Λαφύστιο Όρος - Ο αρχηγός Λέβαδος και ο Αγώνας του!

Μέχρι να κάνεις το ασυνείδητο συνειδητό αυτό θα κατευθύνει τη ζωή σου. Κι εσύ θα το αποκαλείς μοίρα” - Στέφανος Ξενάκης , Συγγραφέας.

Στην Ελληνική μυθολογία η Έρκυνα ήταν μια πανέμορφη παρθένα Νύμφη, κόρη του Τροφωνίου και φίλη της Περσεφόνης, κόρη της Θεάς Δήμητρας, πριν από την απαγωγή της δεύτερης από τον Πλούτωνα. Οι δυο τους γοήτευαν και “εξουσίαζαν” με τα κάλλη και την καλοσύνη τους τα έμψυχα αλλά και τα άψυχα του τόπου τους. Ένα ηλιόλουστο πρωινό είχανε μαζέψει, ως συνήθως, τα ζώα και τα πτηνά του δάσους για να παίξουνε στην περιοχή της Κρύας. Κρατούσαν την αγαπημένη τους χήνα στην αγκαλιά τους η οποία πάνω στα γέλια και στις χαρές βρήκε την ευκαιρία να ξεφύγει και να πετάξει παιχνιδιάρικα σε μια σπηλιά. Η νύμφη Έρκυνα την αναζητούσε και μετακίνησε ένα βράχο που σαν δεσμοφύλακας “σκλάβωνε” ένα ποτάμι που ελεύθερο πια ανάβλυσε και έλουσε τα πάντα στο διάβα του με ανείπωτη ομορφιά. Αυτό το ποτάμι είναι το μοναδικό στην Ελλάδα με θηλυκό όνομα , Έρκυνα.

Να μιλάς , απαλά - μαλακά. Να τρως, αισθητά – συνετά. Να αναπνέεις, βαθειά - αναζωογονητικά. Να κοιμάσαι, επαρκώς - αγκαλιαστά . Να ντύνεσαι, έξυπνα - κομψά. Να ζεις, άφοβα - τολμηρά. Να εργάζεσαι, υπομονετικά - δημιουργικά. Να σκέφτεσαι, λυτρωτικά - αβίαστα. Να συμπεριφέρεσαι, με ευπρέπεια - καλοσυνάτα. Να κερδίζεις, έντιμα – καθαρά. Να αγαπάς , παθιασμένα – ονειροπαρμένα. Να αγαπιέσαι, Θεϊκά με θαυμαστικά. Να συγχωρείς, συμπονετικά – ανακουφιστικά.

Εμείς ξεκινάμε από την προοπτική ότι ο στόχος μας είναι να εφεύρουμε σε κάθε αγώνα μας, σε κάθε ταξίδι μας όπως ο Λέβαδος Mountain Trail, τους νέους εαυτούς μας δια μέσω του βουνοτρεξίματος. Μιας μοναδικής πράξης η οποία γίνεται ένα με την ύπαρξη μας και ταυτισμένη με όλα τα παραπάνω απαιτούμενα που πρέπει να φέρουμε στο βασικό εξοπλισμό μας, όχι στο σακίδιο μας, αλλά κατάσαρκα στη ψυχή και την καρδιά μας και απλά εγκαθιδρύουν στα κύτταρα μας το '' Τίποτα δεν είναι Αδύνατο''.

