Ultra Trail Pelion, μια παρουσίαση...

By 23 Νοε 2016

Η ιστορία με τους αγώνες στα βουνά είναι ένας κύκλος που γυρίζει και ξαναγυρίζει, φέρνοντας μπροστά στα μάτια σου ανθρώπους που ήξερες και τόπους που μπορεί και να μην ήξερες, σε μια κίνηση view-master, με την επόμενη εικόνα στο χράτς να σου φέρνει κάτι σαν “déjà-vu” στο βλέμμα. Ήταν πριν δέκα χρόνια όταν γνωρίστηκα μ ένα παλικάρι απ το Βόλο, που είχε έρθει τότε να τρέξει στο Χειμωνιάτικο Ενιπέα, στον Όλυμπο. Τα μάτια του σπινθήριζαν από ενέργεια και φαινόταν στο βλέμμα του ότι κάτι ταλαιπωρούσε τη σκέψη του. Τα χρόνια πέρασαν και γίναμε καλοί φίλοι! Κάθε φορά που ερχόταν στον Όλυμπο, θυμόταν να με βρει και να μου πει τα νέα του. Στο μεταξύ, το πάθος του για το ορεινό τρέξιμο τον είχε φέρει στα ψηλότερα σκαλιά των διακρίσεων και πρόλαβε να πλουτίσει τις εμπειρίες του σε μεγάλους αγώνες του εξωτερικού. Μέχρι που κάποια στιγμή πριν από αρκετές ημέρες, ο καλός μου φίλος βρέθηκε πάλι στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής «Θα έρθεις τελικά να δεις τη διαδρομή του UTP; Οι μέρες πλησιάζουν!»

Η υπόθεση «αγώνας στο Πήλιο» αποτέλεσε μέγα θέμα την τελευταία δεκαετία στην κοινότητα του ελληνικού trail running. Και σε ένα βαθμό, αυτό δεν θα έπρεπε να έχει γίνει! Θεωρώ ότι φτάσαμε σε μια σχεδόν «αργοναυτική εκστρατεία» στο βουνό των Κενταύρων, για να επιτευχθεί το αυτονόητο: ένας πραγματικός και σοβαρός αγώνας trail running σε ένα βουνό με μακρόχρονη παράδοση στις υπαίθριες δραστηριότητες και στη φυσιολατρία. Πειραματισμοί χρόνων έφτασαν σε αδιέξοδο και «έκαψαν» το όνομα Πήλιο στο ορεινό τρέξιμο. Μέχρι που αναδύθηκε από τον ωκεανό, το νησί με το όνομα “Ultra Trail Pelion”…

 

Πριν λίγες μέρες βρέθηκα στην Πορταριά του Πηλίου, έτοιμος για μια όμορφη εμπειρία. Οικοδεσπότης μου, ο παλιός και καλός φίλος, Κώστας Τσαντός, ο άνθρωπος με το σπινθηροβόλο βλέμμα, που γνώρισα κάποτε στον Όλυμπο. Χρόνια έτρωγε το μυαλό και την ψυχή του Κώστα, η ιδέα να φτιάξει έναν αγώνα στο δικό του βουνό, για τους δικούς του φίλους, όλους εμάς που τον αγαπάμε. Μετά από χρόνια αδράνειας, που κυρίως άλλες αιτίες είχαν, ο Κώστας πήρε πέρυσι τη μεγάλη απόφαση, να κάνει έναν αγώνα στο Πήλιο, που να φέρει τη δική του σφραγίδα. Και νομίζω, τώρα πια που τον έχω τρέξει –έστω με ένα μικρό κενό- και γράφω αυτές τις γραμμές, το UTP είναι η διαδρομή που μέσα στα 76 χιλιόμετρά του κλείνει όλα τα αρώματα του τόπου που θα μπορούσε να κλείσει μέσα στο ultra μπουκαλάκι του!

 

Πριν φτάσω στο Πήλιο, προσπάθησα να μελετήσω, να διαβάσω τη διαδρομή του UTP, αλλά φυσικά, αν δεν γνωρίζεις καλά έναν τόπο, δύσκολα μπορείς να αποκωδικοποιήσεις και τα μυστικά του. Ήξερα κάποια πράγματα μόνο, ως αθλητής από την παλιότερη εμπειρία μου εκεί και ως …τουρίστας. Κοίταξα και ξανακοίταξα το χάρτη του αγώνα και φυσικά στο τέλος παραιτήθηκα, με τη σκέψη ότι καλύτερος χάρτης απ τον Κώστα Τσαντό, δεν θα μπορούσε να υπάρχει. Έμαθα ωστόσο, ότι το UTP είναι περίπου 75 χιλιόμετρα και έχει υψομετρική 4000 μέτρα, όπως και ότι το χρονικό όριο είναι 17 ώρες. Έχει τρεις ενδιάμεσους αποκλεισμούς, ένα drop-bag, 11 σταθμούς τροφοδοσίας και υποχρεωτικό εξοπλισμό. Και φυσικά, πρέπει να έχουμε και ιατρική βεβαίωση μαζί μας, για να μπορέσουμε να πάρουμε αριθμό.

