[Advendure]: Πιστεύω πως η ετυμολογία ενός ονόματος αποκαλύπτει συχνά και πτυχές της φιλοσοφίας που το συνοδεύει. Πώς, λοιπόν, γεννήθηκε το όνομα FotoTrexoume; Τι είναι αυτό που θέλετε να εκφράσετε μέσα από αυτό; Θα μας συστηθείτε σαν ομάδα;

[Μαριάννα & Γιάννης]: Ακριβώς έτσι όπως το λες είναι. Το όνομα γεννήθηκε από μια πολύ προσωπική εμπειρία: ήμασταν και εμείς δρομείς – αρχικά σε αγώνες δρόμου, και στη συνέχεια στο βουνό. Ζούσαμε από μέσα αυτό που βιώνει κάθε αθλητής: τη λαχτάρα για τις φωτογραφίες μετά τον αγώνα. Περιμέναμε με ανυπομονησία την ανάρτηση, κι όταν τελικά γινόταν, άλλοτε βρίσκαμε μια δυνατή εικόνα του εαυτού μας, κι άλλοτε όχι. Συχνά, δεν υπήρχε ούτε μία φωτογραφία που να κρατούσαμε ως πραγματικό ενθύμιο. Κι αυτό μας απογοήτευε.

Από αυτή την αίσθηση γεννήθηκε αυθόρμητα και σχεδόν ερασιτεχνικά η ιδέα του FotoTrexoume: ένα site από δρομείς για δρομείς, που να προσφέρει ποιοτικές φωτογραφίες από κάθε αγώνα. Στόχος μας ήταν – και παραμένει – να έχει ο κάθε αθλητής τουλάχιστον μία καλή φωτογραφία από τη συμμετοχή του. Η πρώτη μας «βάση»; Ένας server μέσα σε μια γκαρσονιέρα, στον προσωπικό μας υπολογιστή!

Το όνομα προέκυψε φυσικά: φωτογραφίζουμε και ταυτόχρονα τρέχουμε. Είναι σε πρώτο πληθυντικό γιατί έτσι νιώθαμε (και νιώθουμε): μέλος κι εμείς της δρομικής κοινότητας που εκείνη την εποχή άνθιζε με εντυπωσιακό ρυθμό.

Σήμερα, 15 χρόνια μετά, είμαστε μια αρκετά μεγάλη και δεμένη ομάδα. Συνεχίζουμε να εργαζόμαστε με το ίδιο πάθος, με κύριο στόχο οι δρομείς να λαμβάνουν εικόνες που να αξίζουν να τις κρατήσουν για πάντα.

Παράλληλα, μέσα από τις συνεργασίες μας με τις διοργανώσεις, έχουμε θέσει και έναν δεύτερο στόχο: να παραδίδουμε υψηλής αισθητικής και αντιπροσωπευτικό φωτογραφικό υλικό και στους διοργανωτές, ώστε να προβάλουν τον αγώνα και το τοπίο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Είναι ένας στόχος πιο απαιτητικός, με διαφορετικές παραμέτρους και οπτική.

Καταφέραμε όμως να τους συνδυάσουμε και τους δύο – χωρίς εκπτώσεις στην ταχύτητα, και κυρίως χωρίς να θυσιάσουμε την ποιότητα και την αισθητική.

[Advendure]: Στην αθλητική φωτογράφιση υπάρχει ένα όμορφο παράδοξο: "παγώνετε τον χρόνο" σε έναν χώρο όπου όλα κινούνται διαρκώς. Δεν είναι μαγικό το να απομονώνεις μια στιγμή μέσα στη ροή της έντασης, της προσπάθειας και του συναισθήματος; Πώς το βιώνετε αυτό ως δημιουργοί;

[Μαριάννα & Γιάννης]: Αυτό ίσως είναι και η ουσία της φωτογραφίας: να παγώνεις τον χρόνο σε μια στιγμή και να προσπαθείς, μέσα από μια εικόνα ή μια σειρά εικόνων, να εξιστορήσεις έναν ολόκληρο αγώνα – χωρίς λέξεις. Να δείξεις την επιβλητικότητα ενός ορεινού όγκου, το δάσος μέσα από το οποίο περνάει η διαδρομή ή τα ζωντανά χρώματα των βουνών μας.

