ADVENDURE is the leading web portal in Greece about Mountain Running, Adventure, Endurance and other Mountain Sports
info@advendure.com
“ Νίκη δεν είναι να τερματίζεις στην πρώτη θέση. Δεν είναι να νικάς τους άλλους αθλητές. Είναι να ξεπερνάς τον εαυτό σου. Να υπερνικάς το σώμα σου, τους περιορισμούς σου και τους φόβους σου. Νίκη σημαίνει να ξεπερνάς τον εαυτό σου και να κάνεις τα όνειρα σου πραγματικότητα.” Έτσι πιστεύει ο Kilian, και να λοιπόν που έφτασε η ώρα να μας παρουσιάσει αυτές τις σκέψεις του, μέσα από το πρώτο βιβλίο που εκδίδει το χρυσό “παιδί” του ορεινού τρεξίματος και του σκι αντοχής. Από τον τίτλο του βιβλίου (Run or Die), αλλά και από το πρώτο απόσπασμα που δημοσιεύτηκε στον ηλεκτρονικό τύπο και σας παρουσιάζουμε σήμερα, γίνεται αντιληπτό ότι είναι μια προσπάθεια του Kilian να μας βάλει βαθιά μέσα στην φιλοσοφία του σχετικά με τα αγωνίσματα στα οποία πρωταγωνιστεί, την ένταση και την στρατηγική του να αγωνίζεσαι στα όρια, αλλά και την καθοριστική σχέση του με την φύση και τα βουνά. Άλλωστε το βιβλίο του ξεκινά με το μανιφέστο του Sky runner! Θα κυκλοφορήσει τον επερχόμενο Ιούλιο, από την Velopress, και φυσικά θα παρουσιαστεί από την ομάδα του Advendure με ένα λεπτομερές review. Για την ώρα, ας πάρουμε μια πρώτη γεύση από αυτά που έχει να μας πει ο Kilian, μέσα από ένα συγκεκριμένο απόσπασμα …
Kilian Jornet: Θυμάμαι τα λόγια του Jordi, του προπονητή μου. Το τρέξιμο είναι τέχνη, έλεγε, σαν να ζωγραφίζεις μια εικόνα ή να συνθέτεις ένα μουσικό κομμάτι. Και για να δημιουργήσεις ένα έργο τέχνης πρέπει να είσαι ξεκάθαρος σε σχέση με τέσσερεις βασικές αρχές: τεχνική, προσπάθεια, ταλέντο και έμπνευση. Και όλες αυτές οι βασικές αρχές πρέπει να συνδυάζονται με μια δυναμική ισορροπία. Πρέπει να έχεις απόλυτο έλεγχο της τεχνικής και να αποφεύγεις περιττές κινήσεις που δεν σε βοηθάνε να προχωρήσεις μπροστά και απλά καταναλώνουν ενέργεια. Πρέπει να “παντρευτείς” τις κινήσεις σου, να τις φροντίζεις και να τις προστατεύεις.
Κάθε δρομέας έχει έναν φυσικό τρόπο τρεξίματος που πρέπει να ακολουθεί και να τελειοποιεί. Υπάρχουν δρομείς που τρέχουν με μεγάλους διασκελισμούς και άλλοι που προτιμούν τα μικρότερα βήματα. Υπάρχουν δρομείς που τρέχουν με το κεφάλι ψηλά και άλλοι που σκύβουν. Υπάρχουν δρομείς που κρατάνε δυνάμεις και άλλοι που τρέχουν επιθετικά από την αρχή. Δεν υπάρχει τρόπος τρεξίματος που μπορεί να επιβληθεί σε κανέναν. Δεν υπάρχει τέλειος τρόπος τρεξίματος για όλους τους δρομείς, αλλά ο καθένας έχει τον δικό του τέλειο τρόπο για να τρέχει.
