Ένας αγώνας Ορεινού Τρεξίματος περιλαμβάνει πολλές παραμέτρους, οι οποίες στο σύνολο τους τον κάνουν να είναι κάτι τόσο γοητευτικό ώστε να έχει την εντυπωσιακή άνοδο που έχει καταγράψει τα τελευταία χρόνια. Σίγουρα το χρονόμετρο και ο συναγωνισμός με τους άλλους αθλητές είναι βασικό του στοιχείο, αλλά ακριβώς επειδή μιλάμε για λαϊκό μαζικό αθλητισμό, σίγουρα δεν είναι το κυρίαρχο, για την συντριπτική πλειοψηφία των αθλητών που συμμετέχουν. Κυρίαρχα στοιχεία είναι η ατμόσφαιρα που δημιουργεί η κοινότητα τις προηγούμενες ημέρες στο χωριό, πόλη ή όπου αλλού γίνεται ο αγώνας, το pasta party, ο ενθουσιασμός και η χαρά κατά τη διάρκεια του αγώνα με τις παρέες που σχηματίζονται (πόσες άραγε φιλίες ξεκίνησαν σε κοινές δύσκολες πορείες στα μονοπάτια), αλλά και η αγκαλιά και τα δάκρυα στον τερματισμό. Υπάρχουν δε αγώνες ultra-trail που η αγκαλιά, τα δάκρυα και το πέρασμα του μεταλλίου από τον διοργανωτή είναι από τα πιο εμβληματικά στοιχεία της διοργάνωσης.

Πριν μερικά χρόνια, θυμάμαι μια συζήτηση με συναθλητές, στην οποία κάποιοι μου έλεγαν ότι δεν μπορούν να προπονηθούν χωρίς αγώνα στόχο. Η απάντηση μου ήταν ότι αντίθετα για εμένα, και κανένας αγώνας να μην υπήρχε και πάλι θα έτρεχα στα μονοπάτια ή στους δρόμους, γιατί αυτό είναι που μου αρέσει. Η ελευθερία και τα συναισθήματα που δίνει το τρέξιμο, η αδρεναλίνη και η κούραση της γρήγορης κίνησης στη φύση. Οι αγώνες είναι για να δοκιμάζουμε τις δυνάμεις μας τρέχοντας μαζί με τους συναθλητές μας, να γνωρίζουμε νέα μέρη και ανθρώπους, αλλά κυρίως είναι για να ζωντανεύουμε κάθε φορά αυτό που ονομάζουμε κοινότητα Ορεινού Τρεξίματος.

Με μάσκες και μακριά ο ένας από τον άλλο πριν την εκκίνηση, “αποστειρωμένο” τρέξιμο με την μορφή της ατομικής χρονομέτρησης, έλλειψη της χαράς της αγκαλιάς και του μπιζαρίσματος σε εκκίνηση, σταθμούς και τερματισμό, κανείς να σου περάσει ένα μετάλλιο και να σε αγκαλιάσει στον τερματισμό μιας δύσκολης προσπάθειας και το κυριότερο μια τακτική “ψεκάστε – σκουπίστε – τελειώσατε”, ούτε κατά ελάχιστο δεν είναι αυτό που ονομάζουμε Ορεινό Τρέξιμο. Ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω….

Και πάμε σε μια άλλη παράμετρο που είναι ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της χώρας μας και αναφέρομαι κυρίως στα χωριά και τα νησιά μας. Σιγά σιγά και με το πέρασμα του χρόνου, οι αγώνες Ορεινού Τρεξίματος πήραν την μορφή του αθλητικού τουρισμού, με ολόκληρες κοινότητες να ανυπομονούν να υποδεχθούν τους αθλητές και τους συνοδούς τους, να τους δείξουν τα μονοπάτια και την φύση τους, να γλεντήσουν μαζί τους και όλοι μαζί να περάσουν όμορφα, να γνωρίσουν τον πολιτισμό και την κουζίνα της περιοχής. Για ποιο λόγο να πάει κάποιος να τρέξει ατομικά σε έναν “υποτιθέμενο”  αγώνα με όλους τους περιορισμούς και χωρίς καμία από τις χαρές που προσφέρει ένας “πραγματικός αγώνας”, αφού μπορεί να το κάνει και σε μια άσχετη στιγμή με την παρέα και τους φίλους του, περνώντας όμορφα;