Μια φευγαλέα στιγμή που δεν είναι απλώς εικόνα, αλλά και συναίσθημα – διαφορετικό για τον κάθε θεατή.

Ακόμα και για εμάς, τους φωτογράφους, μια εικόνα μπορεί να κρύβει μια ιστορία πολύ διαφορετική απ' αυτή που θα αφηγηθεί ο δρομέας που απεικονίζεται σε αυτή.

Θυμόμαστε χαρακτηριστικά όταν καλύψαμε για πρώτη φορά τον αγώνα στο Αρτεμίσιο: προσπαθώντας να ανέβουμε ανάποδα το μονοπάτι της μεγάλης διαδρομής προς την κορυφή, βρεθήκαμε σε σημεία που ο φόβος και η αίσθηση επιβίωσης ήταν τόσο έντονα, που ακόμα και σήμερα, όταν βλέπουμε εκείνες τις φωτογραφίες, ξυπνούν μέσα μας αυτό το ίδιο συναίσθημα.

Αυτή η ένταση και η ζωντάνια της στιγμής είναι που κάνουν την αθλητική φωτογραφία μια απαιτητική, αλλά και πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά για εμάς. Δεν καταγράφουμε απλώς, ζούμε την προσπάθεια μαζί με τους αθλητές και προσπαθούμε να την αποτυπώσουμε με τον πιο αυθεντικό τρόπο.

[Advendure]: Ποιο είναι το πιο δύσκολο πράγμα στην αθλητική φωτογράφιση, ειδικά σε αγώνες ορεινού τρεξίματος; Το φως; Η κίνηση των αθλητών; Η κούραση; Η επιλογή του σωστού σημείου σε σχέση με το τοπίο; Ή μήπως κάτι άλλο που δεν φαίνεται εύκολα σε όλους εμάς;

[Μαριάννα & Γιάννης]: Όλα αυτά που αναφέρεις: το φως, η κίνηση, η κούραση, η επιλογή τοποθεσίας – είναι σίγουρα προκλήσεις. Αλλά ίσως το πιο απαιτητικό, και ταυτόχρονα το λιγότερο ορατό στους περισσότερους, είναι η προετοιμασία που προηγείται κάθε αγώνα.

Η φωτογράφιση ξεκινάει πολύ πριν πατήσουμε το κλικ. Μελετάμε τη διαδρομή στον χάρτη, βλέπουμε τα υψομετρικά, προσπαθούμε να καταλάβουμε πού μπορούμε να φτάσουμε με αυτοκίνητο και πού θα χρειαστεί να περπατήσουμε – και πόσο. Αν ο αγώνας έχει διαφορετικές αποστάσεις (π.χ. 10, 20, 40 χλμ.), προσπαθούμε να βρούμε τρόπο να τις συνδυάσουμε, υπολογίζοντας χρόνους, κατευθύνσεις και εναλλακτικές διαδρομές.

Ουσιαστικά, χτίζουμε μια δική μας «φωτογραφική διαδρομή». Και επειδή το βουνό είναι απρόβλεπτο, έχουμε πάντα στο μυαλό μας plan B και plan C – πού θα πάμε αν κάτι δεν πάει καλά, αν χαλάσει ο καιρός ή αν καθυστερήσουμε.

Αν τα έχεις όλα αυτά οργανωμένα από πριν, τότε στο πεδίο μπορείς να εστιάσεις στην ουσία της δουλειάς: να διαχειριστείς το φως, να πιάσεις τη σωστή στιγμή, να αναδείξεις τη σχέση του αθλητή με το τοπίο.

Ο κόσμος βλέπει το τελικό αποτέλεσμα – και είναι λογικό. Αλλά πίσω από μια καλή φωτογραφία κρύβεται πάντα σχεδιασμός, εμπειρία και αρκετό περπάτημα.

[Advendure]: Η φωτογραφία στο ορεινό τρέξιμο – όπως τουλάχιστον την βλέπω προσωπικά - δεν είναι απλώς ένα τεχνικό θέμα, είναι και ένα ζήτημα σεβασμού στη φύση και στους ανθρώπους. Πόσο δύσκολη είναι αυτή η ισορροπία; Να πάρεις δηλαδή τη λήψη χωρίς να “ενοχλήσεις” τη στιγμή;

[Μαριάννα & Γιάννης]: Δεν θεωρούμε ότι είναι τόσο θέμα ισορροπίας, αλλά περισσότερο θέμα αισθητικής και αντίληψης του χώρου που βρισκόμαστε. Όταν δείχνεις σεβασμό στη φύση και βλέπεις τον άνθρωπο ως κομμάτι της και όχι ως εξουσιαστή της, τότε έχεις και την αντίστοιχη αισθητική για να τα συνδυάσεις στο κάδρο σου.