Ανακαλύψαμε τον δικό μου: Είναι να τρέχω σε αρμονία με την φύση, προσπαθώντας να επικοινωνώ μέσω των βημάτων μου αυτά που η φύση μου μεταδίδει. Μην αφήνοντας ούτε ένα σημάδι στο τερέν όπου τρέχω, και προσπαθώντας να τρέχω όσο πιο ήσυχα μπορώ. Να τρέχω σαν να ρέω πάνω στο τερέν, έτσι ώστε η φύση να “νιώθει” ελάχιστα τα βήματα μου όταν χτυπάνε πάνω στις πέτρες. Ο τρόπος μου είναι να τρέχω προσαρμόζοντας την κίνηση μου στο τερέν, κάνοντας μικρούς διασκελισμούς όταν τρέχω ή μεγάλα βήματα όταν ανεβαίνω μεγάλες κλίσεις, ή προσπαθώντας να μεταμορφώσω μεγάλα κατηφορικά ανοίγματα σε έναν κυλιόμενο χορό μεταξύ του σώματος μου και της γης, χωρίς ποτέ να στραγγίζω. Προσπαθώ να τρέχω με διασκελισμούς που μου έρχονται με φυσικό τρόπο, σαν να είναι τα πόδια μου μια επέκταση του εδάφους.
Από την πρώτη μέρα που γνωριστήκαμε, ο Jordi μου έλεγε συνεχώς ότι έχω ένα χάρισμα ιδιαίτερο για αυτό το άθλημα, και ότι η γενετική μου προδιάθεση είναι ιδανική. Αλλά πάντα ήμουνα συγκρατημένος και ποτέ δεν πείστηκα ότι αυτό αληθεύει. Μπορώ να θυμηθώ το πρώτο αγώνα Σκι που κέρδισα στην κατηγορία ενηλίκων. Ήμουν στην τελευταία χρονιά αγωνιζόμενος στην κατηγορία παίδων, και για να τιμήσει η Διεθνής Ομοσπονδία Σκι τα πολύ καλά αποτελέσματα που είχα φέρει με δέχτηκε για συμμετοχή στο Ευρωπαϊκό κύπελλο. Φωτίστηκαν τα μάτια μου όταν είδα ότι τα είδωλα μου - Florent, Manfred, Dennis – ήταν εκεί, και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι στεκόμουν στην γραμμή εκκίνησης δίπλα τους.
Ο αγώνας ξεκίνησε με πολύ δυνατό ρυθμό, και αμέσως βρέθηκα στην “ερημιά της ουδέτερης ζώνης” μεταξύ της τριάδας των φαβορί που βρίσκονταν 40 με 50 δευτερόλεπτα μπροστά μου και του γκρουπ που με κυνηγούσε περίπου ένα λεπτό πιο πίσω μου. Τελείως ξαφνικά, στην τελευταία ανάβαση, βρέθηκα μαζί με την τριάδα των πρωτοπόρων. “Τι είχε συμβεί; Γιατί είχαν σταματήσει;”, αναρωτήθηκα. “Γιατί με περιμένουν;”. Δεν μπορούσα να συλλάβω την αλήθεια, ότι τους είχα φτάσει. Πως είναι δυνατό να βρίσκομαι μαζί τους; Ήμουνα τελείως χαμένος για μερικά λεπτά. Πως είναι δυνατό να είμαι μαζί τους; Το σώμα μου ήτανε μουδιασμένο. Δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι το ότι έτρεχα τώρα μαζί με τα είδωλα μου, τα ίδια πραγματικά πρόσωπα αυτών των φωτογραφιών που γέμιζαν τα άλμπουμ μου.
Όταν το κεφάλι μου άρχισε να λειτουργεί κανονικά και αναγνώρισα την πραγματικά συναγωνιστική κατάσταση στην οποία βρισκόμουν, δεν δίστασα ούτε λεπτό: Τους προσπέρασα και επιτέθηκα με όλη την ενέργεια που μπόρεσα να μαζέψω. Συνέχιζα να αναρωτιέμαι “γιατί δεν με καταδιώκουν; γιατί μένουν πίσω μου”; Δεν μπορούσα να καταλάβω, αλλά πίεσα τον ρυθμό μέχρι τον τερματισμό, όπου αγκάλιασα τον εκλέκτορα της ομάδας, έκλαιγα και πηδούσα από χαρά, ανίκανος να πιστέψω ότι νίκησα τον Florent, τον καλύτερο Ελβετό αθλητή, με τον οποίο - χρόνια αργότερα - τρέξαμε ως ομάδα σε πολλούς αγώνες και έγινε ένας από τους καλύτερους φίλους μου.