 

Ξημερώνοντας πάνω απ τη Μακρινίτσα

 

Η ημέρα της εξόρμησης ξημέρωσε και μια παλαβή αλλά ευδιάθετη παρέα τριών φίλων, ξεκίνησε και ολοκλήρωσε τη διαδρομή του UTP, προκειμένου να περάσει όμορφα και ο υπογράφων να βγάλει τα συμπεράσματα που ήθελε για τον νέο αγώνα, μέχρι την παρθενική του υλοποίηση, στις αρχές του Δεκέμβρη. Είναι σημαντικό να πω εδώ, ότι αρχίσαμε τη διαδρομή μόλις από το όγδοο χιλιόμετρό της (!) για λόγους που είχαν να κάνουν με τεχνικά ζητήματα και όχι την απουσία διάθεσης για περισσότερη περιπέτεια. Συνεπώς, για τα πρώτα οκτώ χιλιόμετρα μπορώ μόνο να μεταφέρω την πληροφορία του οικοδεσπότη μου, σχετικά με τα χαρακτηριστικά της.

 

Το UTP είναι το απείκασμα του τόπου που το φιλοξενεί. Αυτό είναι το πρώτο και σημαντικότερο ίσως συμπέρασμα! Το Πήλιο είναι ένα ανθρωπογενές βουνό και το UTP αντικατοπτρίζει απόλυτα αυτή την εικόνα. Δύσκολα θα νιώσει κάποιος αθλητής την ανθρώπινη απουσία από την προσπάθειά του μέσα στον αγώνα. Το παρόν και το παρελθόν κάνουν συνεχώς αισθητή την παρουσία τους. Σύγχρονες ή παλιότερες ανθρώπινες κατασκευές, είναι το αποτύπωμα αυτής της παρουσίας: καλντερίμια, ξερολιθιές, φράχτες, αυλάκια, δρόμοι, κτήματα, οικισμοί, εγκαταστάσεις κάθε είδους… Ένας κόσμος ολόκληρος, που για πολλούς μάλλον δεν αποτελεί και ξένη εικόνα. Αυτό που ξέρουμε σαν Πήλιο ως επισκέπτες του τόσα χρόνια, αυτό βρίσκουμε και στο UTP. Και ίσως αυτό είναι και το πιο μαγικό. Το πώς καταφέρνεις να ξαναζήσεις τον ίδιο τόπο μέσα από εντελώς διαφορετική διαδικασία! Και πώς θα μπορούσε να ξεκοπεί η πραγματική εικόνα του τόπου, μέσα από ένα γεγονός που υποτίθεται ότι τον εκφράζει. Για να φτάσει όμως να συμβεί κάτι τέτοιο, για να ενορχηστρωθεί μια τέλεια εμπειρία, χρειάζεται κι ένας επιδέξιος διευθυντής «ορχήστρας», γνώστης της κάθε πτυχής του έργου. Κι αυτός αναμφίβολα είναι ο Κώστας. Το ξέρω, το είδα, το έζησα εκεί…

 

Στα μονοπάτια πίσω απ την κορυφή Αηδονάκι (Κ-22)

 

Το UTP ενώ είναι ένας ακόμα αγώνας μονοπατιών, περνά κάθε τόσο από κατοικημένες περιοχές και από μέρη με έντονη την ανθρώπινη παρουσία. Αν και όχι διαρκώς, το πέρασμα από χωριά (Μακρινίτσα, Τσαγκαράδα, Αηγιάννης, Ανήλιο) δίνει την αίσθηση μιας οικειότητας, μιας «ζεστασιάς» ανθρώπινης, σαν ποτέ να μην έφυγες πιο μακριά απ το σπίτι σου. Νιώθεις απλά σαν να είχες πάει πίσω στην αυλή να φέρεις ξύλα για το τζάκι! Αυτό είναι το Πήλιο. Ένα βουνό για τον άνθρωπο. Και αυτή η αύρα που εκπέμπει, σε κάνει να νιώθεις ότι όλη η προσπάθειά σου είναι λιγότερο επίπονη απ ότι αν ήσουν στις εσχατιές μιας οροσειράς έρημης από ανθρώπινη παρουσία.

 

Το Πήλιο έχει ατέλειωτα μονοπάτια χτιστά κυρίως, που περιτρέχουν το βουνό από ανατολή σε δύση και από βορρά σε νότο. Τα μονοπάτια του Πηλίου, ένωναν τα χωριά του μεταξύ τους από παλιά και μέχρι σχετικά πρόσφατα, στην εποχή των παππούδων μας. Η καλή τύχη, η καλή δουλειά των χτιστάδων του παλιού καιρού και η ανάγκη των ανθρώπων της πόλης για επαφή με τη φύση και την παράδοση, κράτησαν ζωντανά τα περισσότερα από τα παλιά καλντερίμια του Πηλίου, ειδικά εκείνα του βόρειου Πηλίου, που αγναντεύουν το Αιγαίο. Έτσι, αποτέλεσαν την ευχή αλλά και την «κατάρα» μαζί των αθλητών του UTP, οι οποίοι θα κληθούν να τα τρέξουν.