Στους ορεινούς αγώνες είμαστε παρατηρητές της φύσης. Όταν σε μαγεύει ένας τεράστιος βράχος, ή μια συστάδα από αγριολούλουδα, ή στο βάθος βλέπεις την επιβλητική κορυφή της Γκιώνας που σου προκαλεί δέος και θαυμασμό, το κλικ μαζί με τον αθλητή έρχεται αυθόρμητα.

Ισορροπία θεωρούμε ότι χρειάζεται περισσότερο μετά, κατά την επεξεργασία της φωτογραφίας, όταν η «ψηφιακή» παρέμβαση μπορεί να «χαλάσει» το φυσικό.

[Advendure]: Η σύνθεση και το τοπίο, το φως, η έκφραση, η κίνηση … τι κάνει τελικά μια φωτογραφία από έναν αγώνα να ξεχωρίζει; Να ακούσετε το: “Φοβερή αυτή η φωτογραφία”! Τι ψάχνετε όταν σηκώνετε τη μηχανή για να κάνετε το “κλικ”;

[Μαριάννα & Γιάννης]: Εξαρτάται από το τι «κυνηγάμε» τη συγκεκριμένη στιγμή. Όταν βρισκόμαστε μπροστά σ' ένα σκηνικό όπου δεσπόζουν τα στοιχεία της φύσης, δίνουμε περισσότερο βάρος σε αυτά παρά στον αθλητή.

Άλλες φορές, όταν το τερέν είναι ιδιαίτερο και απαιτεί από τον αθλητή μεγάλη προσπάθεια, εστιάζουμε περισσότερο σε εκείνον – χωρίς όμως να ακυρώνουμε την φύση που τον περιβάλλει.

Το ζητούμενο για εμάς είναι να αποτυπώσουμε τη στιγμή με τέτοιον τρόπο, ώστε να αναδεικνύεται αυτό που μας τράβηξε το βλέμμα: είτε είναι η ένταση στο σώμα, είτε το φως πίσω από ένα δέντρο, είτε απλώς μια αίσθηση που θέλουμε να μεταδώσουμε.

Πολλές φορές, για κλάσματα του δευτερολέπτου, χάνουμε αυτή την τέλεια στιγμή – και κάποιες άλλες, μια φωτογραφία που νομίζαμε πως ήταν μέτρια, αποδεικνύεται τελικά η «φωτογραφία του αγώνα», όπως λέμε χαριτολογώντας μεταξύ μας στην ομάδα.

[Advendure]: Όλα αυτά τα χρόνια βλέπετε χιλιάδες πρόσωπα, κορμιά, αθλητές μέσα σε τοπία. Πόσο σας αγγίζουν οι αθλητές; Τι βλέπετε σε αυτούς μέσα από τον φακό σας; Κουρασμένα μάτια; Πείσμα; Συγκίνηση; Χαρά; Όλα μαζί ανάλογα με τον τόπο που θα έχετε σταθεί και την φύση της προσπάθειας;

[Μαριάννα & Γιάννης]: Πολλοί από τους αθλητές που φωτογραφίζουμε κάθε εβδομάδα δεν είναι απλώς «πρόσωπα μπροστά στον φακό». Είναι φίλοι μας. Άνθρωποι που γνωρίζουμε καλά, που συναντάμε σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο σε διαφορετικά βουνά – και μαζί τους έχουμε μοιραστεί χαρές, δυσκολίες, τερματισμούς, δάκρυα. Αυτό αλλάζει τα πάντα. Όταν αναγνωρίζεις τον δρομέα που πλησιάζει, βλέπεις αλλιώς και τη φωτογραφία. Βλέπεις κόπο, χαρακτήρα, διαδρομή. Βλέπεις το πείσμα στα μάτια, τη χαρά στο βλέμμα, την αγωνία ή την ανακούφιση – και δεν είναι απλώς συναίσθημα, είναι οικειότητα.

