Crossing Switzerland 2022 - Διασχίζοντας αγωνιστικά τις Ελβετικές Άλπεις!

Via Alpina. Ένα σχέδιο που υπήρχε εδώ και πάρα πολλά χρόνια και τώρα ήρθε η ώρα υλοποίησης ενός μέρους του. Πριν ξεκινήσω το χρονικό της φετινής διάσχισης να πω δύο λόγια για αυτήν. Η Via Alpina ξεκινά από την Τεργέστη (Ιταλία) και καταλήγει στο Μονακό. Από την Αδριατική στη Μεσόγειο, με 5.000 χιλιόμετρα σημαδεμένων μονοπατιών σε 5 διαδρομές, μέσω οκτώ ευρωπαϊκών χωρών: Σλοβενία, Ιταλία, Αυστρία, Γερμανία, Λιχτενστάιν, Ελβετία, Γαλλία και Πριγκιπάτο του Μονακό. Μια εξαιρετική πρόκληση με τα πόδια, μέσα από τα πιο υπέροχα υψομετρικά τοπία, ανακαλύπτοντας την ιστορία, τον πολιτισμό και την τέχνη της κοινής ζωής των ορεινών κοινοτήτων των Άλπεων. Φέτος ο λόγος για μια πολυήμερη διάσχιση, στον κεντρικό κορμό των Ελβετικών Άλπεων. Μια διάσχιση από τη Vaduz του Liechtenstein μέχρι τη λίμνη Leman στο Montreux  της Ελβετίας, ενταγμένη στον αγώνα Crossing Switzerland. Ένας αγώνας  390 ορεινών χιλιομέτρων και θετικής υψομετρικής διαφοράς 24.000 μ με άλλα τόσα μέτρα κατηφόρας που θα πρέπει να πραγματοποιηθεί μέσα σε 184 ώρες.

Μια πρόκληση για περιπέτεια. Εμπειρία, βέβαια, υπήρχε από παλιότερα, αλλά είχαν περάσει και τέσσερα χρόνια από τον τελευταίο αγώνα, το 2018, λίγο νοτιότερα, τον Swiss Peaks. Φέτος η χρονιά είχε ξεκινήσει με τραυματισμούς, εγχειρήσεις μηνίσκου, αγώνες εκτός χρονικών ορίων και η συνολική εικόνα δεν ήταν αισιόδοξη. Επιπλέον θα συμμετείχαμε στον αγώνα ως ομάδα με τρία μέλη. Πράγμα λίγο δύσκολο, γιατί και οι τρεις μαζί βρεθήκαμε ελάχιστες φορές και δεύτερον υπήρχε διαφορά δυναμικότητας. Ο Γιάννης Ιωάννου κι εγώ είχαμε εμπειρία τέτοιων αγώνων, είχαμε συνοδοιπορήσει πολλές φορές και γνωριζόμασταν, ενώ το νεότερο μέλος της παρέας ο Νεόφυτος Παπαδόπουλος δεν είχε καμιά εμπειρία από τέτοιους αγώνες αλλά υπερτερούσε σε φυσική κατάσταση. Επομένως, θα έπρεπε να υπάρχει ομαδικό πνεύμα, πειθαρχία, συνεργασία και κοινός βηματισμός.  Παρόλα αυτά υπήρχε ισχυρή θέληση και πείσμα για την επίτευξη του στόχου.

Η ομάδα συναντήθηκε στο αεροδρόμιο της Ζυρίχης την Παρασκευή 22 Ιουλίου, αφού ταξιδέψαμε με διαφορετικές πτήσεις από Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Ηλιόλουστη ημέρα με αρκετή ζέστη. Στο αεροδρόμιο μας υποδέχτηκε ένας παλιός μαθητής του Ιωάννου, ο οποίος ζει και δραστηριοποιείται στις κατασκευές στη Ζυρίχη, ο Βασίλης. Μας καλοδέχτηκε και μας ξενάγησε στα αξιοθέατα της πόλης. Το Πανεπιστήμιο, τη λίμνη, την κεντρική αγορά, το δημαρχείο, τα περίχωρα, τα καφέ και τα ζαχαροπλαστεία. Ήρεμη πόλη, πολυφυλετική, καθαρή.


Ξημερώνοντας Σάββατο ο καιρός άλλαξε. Θύμιζε φθινοπωρινή μέρα, με αέρα και βροχή. Ο βραδινός ύπνος διακοπτόταν από τις φωνές και τη φασαρία ομάδων μεταναστών που τσακώνονταν όλη τη νύχτα μεταξύ τους στο απέναντι πάρκο.  Το πρωί του Σαββάτου το ταξί από το ξενοδοχείο μας μετέφερε στο σταθμό των τραίνων. Πήραμε το δρομολόγιο για Sargans διάρκειας μιας ώρας και από εκεί το λεωφορείο για Vaduz διάρκειας μισής ώρας.

Η Vaduz είναι η πρωτεύουσα του Liechtenstein και επίσης η έδρα του εθνικού κοινοβουλίου. Η πόλη, που βρίσκεται κατά μήκος του ποταμού Ρήνου, έχει 5.696 κατοίκους. Το πιο σημαντικό ορόσημο του Βαντούζ είναι το κάστρο του, που είναι σκαρφαλωμένο στην κορυφή ενός απότομου λόφου στη μέση της πόλης. Είναι το σπίτι του βασιλιά πρίγκιπα του Λιχτενστάιν και της πριγκιπικής οικογένειας. Η χαρακτηριστική αρχιτεκτονική της πόλης εμφανίζεται επίσης σε αξιοθέατα όπως ο καθεδρικός ναός της Αγίας Φλωρίνης, το Κυβερνητικό Μέγαρο, το Δημαρχείο, η Εθνική Πινακοθήκη, καθώς και το Εθνικό Μουσείο. Αν και η  Vaduz είναι η πιο γνωστή πόλη του πριγκιπάτου διεθνώς, δεν είναι η μεγαλύτερη. Η γειτονική Schaan έχει περισσότερο πληθυσμό.

