Η Ομορφιά της Δίρφυς μέσα από τις διαδρομές του Dirfys Trail!

Υπάρχουν κάποια μέρη που λειτουργούν, τουλάχιστον για εμένα, σαν μαγνήτες. Δεν ξέρω αν είναι αυτό που λένε έρωτας με την πρώτη ματιά ή κάποια ενέργεια που εκπέμπουν, αλλά νοιώθω να με ελκύουν και να με καλούν να επιστρέφω με την πρώτη ευκαιρία. Αυτό σίγουρα συμβαίνει με τη Δίρφυ και το Dirfys Trail. Πριν 3 χρόνια πήγα για πρώτη φορά στον αγώνα μην έχοντας η αλήθεια μεγάλες προσδοκίες, ή καλύτερα μη ξέροντας τι θα περιμένω αφού όσα ήξερα μέχρι τότε για τη Δίρφυ ήταν ελάχιστα, κυρίως πως είναι ο ανεμοθώρακας της Αττικής και την προστατεύει από τους ανέμους που στέλνει το Αιγαίο.

 

 

Αυτό που δεν ήξερα σίγουρα είναι η ομορφιά του τόπου, του βουνού και το πως παρότι σχετικά μακριά από τη θάλασσα, σου θυμίζει πως ουσιαστικά τρέχεις σε ένα νησί. Το βουνό στέκει αγέρωχο εκεί στην άκρη, κάπως περίεργα, σαν να παρακολουθεί όλους εμάς και να προστατεύει την όμορφη κοινότητα της Στενής που έντονα θυμίζει τον ορεινό χαρακτήρα της περιοχής.

Από τότε πηγαίνω όσο πιο συχνά μπορώ, άλλωστε είναι μόνο μιάμιση ώρα από την πολύβουη Αθήνα…τι είναι άλλωστε μιάμιση ώρα οδήγησης για έναν Αθηναίο;

Στον αγώνα συμμετέχω κάθε χρόνο αλλά και πολλές φορές απλά για να στήσω τη σκηνή μου εκεί με τα παιδιά και καλούς φίλους, να νοιώσω σε λίγες μόνο ώρες πως αποτελώ κι εγώ κομμάτι αυτού του βουνού!

Για τον αγώνα τι να πω; Τρέλα, πάνω από 1200 συμμετέχοντες φέτος πλημμύρισαν τη Στενή και τα μονοπάτια με τις πολύχρωμες φορεσιές τους σε όλες τις διαδρομές.

Δική μου αγαπημένη είναι η διαδρομή των 15K τα οποία δεν περνούν από το φοβερό Ξηροβούνι, αλλά καταφέρνουν και σου δίνουν μια πολύ καλή γεύση του βουνού σε περίπου 2 ώρες και συνάμα και αρκετό χρόνο να απολαύσεις τις πλούσιες λιχουδιές του τόπου.

Για τους πιο «πεινασμένους» υπάρχουν και τα 30Κ που είναι και το πλήρες μενού, αφού περικυκλώνει το Ξηροβούνι και καταλήγει στη Στενή μέσα από το downhill μονοπάτι που περνάει και η μεσαία διαδρομή των 15Κ.

Αν δεν το ζήσεις είναι κάπως δύσκολο να περιγράψεις πως μέσα σε μισή ημέρα καταφέρνεις να γεμίζεις με τόσες εικόνες και να επιστρέφεις με ένα μεγάλο χαμόγελο στο σπίτι λίγες ώρες πριν το ξεκίνημα μιας νέας εβδομάδας στους ρυθμούς της πόλης.

Τρομερά vibes από το σχολείο πριν καν ξεκινήσει ο αγώνας που πας για τα νούμερα, ο κόσμος πολύς, οι φίλοι επίσης. Ο καιρός όπως έπρεπε, χειμωνιάτικος αν και οι προβλέψεις ήταν ειδικά για φέτος μάλλον υπερβολικές, καλύτερα όμως που δεν επαληθεύτηκαν.

