Ο Γιάννης Δαγκόγλου είναι ένας καταξιωμένος και πολύ έμπειρος επαγγελματίας προπονητής, ο οποίος γυμνάζει αθλητές που συμμετέχουν σε όλα σχεδόν τα αγωνίσματα δρόμων αντοχής, ξεκινώντας από τα 5 και 10 χιλιόμετρα στον στίβο, τον Μαραθώνιο και φτάνοντας στο Σπάρταθλο και στους αγώνες βουνού. Τον έχουμε γνωρίσει τόσο μέσω της αρθρογραφίας του στο Advendure για πολύ ενδιαφέροντα προπονητικά θέματα και ως ομιλητή στα δυο σεμινάρια ορεινού τρεξίματος που διοργανώθηκαν στο Μέτσοβο αλλά και μέσω της ομάδας Smartrun. Η συζήτηση χωρίζεται σε ενότητες (Υπεραποστάσεις, Ορεινό Τρέξιμο, Μαραθώνιος και Γενικά Ζητήματα) ώστε ο καθένας να επικεντρώσει γρήγορα σε αυτό που τον ενδιαφέρει περισσότερο…

Υπεραποστάσεις …

[Advendure]: Ένα από τα “καυτά” θέματα για όσους προετοιμάζονται για να συμμετάσχουν σε αγώνες υπεραπόστασης – είτε σε βουνό, είτε σε άσφαλτο – είναι η ανάγκη ή όχι της εισαγωγής προπονήσεων ταχύτητας στην προετοιμασία. Είχαμε φιλοξενήσει παλιότερα μια σχετική διαδικτυακή “κόντρα” μεταξύ δυο κορυφαίων αθλητών του χώρου, αλλά θα θέλαμε να μας αναλύσεις την δική σου άποψη για το θέμα αυτό.

[Γιάννης Δαγκόγλου]: Για το θέμα  της χρήσης προπονήσεων ταχύτητας στην προπόνηση των υπεραποστάσεων πιστεύω ότι χρειάζεται, αλλά εξαρτάται το πότε,  δηλαδή είναι θέμα προγραμματισμού. Πρέπει σε περίοδο μακριά από τον αγώνα να προσπαθεί ο αθλητής να βελτιώσει την ταχύτητα του, που για έναν υπερμαραθωνοδρόμο είναι αυτή του μαραθωνίου. Βελτιώνοντας την θα έχει καλύτερη ανάληψη ανάμεσα στις προπονήσεις για τον αγώνα που ετοιμάζει και υψηλότερη ταχύτητα  στον αγώνα που θα τρέξει. Άρα είναι σημαντικό να κάνει ταχύτητες αλλά μακριά από τον αγώνα πολύ μεγάλης διάρκειας όπου κι αν είναι αυτός, σε βουνό η σε άσφαλτο.

[Advendure]: Ένα θέμα που μας απασχολεί όλους όσους τρέχουμε σε αγώνες υπεραπόστασης, είναι η τροφοδοσία κατά την διάρκεια του αγώνα. Έχουμε φιλοξενήσει στο Advendure ένα άρθρο σου σχετικά με το ζήτημα, αλλά θα θέλαμε να μας αναλύσεις λίγο περισσότερο το θέμα, και σε ποια σημεία πρέπει να δώσει προσοχή ο αθλητής. Ποια αναλογία ηλεκτρολυτών και υδατανθράκων πρέπει να υπάρχει ανάλογα με την περίπτωση;

[Γιάννης Δαγκόγλου]: Όπως σωστά αναφέρεις αυτό είναι κάτι που καθορίζεται ανάλογα με την περίσταση. Ο καιρός είναι σημαντικός παράγοντας που προσδιορίζει σε μεγάλο βαθμό την περιεκτικότητα σε υδατάνθρακες και ηλεκτρολύτες, όπως και η διάρκεια του αγώνα. Όσο πιο μεγάλος είναι ο αγώνας τόσο πιο αργός είναι ο ρυθμός, αλλά αυτό σημαίνει ότι είναι και μεγαλύτερος ο ρυθμός απορρόφησης των υδατανθράκων από το στομάχι του αθλητή. Άρα λαμβάνοντας σε γενικές γραμμές τα παραπάνω στοιχεία σχεδιάζουμε ανάλογα με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του αγώνα και την τροφοδοσία του αθλητή.