Έχουμε δει αθλητές που ξεκίνησαν μόνοι, γνώρισαν μέσα στο δρομικό κίνημα το ταίρι τους, και σήμερα τρέχουν μαζί με τα παιδιά τους. Άλλοι μεταπήδησαν από την άσφαλτο στο βουνό, ή από το τρέξιμο στο τρίαθλο – όπου επίσης έχουμε έντονη παρουσία και καταγράφουμε με τον ίδιο σεβασμό τις προσπάθειες.

Όλο αυτό το ζούμε ως μέλη μιας κοινότητας που εξελίσσεται και μεγαλώνει. Το δρομικό κίνημα δεν είναι απλώς αγώνες. Είναι μια μεγάλη οικογένεια που ενώνει ανθρώπους μέσα από την κίνηση, τη φύση και τον σεβασμό. Μέσα από τις φωτογραφίες προσπαθούμε κι εμείς να το αναδείξουμε. Όχι μόνο για να δείξουμε τι έγινε, αλλά για να διατηρήσουμε ζωντανές τις ιστορίες και τις σχέσεις που γεννιούνται μέσα από αυτή την κοινή διαδρομή.

[Advendure]: Σας έχει τύχει να “πιάσετε” μια φωτογραφία που τελικά συγκίνησε περισσότερο από όσο περιμένατε; Που άφησε πολύ μεγάλο αποτύπωμα για τον αγώνα, τον αθλητή και το ορεινό τρέξιμο γενικότερα; Μια φωτογραφία που ίσως και ο ίδιος ο αθλητής δεν είχε συνειδητοποιήσει τι κουβαλάει εκείνη η στιγμή;

[Μαριάννα & Γιάννης]: Αυτό μας συμβαίνει πολύ συχνά. Τη στιγμή της λήψης, ειδικά όταν όλα κινούνται γρήγορα και προσπαθούμε να διαχειριστούμε το φως, το φόντο και τη δράση, δεν έχουμε πάντα την πλήρη εικόνα του τι έχουμε καταγράψει. Η πραγματική αξία μιας φωτογραφίας πολλές φορές φαίνεται μόνο όταν τη δούμε στην οθόνη του υπολογιστή. Εκεί, μέσα από τη λεπτομέρεια, το βλέμμα ή μια κίνηση του αθλητή, καταλαβαίνεις ότι "κάτι έγινε" εκείνη τη στιγμή.

Υπάρχουν περιπτώσεις που οι ίδιοι οι αθλητές μάς έχουν δείξει φωτογραφίες τους από αγώνες που καλύψαμε και μας λένε πόσο πολύ τους άγγιξε αυτή η εικόνα. Πόσο έντονα ένιωσαν να αποτυπώνεται το δικό τους προσωπικό ταξίδι μέσα από αυτό το καρέ. Μάλιστα, μερικές φορές δεν είχαμε δώσει τόση σημασία στη συγκεκριμένη φωτογραφία, μέχρι που είδαμε την αντίδρασή τους και καταλάβαμε ότι, χωρίς να το ξέρουμε, είχαμε "πιάσει" κάτι πολύ ουσιαστικό για εκείνους.

Αυτό είναι και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της δουλειάς μας: να βλέπουμε πώς η δική μας ματιά μπορεί να συνδεθεί με τον εσωτερικό κόσμο κάποιου άλλου — και να του προσφέρει μια μνήμη που θα κουβαλά για καιρό.

[Advendure]: Έχετε αποτυπώσει αμέτρητες στιγμές σε βουνά, κορυφές, δάση, ποτάμια, θάλασσες και μονοπάτια. Υπάρχουν κάποιες λήψεις που έχουν χαραχτεί βαθιά μέσα σας; Όχι απλώς σαν εικόνα, αλλά σαν συναίσθημα …

[Μαριάννα & Γιάννης]: Δεν υπάρχουν κάποιες μεμονωμένες λήψεις που να ξεχωρίζουν ως πιο έντονες, αλλά υπάρχουν περίοδοι που έχουν χαραχτεί μέσα μας ακριβώς επειδή σηματοδοτούσαν κάτι καινούργιο. Όταν ξεκινήσαμε να φωτογραφίζουμε trail αγώνες, για παράδειγμα, ή αργότερα όταν μπήκαμε στον χώρο του τριάθλου, στην αρχή προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι ταιριάζει, πώς «μιλάει» το άθλημα μέσα από την εικόνα. Ήμασταν σε μια φάση πειραματισμού και πολλές φωτογραφίες δεν είχαν ξεκάθαρη ταυτότητα ή αισθητική.

