To "The Chain" των Fleetwood Mac κυκλοφόρησε το 1977 αλλά εγώ – σαν έφηβος των 80ς – το λάτρεψα εκείνη την κορυφαία όσο αφορά τη μουσική δεκαετία. Πολλά χρόνια μετά είναι σχεδόν πάντα στην playlist που έχω όταν φοράω τα mp3 μου σε αγώνες και προπονήσεις. Άλλωστε, οι έντονες κιθάρες και οι στίχοι του που μιλούν για αφοσίωση, προδοσία και επιμονή, θα έλεγα ότι ταιριάζουν στις σκληρές στιγμές του ορεινού τρεξίματος και ακόμη περισσότερο στα συναισθήματα ενός αγώνα ultra trail. Φανταστείτε λοιπόν να βρίσκεστε σε μια σκληρή ανηφόρα, μετά από ώρες στον αγώνα. Ο δρόμος είναι μακρύς ακόμη για το τέρμα, το σώμα κουρασμένο, και αρχίζεις να σκέφτεσαι το "break the chain", μια αίσθηση απελπισίας και τον πειρασμό να σταματήσεις, να σπάσεις την αλυσίδα του αγώνα σου. Όπως όμως οι καταπληκτικοί στίχοι που “βγαίνουν” από την εξαίσια φωνή της Stevie Nicks, και επαναλαμβάνουν: "And if you don't love me now, you will never love me again," το μυαλό σου σκέφτεται το πόσο έχεις δεθεί με την όλη διαδικασία του τρεξίματος στο βουνό και τις προκλήσεις που σε “καλούν” να το αγαπήσεις και πάλι, να μην το προδώσεις στην δύσκολη στιγμή. Να μην εγκαταλείψεις, να αντέξεις μέχρι την κορυφή που δεν φαίνεται και το τέλος που καθυστερεί να έρθει. Να συνεχίσεις αυτό το συναισθηματικό δέσιμο με τη φύση, τους συναθλητές, τις προηγούμενες δοκιμασίες και όλες τις δύσκολες στιγμές που σε έχουν φέρει μέχρι εδώ – να μην σπάσεις την αλυσίδα!

Μένουμε στο 1977 και την αξεπέραστη φωνή και περσόνα του μεγάλου David Bowie: Το "Heroes" ερμηνευμένο με τη γεμάτη πάθος φωνή του και τους πανέμορφους στίχους, είναι πιστεύω το τραγούδι για εκείνη τη στιγμή που παρόλη την εξάντληση, νιώθεις ότι μπορείς να υπερβείς τα όρια σου και να γίνεις πραγματικά “ήρωας”, έστω και μόνο για λίγο, έστω και για μια ημέρα: "We can be heroes, just for one day," . Οι στίχοι αντηχούν σαν υπόσχεση ότι ακόμα και αν ο πόνος και η δοκιμασία είναι ανυπόφορη, η στιγμή είναι δική σου να την κατακτήσεις. Να δώσεις το καλύτερο σου, να νιώσεις “ήρωας” και να συντρίψεις κάθε αμφιβολία μέσα σου. Ο τερματισμός σε ένα δύσκολο αγώνα, μετά από πολλές ώρες, είναι μια στιγμή εσωτερικού μεγαλείου, μια κορυφής που σου αποδεικνύει ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Το γιατί πάντως γράφτηκε αυτό το τραγούδι, είναι μια άλλη μεγάλη και απίστευτα συναισθηματική ιστορία, η οποία εξελίχτηκε υπό τα κρυφά βλέμματα του David Bowie, για έναν έρωτα “κρυφό”, κάτω από το τείχος του Βερολίνου εκείνα τα σκοτεινά χρόνια. Αξίζει να ψάξετε να τη βρείτε και να τη διαβάσετε.