Εντούτοις, όπως είπε ο Picasso, η έμπνευση υπάρχει, αλλά πρέπει να την δουλέψεις. Oι Jordi και Maite πάντα μου έλεγαν ότι το ταλέντο και η γενετική προδιάθεση είναι άχρηστα χωρίς την σκληρή δουλειά. Πρέπει να δουλεύουμε συνέχεια κατά την διάρκεια της αθλητικής μας ζωής. Από την στιγμή που ξυπνάμε μέχρι την στιγμή που πέφτουμε για ύπνο. Δεν υπάρχουν διακοπές ή μέρες ανάπαυσης. Είναι η εργασία του τεχνίτη, όπου ο καλλιτέχνης και η δουλειά του γίνονται ένα. Είναι η εργασία το πρωί και το απόγευμα, στον ελεύθερο χρόνο, σε καλό καιρό, και σε ταξίδια για να ανακαλύψεις νέες κοιλάδες ή να μοιραστείς την προπόνηση με φίλους.
Αλλά υπάρχουν και τόσες μέρες με άσχημο καιρό, όπου τρέχεις μέσα σε δυνατή βροχή, όταν έχει κρύο ή τρέχεις σε λάσπες, όταν το κορμί σου είναι κουρασμένο και απλά θέλεις να μείνεις στο κρεβάτι. Όταν σηκώνεσαι και νιώθεις σαν να θέλεις να μείνεις στην ζέστη βλέποντας μια ταινία και πίνοντας τσάι, αλλά πρέπει να βγεις έξω και να δώσεις την μάχη κόντρα στον αέρα και το νερό. Υπάρχουν ακόμη πολλές μέρες μοναξιάς, παρόμοιες μεταξύ τους, με μόνο το iPod για παρέα και μερικά άγρια ζώα που σε παρακολουθούν από τα κρησφύγετα τους καθώς τρέχεις πάνω-κάτω στο βουνό.
...............................................................
Τρέχουμε σε ένα γκρουπ για αρκετή ώρα, και κανένας δεν επιθυμεί να κάνει την επίθεση. Ο Tarcis παίρνει τότε την πρωτοβουλία και οδηγεί την ομάδα σε πολύ δυνατό ρυθμό. Τοποθετούμαι αμέσως πίσω από αυτόν ώστε να μπορώ να αντιδράσω όσο γρηγορότερα γίνεται εάν αποφασίσει να κάνει την κίνηση. Έχω δυο “χαρτιά” να παίξω: το πρώτο είναι να επιτεθώ άμεσα αφού το πεδίο έχει μεγάλες πέτρες και χρησιμοποιώντας της τεχνική μου να ξεφύγω 3 μίλια από την γραμμή του τερματισμού, ή να περιμένω και να ξεκινήσω την επίθεση μου αργότερα, στην τελευταία κατηφορική πλαγιά, με μόλις 2 μίλια για τον τερματισμό.
Ενώ σκέφτομαι πια θα ήταν η βέλτιστη στρατηγική, ο Tarcis επιταχύνει, κάνοντας πολύ δύσκολο να ακολουθήσουμε τον ρυθμό, και έτσι αρχίζουμε να μένουμε λίγα μέτρα πίσω. Αυξάνει ταχύτητα και φαίνεται ότι κάνει την αποφασιστική του κίνηση. Αφήνει τον Robert και τον César πίσω. Ίσως τώρα να είναι η στιγμή να επιτεθώ … κοιτάζω πίσω. Φαίνεται σαν να έχουν δεχτεί την ήττα. Είμαι ακριβώς πάνω στην στιγμή να αλλάξω ταχύτητα ώστε να προσπεράσω τον Tarcis όταν ξαφνικά πέφτει στο έδαφος μπροστά μου. Πήρε πολλά ρίσκα στην κατάβαση και τα πόδια του απέτυχαν να συμβαδίσουν με το μυαλό του. Σταματάω απότομα, κοιτάζω κάτω, και του δίνω το χέρι μου.