Μια ανοιξιάτικη κυριολεκτικά ημέρα είναι το δώρο του Λέβαδου, κατόπιν της συμφωνίας που έκανε με το χειμώνα ο οποίος για χάρη μας αποδέχθηκε να μη κάνει το σεργιάνι του αυτήν την Κυριακή. Τις αναβλύζουσες πηγές από χρώματα και αρώματα του ποταμού Έρκυνα στην Κρύα επέλεξαν οι έχοντες υψηλή αισθητική και οργανωτική ικανότητα άνθρωποι της διοργάνωσης για να δοθεί η εκκίνηση του αγώνα. Κοιτώ γύρω μου και αναλογίζομαι, εάν μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις στη ζωή σου Δημήτρη είναι να κάνεις αυτό που οι πολλοί σου έλεγαν ότι είναι αδύνατο, να ο τόπος που σε κάνει να νιώθεις έρωτα στο σώμα, αγάπη στη καρδιά, ηρεμία στη ψυχή. Πάμε λοιπόν, 455 λιθόστρωτα σκαλοπάτια που λαμποκοπούν από την πρωινές δροσοσταλίδες είναι η “πόρτα” που με εισάγει στο δεντροστολισμένο Λαφύστιο όρος. Τα άφθονα τρεχούμενα νερά έχουν γιγαντώσει την χλωρίδα του τόπου. Πουρνάρια, πεύκα, έλατα, βελανιδιές και κάθε λογής έμφυτη δημιουργία της φύσης μοσχοβολούν και απλώνουν τα κλαδιά τους να μας αγγίξουν, να μας κατευοδώσουν με το γέλιο τους δίνοντας στις αναπνοές μας τόση ζωή όση είναι η αγάπη τους για εμάς.

Να και το πρώτο ορόσημο του αγώνα, το εκκλησάκι του Αγίου Μηνά, ένα θεόσταλτο μπαλκόνι που αγναντεύει με βλέμμα που διαφεντεύει τον τόπο γύρο του. Όταν συναντώ εκκλησιές στις αναζητήσεις μου στα βουνά και στις ακροθαλασσιές νιώθω ένα μέγιστο αυτοέλεγχο που εξισορροπεί την ψυχή μου, κατευθύνει τις πράξεις μου σαν πυξίδα προς το καλό και μόνο το καλό. Τρέχω στα καλογραμμένα μονοπάτια απολαμβάνοντας την κίνηση που κάνει το κορμί μου η οποία δεν είναι δεδομένη, παραμένει ενεργή γιατί την “τρέφω” με την περιπέτεια η οποία όσο επικίνδυνη και αν είναι με κρατά μακριά από την θανάσιμη ρουτίνα.

Η δουλειά του χρόνου είναι να περνάει και η δουλειά η δική μου να τον ομορφαίνω διαβαίνοντας αυτές τις άπειρες δημιουργίες του θεού όπως αυτές που συναντώ σήμερα. Τα μάτια μου λειτουργούν σαν “πληκτρολόγιο” περνώντας στο εγκέφαλο μου ει δυνατόν κάθε σημείο, κάθε περιοχή της διαδρομής του αγώνα. Άλλωστε θα περάσω το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου στο κεφάλι μου, ας βεβαιωθώ λοιπόν ότι θα είναι χαρούμενο μέρος, αποτέλεσμα στιγμών σαν αυτές που καταγράφω σήμερα στο Λέβαδο.

Ακολουθώ κατηφοριά ζηλευτή και ονομαστή, το μονοπάτι Αμαρκάδες που με οδηγεί στο 10ο χιλιόμετρο και αντικρίζω μία από τις κρυφές μου'' ερωμένες '', τη δυσκολότερη ανηφόρα του αγώνα, η οποία με “κορμί” ζηλευτό μήκους 1.600 μέτρων συνεχής ανάβασης που την κάνει αξέχαστα ερωτεύσιμη μου δίνει ένα καυτό φιλί που κοστίζει 350 μέτρα υψομετρικής διαφοράς.

Λίγο μετά το 11ο χιλιόμετρο φτάνουμε στην κορυφή Κουκλόραχη, όνομα και πράγμα αφού εκεί οι ορίζοντες δεν έχουν όρια. Κοιλάδες, βουνοκορφές, χωριουδάκια στολίδια στις καταπράσινες πλαγιές με ωθούν να θέλω να αγκαλιάσω, σφικτά και δυνατά τους Βουνίσιους συναθλητές μου, τόσο πολύ που να ακουμπήσει η μια καρδιά την άλλη.

Και για να μην ξεχνιόμαστε, να και το τρίτο “κορίτσι”. Στο 14ο χιλιόμετρο ξεκινά μια ανηφοριά που μοιάζει με δεντροπλουμιστό “τοίχο”. Η θέα του δάσους από περήφανα έλατα, σχίνα και κουμαριές σαν γλυκογόνο ψυχής και σώματος μου επιτρέπει την κατάκτηση της. Στην κορυφή της, η θέαση του Ελικώνα, τουΠαρνασσού, της Δίρφυς και της Πάρνηθας αφαιρούν κάθε σκοτάδι μου με το εκτυφλωτικό τους φως.