Με τον καιρό – και κυρίως μέσα από τη συνεχή επαφή με τους αγώνες και τους ανθρώπους – άρχισε να διαμορφώνεται αυτό που σήμερα θα λέγαμε «ύφος» ή «ματιά». Η στιγμή που αρχίσαμε να βλέπουμε στις φωτογραφίες μας όχι απλώς έναν αθλητή να τρέχει, αλλά μια αφήγηση, μια συναισθηματική σύνδεση με το τοπίο, την προσπάθεια, την αίσθηση του αγώνα – αυτό ήταν και το πιο καθοριστικό. Και κάθε φορά που νιώθουμε ότι αρχίζει να συμβαίνει αυτό, δηλαδή όταν οι εικόνες αρχίζαν να «μιλάνε», είναι και η στιγμή που έμεινε μέσα μας.

Αντίστοιχα, όταν ξεκινήσαμε να δουλεύουμε με υποβρύχιες λήψεις στη θάλασσα, ήταν μια τεράστια πρόκληση. Τεχνικά είναι ίσως το πιο απαιτητικό κομμάτι της δουλειάς μας, γιατί δεν έχεις τον πλήρη έλεγχο του εξοπλισμού, του φωτισμού ή της σύνθεσης — όλα είναι ρευστά, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Το να καταφέρεις να αποτυπώσεις μια δυνατή, καθαρή εικόνα μέσα στο νερό, που να έχει και αισθητική και συναίσθημα, ήταν από τα πιο δύσκολα αλλά και πιο ικανοποιητικά βήματα που κάναμε.

[Advendure]: Υπάρχουν φωτογραφίσεις που σας έχουν μείνει ως “οι πιο δύσκολες”; Είτε λόγω καιρικών συνθηκών, είτε λόγω πρόσβασης, εξοπλισμού ή απρόβλεπτων καταστάσεων; Πείτε μας για μια ή δύο στιγμές που δοκιμάστηκαν τα όρια του ανθρώπου πίσω από τη κάμερα.

[Μαριάννα & Γιάννης]: Γενικότερα οι πιο δύσκολες φωτογραφίσεις μας, χωρίς αμφιβολία, συνδέονται με τους αγώνες ultra. Εκεί η πρόκληση ξεπερνάει το τεχνικό κομμάτι και αγγίζει τα όρια της ανθρώπινης αντοχής. Η κούραση, η αϋπνία και το ασταμάτητο ξενύχτι κάνουν τη δουλειά μας πολύ πιο απαιτητική.

Μας έχουν τύχει όμως και άλλες περιπτώσεις σε μικρότερους αγώνες, όπως αυτή που ζήσαμε φέτος στο Atlas Trail, όπου τα προγνωστικά έδιναν καλό καιρό, αλλά όταν φτάσαμε στον αγώνα το κρύο και το χιόνι μας έβαλαν πραγματικά σε δοκιμασία. Εκείνη την ημέρα, σε όλη την υπόλοιπη Αττική επικρατούσε ηλιοφάνεια, όμως στην περιοχή του αγώνα επικρατούσε κακοκαιρία, που δυσκόλεψε την προσπάθειά μας ακόμα περισσότερο. Όχι γιατί δεν έχουμε ξαναβρεθεί σε ανάλογες περιπτώσεις, αλλά κυρίως γιατί δεν ήμασταν προετοιμασμένοι για κάτι τέτοιο.

Μια ακόμα χαρακτηριστική στιγμή ήταν στο οροπέδιο του Αρτεμισίου, κάτω από την κορυφή, όπου περιμέναμε τους αθλητές της μεσαίας διαδρομής και ξαφνικά άρχισε να χιονίζει έντονα με αέρα που άλλαζε συνεχώς κατεύθυνση. Ο συνδυασμός αέρα μαζί με χιόνι ή βροχή είναι από τις πιο δύσκολες συνθήκες που χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε, γιατί ο φακός βρέχεται συνεχώς και είναι πολύ δύσκολο να τον προστατεύσεις.