 

Ας μπούμε όμως στα ενδότερα του UTP, ξεκινώντας με τη διαδρομή του, την οποία ότι στην περίπτωση του συγκεκριμένου αγώνα αποτελεί ίσως περίπτωση αναφοράς, εξαιτίας πληθώρας ιδιαιτεροτήτων. Στο UTP ξεκινάς από μια θάλασσα, σκαρφαλώνεις στην κορυφή ενός βουνού που σε χωρίζει από μια άλλη θάλασσα, το κατεβαίνεις για να φτάσεις εκεί και μετά πρέπει να γυρίσεις πάλι πίσω! Μια απλή ίσως αλλά και τόσο όμορφη σύλληψη για αγώνα βουνού. Αυτό όμως είναι ταυτόχρονα και το μεγαλύτερο στοίχημα για τον μέσο αθλητή του αγώνα, ο οποίος καλείται στα μισά της διαδρομής, να βρει το σθένος να ανέβει και πάλι το βουνό που μόλις κατέβηκε! Το UTP ως προφίλ διαδρομής, παρουσιάζει το φαινόμενο της «διπλής καμπούρας». Δυο ξεκάθαρες και μεγάλες ανηφόρες, περιμένουν τους αθλητές για να δοκιμάσουν τις ψυχικές τους αντοχές –τις φυσικές αντίστοιχες στα ultra ελάχιστα τις εξετάζουμε, θεωρούνται μάλλον αυτονόητες. Σπάνιο λοιπόν το φαινόμενο αυτό για αγώνα σε ελληνικό έδαφος, αφού το ανάγλυφο και η δομή των διαδρομών, δεν δίνει σχεδόν ποτέ την ευκαιρία για κάτι τέτοιο. Και νομίζω ότι και οι ίδιοι οι διοργανωτές συνήθως προσπαθούν να το αποφύγουν, για να μην διακυβεύσουν τη δημοφιλία των αγώνων τους.

 

 

Τα 4000 μέτρα ανάβασης για τα 75 χιλιόμετρα του αγώνα δεν μοιάζουν ιδιαίτερα πολλά, όμως το νούμερο αυτό μοιράζεται μόνο σε δυο κομμάτια, στις δύο «καμπούρες» που δημιουργεί ο η χάραξη της διαδρομής. Στα πρώτα 18Κ ο αθλητής θα μαζέψει 1800 μέτρα και άλλα 1400 στα 12Κ από τη θάλασσα μέχρι το Χιονοδρομικό, από το Κ-50 μέχρι το Κ-62. Απομένουν 45 χιλιόμετρα με κατήφορους και ευθείες. Αρκετά για να αναδείξουν τις αρετές τους, τόσο οι downhillers όσο και οι «δρομικοί», ανατρέποντας σε μεγάλο βαθμό τα πλεονεκτήματα συναθλητών τους με ιδιαίτερες ικανότητες στις αναβάσεις, αν υπολογίσουμε ότι τα 25 από τα 75 χιλιόμετρα κινούνται πάνω σε δρόμους!

 

Φυσικά, η μεγάλη παγίδα κρύβεται στο Κ-50, εκεί που ξεκινά η ατέλειωτη ανηφόρα από την παραλία της Πλάκας για το Χιονοδρομικό στις Αγριόλευκες, στα 1350 μέτρα υψόμετρο! Θεωρώ πώς οι διαφορές που θα γίνουν εδώ, δύσκολα μπορούν να καλυφθούν στα εναπομένοντα, επίσης 12 χιλιόμετρα, από εκεί μέχρι την Πορταριά, αν υπολογίσουμε ακόμα πως ο ρυθμός κίνησης στα τελευταία 12Κ θα είναι υπερδιπλάσιος, άρα ο υποδιπλάσιος χρόνος δεν αρκεί για να καλυφθούν διαφορές που δημιουργήθηκαν στην ανηφόρα για τις Αγριόλευκες! Η δεύτερη αυτή ανάβαση του βουνού, απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή από αθλητές χαμηλότερης δυναμικότητας και μικρότερης εμπειρίας από ultra αγώνες, καθώς η συσσωρευμένη κόπωση της πρώτης ανάβασης, θα αναδυθεί όταν πλέον θα έχει τελειώσει και η κάθοδος στις παραλίες του Αιγαίου (Νταμούχαρη, Αηγιάννης). Αν λοιπόν μπορούμε να υιοθετήσουμε και μια σχετική ατάκα για το τεχνικό κομμάτι του UTP, όπως συνήθως κάνουμε για όλους τους αγώνες, εδώ μπορούμε να πούμε αβίαστα, πώς «…ο αγώνας αρχίζει στην παραλία».