“Είσαι εντάξει” του λέω; “χτύπησες;” Τον ρωτάω.
“Σκατά. Είμαι εντάξει – είμαι εντάξει” μου απαντάει όπως σηκώνεται.
Καθώς σηκώνεται, ακούω αυτούς που μας καταδιώκουν να επιταχύνουν. Η πρώτη μου στρατηγική έγινε κουρέλια. Πρέπει να περιμένω για κάποια άλλη ευκαιρία να επιτεθώ. Μου έμειναν λίγες επιλογές. Θα φτάσουμε την γραμμή του τερματισμού σε λιγότερα από 12 λεπτά, και ενώ είμαι δρομέας που του αρέσει να ελέγχει την κούρσα ενώ προπορεύεται και να περιμένω την κατάλληλη στιγμή για να κάνω την κίνηση, το επιχειρώ αυτό αρκετά πριν πλησιάσω τον τερματισμό ώστε να έχω πάνω από μια επιλογές εάν οι αντίπαλοι μου επιτεθούν ξανά. Τώρα πρέπει να τα παίξω όλα για όλα σε μια “ριξιά”, και πρέπει να είναι η σωστή.
Νιώθω ότι ο Robert αυξάνει την πίεση πίσω μου. Μπορώ να νιώσω την επιθυμία του να με προσπεράσει. Έχει την δύναμη να το κάνει, και δεν έχω ότι χρειάζεται για να κάνω εγώ την ορμητική κίνηση. Πρέπει να περιμένω το σινιάλο, για την διαίσθηση που θα μου λέει ότι τώρα είναι η στιγμή και για την δύναμη να τα δώσω όλα με την μια.
O Robert επιταχύνει. Δεν μπορώ να τον δω ή να τον ακούσω, αλλά ξέρω ότι κάνει τν κίνηση. Σφίγγω τα δόντια για να τελειώσω μια μικρή ανάβαση και να ξεκινήσω να τρέχω στην κατηφόρα. Και εκεί ακριβώς κάνω την επίθεση μου, επιταχύνω και ξεκάθαρα αφήνω έκπληκτους τους υπόλοιπους. Καθώς περνάω, με την γωνία του ματιού μου βλέπω τον Robert να γυρίζει ώστε να κοιτάξει αυτούς που τον ακολουθούν, και καταγράφω μια ανεπαίσθητη αντίδραση που τώρα γίνεται πολύ κρίσιμη. Τα μάτια του δεν είναι πλέον σαν φωτιά που καίει. Είναι μικρά και έχουν χάσει την λαμπρότητα τους. Η κορδέλα του τερματισμού που θέλουν να δουν να την παρασύρει έχει εξαφανιστεί από την θέα τους. Αυτό μου λέει ότι έχει ηττηθεί, και επιταχύνω ακόμη περισσότερο.
Ποτέ δεν ξέρω πότε να κάνω την επίθεση. Είναι εκείνα τα δέκατα του δευτερολέπτου που θα αποφασιστεί το μέλλον του αγώνα, η νίκη ή η αποτυχία. Είναι η στιγμή που δεν μπορείς να προγραμματίσεις, αλλά η διαίσθηση θα σε οδηγήσει να πάρεις την απόφαση. Μια αντίδραση πάνω από το συνειδητό δεν βγαίνει ποτέ σε καλό. Εάν την σχεδιάσεις να την κάνεις πολύ νωρίς, θα πληρώσεις σίγουρα για την υπερβάλλουσα προσπάθεια, και αν την αφήσεις για πολύ αργά μέσα στην κούρσα θα χάσεις. Πρέπει να κάνεις σωστή χρήση του στοιχείου του αιφνιδιασμού. Βρες το σημείο κλειδί. Αυτό ακριβώς το σημείο που θα αλλάξεις ρυθμό και θα πάς για την κορδέλα στον τερματισμό θα είναι πάντοτε το σημείο όπου έχει “γκρεμιστεί” η ισορροπία μεταξύ της αυτοπεποίθησης που σου λέει να το κάνεις και της απουσίας της.