Φυσικά, υπάρχουν κι άλλες πολλές τέτοιες στιγμές που δοκιμάστηκαν τα όρια μας. Αλλά όταν βρίσκεσαι εκτεθειμένος στο βουνό για πολλές ώρες, είναι απολύτως λογικό να συναντάς απρόβλεπτες καιρικές συνθήκες και άλλες δυσκολίες που κάνουν κάθε φωτογράφιση μοναδική πρόκληση.

[Advendure]: Στην εποχή του Instagram, των social media και των κινητών τηλεφώνων, η φωτογραφία είναι παντού και, για πολλούς, έχει γίνει σχεδόν απαραίτητο “κομμάτι” κάθε προπόνησης ή αγώνα. Xαριτολογώντας μάλιστα συχνά σε παρέες έχω πει πως, για κάποιους, θα ήταν μεγαλύτερη καταστροφή να χαλάσει το κινητό τους κατά τη διάρκεια του αγώνα – και να χάσουν τη selfie ή το reel – παρά να σκιστούν τα παπούτσια τους! Αλλά, ας αφήσουμε αυτή τη συζήτηση για άλλη φορά... Εσάς θα ήθελα να σας ρωτήσω τι κάνει τη διαφορά ανάμεσα σε μια επαγγελματική λήψη και σε μια απλή φωτογραφία ή selfie από έναν αγώνα;

[Μαριάννα & Γιάννης]: Πιστεύουμε πως η κυριότερη διαφορά είναι η εμπειρία που έχουμε αποκτήσει όλα αυτά τα χρόνια. Μέσα από συνεχή τριβή, έχουμε καλλιεργήσει μια αισθητική και ένα προσωπικό ύφος, το οποίο εξελίσσεται συνεχώς από αγώνα σε αγώνα. Ξέρουμε πού να στηθούμε, πώς να στηθούμε, πώς να διαχειριστούμε το υπάρχον φως, πώς να «καθαρίσουμε» το κάδρο από ό,τι δεν πρέπει να φαίνεται, πώς να δώσουμε την έμφαση στον αθλητή – όχι μόνο τεχνικά, αλλά και με την αίσθηση της στιγμής που θέλουμε να αποτυπώσουμε.

Είναι ακριβώς αυτό που ξεχωρίζει τον επαγγελματία από τον ερασιτέχνη σε κάθε τομέα: όχι μόνο το μέσο, αλλά η ματιά και η πρόθεση πίσω από αυτό.

Φυσικά, ο εξοπλισμός παίζει επίσης ρόλο. Η τεχνολογική υπεροχή των φωτογραφικών μηχανών και των φακών έναντι των κινητών εξακολουθεί να είναι καθοριστική – ιδιαίτερα σε συνθήκες δύσκολου φωτισμού, ταχύτητας ή μεγάλης απόστασης. Όμως το πιο καθοριστικό, όπως είπαμε είναι η εμπειρία. Αυτή κάνει τη διαφορά. Αυτή είναι που μετατρέπει μια εικόνα από απλή καταγραφή σε φωτογραφία με βάθος και συναίσθημα.

[Advendure]: Αν μπορούσατε να φωτογραφίσετε έναν μόνο αγώνα, για το υπόλοιπο της ζωής σας, ποιος θα ήταν και γιατί;

[Μαριάννα & Γιάννης]: Κάθε ορεινός αγώνας που φωτογραφίζουμε έχει κάτι μοναδικό – ένα στοιχείο που τον κάνει να ξεχωρίζει. Άλλοτε είναι η διαδρομή, άλλοτε το φυσικό τοπίο, και άλλοτε οι άνθρωποι και η ενέργεια που αποπνέει ο αγώνας στο σύνολό του.

Στο Taygetos Challenge, για παράδειγμα, είναι η ανάβαση προς τη Σαϊδόνα και η διαδρομή μέσα στο φαράγγι – ένα σκηνικό που συνδυάζει τεχνική δυσκολία με κινηματογραφική ομορφιά.

Στο Ultra Tihio είναι οι τρεις επιβλητικές κορυφές: Βαρδούσια, Γκιώνα και Παρνασσός – που προσδίδουν στον αγώνα ένα αίσθημα περιπέτειας.