 

Στην παραλία της Πλάκας, σε μηδενικό υψόμετρο (Κ-50). Από εδώ ξεκινά η μακριά ανάβαση για τις κορυφές

 

Πέρα από το τμήμα Θάλασσα-Χιονοδρομικό, που θεωρώ ως το σπουδαιότερο τμήμα του αγώνα συνολικά, μνείας αξίζει φυσικά και το πρώτο τμήμα (Βόλος-Χιονοδρομικό) και ειδικά το ξεκίνημα της διαδρομής, που όπως όλοι οι αγώνες παρασέρνει σε λαθεμένους ρυθμούς τους περισσότερους αθλητές, με αποτέλεσμα να τους εξαντλεί πριν την ώρα τους και χωρίς ουσιαστικό λόγο –μιλάμε για αγώνα ultra με μέση επίδοση γύρω στις 12-14 ώρες! Στα θετικά της εκκίνησης πάντως, συγκαταλέγεται και το γεγονός ότι στις 6:00 τα ξημερώματα, το σκοτάδι είναι κακός σύμβουλος για άσκοπες κούρσες δίχως αύριο. Η απουσία πραγματικής οπτικής επαφής ανάμεσα στους αθλητές λόγω σκοταδιού, κρατά συγκρατημένους πίσω εκείνους που δεν έχουν κανένα λόγο να ακολουθήσουν ρυθμούς που δεν συνδέονται με τη δική τους δυναμικότητα. Ευτυχώς, στο πρώτο τμήμα (0-18) υπάρχουν πολλά σπασίματα της ανηφόρας, ώστε να πάρουν ανάσες οι αθλητές. Τα σπασίματα, όπως μου εξήγησε ο Κώστας, έγιναν επίτηδες προκειμένου να δώσουν ευκαιρία για μικρά διαλείμματα σε όλους. Το Πήλιο, εξαιτίας της διασποράς δρόμων σε κάθε σημείο του, προσφέρεται για σχεδιασμούς που να απηχούν και τις απόψεις των εμπνευστών τους κι ο Κώστας Τσαντός μάλλον συγκαταλέγεται ανάμεσα σ εκείνους που θέλουν τους αθλητές να βρουν τον τρόπο να συνεχίσουν και πιο πέρα…

 

Το μεγάλο πρόβλημα στη διαδρομή του UTP είναι οι συνεχείς εναλλαγές δρόμων και μονοπατιών και οι συνεχείς αλλαγές κατεύθυνσης (αριστερά-δεξιά). Κι εδώ αναδεικνύεται η πολύ σοβαρή δουλειά του ανθρώπου που δούλεψε μέτρο προς μέτρο και με μοναδική μαεστρία τη διαδρομή, χάρη στη βαθιά γνώση του βουνού! Αμέτρητα μικρά ασπροκόκκινα σημάδια έχουν τοποθετηθεί παντού. Αυτός που θα χάσει τη διαδρομή, απλά θα είναι απρόσεκτος! Κάθε 20-30 μέτρα το πολύ, υπάρχει κι ένα μικρό σημάδι για να σου θυμίσει ότι πας σωστά. Σημάδια στο καλντερίμι, σε δέντρα, σε βράχους, σε τοίχους, οπουδήποτε, σου δίνουν μια αίσθηση ασφάλειας. Σου θυμίζουν ότι η διοργάνωση είναι κάπου εκεί δίπλα και σε προσέχει. Κι ακόμα, πινακίδες με το λογότυπο του αγώνα έχουν τοποθετηθεί σε εύλογα σημεία για να ενισχύσουν αυτή την αίσθηση. Βέβαια, πάντα υπάρχουν οι κακοπροαίρετοι που θα κάνουν ζημιά αφαιρώντας τες, όμως ο διευθυντής του αγώνα βρίσκεται καθημερινά πάνω στη διαδρομή ελέγχοντας το καλώς έχειν της σηματοδότησης. Απ όσο μου εξήγησε, καθώς ο καιρός κυλά άνθρωποι που αντιμετώπισαν με αρνητισμό αρχικά το νέο γεγονός, αντιλαμβάνονται πλέον τη σημασία του αλλά και τη σοβαρότητα της δουλειάς στα μονοπάτια και αποδέχονται την κατάσταση.

 

Ανηφορίζοντας προς τις Αγριόλευκες, στο δάσος των φαντασμάτων (Κ-59)

 

Κάτι ακόμα που μου δήλωσε ο Κώστας, είναι πως δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να χρησιμοποιηθεί η χαρακτηριστική γνωστή «πλαστική κορδέλα» ή «ταινία έργου», για λόγους αισθητικής και περιβαλλοντικής ευθύνης, άρα οι αθλητές στις 3 Δεκεμβρίου δεν θα περιμένουν να τη δουν να ξεπροβάλει εδώ κι εκεί, σε διάφορες γωνιές του δάσους ή μέσα σε οικισμούς. Επίσης, ανακλαστικά κομμάτια για νυχτερινή κίνηση, θα τοποθετηθούν από το ξεκίνημα της δεύτερης ανάβασης στην παραλία της Πλάκας (Κ-50) και μέχρι τον τερματισμό, για τις ανάγκες των πιο αργών αθλητών. Μεγάλη προσοχή πάντως απαιτείται μέσα στα χωριά, ειδικά στους συνοικισμούς των Ταξιαρχών και της Αγίας Παρασκευής, στην Τσαγκαράδα, καθώς η διαδρομή του αγώνα κινείται για περισσότερα από δύο χιλιόμετρα ανάμεσα στον αραιοδομημένο οικισμό, σε καλντερίμια και χωρίς την αυτονόητη συνεχή κατάβαση προς τη θάλασσα, που κάποιος έχει στο μυαλό του. Εξάλλου, όλοι γνωρίζουμε ότι πολύ πιο εύκολα χάνεσαι μέσα στον «πολιτισμό» παρά μακριά απ αυτόν!