Μετά το ψηλότερο σημείο της ''δοκιμασίας ' μας, τον Προφήτη Ηλία, η Λαφύστια αγκάλη κατηφορίζει και σε παραδίδει σε ακριβοθώρητα, ωραιότατα μονοπάτια που αναλαμβάνουν να σε ξεναγήσουν στα λημέρια τους. Ο Κεδρόλακος, η Πλάκα, το Παλιοχώρι, η Φτερόλακα και άλλα πολλά, είναι απλά μονοπάτια για τους εθελοτυφλούντες. Για εμάς είναι οι φλέβες, οι αρτηρίες του Βουνού και εμείς οι θνητοί διαβαίνοντας τα βαπτιζόμαστε στο χωμάτινο αίμα του που μεταγγίζεται και ρέει εφεξής μεταγγιζόμενο στις ζωές μας.

Μεσημέρι Κυριακής και μια δυναμική έμπνευση που πηγάζει από του ήλιου την κορύφωση με καταλαμβάνει. Αυτός ο αγώνας μέσα στην καρδιά του χειμώνα είναι τόσο συναρπαστικός που λειτουργεί σαν προάγγελος της άνοιξης. Προσωπικά με μετατρέπει σε εραστή του ανέμου. Τρέχω ανάλαφρα τα τελευταία χιλιόμετρα σαν αεροφύσημα δίπλα στο ποτάμι, υγρός και λαμπερός σαν λύκος μετά την βροχή των αισθήσεων και των παραισθήσεων, άχρονος και αέναα αγέραστος.

 

 

Υ.Γ ... Ποτέ μα ποτέ δεν θα ξεχάσω: Την πρωινή εικόνα στο ποτάμι Έρκυνα, στις πηγές του, Κρύα, των κυράδων της Λιβαδειάς με τις ολόλευκες ποδιές τους που σαν θαυμαστικό φάνταζε πάνω τους, να μαγειρεύουν σε πελώρια τσουκάλια με φωτιά αληθινή, όχι τεχνητή, το πρωινό και το μεσημεριανό νέκταρ των αθλητών και των συνοδών τους.

Τα νέα καινοτόμα “τζελάκια” που μας μοίραζαν στην αρχή των τριών καλλονών του αγώνα (των πανδύσκολων ανηφοριών του). Κυριολεκτικά μας έδωσαν φτερά στα πόδια, ειδικά τα άμεσης δράσης, Loukaniaction και Kontosouvlipower, Ανεπανάληπτα!

Την ζεστασιά και το αίσθημα ευφορίας που ένιωθα όταν έφτανα σε σταθμό του αγώνα όπου οι πρεσβευτές του, οι εθελοντές, γυναίκες και άντρες, με φρόντιζαν γεμίζοντας τη ψυχή μου με θάρρος υπομονή και έλλειψη φόβου .

 

Ολόκαρδα σας ευχαριστούμε !!!

Δημήτρης Ραυτόπουλος

Γεννήθηκα στον Πειραιά από νησιώτες γονείς. Η πρώτη μου ουσιαστική επαφή με τα βουνά ήταν κατά τη διάρκεια της θητείας μου στο στρατό ως αλεξιπτωτιστής. 

Ένα από τα μεγάλα όνειρα - όραματα μου είναι να τρέξω σ´ όλα τα βουνά της Ελλάδας κ όχι μόνο. Πιστεύω ότι κάθε μέτρο που διανύει κανείς στο βουνό πρέπει να μετατρέπεται σε μεταδιδόμενη σοφία.

Οταν τρέχω στη φύση είμαι ένας άνθρωπος χωρίς ηλικία ή μάλλον ένας ιδρωμένος εικοσάρης που καταγράφει σαν Η/Υ κάθε εικόνα της, στιγμή της, ευωδία της κ  που έχει σαν στόχο - σκοπό να μεταδώσει αυτή τον οργασμό μεταξύ της φύσης κ της  ζωής, σε όποιον δέκτη - άνθρωπο είναι ανοικτός.

ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