζητήματα πάνω στο άθλημα και το outdoor γενικότερα. Σε πρόσφατο άρθρο του, ασχολήθηκε με το τρέξιμο στα μονοπάτια σε σύγκριση με το διάδρομο στο γυμναστήριο, από μια σκοπιά όμως που θεωρώ ότι είναι ιδιαίτερα σημαντική. Ουσιαστικά για να το πω με δικά μου λόγια, τονίζει (χρησιμοποιώντας και το παράδειγμα του κορυφαίου Νορβηγού δρομέα του στίβου Jakob Ingebrigtsen, ο οποίος έχει γράψει πρόσφατα πως ενσωματώνει το τρέξιμο στο διάδρομο, τον χειμώνα, στην προπόνηση του) ότι το τρέξιμο στον διάδρομο ή η ποδηλασία σε στατικό ποδήλατο προσφέρουν την πολυτέλεια του ελέγχου του χρόνου, όμως αν τα συγκρίνουμε με την εμπειρία του τρεξίματος στα μονοπάτια, παρατηρούμε μια ουσιαστική διαφορά: την έλλειψη κίνησης στον χώρο.

 

 

Σίγουρα, όταν οι καιρικές συνθήκες είναι δύσκολες ή όταν ο χρόνος μας είναι περιορισμένος, αυτές οι επιλογές είναι λύσεις που διατηρούν τη συνέπεια της προπόνησης και μάλιστα μας δίνουν εργαλεία να δουλέψουμε πάνω σε συγκεκριμένα στοιχεία, όπως ο ρυθμός, η σταθερή και απολύτως προσδιορισμένη κλίση και άλλα.

Αλλά αν σκεφτούμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία από εμάς τρέχουμε έξω – κυρίως - για την εμπειρία της κίνησης στο φυσικό περιβάλλον, πόσο τελικά μειώνει αυτή την αίσθηση ο “χρόνος, χωρίς τον χώρο”;

Νομίζω ο Zach έχει δίκιο. Στο διάδρομο η αίσθηση του περιβάλλοντος εξαφανίζεται. Οι τοίχοι παραμένουν στατικοί, η θέα δεν αλλάζει, και η αντίληψη της απόστασης γίνεται αριθμητική – μια προβολή αριθμών στην οθόνη. Το σώμα μας “δουλεύει”, αλλά το μυαλό παραμένει εγκλωβισμένο. Η διαδικασία αυτή είναι σίγουρα αποτελεσματική για τη φυσική μας κατάσταση, αλλά αφαιρεί μια βαθύτερη διάσταση: τη σύνδεση με το περιβάλλον.

Στον αντίποδα, νομίζω ότι το τρέξιμο στα μονοπάτια είναι ένα ταξίδι στον χώρο και στον χρόνο. Δεν έχεις απλά το μονοπάτι κάτω από τα πόδια σου και το ρυθμό στο μυαλό (και το ρολόι σου), έχεις και τα δέντρα γύρω σου, τον αέρα ή τη βροχή να σε χτυπάει στο πρόσωπο, την εναλλαγή των υψομετρικών με μια έλλειψη σταθερότητας που σε κάνει να προσαρμοστείς. Τίποτα δεν είναι στατικό τριγύρω, ακόμη κι αν τρέχεις κάθε μέρα στο ίδιο μονοπάτι. Αλληλεπιδράς συνεχώς με το τοπίο και το πέρασμα των εποχών πάνω από τη φύση.

Δεν είναι καλύτερο και ψυχολογικά όλο αυτό; Προσθέτει ένα στοιχείο “περιπέτειας” στην απόσταση, αφού για παράδειγμα σε κάθε στροφή του μονοπατιού μας προκαλεί να αναρωτηθούμε τι υπάρχει παρακάτω. Αυτή η διαρκής αναζήτηση - ναι, ακόμη και στο πιο απλό μονοπάτι του άλσους της πόλης μας - ξυπνά αρχέγονα αισθήματα εξερεύνησης μέσα μας.