 

Ένα τελευταίο τμήμα διαδρομής που θα έπρεπε να σχολιάσω, είναι το κομμάτι από τα Χάνια μέχρι τον τερματισμό (Κ64-Κ74). Τα τελευταία αυτά 10 χιλιόμετρα, φαινομενικά εύκολα, με διαρκή αλλά ελεγχόμενο κατήφορο, απαιτούν προσοχή, όταν η διαδρομή πατά μετά το σταθμό της Αλικόπετρας σε μέρη χωρίς μονοπάτι και με μηδενική σχεδόν βλάστηση, για ένα χιλιόμετρο. Κακό τερέν, με ένα «μονοπάτι» που χάρη στην ιερή τρέλα του Τσαντού ανοίχτηκε στο πουθενά! Προσοχή και από γρήγορους (μέρα) και από αργούς (νύχτα) εδώ. Κι όταν αυτό τελειώσει, ένα κατηφορικό καλντερίμι μπορεί να κρύβει κινδύνους ολισθηρότητας και πτώσεων γενικότερα λόγω πεδίου, για τα κουρασμένα πόδια.

 

Τέλος, οφείλω να δώσω και μια συμβουλή σε όσους είναι ικανοί στα αποκαλούμενα δρομικά κομμάτια των αγώνων βουνού. Ας κρατήσουν δυνάμεις, που θα τις ξεδιπλώσουν στους δρόμους του αγώνα! Οι δρόμοι στο UTP καταλαμβάνουν το ένα τρίτο της συνολικής διαδρομής και ο αθλητής με σοβαρή δρομική εμπειρία μπορεί να κλείσει μεγάλα ανοίγματα από αθλητές με πιο ορειβατική κουλτούρα ή πιο δεξιοτέχνες στις καταβάσεις. Το τμήμα των κορυφών (Πλιασίδι-Αγριόλευκες στο πήγαινε και Αγριόλευκες-Χάνια στο έλα) προσφέρει πεδίο δόξης λαμπρό γι αυτούς!

 

Κάπου κοντά στο Χιονοδρομικό, στις Αγριόλευκες

 

Αναφορικά με τα χρονικά όρια, θεωρώ ικανοποιητικό τον πρώτο κόφτη των 6:00 ωρών, στο Χιονοδρομικό, που ανταποκρίνεται σε ένα ανάπτυγμα 25Κ με 1550+, αν λάβουμε υπόψη τα δρομικά τμήματα της διαδρομής ως εκεί, που επιτρέπουν τη γρήγορη κίνηση. Ο δεύτερος κόφτης, στην Τσαγκαράδα, στις 9:00 ώρες (3:00 από Χιονοδρομικό για 17Κ και 400+) είναι κι αυτός μέσα στα λογικά πλαίσια του συνολικού ορίου των 17:00 ωρών. Και τέλος, ο τρίτος κόφτης, πάλι στο Χιονοδρομικό στις Αγριόλευκες, είναι στις 14:30 ώρες (5:30 από την Τσαγκαράδα) για ένα τμήμα 20Κ και 1500+ είναι λογικό αλλά όχι για όλους. Εννοώ με αυτό, ότι ένας αργός αθλητής με συσσωρευμένη κόπωση, ο οποίος θα δυσκολευτεί για το 17ωρο, ίσως να δει τις ελπίδες του να ψαλιδίζονται στο Κ-62, όμως οι αγώνες πρέπει να έχουν και μια λογική σειρά. Πριν κάνω τη διαδρομή αναρωτιόμουν για ποιο λόγο μπήκε κόφτης 12Κ πριν το τέλος του αγώνα. Τώρα που την έκανα, κατανοώ απόλυτα! Ευτυχώς, το κόψιμο γίνεται σε στεγασμένο και θερμαινόμενο χώρο και η διοργάνωση έχει μεριμνήσει για την μεταφορά όσων κοπούν εκεί. Φαντάζομαι ότι μετά την πρώτη διοργάνωση, ο Κώστας θα έχει την ευκαιρία να κάνει όλες τις μικρορυθμίσεις που απαιτούνται για να ισορροπήσει απόλυτα το συνολικό χρονικό όριο αλλά και τα ενδιάμεσα, ώστε να ανταποκρίνεται το UTP στις πραγματικές απαιτήσεις ενός αγώνα trail. Συζητώντας πάντως μαζί του για την πιθανή επίδοση του νικητή, καταλήξαμε κάπου στις 8:00-8:30 ώρες. Μένει να το δούμε και στην πράξη.

 

