Καταρχάς, όπως καθετί στη ζωή, έτσι και αυτή η κατάσταση, αυτό το “άδειασμα”, έχει διάφορες κλίμακες και είναι λίγο διαφορετικό, τόσο σαν συναίσθημα, όσο και σαν αντιμετώπιση, από άνθρωπο σε άνθρωπο. Τολμώντας να κάνουμε ένα διαχωρισμό, θα ξεκινούσαμε από το πιο απλό: αν πέτυχε ο αθλητής ή όχι το στόχο που είχε βάλει για το συγκεκριμένο αγώνα.

Αν ο στόχος επιτεύχθηκε, η ευχαρίστηση και η ικανοποίηση που νιώθουμε μέσα μας είναι πολύ μεγάλη, αλλά και το ερώτημα “τι κάνουμε από εδώ και πέρα” είναι το ίδιο έντονο, όπως και το επακόλουθο “άδειασμα”. Με το πέρασμα των αγώνων προσωπικά έμαθα να το αντιμετωπίζω με την ανάλυση των αδυναμιών μου που εντόπισα στον αγώνα, των δυνατών μου σημείων και πως θα τα βελτιώσω με την προπόνηση. Δεν έβαζα δηλαδή άμεσα καινούργιο αγωνιστικό στόχο (εκτός αν το επέβαλε το Advendure, αν και από τότε που γράφουμε για τους αγώνες μας αφήσαμε το έντονα αγωνιστικό κομμάτι μέσα στον αγώνα ... σε πιο δεύτερη μοίρα). Έτσι, απομακρύνουμε το μυαλό μας από αυτό το “άδειασμα”.

Αν δεν πετύχαμε αυτό που θέλαμε, σίγουρα θα νιώσουμε μια απογοήτευση. Τα έχουμε συζητήσει και σε άλλα άρθρα. Αυτό μπορεί να ενισχύσει ακόμη περισσότερο το συναίσθημα του “αδειάσματος”, αλλά όχι αν το δούμε ως ευκαιρία για βελτίωση. Δίνουμε χρόνο στον εαυτό μας, αποδεχόμαστε φυσικά την “αποτυχία” μας και δεν πιεζόμαστε επ’ ουδενί. Επαναπροσδιορίζουμε στόχους και προπονήσεις και “γεμίζουμε” πάλι ενέργεια.

Μετά το κομμάτι “πετύχαμε ή όχι το στόχο” μια διαφοροποίηση στο θέμα που εξετάζουμε έχει να κάνει με το επίπεδο του κάθε αθλητή.

Για τον elite αθλητή, η προπόνηση και η απόδοση στους αγώνες είναι η καριέρα του. Οπότε, το “άδειασμα” είναι ίσως πολύ εντονότερο, αφού συνδέεται με φήμη, χορηγίες και μελλοντικούς στόχους. Άλλωστε όλα όσα έχουν κάνουν με τον αγώνα τα ζουν στα “κόκκινα”, οπότε και η διαδικασία αντιμετώπισης του “αδειάσματος” γίνεται με άλλες μεθόδους, ανάπαυσης, επαναφόρτισης στο μέγιστο και εστιάζοντας σε σωστή αποκατάσταση για τον επόμενο στόχο αφού εδώ τα πράγματα (καλεντάρι) είναι προκαθορισμένα και ανελέητα.

Για όλους τους υπόλοιπους αθλητές, μετά τον αγώνα, είτε με επιτυχία είτε όχι, περιμένει η οικογένεια, οι ευθύνες, η δουλειά του καθενός. Ενώ η επιτυχία σε έναν αγώνα είναι σημαντική, δεν εξαρτάται η καριέρα τους από αυτήν. Πρέπει δηλαδή να το δουν σαν ένα ευχάριστο διάλειμμα, μια περίοδο πολύ διαφορετική από την καθημερινότητα που δεν πρέπει με τίποτα να φέρνει δυσάρεστες σκέψεις. Αρκούν, αυτές της καθημερινής ζωής μας. Τι χρειάζεται; Πιστεύω, σωστή επιστροφή και προσαρμογή με την καθημερινότητα και με αυτούς που αγαπάμε. Επανασύνδεση με φίλους, οικογένεια και παρέες που είχαν παραμεληθεί. Να βάλουμε μικρούς καθημερινούς στόχους και σιγά – σιγά, επαναφέροντας την προπόνηση στη σωστή της διάσταση, να κοιτάξουμε τον επόμενο μεγάλο στόχο.