Φτάνοντας στη Vaduz ο καιρός έχει βελτιωθεί. Δεν βρέχει και φυσά ένα δροσερό αεράκι. Σε κάποιο σημείο σταματά το λεωφορείο που μεταφέρει αθλητές από το Montreux και κατεβαίνοντας όλος ορμή μας αγκαλιάζει ο Δημήτρης Ζιαμπάρας. Βέβαια η παρουσία του δεν περνά απαρατήρητη. Στην πλατεία ταχυδρομείου υπάρχει ένας μεγάλος χώρος, όπου βρίσκεται η γραμματεία του αγώνα, καθώς και θέσεις για να προετοιμάσει τα σακίδια του ο αθλητής. Επίσης χώρος καταλύματος λίγο μακρύτερα για να κοιμηθεί και να ξεκουραστεί κάποιος μέχρι την έναρξη του αγώνα.

Τακτοποιήσαμε τα σακίδια μας και αφού έγιναν οι απαραίτητες διατυπώσεις στη γραμματεία, κάναμε μια μικρή βόλτα στην πόλη. Συναντήσαμε μια παρέλαση αγροτικών μηχανημάτων και αμαξιών αντίκες. Στις έξι η ώρα έγινε η τεχνική ενημέρωση και μετά το pasta party. Στη συνέχεια υπήρχε rock συναυλία στην οποία την παράσταση έκλεψε ο Δημήτρης Ζιαμπάρας, ξεσηκώνοντας τον κόσμο με τις χορευτικές του φιγούρες. Μετά το τέλος της συναυλίας ήρθε ο υπεύθυνος του συγκροτήματος και του έδωσε συγχαρητήρια.

VaduzBraunwald 82 χιλ D+ 4872 μ, D- 4038μ

Όλη η διαδρομή του αγώνα χωρίζεται σε πέντε κομμάτια, όσοι και οι μεγάλοι σταθμοί τροφοδοσίας. Το συγκεκριμένο κομμάτι έχει μήκος 82 χιλ και θα πρέπει να φτάσουμε εκεί τη Δευτέρα ξημερώματα στις 02:00.

Η εκκίνηση δόθηκε στις 22:00 το βράδυ του Σαββάτου, από τους πρόποδες του οικογενειακού κάστρου του πριγκιπάτου του Λιχτενστάιν. Θα σηματοδοτούσε την αρχή μιας περιπέτειας 390 χιλιομέτρων. Ξεκινήσαμε και οι τέσσερεις Έλληνες μαζί σε κατηφορική διαδρομή διασχίζοντας τις γειτονιές της πρωτεύουσας. Σε πολύ σύντομο διάστημα διασχίζουμε την παλιά σκεπαστή ξύλινη γέφυρα του Ρήνου περνώντας στην απέναντι πλευρά του ποταμού που είναι και το φυσικό όριο με την Ελβετία. Οι φακοί έχουν ανάψει από ώρα και τρέχουμε σε μεγάλες ευθείες και κατηφόρες αγροτικών εκτάσεων. Χαρακτηριστική είναι η υποδοχή των θαμώνων ενός νυχτερινού κέντρου που έχουν βγει έξω και μας ενθαρρύνουν. Περνάμε από τούνελ  σε γενικά κατηφορική διαδρομή. Φτάνουμε μεσάνυχτα στο Château de Sargans για ένα πρώτο ανεφοδιασμό. Η Sargans είναι η πρώτη μεγάλη πόλη που συναντάμε βρίσκεται μετά από περίπου δεκαπέντε χιλιόμετρα. Φτάνουμε λίγα λεπτά πριν τα μεσάνυχτα. Αυτή η μικρή μεσαιωνική πόλη η Heidiland είναι ένας κόμβος επικοινωνίας, ένα οικονομικό και πολιτιστικό περιφερειακό  κέντρο. Πύλη προς τις Άλπεις στην καρδιά της κοιλάδας του Ρήνου με θέα στο Πριγκιπάτο του Λιχτενστάιν. Διασχίζουμε την πόλη και το γειτονικό Mels πριν μπούμε  πραγματικά στην καρδιά του αγώνα πάνω στα πρώτα αλπικά μονοπάτια. Το alp vorsiez / Weistannental  είναι ένας στενός ορεινός δρόμος με στροφές μέσα από ψηλό πευκοδάσος προς την ήρεμη και απομονωμένη κοιλάδα Weistannen,. Εδώ, συναντάμε μια αφθονία ειδυλλιακής φύσης, το βροντερό Seez, τα ορεινά βοσκοτόπια που είναι ένας παράδεισος για πεζοπορία και… για trail.