Η υποστήριξη τροφοδοσίας των αθλητών εκτιμώ ότι ξεπερνά τα όρια της πληρότητας, με 11 σταθμούς πάνω στη διαδρομή. Αντιλαμβάνομαι την έγνοια του αθλητή Τσαντού, που γνωρίζοντας τα πράγματα από μέσα, δεν θέλει να δει συναθλητές του με συμπτώματα ελλιπούς τροφοδοσίας. Σοφή η κίνηση να επιλεγούν, όπου είναι εφικτό, κλειστοί και θερμαινόμενοι χώροι για σημεία υποστήριξης (Χιονοδρομικό-1, Τσαγκαράδα, Ανήλιο, Χιονοδρομικό-2), αφού η εποχή από μόνη της απαιτεί κάτι τέτοιο. Κάτι που σίγουρα δεν θα περάσει απαρατήρητο, είναι το γεγονός ότι όλοι οι σταθμοί στελεχώνονται από αθλητές, άρα ανθρώπους με γνώση του αντικειμένου τους και σωστές υπηρεσίες. Σ αυτό ο Κώστας είχε επιμείνει απ την αρχή, όπως μου εξήγησε, γιατί ήθελε να προσφερθούν οι καλύτερες δυνατές υπηρεσίες στους καλεσμένους του αγώνα του. Εδώ και μήνες, εργάζεται στην κατεύθυνση της σωστής στελέχωσης των σταθμών, με εβδομαδιαίες συναντήσεις με τους συνεργάτες, για θέματα που αφορούν τη λειτουργία των σταθμών, τις ομάδες ασφάλειας και την τροφοδοσία.

 

Ανάμεσα σε κτήματα με καστανιές, πάνω από την Τσαγκαράδα (Κ-40)

 

Στα ζητήματα ασφάλειας, η κατάσταση είναι αρκετά καλύτερη από ότι σε άλλες διοργανώσεις. Η μεγάλη προσβασιμότητα των αυτοκινήτων στο μεγαλύτερο τμήμα της διαδρομής, επιτρέπει την άμεση προσέγγιση στα περισσότερα σημεία κι αυτό είναι όπλο στα χέρια της διοργάνωσης. Ένα ζήτημα που προβληματίζει τον Κώστα είναι μια πιθανή κακοκαιρία εκείνες τις μέρες. Απ ότι μου εξήγησε, δεν προτίθεται να θέσει σε κίνδυνο τους αθλητές, οπότε σε μια τέτοια περίπτωση θα αναγκαστεί να συρρικνώσει τη διαδρομή, υλοποιώντας μόνο το τμήμα από την εκκίνηση μέχρι το χιονοδρομικό και πίσω, μήκους περίπου 38 χιλιομέτρων. Σ αυτό βέβαια έχω λίγο διαφορετική άποψη, αλλά όταν συζητάμε για αντίξοες συνθήκες, πρέπει να αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα κατά περίπτωση. Συνεπώς, θα πρέπει να περιμένουμε την 3η Δεκεμβρίου, για να δούμε τι μπορεί να συμβεί…


Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στο θέμα του καθαρισμού των μονοπατιών. Η δουλειά που έγινε στα μονοπάτια, προκειμένου να συντηρηθούν αλλά κυρίως να ανοιχτούν σχεδόν από την αρχή, αποτελεί ένα έπος! Γνωρίζω καλά τι ήταν όλα αυτά που μου είπε ο Κώστας και είδα επίσης καλά τα μονοπάτια που τρέχαμε εκείνη τη μέρα. Μήνες δουλειάς χρειάστηκαν για να μπορέσουμε εμείς να περάσουμε από κάτι ενιαίο στο τέλος, όπως αυτό που τρέξαμε. Σκληρή προσωπική δουλειά και το όραμα του αγώνα, ήταν τα μέσα με τα οποία επιτεύχθηκε αυτός ο στόχος. Δέντρα πεσμένα, κλαδιά που έφραζαν ολοκληρωτικά το μονοπάτι, σε ανάπτυγμα πολλών χιλιομέτρων. Και κάθε φθινόπωρο, τα φυλλοβόλα δέντρα του δάσους, φροντίζουν να δημιουργήσουν ένα παχύ στρώμα από φύλλα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση το γεγονός ότι ο Κώστας έχει αναλάβει καιρό τώρα και θα συνεχίσει μέχρι και τις παραμονές, την απομάκρυνση των ξερών φύλλων με μηχανοκίνητο τρόπο (φυσερό), για να αποφευχθούν τραυματισμοί από στραβοπατήματα μέσα στο παχύ αυτό στρώμα! Δεν μέτρησε το χρόνο και τον κόπο. Δεν συμβιβάστηκε με ημίμετρα…

 

Κώστας Τσαντός. Τίποτα παραπάνω...

 