[Advendure]:  Μένουμε στο θέμα της τροφοδοσίας στους αγώνες. Υπάρχουν αθλητές που τρέφονται κυρίως με κανονικό φαγητό κατά την διάρκεια αγώνων υπεραπόστασης, και άλλοι που βασίζονται σχεδόν αποκλειστικά σε ενεργειακά προϊόντα άμεσης απορρόφησης (gel, bars κτλ..). Φυσικά ο κάθε αθλητής έχει μάθει διαφορετικά και επίσης δεν είναι ίδιες και οι ταχύτητες και οι στόχοι για τον καθένα, αλλά θα θέλαμε να μάθουμε την δική σου προσέγγιση.

[Γιάννης Δαγκόγλου]: Όσο αφορά την διατροφή που αναφέρεις, σίγουρα το ατομικό στοιχείο παίζει ρόλο, και ο καθένας τρώει αυτό που θεωρεί ότι τον βοηθά περισσότερο. Ακόμη όμως και οι μεγάλοι αθλητές υπεραποστάσεων έχουν μια συγκεκριμένη γκάμα τροφών από την οποία ανάλογα με την περίσταση διαλέγουν τι θα φάνε, ενώ η δική μου φιλοσοφία είναι αυτή της απόλυτης αυτονομίας στην τροφοδοσία του κάθε αθλητή, ανεξάρτητα από το τι προσφέρει ο κάθε διοργανωτής, με σωστό σχεδιασμό από πριν της τροφοδοσίας και μεγάλη προσοχή στις καιρικές συνθήκες σαν προσδιοριστικό παράγοντα του σχεδιασμού της.    

[Advendure]: Ας επικεντρώσουμε λίγο στην προετοιμασία για έναν υπερμαραθώνιο, και ας πάρουμε για παράδειγμα το Σπάρταθλο. Γνωρίζω ότι η άποψη σου είναι ότι αρχικά πρέπει ο αθλητής να βελτιώσει την επίδοση του στην μαραθώνια απόσταση και μετά να δουλέψει την αντοχή του στην προετοιμασία για να φτάσει στον αγώνα. Ανέλυσε μας λίγο την πρακτική αυτή.

[Γιάννης Δαγκόγλου]: Αυτό είναι λίγο πολύ το σημείο που τόνισα στην πρώτη σου ερώτηση. Ο μαραθώνιος είναι η βασική ταχύτητα ενός Σπαρταθλητή. Πάρε για παράδειγμα τον Στέργιο τον Αναστασιάδη που γυμνάζω. Βάλαμε στόχο τον μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης όπου βελτίωσε τον χρόνο του κατά 7 και πλέον λεπτά. Αυτό για έναν αθλητή που τρέχει στο Σπάρταθλο ουσιαστικά 6 συνεχόμενους μαραθώνιους σε χρόνο μεταφράζεται σε 45'+ κέρδος, μετά μπορεί να κινηθεί με μεγαλύτερη ταχύτητα στην μεγαλύτερη απόσταση (Σπάρταθλο) αφού η προπόνηση με εξαίρεση κάποια μεγάλα τρεξίματα είναι η ίδια με ενός μαραθωνοδρόμου, ενώ από άποψη φυσιολογίας έχει καλύτερη ανάληψη μετά από μεγάλες προπονήσεις. Ιδιαίτερα για το Σπαρταθλο ο καλύτερος χρόνος στον μαραθώνιο θα του επιτρέψει να περάσει πιο άνετα από τους σταθμούς των πρώτων 82 χιλιομέτρων χωρίς να πιεστεί για να μην κοπεί από τα χρονικά όρια με ότι αυτό συνεπάγεται για την συνέχεια του αγώνα. Και το πόσο σημαντικό είναι αυτό φάνηκε και στον αγώνα του Ευχίδα όπου τερμάτισε πρώτος με περισσότερο από 45' διαφορά από τον δεύτερο και πάνω από 2 ώρες ατομικό ρεκόρ!!!!!