Το κομμάτι αυτό του αγώνα θα ξεσκεπάσει τις υπέροχες αλλά ελάχιστα γνωστές Γλαρωνικές  Άλπεις. Το ξημέρωμα της Κυριακής μας βρίσκει στην πρώτη ανάβαση στα 2.223 μ στο Foopass και στην περιοχή της Piz Sardona, ταξινομημένη από την UNESCO, ως υψηλή τεκτονική Ελβετική τοποθεσία. Είναι πρωί 06:00 η ώρα και ανεβαίνουμε το μονοπάτι που στριφογυρίζει διαρκώς δίπλα από μια χαράδρα και ένα ποτάμι που σχηματίζεται από τα νερά ενός παγετώνα ψηλότερα. Περνάμε μέσα από αγροικίες και καταπράσινα βοσκοτόπια. Απέναντι εντυπωσιακοί καταρράχτες. Μετά το επιβλητικό πέρασμα του Foopass κατηφορίζουμε πρωί Κυριακής προς την Elms μετά από 50 χιλ, στις 08:00  σ’ ένα όμορφο τυπικό αλπικό χωριό, που είναι φωλιασμένο στο κάτω μέρος της κοιλάδα του Sernf, όπου υπάρχει σταθμός τροφοδοσίας. Ο Ζιαμπάρας πάντα κεφάτος ανοίγει το κινητό του και παίζει κάποια τσάμικα παρασύροντας σε χορό την εθελόντρια που βρίσκεται στο σταθμό. Μετά την Elm θα ανηφορήσουμε σκληρά προς το χιονοδρομικό κέντρο Ampachli. Μια όμορφη τοποθεσία όπου συναντάμε πολλά σχολεία που κάνουν διάφορες δράσεις. Ανεβαίνοντας μας σταματά μια ομάδα Γερμανών που όλο περιέργεια μας ρωτά ποιοι είμαστε και που πάμε. Όταν τους περιγράφουμε τη διαδρομή μένουν άφωνοι. Αυτό το πολύ άγριο τμήμα θα προσφέρει όψεις με όμορφους καταρράκτες, συμπεριλαμβανομένου του Isengrindfall, με ύψος 230μ. Μετά το πέρασμα του Richetlipass, (2261 μ) την Κυριακή το μεσημέρι στις 13:12 μια μεγάλη κατάβαση θα μας φτάσει μέχρι το Linthal και από εκεί μια ανάβαση 600 μέτρων μας περιμένει για  να φτάσουμε στο Braunwald και στην πρώτη μεγάλη βάση ανεφοδιασμού. Στο σημείο αυτό ο Νεόφυτος πιστεύοντας ότι πηγαίνουμε πολύ αργά και δεν θα προλάβουμε το χρονικό όριο της βάσης τροφοδοσίας, μας εγκαταλείπει και φεύγει τρέχοντας. Πράγμα που μας παραξενεύει! Θα τον συναντήσουμε λίγο αργότερα στο Braunwald.  Συναντάμε μεγάλη ανηφόρα και σε κάποιο σημείο βρίσκουμε εξωκκλήσι όπου υπάρχει γούρνα με νερό. Πλενόμαστε και ο Ζιαμπάρας βουτά μέσα για να χαλαρώσει τα πόδια του. Λίγο πιο πάνω συναντάμε τον σταθμό τροφοδοσίας. Έχουμε καλύψει τα πρώτα 82 χιλ και τα 4.872 μ υψομετρικής διαφοράς. Είναι Κυριακή απόγευμα 16:24. Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι με το χρόνο μας, γιατί η διοργάνωση έθετε όριο Δευτέρα ξημερώματα στις 02:00 και εμείς είμαστε εκεί 10 ώρες νωρίτερα.

 