Παίζει ρόλο αν είναι κάποιος πρωτάρης ή έμπειρος; Προφανώς και παίζει. Για τον πρωτάρη το να τερματίσει έναν αγώνα 100 μιλίων βγάζει πρωτόγνωρα συναισθήματα. Θυμάμαι ακόμα έντονα κάθε στιγμή στην τελική ευθεία του πρώτου μου 100 miler στη Ροδόπη το 2010 (ιδιαίτερα τα πρόσωπα και τη χαρά της Έφης και της Δήμητρας όταν φτάναμε μαζί με τον Δημήτρη τον Καζούρη), αλλά και μετά τον τερματισμό, τις κουδούνες, τον ενθουσιασμό και τη συγκίνηση με όλους τους φίλους, διοργανωτές και συναθλητές. Το “άδειασμα” λοιπόν εκτός από έντονο θα είναι και αυτό ξαφνικό και επίσης “πρωτόγνωρο”. Θα βοηθήσει όμως να επαναπροσδιορίσει ο αθλητής τον τρόπο με τον οποίο βλέπει την προπόνηση και τους αγώνες. Πιστεύω το σημαντικό για έναν πρωτάρη είναι να επικεντρωθεί σε αυτό που κατάφερε και τα μαθήματα που πήρε από αυτή την πρώτη τρομερή εμπειρία του και να αποφύγει τον πειρασμό να αφοσιωθεί αμέσως σε έναν νέο αγώνα. Στο τέλος της ημέρας, όταν σου έρχεται βρε αδερφέ μια τόσο μεγάλη χαρά δώσε χρόνο στο να νιώσεις την ευτυχία μέχρι το μεδούλι, ζήσε την με ένταση και διάρκεια. Γι’ αυτό δεν πάλευες τόσους μήνες;

Αν περάσουν τα χρόνια και οι αγώνες και η εμπειρία μεγαλώσει, έχουμε καλύτερη γνώση του εαυτού μας και των αναγκών μας μετά τον αγώνα, αλλά εδώ το “άδειασμα” έρχεται με άλλο τρόπο: την διαρκή αναζήτηση της βελτίωσης. Μετά από τόσα χρόνια, προσωπικά αξιολογώ και κατανοώ κάθε “ταξίδι” μου στα βουνά του κόσμου και ψάχνω και άλλες παραμέτρους προσφοράς και συμμετοχής στο άθλημα στο ενδιάμεσο. Όπως το γράψιμο … ή ο εθελοντισμός σε αγώνες.

Εν κατακλείδι, που λένε και οι σοφοί άνθρωποι, το “άδειασμα” είναι μια φυσική αντίδραση σε τέτοιου μεγέθους γεγονότα. Αντί να το δούμε ως κενό, μπορούμε να το αγκαλιάσουμε σαν ευκαιρία για ψάξιμο βαθιά μέσα μας και εξέλιξη. Η ανάκτηση της αίσθησης του σκοπού και η επανασύνδεση με τον πυρήνα του πάθους μας – το ορεινό τρέξιμο δηλαδή - μπορεί να είναι η πραγματική δύναμη που θα μας οδηγήσει, πέρα από τους τερματισμούς, σε ένα διαρκές ταξίδι όμορφων συναισθημάτων και εκπλήρωσης κάνοντας κάτι μαγικό, να τρέχουμε στα βουνά.

Δημήτρης Τρουπής