[Advendure]:  Πιστεύεις ότι στο ερασιτεχνικό επίπεδο των Υπεραποστάσεων και του Ορεινού Τρεξίματος, μπορεί κάποιος αθλητής να συμμετέχει σε 3-4 αγώνες ultra την χρονιά χωρίς μακροπρόθεσμες επιπτώσεις για την υγεία του; Τι πρωτόκολλο χρειάζεται μεταξύ των αγώνων ώστε να μπορέσει να έχει αποκατάσταση και όσο λιγότερη φθορά είναι δυνατόν;

[Γιάννης Δαγκόγλου]: Η φύση από μόνη της βάζει τους κανόνες και τα πρωτόκολλα και εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να υπακούμε σε αυτά. Η φυσιολογία του ανθρώπου αναφέρει ότι χρειαζόμαστε 4-6 εβδομάδες ανάληψη από μια μεγάλη προσπάθεια μεγάλης διάρκειας όπως ένας αγώνας υπεραπόστασης, αλλά εγώ δεν έχω γνωρίσει κάποιον στην Ελλάδα που να ακολουθεί τον κανόνα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να έχουμε συσσώρευση κόπωσης και μακροπρόθεσμα αυτό οδηγεί σε προβλήματα, κυρίως σκελετικά καθώς και αντίστοιχα τενόντων αρθρώσεων και συνδέσμων με ότι αυτό συνεπάγεται για τις επιπτώσεις στην υγεία του αθλουμένου.

[Advendure]:  Ένα σημείο διαφωνιών και συζητήσεων σε ζητήματα προπονητικής είναι το μέγεθος των μεγάλων τρεξιμάτων (long runs) στην προετοιμασία για αγώνες Υπεραποστάσεων. Υπάρχουν αθλητές που φτάνουν να διανύουν σε απλές προπονήσεις χιλιόμετρα που πλησιάζουν τα χιλιόμετρα του αγώνα στόχου, τρέχοντας μέχρι και διψήφιες ώρες στα long runs, και  άλλοι που δεν ξεπερνούν τις 5-6 ώρες σε καμία προπόνηση. Ποια η άποψη σου για το θέμα;

[Γιάννης Δαγκόγλου]: Συμφωνώ περισσότερο με την δεύτερη άποψη και όπως έχουμε πει πολλές φορές η προετοιμασία ενός υπερμαραθωνοδρόμου δεν διαφέρει πολύ από αυτήν του μαραθωνοδρόμου και δεν χρειάζεται να κάνεις μια υπεραπόσταση στην προπόνηση για να είσαι σίγουρος ότι θα βγάλεις τον αγώνα! Αυτό για μένα είναι περισσότερο σημάδι ανασφάλειας και δεν έχει τίποτα να προσφέρει από προπονητική άποψη, παρά μόνο εφαρμογή της τροφοδοσίας του αγώνα και ψυχολογική προσαρμογή στις απαιτήσεις του.  

Ορεινό Τρέξιμο…

[Advendure]: Έχεις πολύ μεγάλη εμπειρία στον τομέα των αγωνισμάτων δρόμου σε άσφαλτο και στίβο, αλλά επίσης γνωρίζεις και το ορεινό τρέξιμο. Πως βλέπεις τις εξελίξεις στο τρέξιμο στα βουνά, και αν πιστεύεις ότι είμαστε στον σωστό και υγιή δρόμο ανάπτυξης του αγωνίσματος στην Ελλάδα. Που βλέπεις ότι πρέπει να βελτιωθούν κάποια πράγματα;

[Γιάννης Δαγκόγλου]: Όπως συμβαίνει σχεδόν σε όλα τα πράγματα όπου υπάρχει ποσότητα συνήθως αυτό είναι να σε βάρος της ποιότητας. Τι εννοώ: υπάρχει μια έκρηξη στον χώρο του ορεινού τρεξίματος και όσο αφορά την συμμετοχή και όσο αφορά τους αγώνες που διοργανώνονται. Αλλά βλέπω με κάποιον σκεπτικισμό ότι από την μια αθλητές με μικρή "αθλητική" ηλικία να θέλουν γρήγορα να συμμετάσχουν σε  αγώνες ορεινού τρεξίματος μην έχοντας τις ελάχιστες ικανότητες που απαιτούνται για τις απαιτητικές συνθήκες που επικρατούν στο βουνό, από την άλλη να ξεφυτρώνουν συνεχώς νέοι αγώνες σε άσχετο χρόνο που με κυριότερο όπλο την τρέλα κάποιων ανθρώπων που βάζουν το θέλω τους πάνω από το μπορώ να διοργανώσω έναν αγώνα. Αυτό όλο το σκηνικό μπορεί εύκολα να γίνει τροχοπέδη για όλο τον χώρο και κυρίως μην ξεχνάτε ότι στην προκείμενη περίπτωση πρωταρχική μέριμνα από όλες τις μεριές πρέπει να είναι η ασφάλεια!

