Γιατί τότε να μην δοκιμάσει  να τρέξει περισσότερα χιλιόμετρα στην προπόνηση; Απλούστατα γιατί την μέγιστη  απόδοση  πρέπει να την έχει στον μαραθώνιο και μια προπονητική μονάδα πολύ μεγάλης διάρκειας που μπαίνει στην περίοδο που είναι σε μέγιστη επιβάρυνση θα μπορούσε να μην αφομοιωθεί από τον αθλούμενο, άρα να μην έχει αρκετό χρόνο για να ανακάμψει από αυτήν πριν από την περίοδο αποφόρτισης  και φορμαρίσματος των επόμενων εβδομάδων.

Και έπειτα πόσα θα έπρεπε να είναι τα τρεξίματα μεγάλης διάρκειας; Στις 12 εβδομάδες ειδικής προετοιμασίας θα μπορούσαν να γίνουν μέχρι 4 τέτοια, σωστά προγραμματισμένα.

Η ποιότητα τους, δηλαδή ο ρυθμός που γίνονται, είναι ένα σημαντικό στοιχείο για να διαπιστώσουμε  την σωστή εκτέλεση της προπόνησης.  Τις περισσότερες  φορές αυτές οι προπονήσεις εκτελούνται άστοχα για τους παρακάτω δυο λόγους:  Πρώτον γιατί οι προπονήσεις είναι τόσο πυκνές και συχνές με απουσία εβδομάδων ανάληψης που κάνουν το προπονητικό πρόγραμμα πολύ βαρύ.  Και δεύτερον γιατί επιλέγουν λάθος ρυθμό που πρόκειται να τρέξει τον αγώνα (αυτό τον σκοπό έχουν και τα τεστ  που κάνουμε τις πρώτες εβδομάδες προετοιμασίας και έτσι περιορίζουμε αυτό το ρίσκο) : τρέχοντας ακόμα και 10’’/χλμ πιο γρήγορα από τις πραγματικές του δυνατότητες και φυσιολογικές αξίες σημαίνει  πάνω από 7’ πιο γρήγορα  στον  τελικό προβλεπόμενο χρόνο.  

Παρότι τα πόδια “τραβάνε”, αυτό το τρέξιμο  μεγάλης διάρκειας δεν είναι ένα συνεχόμενο τρέξιμο μέτριας- γρήγορης  έντασης, γιατί υπάρχει το ρίσκο να πληρώσει βαρύ τίμημα ο δρομέας για αυτήν του την επιλογή  στην ανάληψη, και να  επιβαρύνει πολύ το μυϊκό  σύστημα  των  ποδιών του!         

Ιωάννης Δαγκόγλου

Πηγή: Περιοδικό Correre Σεπτέμβριος 2019

Διαβάστε εδώ το πρωτο άρθρο της σειράς