Braunwald – Engelberg 71 χιλ D+3282 μ,  D-3573 μ

Ο σταθμός τροφοδοσίας του Braunwald δεν μας ενθουσιάζει με αυτά που προσφέρει. Φεύγουμε μετά από λίγη ξεκούραση. Ο Ζιαμπάρας αποφασίζει να μας εγκαταλείψει και να συνεχίσει μόνος του. Μετά από λίγη ώρα κατηφορίζοντας τον συναντάμε να γυρίζει πίσω εκνευρισμένος και να μας ανακοινώνει ότι έχει χάσει τη διαδρομή αρκετές φορές και ότι θα εγκαταλείψει! Παρ’ όλες τις συστάσεις μας να συνεχίσει μαζί μας παραμένει ανένδοτος στην απόφαση του. Εγκαταλείπει!!!  Λίγο μετά την αναχώρησή από το Braunwald, η διαδρομή  εισέρχεται στη Χώρα d’ Uri, την πατρίδα του Γουλιέλμου Τέλλου και την καρδιά της πραγματικής Ελβετίας. Το πολύ όμορφο πέρασμα Klausenpass μας οδηγεί μέχρι την κύρια πόλη του καντονίου, σε απόσταση αναπνοής από την υπέροχη λίμνη των Quatre-Cantons. Ο αυχένας Klaussenpass είναι αναμφίβολα ένα από τα πιο όμορφα περάσματα στην Ελβετία. Το ψηλό ορεινό μονοπάτι της κοιλάδας  Schächen μας οδηγεί μέσα από φανταστικά τοπία και μας αφήνει να θαυμάσουμε τα μαγευτικά βουνά και την εξαιρετική χλωρίδα. Πάμπολλα ορεινά βοσκοτόπια, συμπεριλαμβανομένου του Urner Boden του μεγαλύτερου αλπικού βοσκότοπου στην Ελβετία, που χαρακτηρίζεται από τον εντυπωσιακό ελικοειδή δρόμο του περάσματος. Ακριβώς κάτω από το πέρασμα, απολαμβάνουμε τη μακρινή θέα των χιονισμένων κορυφών του Clariden και τις βραχώδεις βελόνες του Windgällen. Φτάνουμε στην πρωτεύουσα του καντονιού Uri κατά μήκος του ρέματος του Schächenbach, την πόλη Altdorf, το πρωί της Δευτέρας λίγο πριν της 09:00 περνώντας μπροστά από το άγαλμα του εθνικού ήρωα της Ελβετίας Γουλιέλμου Τέλλου και από τις αθλητικές εγκαταστάσεις της πόλης. Μας υποδέχονται με χαρά και ενθουσιασμό οι εθελοντές του σταθμού τροφοδοσίας. Ανεφοδιαζόμαστε και μετά μια ώρα ξεκούρασης ξεκινάμε και πάλι. Κάνει φοβερή ζέστη και σε κάποιο λιβάδι έξω από την πόλη, η κούραση και η αϋπνία των προηγούμενων ημερών μας αναγκάζει να ξαπλώσουμε κάτω από ένα δέντρο και να κοιμηθούμε για λίγο. Η συνέχεια είναι οδυνηρή. Ξεκινάμε μια μεγάλη ανάβαση καταμεσήμερο και χωρίς καθόλου σκιά. Βγαίνουμε έξω από την πόλη περνώντας τον ποταμό Reuss και ακολουθούμε πολύ ανηφορικό πέτρινο μονοπάτι μέσα από πανέμορφα βοσκοτόπια. Η ζέστη γίνεται ανυπόφορη, αλλά ο θεός φαίνεται να μας αγαπάει. Πριν μπούμε στο δάσος ακούμε το θόρυβο από τα νερά ενός καταρράχτη. Βουτάμε χωρίς δεύτερη σκέψη στα νερά. Πλενόμαστε και δροσιζόμαστε. Η θέα κάτω είναι μαγική με τη λίμνη της Λουκέρνης να ξεπροβάλλει στον ορίζοντα. Πιο ψηλά η διαδρομή μπαίνει σε δάσος που μετριάζει τη ζέστη. Η κοπιαστική ανάβαση συνεχίζει μέχρι τον αυχένα Surenenpass στα 2288 μ και ακολουθεί η κατάβαση που περνά μέσα από καταπράσινα λιβάδια, με εμφανή την παρουσία των θαμώνων της περιοχής των μαρμότων. Φτάνουμε στο Blachenalp ένα σταθμό ανεφοδιασμού δίπλα σε μια στάνη και μένουμε άφωνοι, γιατί τα πάντα έχουν καταληφθεί από σμήνος μυγών. Δεν παίρνουμε τίποτε και φεύγουμε πεινασμένοι με τον Νεόφυτο να διαμαρτύρεται συνεχώς. Όμορφη κατάβαση περνώντας από τα λιβάδια Stafeli και Niedersurenen με τον καιρό να μας δροσίζει κατά διαστήματα. Υπάρχει κουφόβραση και όλα προμηνύουν καταιγίδα. Βαδίζουμε με γρήγορο ρυθμό λόγω της επικείμενης καταιγίδας δίπλα σε ορμητικό ποτάμι. Μας αποζημιώνει η διαδρομή με τους εντυπωσιακούς καταρράχτες. Λίγο πριν ξεσπάσει η καταιγίδα φτάνουμε  στη δεύτερη βάση τροφοδοσίας το Engelbrg -το μεγαλύτερο χιονοδρομικό κέντρο της κεντρικής Ελβετίας στους πρόποδες του όρους Τιτλίς.  Φτάνουμε στο σταθμό το απόγευμα της Δευτέρα στις 19:42. Έχουμε μεγάλα χρονικά περιθώρια και αποφασίζουμε να κάνουμε μια στάση για ύπνο και ανεφοδιασμό τεσσάρων ωρών. Έξω έχει ξεσπάσει καταιγίδα και ο θόρυβος της βροχής μας νανουρίζει.

 

Engelber – Lauterbrnnen 84 χιλ D+5205 μ, D-5414 μ

Με μια μικρή καθυστέρηση στις 24:00 αποφασίζουμε να φύγουμε από το σταθμό, αν και έξω βρέχει. Στην έξοδο του σταθμού η υπεύθυνη μας πληροφορεί ότι ο αγώνας έχει διακοπεί προσωρινά και ότι μέχρι νεοτέρας πρέπει να παραμείνουμε στο σταθμό. Το όριο εξόδου από το σταθμό είναι την Τρίτη στις 10:00. Έχουμε βέβαια χρονικό περιθώριο, αλλά κάθε καθυστέρηση είναι εις βάρος του χρόνου που έχουμε κερδίσει. Πέφτουμε και πάλι για ύπνο. Από την άλλη αυτή η διακοπή μας έδωσε την ευκαιρία να χορτάσουμε ύπνο και να ξεκουραστούμε. Η συνέχιση του αγώνα δόθηκε στις 04:00 το πρωί της Τρίτης. Ετοιμαστήκαμε γρήγορα φορώντας τα αδιάβροχά μας και βγήκαμε από το σταθμό. Περνάμε λιβάδια ανηφορίζοντας προς το χιονοδρομικό κέντρο  Trubsee, στριφογυρίζοντας στην απότομη πλαγιά εν μέσω βροχής και ομίχλης. Φτάνοντας στο χιονοδρομικό κέντρο, που είναι πράγματι τεράστιο, περνάμε δίπλα από λίμνη συνεχίζοντας  την ανάβαση προς το πέρασμα Jochpass. Η κατάβαση προς το Melchsee Frutt μας αποζημιώνει με τη θέα των διαδοχικών λιμνών Engstlensee, Tannensee, Melchsee. Η βροχή έχει σταματήσει και πολλοί είναι οι εκδρομείς που ψαρεύουν στα νερά των λιμνών. Κατηφορίζοντας συνεχώς φτάνουμε πρωί Τρίτης στο χωριό Melchsee Frutt. Ένα όμορφο, γραφικό παραλίμνιο χωριό με πολλούς εκδρομείς και τουρίστες. Ακόμη πιο υπέροχος είναι ο σταθμός τροφοδοσίας. Υπάρχει σούπα Bors και ψωμί με αλλαντικά. Υπέροχοι και οι εθελοντές. Τους ευχαριστούμε και αναχωρούμε. Η διαδρομή κάνει το γύρο της λίμνης, όπου ψαρεύουν μεγάλοι και μικροί, περνώντας μέσα από καταπράσινα λιβάδια. Εντυπωσιακά είναι τα ξυλόγλυπτα με αναπαραστάσεις της τοπικής πανίδας και χλωρίδας.