Πρέπει να νιώσεις τον φόβο ότι δεν θα το καταφέρεις, ώστε να τον ξεπεράσεις και να ξεκινήσεις την επίθεση για να διαπιστώσεις τελικά ποιο από τα δύο αληθεύει. Και πρέπει να αφήσεις την διαίσθηση να σε οδηγήσει στο πότε έχει έρθει η ώρα της επίθεσης, να αφήσεις το ένστικτο να σε ωθήσει μπροστά, να σου πει: “είναι τώρα ή ποτέ”.
Είμαι ένας λογικός αθλητής. Μου αρέσει να αναλύω αγώνες, να τους σχεδιάζω από νωρίς, να φαντάζομαι πως θα εξελιχθούν, να τους ονειρεύομαι και να τους προβάρω στην προπόνηση, μεταδίδοντας τους χρησιμοποιώντας φανταστικούς σχολιαστές στο κεφάλι μου. Σκιαγραφώ τις βασικές κατευθύνσεις για το σενάριο μου. Νομίζω ότι σχεδόν βρίσκω πιο ικανοποιητικό να γράφω αυτή την σειρά των αποφάσεων στο κεφάλι μου παρά να τις μεταφέρω στην πραγματικότητα, δεδομένου του γεγονότος ότι το σενάριο που φτιάχνουμε δεν επαληθεύεται σχεδόν ποτέ, μιας και πάντα υπάρχουν εκπλήξεις. Αυτό είναι που κάνει τον συναγωνισμό στον αγώνα τόσο συναρπαστικό, τόσο μαγικό και τον μετατρέπει σε τέχνη – να είσαι ικανός να ακολουθήσεις την σωστή παρόρμηση, να γνωρίζεις ότι αυτή η μια κίνηση που σε φέρνει μπροστά είναι η σωστή, και την κρατάς στα χέρια σου.
Η ζωή έξω από τον αγώνα απλά δεν υπάρχει σε τέτοιες στιγμές. Η κούρσα είναι ζωή, και σταματάει όταν περάσεις την γραμμή του τερματισμού. Και μετά δεν υφίσταται αυτή, μπορείς μόνο να σκεφτείς σχετικά με το φτάσεις εκεί όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Δεν σκέφτεσαι εκείνη την ώρα τις συνέπειες που η προσπάθεια που κάνεις μπορεί να φέρει, τα χτυπήματα ή τους τραυματισμούς που σε περιμένουν, γιατί τίποτε άλλο δεν υπάρχει αφού σταματήσει το ρολόι. Γιατί η ζωή που δημιουργήσαμε βρίσκεται στο τέλος της και έχουμε μείνει να αναζητούμε την δημιουργία μιας καινούργιας.
Τα πόδια μου δεν αντέχουν την πίεση. Η αναπνοή μου σταματάει σε κάθε βήμα, προσπαθώντας να ελαχιστοποιήσει κάθε κρούση. Δεν σκέφτομαι τίποτα, το μυαλό μου είναι κενό. Απλά ακολουθώ την σειρά των συναισθημάτων που θέλω να βιώσω και πάλι. Και καθώς όλο και περισσότερα συναισθήματα κατακλύζουν το μυαλό μου, επιταχύνω και η καρδιά μου χτυπάει γρηγορότερα. Φαινομενικά εκτός ελέγχου, τα πόδια μου συγκρούονται μεταξύ βράχων και χαμηλής βλάστησης, αλλά με κάθε βήμα ξέρουν ακριβώς που να πάνε, που πρέπει να κατευθύνουν την δύναμη τους. Δεν υπάρχουν πατούσες, πόδια ή γόνατα σε απόθεμα, δεν υπάρχει δύναμη για να την διατηρήσω. Το κορμί μου είναι σε μέγιστη ταχύτητα και το μυαλό μου σε μέγιστη συγκέντρωση ώστε να μην πέφτω σε κάθε βήμα.