Και με όλα τα συναπαντήματα ο χρόνος περνάει γρήγορα, εκκίνηση και ένα πολύχρωμο ποτάμι ξεχύνεται στον κατηφορικό δρόμο προς τον κεντρικό επαρχιακό που διασχίζει τη Στενή. Πολύ πολύ γρήγορα η διαδρομή μας ανεβάζει στην έξοδο του χωριού και την είσοδο του πανέμορφου μονοπατιού που σε περίπου μία ώρα πολύ απολαυστικής και ήπιας ανάβασης μας βγάζει σε ένα από τα highlights της διαδρομής πλάι στο καταφύγιο της Δίρφυς στα 1.123 μέτρα υψόμετρο στη θέση Ράχη. Δεν προλαβαίνουμε όμως να την απολαύσουμε καθώς στρίβουμε απότομα δεξιά στην μικρή πονηρή ανηφόρα προς την κεραία του καταφυγίου και με θέα τον Ευβοϊκό αλλά και το Αιγαίο με το Ξηροβούνι να δεσπόζει ανάμεσά τους. Μια γρήγορη ανάσα θα την πάρεις εκεί αν δε σε πάρει ο αέρας βέβαια και θα προλάβεις και να «αποθηκεύσεις» και τη φοβερή θέα που σου προσφέρεται από το σημείο αυτό τόσο όσο να την αποζητήσεις και να ξανάρθεις….γιατί θα ξανάρθεις, το μόνο σίγουρο.

Και μετά από εκεί αρχίζει το fun part, τρέξιμο σε όμορφη τραβέρσα με θέα δεξιά αριστερά σε μονοπάτι πριν βγεις για λίγο σε χωματόδρομο. Αν έχεις πόδια και πνευμόνια εδώ είναι η ώρα να τα χρησιμοποιήσεις και να τρέξεις δυνατά. Όσο περνάει η ώρα ο αγώνας γίνεται πιο απολαυστικός αφού γρήγορα σχετικά μπαίνει στο πιο εντυπωσιακό κομμάτι του, μόνο downhill στην επιστροφή στη Στενή σε καλογραμμένο μονοπάτι που θέλει και τη δέουσα προσοχή! Είπαμε μετά μας περιμένει απόλαυση στη Στενή και στα γύρω χωριά, μην τρέχουμε για αναστήλωση προσώπου.

Το συγκεκριμένο είναι και το αγαπημένο μου κομμάτι αφού πραγματικά σε «δένει» με το περιβάλλον αφού αν δε μπεις στη ζώνη και αφεθείς το λάθος θα σε ξαπλώσει σίγουρα κάτω, αλλά αν προσέξεις θα τερματίσεις με ένα τεράστιο χαμόγελο.

Τερματισμός μέσα από τη Στενή, στα καφέ στην πλατεία με τον κόσμο να σε σπρώχνει με τις ιαχές και τα χειροκροτήματα στην ανηφόρα για το σχολείο και τον τερματισμό που σου ρουφάει ότι δύναμη έχει μείνει, καθώς αν και μικρή είναι πονηρούλα και απότομη, και μετά από τόση κατηφόρα, ε αν δεν την ξέρεις και δεν την περιμένεις θα την περπατήσεις, στο υπογράφω.

Ο αγώνας έχει παλμό δυνατό και δε μπορώ να σκεφτώ καλύτερο τρόπο να κλείσω μια αγωνιστική χρονιά στο τρέξιμο με καθαρά χειμωνιάτικο τοπίο και πολλούς φίλους και γνωστούς να ανταμώνουμε εκεί. Σίγουρα θα εξελιχθεί σε θεσμό, το βλέπω και καθόλου δε με χαλάει.

Στα τεχνικά θέματα, οι σταθμοί είναι πλήρεις αν και σε 15Κ δε ζητάς και πολλά και η διοργάνωση σου παρέχει ότι χρειαστείς και με χαμόγελο.

Η διαδρομή πανέμορφη, όσοι δεν έχετε πάει προειδοποιώ, η Δίρφυ είναι ακραίως ερωτεύσιμη!

Οι άνθρωποι του αγώνα αγαπούν τον τόπο τους και το βουνό και αυτό δε θέλει προσπάθεια να το καταλάβει κάποιος και πονάνε όταν πονάει κι αυτός.

Αλήθεια είναι πως η Εύβοια έχει στα βουνά της υποστεί πολλά τα τελευταία χρόνια και από ότι λένε οι άνθρωποι εκεί ετοιμάζονται να τη «στολίσουν» και με άλλες ανεμογεννήτριες. Παιδιά όχι άλλες! Όποιος έχει δει βράδυ από την Πάρνηθα την Εύβοια καταλαβαίνει το μέγεθος της αλλοίωσης του τοπίου από τα κόκκινα φώτα που αναβοσβήνουν και καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος της.

Και του χρόνου εκεί, ίσως για τον αγώνα των 30Κ αυτή τη φορά!

 

View this photo set on Flickr

 

Αντώνης Τσιμπόγος

ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