Και κάποια πράγματα σχετικά με τον υποχρεωτικό εξοπλισμό. Ο Κώστας, έχοντας μεγάλη εμπειρία από αγώνες στο εξωτερικό, αποφάσισε να μην αφήσει αυτό το ζήτημα στην τύχη. Δηλώνει θιασώτης του υποχρεωτικού εξοπλισμού και όπως κουβεντιάσαμε, θέλει ένα minimum ασφάλειας να μπορούν να το εξασφαλίσουν στον εαυτό τους οι ίδιοι οι αγωνιζόμενοι. Ο έλεγχος του υποχρεωτικού εξοπλισμού θα γίνει ακριβώς πριν την εκκίνηση, ώστε να μην υπάρχουν περιθώρια για παραβατικές συμπεριφορές. Συμφωνώ απόλυτα μαζί του για τον υποχρεωτικό εξοπλισμό και μάλιστα πιστεύω ότι καλό θα είναι να συμπεριληφθούν μερικά ακόμα αντικείμενα σ αυτόν, μια και η εποχή είναι τουλάχιστον ύποπτη για περίεργες αλλαγές του καιρού. Νομίζω ότι ένα πλήρες πακέτο ρουχισμού και προστασίας από κρύο και υγρασία είναι αυτονόητο! Απ την προσωπική μου εμπειρία στο UTP μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι χρειάστηκα κάτι περισσότερο από το ελάχιστο που φορώ όταν αγωνίζομαι. Βγαίνοντας το πρωί στις κορυφές, με το θερμόμετρο κάπου στο μηδέν και λίγο πιο κάτω, το κοντομάνικο με κάλυπτε οριακά. Μπράτσα και δάχτυλα είχαν παγώσει κι ήταν αρκετή μια ελάχιστη ριπή ανέμου, να με κάνει να σταματήσω επιτόπου και να φορέσω μπουφάν! Το ίδιο και στην επιστροφή το απόγευμα. Αρχές Δεκέμβρη η μέρα είναι στα ελάχιστά της και υψόμετρα στα 1200+ εκεί στο Πήλιο, αρχίζουν να εκτίθενται επικίνδυνα σε αλλαγές του καιρού, όπως και στο σβήσιμο της μέρας. Ας μην ξεχνάμε ότι το Πήλιο σαν τόπος, σαν βουνό, έχει ευμετάβλητο καιρό και συνήθως κρατά μεγάλες ποσότητες υγρασίας, σε κάθε μορφή (ομίχλη, σύννεφα, βροχές, χιόνι, αγιάζι).

 

Κατηφορίζοντας το καλντερίμι από την Τσαγκαράδα προς την Νταμούχαρη (Κ-46)

 

Μετά από την εμπειρία μου στο UTP, έχω ήδη κάνει έναν μπούσουλα για τη μέρα του αγώνα, τον οποίο θα ήθελα να παραθέσω εδώ και για να τον θυμηθώ πιο εύκολα σε λίγες μέρες αλλά και για να βοηθήσω έτσι -αν μπορώ- και τους υπόλοιπους 150 που θα αγωνιστούν:

1. Υποχρεωτικός εξοπλισμός ενισχυμένος με μικροπράγματα που θα με κρατήσουν ζεστό (σκούφος, κάλτσες, γάντια). Φορτισμένο και κλειστό το κινητό, για περίπτωση ανάγκης.

2. Να φορέσω γκέτες, για να αποφύγω κλαδάκια, πετραδάκια, βελόνες από τα καύκαλα των κάστανων.

3. Καλό μπουφάν, αδιάβροχο και αντιανεμικό, διαπνέον για να μπορώ να κινούμαι άνετα χωρίς να μουσκεύω από μέσα εξαιτίας του ιδρώτα.

4. Ρούχα και πάλι ρούχα, στο drop-bag της Τσαγκαράδας! Στο χειμώνα, το πρώτο μέλημα είναι τα στεγνά και ζεστά ρούχα.

5. Ο φακός δεν μπορεί, ούτε να παρθεί από το drop-bag ούτε όμως και να αφεθεί εκεί, αφού στις 11 ώρες περίπου νυχτώνει και πάλι. Θα έχω τερματίσει μέχρι τότε?

6. Τα μπατόν μου χρειάζονται στις ανηφόρες αλλά θέλει πολλή προσοχή στα καλντερίμια, μη σφηνώσουν οι μύτες ανάμεσα στο χτίσιμο της πέτρας και σπάσουν. Εξάλλου στη μισή διαδρομή σχεδόν, μπορώ και χωρίς αυτά. Το ένα τρίτο είναι δρόμοι, άρα κλίσεις διαχειρίσιμες και χωρίς αυτά. Πάλι όμως μου προσφέρουν ευστάθεια στα γλιστρήματα –και θα είναι πολλά.

7. Παπούτσια με καλό κράτημα στη σόλα και όχι ψηλό πάτο, για να αποφύγω διαστρέμματα. Έτσι κι αλλιώς, πέρα απ τα καλντερίμια, τα υπόλοιπα είναι αρκετά χωμάτινα και θα είμαι εντάξει στις πατούσες.

8. Ένα κυπελάκι για να πίνω νερό απ τα ρυάκια. Έχει άφθονα και καλό είναι να πίνω φρέσκο, δροσερό νερό.

9. Λίγα πράγματα από τροφή πάνω μου! Καμμιά μπάρα, κανένα τζελ, ηλεκτρολύτες και κάτι αλμυρό. Οι σταθμοί είναι πολλοί και θα βρίσκω κάθε τόσο να τρώω.

10. Κοιτάω συνέχεια για ασπροκόκκινα σημάδια! Το βλέμμα μου εκεί. Δεν με αποσπά τυχόν παρέα ή κουβέντα με άλλους ενώ αγωνιζόμαστε. Τα μάτια τέσσερα! Ειδικά όταν πέφτω σε δρόμους και μέσα στα χωριά.

11. Βγαίνοντας στις κορυφές ρίχνω ένα μπουφάν πάνω μου, γιατί η υποθερμία καραδοκεί και όταν θα το καταλάβω θα είναι αργά.