Στο διάδρομο το μυαλό μπαίνει συχνά στον "αυτόματο πιλότο". Οι σκέψεις περιορίζονται στην προπόνηση καθαυτή και στο πως θα σπάσεις τη μονοτονία. Προσωπικά, δεν αντέχω να τρέξω πάνω από μια ώρα στο διάδρομο. Βαριέμαι αφόρητα. Παλιότερα, έκανα ειδικές προπονήσεις σε αυτόν αλλά το σταμάτησα σχεδόν τελείως πλέον. Ότι καιρό και να κάνει στην Πάτρα, ή όταν βρίσκομαι στην Αθήνα, θα ντυθώ κατάλληλα και θα βγω έξω. Ακόμη περισσότερο αν βρίσκομαι σε ταξίδι σε τόπους μακρινούς.

Στις πολύ όμορφες σκέψεις του Zach και βάζοντας τα δικά μου φιλοσοφικά “two cents” που λένε και στην πατρίδα του, το τρέξιμο έξω στη φύση μας δείχνει κάτι ακόμη θεμελιώδες: ότι είμαστε μικρό μέρος ενός μεγάλου συνόλου. Ότι δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου. Είμαστε απλά περαστικοί σε ένα μονοπάτι και ένα βουνό που υπήρχε πριν από εμάς και θα συνεχίσει να υπάρχει και όταν εμείς φύγουμε από τον κόσμο αυτό που μας φιλοξενεί. Άλλωστε, όπως και οι αλλαγές στο έδαφος, η δυσκολία του ή οι απρόσμενες συνθήκες μας υπενθυμίζουν ότι η ζωή δεν είναι πάντα προβλέψιμη.

Αλλά, μάλλον το φιλοσόφησα πολύ … ώρα για προπόνηση στον αγαπημένο Λυκαβηττό!

 

ΥΓ .. Μιας και αναφέρθηκα στον Zach – τον οποίο είχα την τύχη να γνωρίσω σε αγώνες στο εξωτερικό – δεν μπορώ να μην αναφέρω πόσο «έξω καρδιά» και αυθεντικός είναι, τόσο στη σχέση του με τα μονοπάτια όσο και με το τρέξιμο γενικότερα. Αυτό, άλλωστε, φαίνεται καθαρά και στα άρθρα του. Γράφοντας το άρθρο μάλιστα θυμήθηκα έναν από τους νικηφόρες αγώνες του, συνοδευόμενο από ένα από τα πιο εντυπωσιακά βίντεο αγώνα που έχουμε δει ποτέ. Αν βρείτε λίγο χρόνο, πραγματικά αξίζει να το απολαύσετε.

 

Δημήτρης Τρουπής

Δημήτρης Τρουπής

Κατάγεται από το Ξυλόκαστρο Κορινθίας και ζει μόνιμα στην Πάτρα. Συμμετείχε στην συντακτική ομάδα του Adventure Zone από το 2009, ενώ μαζί με τον Τάκη Τσογκαράκη ίδρυσαν και "τρέχουν" το Advendure.  Το τρέξιμο στα μονοπάτια των βουνών και η μεταφορά εικόνων και συναισθημάτων μέσα από τα άρθρα του αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του. Παθιάζεται με τους αγώνες ορεινού τρεξίματος, υπεραντοχής και  περιπέτειας. Έχει πολλές συμμετοχές και διακρίσεις σε αγώνες ορεινού τρεξίματος όλων των αποστάσεων, με έμφαση στους αγώνες ultra trail.  Θεωρεί ότι το τρέξιμο και η πεζοπορία στη φύση είναι μια εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου, μας φέρνει πιο κοντά σε αυτήν και μας κάνει να αγαπήσουμε περισσότερο το περιβάλλον.

Συνέντευξη στην ET1:

https://www.youtube.com/watch?v=3iyn3QmFlyE

Podcast "Γιατί Τρέχουμε" - s2 #09"

https://www.youtube.com/watch?v=2LTrKZ8PyWc

https://open.spotify.com/episode/3fh6hrfPU1lV8rMeJFwu4K?fbclid=IwY2xjawIIXc1leHRuA2FlbQIxMAABHcgV9oGV5267G_FMpYrdiTQvYeD-CHcKdwl87X6PcJAHPVJ1MMD7jsi0zA_aem_BamBteVv_iyujN0SoxVdyg

www.advendure.com

ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