Το Artemisio Mountain Run μας έχει σημαδέψει με την κορυφή του, που κόβει την ανάσα, και το πυκνό δάσος στις πλαγιές, που σου δίνει την αίσθηση ότι κινείσαι σε μυστικό μονοπάτι.

Το Γίδι των Μεθάνων ξεχωρίζει για την αντίθεση του ηφαιστειακού ανάγλυφου με τη ζωντανή, καταπράσινη φύση που απλώνεται γύρω του.

Στο Helicon Mountain η ανάβαση προς την κορυφή είναι εμπειρία ζωής – απαιτητική και ταυτόχρονα αποκαλυπτική.

Ο Λέβαδος μας έχει μείνει για το πανέμορφο δάσος ακριβώς πάνω από την πόλη, αλλά και για την αίσθηση ενότητας και ενέργειας που εκπέμπουν όσοι εργάζονται για τον αγώνα.

Στο Ελάφι της Πάρνηθας νομίζεις πως έχεις βρεθεί εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα, ενώ βρίσκεσαι μόλις μερικά λεπτά απ' το κέντρο.

Το Imittos Epic ξεχωρίζει για τη δυσκολία της διαδρομής και την ανοιχτή θέα που απλώνεται προς κάθε κατεύθυνση.

Ο Καστόρειος Ημιμαραθώνιος είναι μια αποκάλυψη με το μαγευτικό μονοπάτι δίπλα στον ομώνυμο ποταμό.

Το Andros Trail Race μας έχει καθηλώσει με τα ατελείωτα καλντερίμια και τη σκληρότητα του τερέν – είναι ίσως από τους πιο απαιτητικούς φωτογραφικά αγώνες.

Και φυσικά, το Ipsilantis Trail, με το παραμυθένιο δρυοδάσος.

Γι' αυτό και δεν θα μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε μόνο έναν. Όλοι αυτοί οι αγώνες – και αρκετοί ακόμα που ίσως τώρα ξεχνάμε – συνθέτουν ένα ψηφιδωτό που λέγεται Ελλάδα. Και για εμάς, η φωτογραφική αποτύπωσή τους είναι ένας τρόπος να τιμήσουμε όχι μόνο το φυσικό τοπίο, αλλά και τους ανθρώπους που το διασχίζουν, καθώς και όσους βρίσκονται πίσω από κάθε διοργάνωση και προσφέρουν χρόνο, ψυχή και μεράκι για να γίνουν όλα αυτά πραγματικότητα.

[Advendure]: Κλείνουμε με το μέλλον. Πειραματίζεστε και με video; Πώς βλέπετε την εξέλιξη της δουλειάς σας στο μέλλον; Προς τα που πάει η αθλητική εικόνα, φωτογραφία ή βίντεο;

[Μαριάννα & Γιάννης]: Το βίντεο είναι κάτι που δεν μας απασχολεί και, ειλικρινά, δεν νομίζουμε ότι θα το ακολουθήσουμε στο μέλλον. Είμαστε «φανατικοί» της φωτογραφίας – και το λέμε με την καλή έννοια. Θεωρούμε πως το βίντεο είναι ένα εντελώς διαφορετικό μέσο, με άλλες απαιτήσεις και άλλη προσέγγιση. Το γεγονός ότι ο εξοπλισμός μπορεί να τα υποστηρίξει και τα δύο, δεν σημαίνει πως μπορούν να συνυπάρξουν χωρίς συμβιβασμούς.

Αν ποτέ προσπαθούσαμε να κάνουμε και τα δύο ταυτόχρονα, είμαστε σίγουροι ότι θα χάναμε σε ποιότητα και αισθητική – κάτι που δεν μπορούμε να δεχτούμε. Προτιμάμε να είμαστε συγκεντρωμένοι σ' αυτό που αγαπάμε και ξέρουμε να κάνουμε καλά.

Όσο για το μέλλον της αθλητικής εικόνας, το βίντεο σίγουρα έχει δυναμική – ειδικά στα social media και στην προβολή των αγώνων. Όμως η φωτογραφία έχει κάτι μοναδικό: απομονώνει τη στιγμή. Εκεί που το βίντεο κυλάει, η φωτογραφία σε σταματά για να δεις, να νιώσεις, να σκεφτείς. Αυτό δεν θα πάψει ποτέ να έχει αξία.

Δημήτρης Τρουπής