Έχοντας ζήσει τον SARS πριν μερικά χρόνια στην Ταιβάν και την Ιαπωνία, θυμάμαι έντονα την καταστροφολογία που επικρατούσε. Παρότι ο ιός περιορίστηκε – με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς βέβαια – στην Ανατολή κυρίως, οι συζητήσεις την ώρα της έξαρσης ήταν τόσο καταστροφολογικές όσο και τώρα. Μετά από ένα χρόνο περίπου όλα είχαν γυρίσει στο κανονικό. Φυσικά και δεν υποστηρίζω ότι αυτό που ζούμε είναι το ίδιο και δεν ξέρω που θα μας οδηγήσει, γιατί δεν είμαι προφήτης όπως είναι αρκετοί άλλοι που παρατηρώ. Ίσως αλλάξει τελείως τον τρόπο ζωής μας για χρόνια (προσωπικά θα έλεγα ότι δεν το πιστεύω), ίσως τον έχουμε σχεδόν ξεχάσει το επόμενο καλοκαίρι. Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι αυτή τη στιγμή υπάρχει τρομερή αβεβαιότητα, συγκρουόμενες απόψεις και θολούρα από την επιστημονική κοινότητα για ΟΛΑ σχεδόν τα χαρακτηριστικά, ακόμη και για το μέγεθος της πανδημίας. Η βιασύνη να δηλώνουμε ότι θα κάνουμε αγώνες (έχοντας – για την ώρα τουλάχιστον -  την κατηγορηματική δήλωση του Πρωθυπουργού ότι καμία αθλητική και πολιτιστική μαζική εκδήλωση ή συναυλία δεν θα γίνει μέσα στο καλοκαίρι και την ακύρωση Πανευρωπαϊκών πρωταθλημάτων και της Ολυμπιάδας, δηλαδή επαγγελματικού αθλητισμού!!!) και να σχεδιάζουμε πρωτόκολλα πραγματοποίησης αγώνων λαϊκού μαζικού αθλητισμού για το μέλλον χωρίς καμία ιδέα πως θα είμαστε σε τρείς, τέσσερεις ή πέντε μήνες από τώρα νομίζω είναι λάθος. Και σίγουρα αυτά που σχεδιάζονται δεν είναι “αγώνας Ορεινού Τρεξίματος”, όπως τον εννοεί η συντριπτική πλειοψηφία της κοινότητας.

Η καραντίνα και οι συνέπειες της όσο αφορά το τρέξιμο είναι η ευκαιρία να κοιτάξουμε περισσότερο μέσα μας. Να επιστρέψουμε στους λόγους που ξεκινήσαμε το τρέξιμο και που σίγουρα δεν ήταν οι συνεχείς αγώνες. Αυτό το διάστημα της αγωνιστικής παύσης να μας κάνει να ξεκουράσουμε το μυαλό μας από την συνεχή αγωνιστική δραστηριότητα που  για πολλούς έχει φέρει μεγάλες σωματικές και ψυχικές επιβαρύνσεις. Να τρέχουμε … απλά για να τρέχουμε.

Η βιασύνη είναι πάντα κακός οδηγός. Οι σπασμωδικές κινήσεις μέσα σε ένα απρόβλεπτο περιβάλλον που δεν ξέρουμε πως και πότε θα καταλήξει επίσης. Είμαι προσωπικά αισιόδοξος ότι σε μερικούς μήνες θα επιστρέψουμε στην αγωνιστική δραστηριότητα με αγώνες τρεξίματος όπως τους έχουμε αγαπήσει και δεθεί μαζί τους. Ορεινό τρέξιμο είναι η κοινότητα με τον ενθουσιασμό της και την επαφή της σε κάθε βουνό και μονοπάτι, με τις αγκαλιές, τα δάκρυα, τον χαβαλέ και τις χαρές μεταξύ φίλων και συναθλητών. Αν χαθεί αυτό δεν μιλάμε για Ορεινό Τρέξιμο ή κατ’ επέκταση λαϊκό μαζικό αθλητισμό.

Η φύση δεν βιάζεται ποτέ, αλλά όλα τελικά γίνονται όπως αυτή ορίζει. Ας έχουμε λίγο υπομονή και θα ξαναβρούμε τους αγώνες … τους πραγματικούς αγώνες!

Δημήτρης Τρουπής

ΥΓ. Να ξεκαθαρίσω ότι το άρθρο αναφέρεται καθαρά στην φύση και την ουσία του τι είναι ένας αγώνας Ορεινού Τρεξίματος και δεν καταπιάνεται με τις οικονομικές απώλειες που είναι μεγάλες για τις διοργανώσεις και όλους όσους ασχολούμαστε επαγγελματικά με το χώρο, ούτε με την ασφάλεια της υγιεινής αφού δεν είμαστε ειδικοί επι του θέματος!