Φτάνω την άσφαλτο, 100 γιάρδες, μια στροφή στα δεξιά και κοιτάζω πίσω μου. Κανένας δεν φαίνεται. Και έχω πάλι αυτό το συναίσθημα.
Αλλά τι σημαίνει να κερδίζεις; Ποιά είναι η πραγματική νίκη; Όταν διασχίζω την γραμμή του τερματισμού, τι είναι αυτό που κάνει τα μαλλιά μου να στέκονται όρθια, ή με κάνει να νιώθω τα πόδια μου γεμάτα ζωή, που με κάνει να καταστέλλω την ανάγκη να κλάψω, να θέλω και να τρέξω και να πέσω στο έδαφος; Τι με κάνει να αντιδρώ μέσα σε αυτή την φυσαλίδα; Η πραγματική νίκη δεν είναι η τέχνη του να κόβεις την κορδέλα διασχίζοντας την γραμμή του τερματισμού, δεν είναι να βλέπεις το όνομα σου πρώτο στην λίστα ή να στέκεσαι στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Κανένα από αυτά δεν θα κάνει τα πόδια σου να τρέμουν από φόβο και ενθουσιασμό.
Η νίκη, η πραγματική νίκη, είναι αυτό που βρίσκεται βαθιά μέσα στον καθένα μας. Είναι αυτό που δεν πιστεύουμε ότι μπορεί να μας συμβεί, παρά όλη την προπόνηση και τον κόπο, και τελικά συμβαίνει. Παρά τις σκέψεις και τους υπολογισμούς, μετά από τόσες ώρες και ημέρες προετοιμασίας, μετά από τόσες ημέρες που λέγαμε στον εαυτό μας ότι μπορούμε να νικήσουμε, ή απλά να τερματίσουμε τον αγώνα, είναι κάτι στο υποσυνείδητο που συνεχώς μας λέει ότι είναι αδύνατο, ότι θα ήταν τόσο θαυμάσιο, τόσο λαμπερό, τόσο απίστευτο ώστε να γίνει πραγματικότητα. Ότι αυτό που θέλουμε να πετύχουμε είναι απλά ένα όνειρο. Και όταν περνάς την γραμμή του τερματισμού, όταν κοιτάζεις πίσω σου και βλέπεις ότι τελικά είναι η πραγματικότητα, ότι είσαι από σάρκα και αίμα, και ότι αυτό που φαινόταν πιθανό μόνο στα όνειρα έγινε πραγματικότητα, αντιλαμβάνεσαι ότι αυτή είναι η πραγματική νίκη.
Νίκη δεν είναι να τερματίζεις στην πρώτη θέση. Δεν είναι να νικάς τους άλλους αθλητές. Είναι να ξεπερνάς τον εαυτό σου. Να υπερνικάς το σώμα σου, τους περιορισμούς σου και τους φόβους σου. Νίκη σημαίνει να ξεπερνάς τον εαυτό σου και να κάνεις τα όνειρα σου πραγματικότητα.
Υπήρξαν τόσοι πολλοί αγώνες στους οποίους τερμάτισα στην πρώτη θέση αλλά δεν ένιωσα ότι ήμουν νικητής. Δεν έκλαψα περνώντας την γραμμή του τερματισμού, δεν πήδαγα από την χαρά μου, και δεν είχα παρασυρθεί σε μια δίνη συναισθημάτων. Απλά έπρεπε να κερδίσω τον αγώνα, έπρεπε να τερματίσω μπροστά από τους άλλους, και τόσο πριν όσο και κατά την διάρκεια της κούρσας ήξερα και ήμουν σίγουρος ότι θα τερμάτιζα πρώτος. Ήξερα ότι δεν ήταν ένα όνειρο, και δεν υπήρξε ούτε μια στιγμή που να σκέφτηκα ότι είναι πιθανό να μην κερδίσω. Ήταν τόσο εύκολο, σαν έναν σεφ που ανοίγει το εστιατόριο του κάθε ημέρα και ξέρει ακριβώς πως θα είναι οι μπριζόλες του. Δεν υπήρχε πρόκληση, ούτε όνειρο από το οποίο να ξυπνήσω. Και όσο με αφορά, αυτό δεν είναι νίκη.