 


Βρισκόμαστε στην περιοχή Haslital που σηματοδοτεί την είσοδο στο μεγάλο αλπικό καντόνι της Βέρνης και μια ακολουθία από μυθικά μέρη. Φανταστικά τοπία με ποτάμια, λιβάδια, αγροικίες, δάση. Φτάνουμε στoν επόμενο σταθμό τροφοδοσίας το Meiringen το μεσημέρι της Τρίτης στις 15:00. Το όριο αποκλεισμού είναι τα μεσάνυχτα οπότε έχουμε χρόνο. Η πόλη είναι γνωστή από την ταινία με τον Σέρλοκ Χόλμς  που πεθαίνει μαζί με τον μισητό του αντίπαλο, τον καθηγητή Μοριάρτι. Φεύγοντας από το Meirigen  συναντάμε στη διαδρομή ένα ζευγάρι ποδηλατών που έκπληκτοι μας ρωτούν να μάθουν τι αγώνα κάνουμε και ποια είναι διαδρομή μας. Μας εύχονται καλή τύχη και συνεχίζουμε. Έχοντας αρκετό χρόνο στη διάθεσή μας, σταματάμε σε μια πανσιόν και απολαμβάνουμε έναν καφέ και μια μπύρα. Με καλή διάθεση και ψυχολογία στα ύψη συνεχίζουμε. Στη συνέχεια απότομη ανηφορική διαδρομή για να πλησιάσουμε το μπαλκόνι που βρίσκεται τόσο κοντά ώστε να βρεχόμαστε στον ξακουστό καταρράχτη Reichenbach που ήταν το σκηνικό για την τελική αναμέτρηση μεταξύ του φανταστικού ντετέκτιβ Σέρλοκ Χολμς του Sir Arthur Conan Doyle και του εχθρού του καθηγητή Moriarty . Συνεχίζουμε την δύσκολη ανάβαση προς το Grossesch. Περνάμε μεσάνυχτα αρκετά δασωμένες πλαγιές και σημάδια υπνηλίας εμφανίζονται που μας αναγκάζουν να απαγκιάσουμε σε κάποιο σημείο πάνω στο μονοπάτι. Μετά από λίγα λεπτά χαλάρωσης διασχίζουμε αρχικά γυμνό πεδίο με πέτρες και στη συνέχεια εντυπωσιακό καταρράκτη και πολλές χαράδρες με τρεχούμενο νερό. Η ομίχλη κάνει το τοπίο απόκοσμο και εντυπωσιακό. Μπροστά μας υπάρχουν άλλοι δρομείς και οι αναμμένοι φακοί τους, μας δίνουν στίγμα προσανατολισμού. Νύχτα διαβαίνουμε το πέρασμα Grindelwald για να μας βρει το πρωί στο ύψος του πανδοχείου Marmobruch, απέναντι από τις χιονισμένες ορθοπλαγιές του Eiger, Monch και Jungfrau. Είναι ξημέρωμα Τετάρτης, κάνει κρύο, αλλά το τοπίο είναι φανταστικό. Πολλοί δρομείς σταματούν για να το φωτογραφίσουν. Στη συνέχεια μεγάλη κατάβαση δίπλα σε οδοντωτό σιδηρόδρομο που μας οδηγεί μέσω Wengen στην επόμενη βάση τροφοδοσίας το Lauterbrunen. Αχ αυτό το Lauterbrunen! Στην κατάβαση μετά το Eiger, η νύστα, η κόπωση, το κρύο και η πείνα μας έχουν εξουθενώσει. Κατεβαίνουμε με τα μάτια κλειστά, παραπατώντας πολλές φορές. Στο Wengen δεν υπάρχει σηματοδότηση και ψάχνουμε τη διαδρομή. Μας τηλεφωνούν από τη διοργάνωση και μας ενημερώνουν ότι είμαστε εκτός διαδρομής. Η συνεννόηση είναι προβληματική, γιατί στην κατεύθυνση που μας λένε να πάμε υπάρχουν αδιέξοδα. Έχουμε χάσει πάνω από ώρα ψάχνοντας, ώσπου κάποια στιγμή συναντάμε έναν συναθλητή μας ο οποίος γυρεύει κι αυτός τη διαδρομή. Τον ακολουθούμε και μετά τρία κατηφορικά χιλιόμετρα αντικρίζουμε το Lauterbrunen στον πάτο της πανέμορφης κοιλάδας με τον φημισμένο καταρράχτη της. Φτάνουμε το πρωί της Τετάρτης στις 08:45. Έχουμε πολύ χρόνο αφού το όριο είναι την Πέμπτη το πρωί στις 03:00.