Πάμε τώρα στο 1987 και ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια: Το "Where the Streets Have No Name" των U2. Μια από τις ωραιότερες στιγμές της ζωής μου η συναυλία τους στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης το 1997 και φυσικά πάντα στην playlist μου. Καταπληκτικό, αργόσυρτο και συνεχώς ανερχόμενο ξεκίνημα, αισιόδοξη μελωδία και πολύ δυνατός ρυθμός, που ταιριάζει απόλυτα με το πνεύμα της απελευθέρωσης που προσφέρει το ορεινό τρέξιμο, ειδικά όταν αφήνεσαι σε ένα δύσβατο μονοπάτι, “χωρίς όνομα”. Όταν ακούς το "I want to run, I want to hide, I want to tear down the walls that hold me inside" και τρέχεις σε ένα μονοπάτι, δεν νιώθεις ότι αφήνεις πίσω κάθε πίεση, κάθε άγχος και βυθίζεσαι στην ελευθερία που προσφέρει η φύση; Με μια δική μου αυθόρμητη ερμηνεία, ταιριάζοντας το με το άθλημα μας, η αναζήτηση ενός μέρους "χωρίς όνομα" είναι σαν την αναζήτηση του σημείου εκείνου όπου η ψυχή βρίσκει ηρεμία, υπεράνω της φυσικής κούρασης και της δύσκολης διαδρομής. Η έντονες κιθάρες δεν μοιάζουν με τους χτύπους της καρδιάς και τη χαρά της περιπλάνησης, σε ένα δάσος ή βουνό, που σε καλεί να χαθείς για να ανακαλύψεις την ελευθερία που κρύβεται πέρα από τα όρια;

Μένουμε στη δεκαετία του 80 και στον “The Boss”, τον Bruce Springsteen. Πολλά τα μεγάλα τραγούδια του, μεγαλώσαμε άλλωστε με αυτά, αλλά αυτό που “μιλάει” πραγματικά σε αυτό που κάνουμε στα βουνά είναι το "Tougher Than the Rest", με τον αργό, σταθερό ρυθμό και τους στίχους του για δύναμη, αντοχή και αφοσίωση παρά τις δυσκολίες. Πόσο τέλεια αναλογία για τις σκληρές συνθήκες των υπεραποστάσεων, όπου το να συνεχίσεις παρά την κούραση είναι μονόδρομος. Γιατί; Γιατί αγαπάς την πρόκληση, αγαπάς τη δύναμη που σου χαρίζει και όπως το τραγούδι μιλά για μια δύναμη που αντέχει στη δοκιμασία, έτσι κι εσύ συνεχίζεις, αποδεικνύοντας ότι, όσο δύσκολη κι αν είναι η νύχτα, είσαι "tougher than the rest"!

Μην μείνουμε όμως σε εκείνα τα παλιότερα χρόνια. Ας πάμε στο 2014 και τους εκπληκτικούς Coldplay. Πόσο θα ήθελα να κοιτάζω τα αστέρια στον ουρανό μέσα από τα δάση της Ροδόπης, τις γρανιτένιες κορυφές των Δολομιτών και τους παγετώνες των Άλπεων, τρέχοντας και ακούγοντας το το "A Sky Full of Stars”. Πόσο ταιριάζει με τις μαγικές στιγμές του ορεινού τρεξίματος κάτω από έναν νυχτερινό ουρανό γεμάτο αστέρια, όντας συνδεδεμένοι με κάτι μεγαλύτερο από εμάς. Το μονοπάτι να φωτίζεται μόνο από το φως των αστεριών και το φακό μας, να νιώθουμε αυτή την απέραντη αίσθηση ηρεμίας, σαν να είμαστε μέρος ενός μεγάλου γεγονότος. "Cause you're a sky, 'cause you're a sky full of stars," τραγουδάει ο Chris Martin και αν το φέρουμε στα δικά μας πλαίσια οι στίχοι μας λένε ότι κάθε αγώνας, κάθε προσπάθεια και κάθε βήμα που μας έχει φέρει ως εδώ είναι σαν αστέρι στον ουρανό, σαν μια μικρή πηγή φωτός μέσα στο σκοτάδι. Είναι μεγάλη η δύναμη της στιγμής που μας κάνει να βρίσκουμε νόημα και γαλήνη, αυτής της στιγμής που εμείς, οι μικρές συμπαντικές κουκίδες ζωής μέσα στα μονοπάτια των βουνών, είμαστε μέρος αυτού του "ουρανού γεμάτου αστέρια".