Αντιθέτως, έχω δει μεγάλους νικητές, άτομα που ξεπέρασαν τον εαυτό τους και τερμάτισαν μέσα σε δάκρια, που τους είχε αφήσει όλη η δύναμη τους αλλά όχι από φυσική κούραση – υπήρχε και αυτό βέβαια εκεί – αλλά διότι είχαν καταφέρει κάτι που υπήρχε μόνο στα όνειρα τους. Έχω δει ανθρώπους να κάθονται κάτω μετά τον τερματισμό τους στο Ultra-Trail du Mont-Blanc για ώρες με κενό βλέμμα, χαμογελώντας πλατιά στον εαυτό τους, μην πιστεύοντας ακόμη και τότε ότι αυτό που κατάφεραν δεν είναι μια ψευδαίσθηση. Έχοντας πλήρη συναίσθηση ότι όταν “ξυπνήσουν” θα είναι ικανοί να πουν ότι τα κατάφεραν, ότι υπερνίκησαν τους φόβους τους και άφησαν πίσω τα όνειρα τους που έγιναν πραγματικότητα
Έχω δει αθλητές που παρόλο ότι τερμάτισαν πίσω από τους πρώτους είχαν χρόνο να κάνουν το μπάνιο τους, να γευματίσουν, ακόμη και ρίξουν έναν υπνάκο, νιώθοντας νικητές και δίνοντας την εντύπωση ότι δεν θα άλλαζαν αυτό το συναίσθημα με τίποτε στον κόσμο. Και τους ζηλεύω, γιατί κατά μια έννοια, αυτός δεν ο λόγος που τρέχουμε; Για να ανακαλύψουμε αν και πότε μπορούμε να ξεπεράσουμε τους φόβους μας, και ότι η κορδέλα που κόψαμε όταν περάσαμε την γραμμή τερματισμού δεν είναι αυτή που κρατούν οι εθελοντές αλλά αυτή που έχει τοποθετηθεί εκεί που κατοικούν τα όνειρα μας; Δεν είναι η νίκη ικανή να δοκιμάσει τα κορμιά μας και το μυαλό μας και να μας κάνει να οδηγηθούμε στο να ανακαλύψουμε τους εαυτούς μας εκ νέου και σταδιακά να εκπληρώσουμε τα όνειρα μας;
Τo απόσπασμα από το βιβλίο παρουσιάζεται σε ελεύθερη μετάφραση από το περιοδικό Trail Runner το οποίο έκανε την αναδημοσίευση από το επερχόμενο βιβλίο “Run or Die” του Kilian Jornet, με την άδεια της Velopress. Το βιβλίο θα εκδοθεί τον επερχόμενο Ιούλιο από την Velopress. Περισσότερες πληροφορίες στο site της εταιρίας: http://velopress.com/books/run-or-die/
Δημήτρης Τρουπής
Photo ©: Velopress, kilianjornet.cat, trailrunningspain.wordpress.com
Κατάγεται από το Ξυλόκαστρο Κορινθίας και ζει μόνιμα στην Πάτρα. Συμμετείχε στην συντακτική ομάδα του Adventure Zone από το 2009, ενώ μαζί με τον Τάκη Τσογκαράκη ίδρυσαν και "τρέχουν" το Advendure. Το τρέξιμο στα μονοπάτια των βουνών και η μεταφορά εικόνων και συναισθημάτων μέσα από τα άρθρα του αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του. Παθιάζεται με τους αγώνες ορεινού τρεξίματος, υπεραντοχής και περιπέτειας. Έχει πολλές συμμετοχές και διακρίσεις σε αγώνες ορεινού τρεξίματος όλων των αποστάσεων, με έμφαση στους αγώνες ultra trail. Θεωρεί ότι το τρέξιμο και η πεζοπορία στη φύση είναι μια εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου, μας φέρνει πιο κοντά σε αυτήν και μας κάνει να αγαπήσουμε περισσότερο το περιβάλλον.
www.advendure.com