Lauterbrunnen – Lenk 71 χιλ D+5288 μ, D-5016 μ

 Αποφασίζουμε να ξεκουραστούμε τέσσερις ώρες και το μεσημέρι της Τετάρτης μας βρίσκει στην απέναντι πλαγιά από αυτή της κατάβασης, να ανεβαίνουμε προς το χωριό Murren περνώντας  δίπλα από τον επιβλητικό καταρράχτη που βλέπαμε να χύνεται ορμητικός πάνω από το Lauterbrunen. Συνεχίζουμε σε δασική έκταση και σε ανηφορικό δασικό χωματόδρομο. Το Murren είναι ένα γραφικό χωριό σε ένα ορεινό πατάρι, με πολύ τουρισμό, εγχώριο και ξένο. Το μονοπάτι ανεβαίνει μέσα από βοσκοτόπια περνώντας από μικρά αγροκτήματα στα περίχωρα του θέρετρου. Η υπέροχη θέα των τριών μεγάλων κορυφών, του Eiger, του Monch και του Jungfrau, είναι ο μόνιμος σύντροφός μας. Μετά από μια σύντομη, απότομη ανάβαση στην κορυφή της κορυφογραμμής Wasenegg, το μονοπάτι εισέρχεται στο Sefinental, αντικρίζοντας το Tschingelspitz, το Gspaltenhorn και το Butlasse που δεσπόζουν πάνω από το κεφάλι της κοιλάδας.


Ένα όμορφο μονοπάτι διασχίζει τα βοσκοτόπια -κατά μήκος των βόρειων πλαγιών της κοιλάδας προς το Rotstock Hut- όμορφα λιβάδια και στη συνέχεια το πέρασμα Sefinenfurgge.  Ένα πολύ απότομο μονοπάτι, πάνω σε ξύλινα σκαλοπάτια με λαβές από σχοινί, ανηφορίζει και κατηφορίζει τη βραχώδη πλαγιά. Η ομίχλη που ανεβαίνει κάνει το τοπίο απόκοσμο και επιβλητικό. Χρειάζεται προσοχή στην απότομη κατάβαση με τα σκαλοπάτια για πολλά μέτρα. Περνάμε την πανέμορφη λίμνη  Oeschinensee. Απόγευμα Τετάρτης ανηφορίζουμε κουρασμένοι και εκνευρισμένοι προς το  Griesalp για ένα νέο ανεφοδιασμό. Στο καταφύγιο υπάρχουν αρκετοί αθλητές που κοιμούνται πάνω σε πάγκους ή πάνω σε στρώματα στο έδαφος. Κουρασμένοι κοιμόμαστε για περισσότερο από μια ώρα. Τρώμε αλλαντικά και πριν τα μεσάνυχτα βγαίνουμε από το καταφύγιο για τη μεγάλη ανάβαση προς τον αυχένα Hoturli στα 2772 μ. Ανηφορίζουμε χωμάτινο τερέν και μονοπάτι που στριφογυρίζει διαρκώς. Το έδαφος δεν είναι και πολύ σταθερό. Νύχτα πίσσα. Μόνο ψηλά σηκώνοντας το κεφάλι βλέπουμε τους φακούς άλλων αθλητών που προπορεύονται και τους μπερδεύουμε με τα αστέρια, όπως και άλλων χαμηλότερα που έπονται. Σε κάποιο σημείο η διαδρομή περνά πίσω από τη κόψη του βουνού σε εντελώς εκτεθειμένο πεδίο. Που μας πάει άραγε σκεφτόμαστε!!!! Έκπληκτοι διαπιστώνουμε ότι στην απότομη κόψη υπάρχει ξύλινη σκάλα μεγάλων διαστάσεων με συρματόσχοινο, που για περισσότερο από χιλιόμετρο μας ανεβάζει στην κορυφή του βουνού και μας κατεβάζει με τον ίδιο τρόπο στην πίσω πλευρά του.  Είναι νύχτα και κατεβαίνουμε την απότομη πλαγιά με προσοχή. Η κούραση και το ξενύχτι διασπά συνεχώς την προσοχή μας και έχουμε ένα αίσθημα υπνηλίας. Κλείνουν τα μάτια πολλές φορές και η κατάσταση γίνεται επικίνδυνη, γιατί ανά πάσα στιγμή μπορεί να πέσουμε στον γκρεμό. Ακολουθεί κάθοδος μέσα από μορένες και αναγκαστικά κάνουμε στάση σε κάποια άκρη για ολιγόλεπτο ύπνο. Μετά από λίγα λεπτά ξυπνάμε απότομα και συνεχίζουμε την κατάβαση πάνω σε κακοτράχαλο μονοπάτι. Το ξημέρωμα μας βρίσκει να περπατάμε δίπλα στη λίμνη Oeschinensee και τον μορφέα να μας καλεί στην αγκαλιά του. Πιάνω τον εαυτό μου αρκετές φορές να παραπατά και να έχω παραισθήσεις. Το ίδιο και ο Γιάννης και ο Νεόφυτος. Η εξουθένωση μας αναγκάζει να αναπαυθούμε σε ένα παγκάκι και να κοιμηθούμε καθιστοί. Είναι ξημέρωμα Πέμπτης. Η πρωινή ψύχρα μας ξυπνά και συνεχίζουμε την πορεία μας φτάνοντας στο Kandersteg. Είναι 06:12 το πρωί.