Για το τέλος άφησα το αγαπημένο μου συγκρότημα και – κατά τη γνώμη μου – ένα από τα κορυφαία τραγούδια όλων των εποχών. Είναι 1975 και οι Pink Floyd κυκλοφορούν το άλμπουμ "Wish You Were Here", το οποίο περιέχει τον ύμνο "Shine On You Crazy Diamond". Σε πόσους αγώνες και ιδιαίτερα νύχτες με έχει συνοδέψει, δεν μπορώ να υπολογίσω. Η ανυπέρβλητη ατμόσφαιρα του κομματιού, με τις μεγάλες κιθαριστικές εισαγωγές και τους ψυχεδελικούς στίχους, ταιριάζει απόλυτα με την μυστικιστική και βαθιά εσωτερική εξερεύνηση που έχουμε βιώσει όλοι όσοι έχουμε περάσει νύχτες σε μονοπάτια. Ξεκινάει με αργό, ονειρικό τρόπο, όπως το ξεκίνημα ενός ultra πριν χαθούμε εντελώς στις σκέψεις μας και την εμπειρία. Οι ήχοι της κιθάρας του David Gilmour είναι ατμοσφαιρικοί και υποβλητικοί. Σαν την αίσθηση της πρωινής δροσιάς, τη θέα της ομίχλης στις κορυφές και την εσωτερική σιωπή που βρίσκεις μακριά από την καθημερινότητα. Καθώς εξελίσσεται, πάει σε πιο βαθειά και συγκινητικά μοτίβα. "Come on you target for faraway laughter, come on you stranger, you legend, you martyr, and shine!". Καθώς διασχίζουμε μέσα στη νύχτα δάση, οροπέδια και κορυφές, το τραγούδι μας “σπρώχνει” να λάμψουμε με όλη μας την ψυχή, να ξεπεράσουμε τα όρια και να συνδεθούμε με τη φύση γύρω μας και τον εαυτό μας που παλεύει μόνος για το όνειρο του. Αναζήτηση, επιμονή και λάμψη, όπως ένα "τρελό διαμάντι" που λάμπει στο βουνό.

*** Ειδική μνεία σε ένα ξεχωριστό τραγούδι και έναν εμβληματικό αγώνα. Κάθε χρονιά, λίγα λεπτά πριν ξεκινήσει το Lavaredo Ultra Trail, μέσα στη νύχτα και στο κέντρο της Cortina D'Ampezzo, όλα παγώνουν. Οι αθλητές συγκεντρώνονται, και πριν ξεχυθούν προς τις βουνοπλαγιές των Δολομιτών, αντηχεί στον αέρα το “The Ecstasy of Gold” του Ennio Morricone. Αυτή η μελωδία, σύμβολο του αγώνα και της αίσθησης προσμονής που διαπερνά χιλιάδες αθλητές κάθε χρόνο, φέρνει ρίγη συγκίνησης. Όσοι το έχουν ζήσει ξέρουν καλά τι εννοώ. Ίσως να είναι η πιο κατάλληλη επιλογή για την εκκίνηση ενός αγώνα, καθώς, όπως και στη ζωή, έτσι και στους αγώνες, το πραγματικό "χρυσάφι" βρίσκεται στο ίδιο το ταξίδι και την εμπειρία.

Δημήτρης Τρουπής