Για σκεφτείτε το καλά … πόσο πολύ έχουμε το χρόνο στο μυαλό μας, σε κάθε τρέξιμο και σε ότι έχει σχέση με αυτή τη δραστηριότητα μας. Θα βγω μια ώρα για τρέξιμο ή το long run μου θα είναι τρεις ώρες σήμερα, είναι ένα παράδειγμα ορισμού ενός χρονικού διαστήματος για την προπόνηση που κάνουμε σχεδόν καθημερινά. Η προσπάθεια μας να στριμώξουμε το τρέξιμο στην πολυάσχολη ζωή μας … θα τρέξω μεταξύ 6 και 7 το βράδυ μετά τη δουλειά και πριν πάω σπίτι για παράδειγμα ή θα βγω αξημέρωτα στις πολύ “μικρές” ώρες για να έχω τη μέρα για όλα τα υπόλοιπα, που λένε αρκετοί (όχι εγώ πάντως που μισώ το πρωινό τρέξιμο). Ή ακόμη να διαπραγματευτούμε το χρόνο που θα ξεκινήσουμε προπόνηση όταν βγαίνουμε για τρέξιμο με φίλους.

Φυσικά, ο χρόνος τρέχει και γινόμαστε εμμονικοί μερικές φορές με τα περάσματα μας και το αν πιάσουμε το χρόνο που θέλουμε στους αγώνες μας. Τρέχουμε να προλάβουμε κάποιο χρόνο για να μην κοπούμε από την “πόρτα” σε αγώνες ή να τερματίσουμε στο όριο που θέτει ο κάθε διοργανωτής. Φυσικά διαστέλλεται κιόλας και φαίνεται να μην περνάει ποτέ στα μεγάλα ultra, εκεί κοντά προς το τέλος.

Ο χρόνος παίρνει και μια μεταβλητή διάσταση στους αγώνες μας όταν θέλουμε να κάνουμε ένα άνοιγμα και να περάσουμε κάποιον συναθλητή. Πότε είναι η κατάλληλη στιγμή; πόσο χρόνο έχω ακόμη μέχρι το τέρμα; αν ανοίξω τώρα θα αντέξω; και μυριάδες αντίστοιχες σκέψεις. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ο δρομέας “δουλεύει” πάνω σε αυτό που έγραψε ο Leo Tolstoy στο “Πόλεμος και Ειρήνη”, ότι ο χρόνος και η υπομονή είναι οι δυο πιο ισχυροί πολεμιστές!

Ο χρόνος έχει μπει στη ζωή του δρομέα ακόμη και μήνες πριν από μεγάλους αγώνες, αφού σε ορισμένες περιπτώσεις πρέπει να είναι με το πληκτρολόγιο στο χέρι όταν ανοίγουν οι εγγραφές για να προλάβει και να μην μείνει .. απέξω. Μην τον αφήσει δηλαδή ο χρόνος απέξω! Που μπορεί επίσης να τον αφήσει απέξω αν δεν πιάσει το χρονικό όριο συμμετοχής που απαιτεί η διοργάνωση, όπως σε κάποιους μεγάλους μαραθώνιους.

Αλλά και το βράδυ πριν τον αγώνα, τι ώρα θα κοιμηθούμε και θα ξυπνήσουμε, πόσο χρόνο θέλουμε να ετοιμαστούμε; να φάμε πρωινό, να πάμε στην εκκίνηση. Θα προλάβω να πάω τουαλέτα; Πόση ώρα πριν ξεκινήσω να πάρω ένα τζελάκι; Μέσα στον αγώνα κάθε πότε να παίρνω τροφοδοσία, νερό, ηλεκτρολύτες; Άπειρες σκέψεις, όλες συνδεδεμένες με το χρόνο!

Φυσικά ο χρόνος είναι αναπόσπαστο στοιχείο και στην προετοιμασία για έναν αγώνα που μετράει σε μήνες. Αλλά το πρόγραμμα είναι φτιαγμένο σε εβδομάδες και κάθε προπόνηση σε ώρες, λεπτά και δευτερόλεπτα.

Τέλος, ο χρόνος μετράει πολύ και στην εμπειρία. Λέμε, αυτός τρέχει μόνο 2-3 χρόνια, ενώ άλλοι “τρέχουν” με την εμπειρία δεκαετιών. Που τους φέρνει βέβαια και πολύ κοντά στο χρόνο που σιγά σιγά θα αλλάξουν στόχους και ίσως το διασκεδάζουν και περισσότερο.

Για εμάς τους δρομείς ο χρόνος δεν είναι απλά μια μέτρηση, είναι πολλά περισσότερα, γιατί με αυτόν μετράμε την εξέλιξη μας και αυτά που μπορούμε να πετύχουμε, πολλές φορές ξεπερνώντας τον εαυτό μας. O χρόνος και η προσπάθεια μας μπλέκονται μαζί σε ένα χορό συναισθημάτων, που ξεπερνάει πολύ την πεζή έννοια που δίνουμε σε αυτόν. Χρησιμοποιώντας το χρόνο και υπερβαίνοντας τους περιορισμούς του, μπορούμε να αναπτυχθούμε τόσο ως αθλητές όσο και ως άνθρωποι, σε ένα διαχρονικό ταξίδι που θα κρατήσει όσο γίνεται περισσότερο.

Time to walk 
Time to run 
Time to aim your arrows 
At the sun

The Doors – Take it as it comes (1967)

Δημήτρης Τρουπής