Δεν θα πρέπει όμως να ξεχνιέται το ότι ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ χωρίς εθελοντές δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρχει. Και όταν λέω εθελοντές αναφέρομαι στον ΑΝΩΝΥΜΟ εθελοντή, αυτόν που με κάψα, με βροχή, με κρύο, μέσα στο σκοτάδι του πουθενά κάθεται καρτερικά στο πόστο του περιμένοντας από το βάθος του δρόμου με αγωνία να φανεί ο αθλητής και να φωνάξει  "νάτος! έρχεται", "το νούμερό του" για να του δώσει το σακουλάκι του, να του χαμογελάσει και να τον χειροκροτήσει - άγνωστος προς άγνωστον - αλλά φίλος προς φίλο, να τον καλύψει με ένα κουβερτάκι, να τον κοιτάξει στα μάτια προσπαθώντας να μαντέψει τι θα ήθελε να πιεί ή να φάει, να τον βοηθήσει ν΄αλλάξει μια μπλούζα, να τον κοιτάξει στοργικά αν τον βλέπει ταλαιπωρημένο ή τραυματισμένο και στο τέλος να τον εμψυχώσει όταν τον δει πια να φεύγει για το επόμενο πόστο ή να κατεβάσει τα μάτια βουρκωμένος  όταν τον ακούσει να δηλώνει ότι εγκαταλείπει σπρώχνοντας τον όμως συγχρόνως να μην τα παρατήσει. Κι όταν πια φτάσει ο χρόνος κλεισίματος θα μαζέψει με προσοχή τον εξοπλισμό του, θα φροντίσει τα πράγματα των αθλητών που αφέθηκαν στο πόστο του και θα ξεκινήσει - κοιτάζοντας με αγωνία μερικές φορές το ρολόι του - προσπαθώντας να φτάσει έγκαιρα στο σημείο για την επόμενη υποχρέωσή του.

Την ίδια αφιέρωση θα κάνω και στην άλλη ομάδα ΑΝΩΝΥΜΩΝ εθελοντών που ανεβοκατεβαίνουν μέσα σ΄ ένα αυτοκίνητο από πόστο σε πόστο  φροντίζοντας για την ασφάλεια των αθλητών, για να μη χαθούν μέσα το σκοτάδι ή στο κακοτράχαλο μονοπάτι του βουνού, για να τους δώσουν ένα αδιάβροχο κάτω από τη βροχή, για να τους δείξουν το δρόμο απομονωμένοι  μ΄ένα σημαιάκι στα δύσκολα σημεία, για να βεβαιωθούν ότι δεν ξεχάστηκε κάποιος αθλητής που αργοπόρησε τελευταίος, ή για να φροντίσουν τη μεταφορά του στον κοντινότερο γιατρό ή μερικές φορές με ιδιαίτερη στοργή να τον συνοδεύσουν στο πλησιέστερο νοσοκομείο.

Αυτά που μόλις ανέφερα τόσο γενικά και με λίγες κουβέντες εύκολα λέγονται, αλλά δεν υλοποιούνται αν δεν μπει μέσα σου το σκουλήκι. Ένα σκουλήκι που μοιάζει λίγο κάπως με αυτό που μπαίνει και στον αθλητή και που κάνει τον εθελοντή να περιμένει ανυπόμονα τον επόμενο αγώνα, την επόμενη φορά που θα συναντήσει τον γνωστό-άγνωστό του δρομέα για να τον φροντίσει με την ίδια θέρμη και την ίδια – θα έλεγα - αγάπη και προσοχή.

Θα μπορούσα να αφιερώσω πολλές γραμμές ακόμα στον ΑΝΩΝΥΜΟ εθελοντή τον οποίο οι πιο πολλοί αθλητές σίγουρα δεν θα τον αναγνωρίσουν αν τον δουν κάπου στο δρόμο, αλλά ελπίζω ότι σίγουρα θα έχουν τη φιγούρα του – άσχετο αν δεν θυμούνται το πρόσωπό του - μέσα στην καρδιά και την ψυχή τους. Τον εθελοντή-φύλακα άγγελο και προστάτη τους. Τον εθελοντή που όταν τελειώνουν με επιτυχία ή αποτυχία τον αγώνα, τον έχουν νοερά μπροστά τους, τον ευχαριστούν και τον ασπάζονται. Τον ΕΘΕΛΟΝΤΗ του Σπάρταθλου που, χωρίς την παραμικρή αμοιβή, βγάζει αβίαστα και ακούραστα από μέσα του την ελληνική ζεστασιά και φιλοξενία (ίσως και λίγο πιεστική ή και απρόσεκτη καμιά φορά), τον ΕΘΕΛΟΝΤΗ του Σπάρταθλου που για 33 χρόνια το κρατάει ζωντανό και που είμαι σίγουρος ότι θα συνεχίσει να κρατάει για πολλά ακόμη χρόνια αυτόν τον αγώνα στην κορυφή των αγώνων υπεραποστάσεων. Κι όταν πολλοί αθλητές αναρωτιούνται "τι είναι εκείνο που κάνει το Σπάρταθλον μοναδικό" και τελικά μετά από πολύ προβληματισμό καταλήγουν στην απάντηση "απλά γιατί είναι ΤΟ ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ", ας κοιτάξουν και λίγο προς την μικρή μεν, αλλά μοναδική κοινωνία των ΑΝΩΝΥΜΩΝ ΕΘΕΛΟΝΤΩΝ του.

Οκτώβριος 2015

Κωστής Παπαδημητρίου