Από τα παραδοσιακά ξύλινα σπίτια του Kandersteg μέσα από τα λουλουδάτα αλπικά βοσκοτόπια μέχρι τους βράχους που συχνάζουν οι αίγαγροι, υπάρχει πέρασμα με πολλές πλαγιές για να φτάσουμε στο συναρπαστικό πέρασμα Bunderchrinde προς την κοιλάδα Engstligental. Μεσημέρι, με ζέστη και πανοραμική θέα, η διαδρομή κάνει πολλά ζιγκ ζαγκ και μας επιτρέπει να σταματήσουμε σε μια στάνη όπου προσφέρεται μπύρα και καφές. Δεν χάνουμε την ευκαιρία για αυτή τη μικρή απόλαυση.  Ακολουθεί κατάβαση σε πλαγιά με λιθώνες για να φτάσουμε στη βάση της κοιλάδας, περνώντας στα δεξιά τον ποταμό Engstlige πριν φτάσουμε τελικά στο Adelboden. Είναι μεσημέρι Πέμπτης στις 14:20. Έχουμε καλό εφοδιασμό και μας προσφέρονται τοστ με fondue. Μέχρι και ο Νεόφυτος καταβρόχθισε δύο, που είναι της υγιεινής διατροφής! Ξεκινάμε μετά από δίωρη στάση. Ήπια ανάβαση κατά μήκος του ρέματος Glisbach, μέσα από δάση, έλη και τον αυχένα Hahnenmoospass. Στη συνέχεια κατάβαση προς Lenk, όμορφη λεκάνη της κοιλάδας του Simmental. Είναι απόγευμα Πέμπτης 19:30.  Από πλευράς χρόνου είμαστε πολύ ικανοποιημένοι.

 

LenkLEtivaz 41 χιλ D+2197 μ, D-2126 μ

Ξεκινάμε από τη Lenk, νύχτα, περνώντας από έλη, ποτάμια μέχρι να ανεβούμε από όμορφο μονοπάτι ψηλά σε βοσκοτόπια και στάνες (σε γενικά ήπιο τερέν). Το ξημέρωμα της Παρασκευής μας βρίσκει να κατηφορίζουμε δίπλα σε ποτάμι μέσα σε δάση και λιβάδια με τις χαρακτηριστικές Ελβετικές στάνες. Η υπνηλία κάνει πάλι την εμφάνισή της. Μας αναγκάζει να κοιμηθούμε για λίγο έξω από στάνη. Πρωί Παρασκευής φτάνουμε στην πόλη Gstaad. Όμορφη πόλη. Από τον προηγούμενο σταθμό μας είχαν πληροφορήσει ότι στο σημείο αυτό δεν υπάρχει σήμα GPS και ότι θα έπρεπε να ακολουθούμε τα σήματα του αγώνα. Μετά από λίγη περιπλάνηση στην πόλη μας συναντά κάποιος της διοργάνωσης και μας λέει να τον ακολουθήσουμε. Μας οδηγεί στο σταθμό τροφοδοσίας του Gstaad. Ένας όμορφος χώρος, περιποιημένος, με τις γυναίκες εθελόντριες πρόθυμες να μας εξυπηρετήσουν. Μέχρι και ομελέτα μας πρόσφεραν. Τις ευχαριστήσαμε και αφού βγάλαμε τις αναμνηστικές φωτογραφίες, μια εθελόντρια μας οδηγεί έξω από την πόλη βάζοντάς μας στο μονοπάτι του αγώνα. Περνάμε έξω από μεγάλο ξενοδοχείο, δίπλα σε ποτάμι όπου υπάρχει κατασκήνωση προσκόπων απ’ όλο τον κόσμο. Κοσμοσυρροή! Διασχίζουμε λιβάδι και αρχίζουμε ανάβαση με θέα ολόκληρης της κοιλάδας και της πόλης. Συνεχίζουμε -πάντα περνώντας από αμέτρητα αγροκτήματα- ανεβοκατεβαίνοντας πλαγιές και εντυπωσιακά στενά περάσματα. Μεσημέρι Παρασκευής φτάνουμε στον σταθμό τροφοδοσίας L’ Etivaz. Λίγο πριν φτάσουμε στον σταθμό ξεσπά καταιγίδα. Ευτυχώς απέχουμε λίγα μέτρα και δεν βραχήκαμε πολύ. Μεγάλος σταθμός και αρκετά πλούσιος. Απέναντι από το σταθμό υπάρχει φημισμένο τυροκομείο  Έχουμε διανύσει 349 χιλιόμετρα και απόθεμα χρονικού ορίου μιας μέρας. Ξεκουραζόμαστε, αλλάζουμε ρουχισμό βάζοντας αδιάβροχα, ανεφοδιαζόμαστε και ξεκινάμε.

 

LEtivazMontreux 41 χιλ D+2410 μ, D-3173 μ

Περπατάμε δίπλα σε ποτάμι αλλά έχει φοβερή κουφόβραση που μας αναγκάζει να βγάλουμε τα αδιάβροχά μας. Αυτή η αίσθηση της υγρασίας δεν είναι καλός οιωνός, γιατί σε λίγο ξεσπά καταιγίδα. Μας αναγκάζει να ξαναβάλουμε τα αδιάβροχα μας. Πέφτει ψιλό χαλάζι και πολλοί εκδρομείς γυρίζουν πίσω στο Etivaz μούσκεμα από τη βροχή. Περνάμε το ποτάμι και τη γέφυρα Pont Turrien καθώς και το κάστρο Chateau d’Oex. Τραβερσάρουμε σε μεγάλη καταπράσινη πλαγιά για να φτάσουμε το σούρουπο στις 21:00 στο χωριό Rossinier. Πιστεύω ότι ήταν το ευκολότερο κομμάτι της διαδρομής του αγώνα. O σταθμός είναι στην έξοδο του χωριού στην αυλή της εκκλησίας. Υπάρχει αρκετός κόσμος που μας καλοδέχεται, μας χειροκροτεί και μας επευφημεί. Ανεφοδιαζόμαστε και μια πρόσχαρη εθελόντρια μας οδηγεί έξω από το χωριό στην είσοδο του μονοπατιού. Μας συνιστά να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Εμείς πάλι παραξενευτήκαμε μ’ αυτή την παρατήρηση γιατί είχαμε την εντύπωση ότι τα δύσκολα είχαν περάσει, τώρα που είμαστε στο τέλος.


