1. Η εμπορευματοποίηση του αθλήματος ενισχύεται συνεχώς με πλήθος πρωταθλημάτων (UTMB World Series, Golden Trail Series, Skyrunning, World Trail Majors και ποιος ξέρει τι άλλο θα δούμε), αλλά και τα σχέδια της IAAF για το πως βλέπει το άθλημα στο μέλλον. Τον τελευταίο καιρό – ιδιαίτερα το UTMB World Series – εισέπραξε πολλά αρνητικά σχόλια για διαφορετικούς λόγους, αλλά δεν βλέπουμε ότι μπορεί να τρωθεί η δημοφιλία του. Θα συνεχίσει να αναπτύσσεται σαν συμμετοχές αλλά και οικονομικά. Ταυτόχρονα όμως τα πράγματα δυσκολεύουν για τους Έλληνες. Τόσο γιατί είναι δύσκολο πλέον να συμμετάσχουν, όσο και για οικονομικούς λόγους με την ακρίβεια και τα κόστη ταξιδιών στο εξωτερικό. Δεν είναι μια καλή ευκαιρία να αναπτυχθούν οι μικροί – τοπικοί αγώνες, βελτιώνοντας τον “εαυτό τους”, καινοτομώντας και προσφέροντας το διαφορετικό, ώστε να πάρουν μεγάλο μερίδιο της πίτας και πάλι, μετά την πτώση συμμετοχών που βλέπουμε τα μετα-πανδημικά χρόνια; Μια ευκαιρία να αποκτήσει και πάλι το άθλημα τον πιο “αγνό” χαρακτήρα που είχε αρχικά; Back to the roots δηλαδή που λέει και το τραγούδι;

2. Η κλιματική κρίση είναι εδώ και δείχνει τα δόντια της, ιδιαίτερα με τα ανυπόφορα από ζέστη τελευταία καλοκαίρια και τα ακραία φαινόμενα. Νομίζουμε ότι τους καλοκαιρινούς μήνες και ιδιαίτερα Ιούλιο και Αύγουστο, πλέον οι αγώνες τρεξίματος γίνονται γενικώς όλο και πιο δύσκολοι και δυνητικά επικίνδυνοι. Για αθλητές και διοργανωτές. Άλλωστε ήδη βλέπουμε κινήσεις μείωσης χιλιομέτρων και αλλαγών σε κάποιους δημοφιλείς καλοκαιρινούς αγώνες. Οι προβλέψεις πάντως δείχνουν ότι ιδιαίτερα η Μεσόγειος και η χώρα μας σταδιακά πάνε προς .. αφρικανικές καταστάσεις! Μήπως όμως έτσι είναι μια ευκαιρία να ανοίξει το καλεντάρι σε ολόκληρη τη χρονιά;

3. Για το 2024 βλέπουμε ότι στη χώρα μας τουλάχιστον 2-3 παραδοσιακές ultra-trail διοργανώσεις δεν θα πραγματοποιηθούν (επιπρόσθετα έχει σταματήσει και το Ultra Ursa Trail), ενώ και ο συνολικός αριθμός συμμετοχών έχουμε την αίσθηση ότι έχει μειωθεί ή τουλάχιστον δεν αυξάνεται με το ρυθμό που γινόταν πριν την πανδημία στους περισσότερους αγώνες αυτού του μήκους, με ένα μικρό σχετικά πυρήνα αθλητών (σε σχέση με το σύνολο των trail runners) που τρέχει σταθερά σε αρκετούς κάθε χρονιά και μάλλον λιγότερους καινούργιους να μπαίνουν σε σχέση με παλιά. Τι τρέχει με τα ultra-trail τελικά στη χώρα μας μιας και στο εξωτερικό δοκιμάζουν μεγάλη άνθηση και μάλιστα μετά την πανδημία, ενώ βλέπουμε και σαφή τάση ανόδου στα λεγόμενα mega – ultra, δηλαδή αγώνες πάνω από 200Κ ή και 300Κ; Όσο αφορά την ανανέωση αθλητών, μια ενδιαφέρουσα ιδέα που ακούσαμε και σας μεταφέρουμε σχετικά με το θέμα έχει να κάνει με τον θεσμό των pacers, διαδεδομένος στην Μέκκα του αθλήματος, την Αμερική. Θα βοήθαγε να γνώριζαν κάποιοι νέοι που θα έμπαιναν σαν pacers για λίγα χιλιόμετρα σε πεπειραμένους αθλητές τι εστί ultra-trail και να τους τραβήξει να δοκιμάσουν μόνοι τους σε επόμενο στάδιο; Ή θα βοήθαγε μεν σε αυτό αλλά θα αλλοίωνε την μοναχικότητα της προσπάθειας που είναι θεμελιώδης παράγοντας της φιλοσοφίας των υπεραποστάσεων;

Λοιπόν; Τι λέτε και εσείς για όλα αυτά;

Δημήτρης Τρουπής