12. Κρατάω δυνάμεις στο ξεκίνημα, μέχρι πριν τη Μακρινίτσα, για να μη βγω απ το ρυθμό μου. Φρενάρω, για να μην το πληρώσω μετά. Είμαι όμως συγκεντρωμένος, γιατί οι 6:00 ώρες όριο στο Κ-25 δεν είναι και πολύ χαλαρές. Δεν βιάζομαι στις κατηφόρες για το Αιγαίο! Έχω ήδη τρέξει αρκετά στις ευθείες της κορυφογραμμής ως το Χιονοδρομικό και θα τρέξω και στην τραβέρσα της Τσαγκαραδιώτικης Στράτας παραπέρα. Μετά το σταθμό στην Τσαγκαράδα θα πάω συντηρητικά μέχρι να κατέβω στη Νταμούχαρη και να βγω Αηγιάννη και θα δώσω δυνάμεις στην ανηφόρα μετά την Πλάκα, για Ανήλιο και Αγριόλευκες. Αν είμαι καλά κι έχω δυνάμεις, θα κερδίσω μέχρι και μισή ώρα στην ανάβαση. Δεν σου χαρίζονται έτσι τα μισάωρα. Μετά, έχοντας κάνει καλή διαχείριση και στον ανήφορο, θα κάνω μια καλή τελευταία τροφοδοσία στο καταφύγιο, θα φύγω με φτερά στα πόδια! Τρία-τέσσερα χιλιόμετρα άσφαλτο μέχρι Χάνια και πιο πέρα, πάνε τρέχοντας. Και μετά, με προσοχή στο μονοπάτι, που είναι εύκολο στην αρχή και τρέχεται. Στο τέλος, μετά την Αλικόπετρα, μένουν 6 περίεργα χιλιόμετρα. Τα πάω συντηρητικά για να είμαι σίγουρος. Μη φάω τα μούτρα μου στο καλντερίμι!

13. Ας μείνουν και λίγες δυνάμεις για μετά το τέλος, μην ξοδευτούμε στον αγώνα εντελώς! Ένα σωρό πράγματα θα κάνω το βράδυ με την παρέα στην Πορταριά, όταν όλοι μας θα έχουμε τερματίσει…

 

Ηλιοβασίλεμα στο διάσελο πριν την Αλικόπετρα (Κ-68) με θέα τον Παγασητικό

 

Ένας επίλογος στον πρόλογο: το trail running έχει πάρει αναμφίβολα μια ανοδική πορεία στην Ελλάδα. Ένας αγώνας ultra στο Πήλιο ήταν πάντα θέμα στις κουβέντες της κοινότητας. Να που ήρθε η ώρα και πλέον μπορούμε να μιλάμε γι αυτόν. Διαπιστώνω για μια ακόμα φορά, πως πίσω από μια όμορφη προσπάθεια που χαίρεται το σύνολο, υπάρχει ένας άνθρωπος –άντε και λίγοι περισσότεροι- και μια ηρωική ιστορία που έγραψε για να πάρει σάρκα και οστά το όραμά του. Η περίπτωση του “Ultra Trail Pelion” είναι μια τέτοια περίπτωση. Δεν το λέω για να υποβαθμίσω την προσπάθεια του αγαπημένου μου φίλου, το αντίθετο μάλιστα! Θέλω να εξάρω τη γενναιότητα κάποιων ανθρώπων που πηγαίνουν προς τη φωτιά χωρίς να φοβηθούν τίποτα. Ο Κώστας Τσαντός και η δική του «Αργοναυτική Εκστρατεία» φέρνουν κάτι όμορφο στην κοινότητα του ελληνικού ορεινού τρεξίματος. Το UTP προφανώς έρχεται για να μείνει και να συνεχίσει την πορεία του στο χρόνο. Ήδη αυτό μαρτυρούν τα σημάδια που είδα εγώ στο βουνό των Κενταύρων. Το ζητούμενο είναι να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της προσπάθειας και τα (υγιή) κίνητρα του ανθρώπου που βρίσκονται πίσω από αυτήν.

 

Ευχαριστίες: τον οικοδεσπότη Κώστα Τσαντό για το χρόνο που μου χάρισε κλέβοντας απ τον πολύτιμό του. Τον Αλέξανδρο Πετρούτσο για την όμορφη παρέα. Το Ξενοδοχείο και Εστιατόριο "Κρίτσα" στην Πορταριά και την κυρία Ελένη Καραΐσκου προσωπικά, για την γκουρμέ φιλοξενία. Και τέλος τον Κώστα Πάνο στην Τσαγκαράδα. Ξέρει αυτός... Ανυπομονώ να ξαναβρεθώ στο Πήλιο σε λίγες μέρες! 

 

Λάζαρος Ρήγος

 

View this photo set on Flickr

Λάζαρος Ρήγος

Γεννήθηκε στην Τήνο το 1961 και ζει στο Λιτόχωρο του Ολύμπου από το 2008. Ίδρυσε το Adventure Zone το 2001, μετά από σκέψεις για δημιουργία ενός ελληνικού portal για τα σπορ περιπέτειας. Δημιούργησε αγώνες ορεινού τρεξίματος, όπως Olympus Marathon (2004), Virgin Forest Trail (2007), Χειμωνιάτικος Ενιπέας (2006), Rodopi Ultra Trail (2009), Olympus Mythical Trail (2012). Στο ενεργητικό του αρκετές συμμετοχές σε αγώνες, όπως και μικρές αποστολές ultra διασχίσεων στην Ελλάδα και το εξωτερικό

www.advendure.com

ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