Μετά την πρώτη διάσχιση του λιβαδιού άρχισε μια δύσκολη και επικίνδυνη ανάβαση. Απότομη πλαγιά δασωμένη σε τερέν χωμάτινο κάνοντάς το η βροχή, που είχε πέσει νωρίτερα, ολισθηρό. Σε πολλά σημεία χρειάστηκε να πάμε με τα τέσσερα και υπήρχε γκρεμός. Σε ακόμη περισσότερα υπήρχε σχοινί και συρματόσχοινο ασφαλείας. Επίσης στο πέρασμα αυτό μας έπιασε νύχτα. Η προσοχή μας τεταμένη και η υπομονή μας στο μέγιστο όριο παρ’ όλο που ακούγονταν και πολλά «γαλλικά». Δίναμε κουράγιο ο ένας στον άλλον. Αυτό θα πει ομαδικότητα!! Μετά από δύο ώρες πατήσαμε ασφαλές μονοπάτι. Ουφ!!! Τα προβλήματα όμως δεν σταματούν εδώ. Συνεχίζοντας την πορεία μας πάνω σε χωματόδρομο νύχτα με θέα τα φώτα των χωριών της περιοχής σε κάποιο σημείο έξω από ένα αγρόκτημα χάνουμε τη σηματοδότηση. Για την ακρίβεια δεν υπάρχει σηματοδότηση. Κι ενώ το σήμα του GPS έδειχνε ότι έπρεπε να περάσουμε μέσα από το αγρόκτημα η είσοδος ήταν κλειστή. Σε επικοινωνία του Ιωάννου με τη διοργάνωση τον διαβεβαίωναν ότι πάμε καλά και είμαστε στο σωστό σημείο. Μετά από πολύ ώρα καταφέραμε να ανοίξουμε την πόρτα της εισόδου και να μπούμε στο αγρόκτημα. Περνάμε μέσα από πλήθος αγελάδων. Για αρκετή ώρα ψάχνουμε τη σηματοδότηση. Καταφέρνουμε τελικά να την ανακαλύψουμε. Κατηφορίζουμε πλαγιά με μεγάλη κλίση. Το τέλος της κατηφόρας μας βγάζει σε κατηφορικό χωματόδρομο. Η κούρασή μας είναι μεγάλη και η προσοχή μας διασπάται συνέχεια. Προτείνω να ανοίξουμε την αποθήκη του αγροκτήματος που βρίσκεται μπροστά μας για να κοιμηθούμε λίγο. Ανοίγουμε την ξεκλείδωτη πόρτα και ξαπλώνουμε στο δάπεδο πάνω στο τσιμέντο και αμέσως κοιμόμαστε. Στο μισάωρο μας ξυπνούν οι ομιλίες άλλων αθλητών που περνούν απ’ έξω. Ξυπνάμε και ξεκινάμε την πορεία μας. Η υπνηλία, η υγρασία και το κρύο μας φέρνουν την αίσθηση της υποθερμίας. Κύματα από τρέμουλο περνούν το κορμί μας. Ευτυχώς μετά το ποτάμι υπάρχει σκληρή ανηφόρα. Με έχει κυριεύσει μια μανία να τερματίσουμε τον αγώνα. Επιταχύνω τον ρυθμό αναγκάζοντας και τον Γιάννη και τον Νεόφυτο να με ακολουθήσουν. Ο Νεόφυτος είναι σε παράκρουση. Μονολογεί διαρκώς «ποιο είναι αυτό το παιδάκι που πάει γρήγορα! Αυτός ο γέρος πίσω μου ποιος είναι;»! 

Το ξημέρωμα του Σαββάτου μας βρίσκει ψηλά στο Rochers de Naye. Θαυμάζουμε την ανατολή του ήλιου, περνάμε ράχη με καταπληκτική θέα, χιονοδρομικό κέντρο και πέφτουμε στην πλευρά του Montreux. Η θέα της λίμνης  Leman είναι καταπληκτική. Απερίγραπτα συναισθήματα ικανοποίησης μάς καταλαμβάνουν.

 

 

Η κατάβαση χρειάζεται προσοχή γιατί είναι κακοτράχαλη και από την άλλη το βλέμμα αποσπάται στην ομορφιά του τοπίου. Κατηφορίζουμε διαρκώς περνώντας οικισμούς, δάση και τέλος το κερασάκι στην τούρτα τα αμέτρητα σκαλοπάτια του τελεφερίκ. Ατελείωτα! Ο εκνευρισμός είναι τεράστιος αλλά το τέλος είναι κοντά. Λίγο πριν τις 11:00 μπαίνουμε στο Montreux. Στον παραλιακό δρόμο υπάρχει πολύς κόσμος που μας χειροκροτεί.  Φτάνοντας στον τερματισμό, μπροστά στο άγαλμα του Frendy Mercury, μας υποδέχονται οι διοργανωτές και όλοι οι εθελοντές με χειροκροτήματα και επευφημίες. Πανηγυρική ατμόσφαιρα.  Μας γίνεται η πρόταση για το έθιμο της πόλης. Μετά τον τερματισμό μια βουτιά στα νερά της λίμνης Leman! Χαλάμε εμείς χατίρι; Ζήτω το έθιμο!

ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