[Advendure]: Έχεις ήδη συμμετάσχει ως ομιλητής σε δυο σεμινάρια Ορεινού Τρεξίματος που έχουν γίνει στην χώρα μας, είτε στα πλαίσια αγώνων είτε ημερίδων. Πως βλέπεις τον θεσμό αυτό, και επίσης πες μας την γνώμη σου αν πρέπει να συνεχιστεί η προσπάθεια και με ποιόν τρόπο.

[Γιάννης Δαγκόγλου]: Είναι καλό να συνεχίσει αυτός ο  θεσμός των σεμιναρίων με την ευκαιρία της διοργάνωσης μεγάλων αγώνων βουνού. Όπως έχω διαπιστώσει υπάρχει δίψα για γνώση από τους νέους αθλητές στον χώρο του ορεινού τρεξίματος αλλά και έλλειψη γνώσης και πληροφόρησης για βασικά στοιχεία που αφορούν την προπόνηση, την τακτική και την τροφοδοσία σε έναν τέτοιο αγώνα. Και είναι υποχρέωση όλων όσων ασχολούνται με την συγκεκριμένη δραστηριότητα να βοηθήσουν να ανεβάσουμε και το γνωστικό επίπεδο των συμμετεχόντων.  

[Advendure]: Τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων σε άσφαλτο, σε στίβο και στα βουνά. Τελικά ποια είναι τα κοινά στοιχεία και οι μεγαλύτερες διαφορές τους; Πώς θα μπορούσε έναν αθλητής να “αλλάξει” αγώνισμα με τον ποιο ομαλό και σωστό τρόπο;

[Γιάννης Δαγκόγλου]: Όπως έχω πει πολλές φορές η προπονητική είναι ενιαία για όλες αυτές τις δραστηριότητες, και το μόνο που έχει να κάνει κάποιος είναι να απομονώσει τα στοιχεία εκείνα που είναι σημαντικά για καθεμία από αυτές, και να προπονηθεί για αυτά ακριβώς. Εξάλλου κάποια από αυτά τα έχει ήδη καλλιεργήσει σε μικρότερο πιθανόν βαθμό και στην προηγούμενη του μορφή άσκησης, αλλά χρειάζεται να δώσει μεγαλύτερη σημασία από την στιγμή που αποφάσισε να αλλάξει αντικείμενο. Αυτή πιστεύω είναι η σωστή φιλοσοφία στην ευκολότερη μετάβαση από την μια μορφή τρεξίματος στην άλλη.

Μαραθώνιος….

[Advendure]: Θα ήταν ενδιαφέρον νομίζουμε να μας πεις δυο λόγια για τις διαφορές – φυσιολογίας και αγωνιστικές – μεταξύ αντρών και γυναικών αθλητών στον μαραθώνιο. Παίζει ρόλο και το αθλητικό επίπεδο σε αυτές τις διαφορές;

[Γιάννης Δαγκόγλου]: Υπάρχουν διαφορές ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες αθλητές μαραθωνίου, που σε αυτούς που είναι υψηλού επιπέδου φτάνει το 10-15%  όσο αφορά την διάρκεια της κούρσας (τελικός χρόνος), αν παρατηρήσουμε τις λίστες με τους καλύτερους αθλητές στο τέλος μιας αγωνιστικής χρονιάς. Αυτό επηρεάζει και την προπόνηση για το κάθε φύλλο ξεχωριστά, αφού έχουμε σημαντικές διαφορές ανάμεσα τους.

Η πρώτη και σημαντικότερη διαφορά είναι στο ότι υπάρχει μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα στον χρόνο που ένας αθλητής τρέχει τον μισό και σε αυτόν που τρέχει ολόκληρο τον μαραθώνιο. Στις γυναίκες αυτή η διαφορά είναι μεγαλύτερη, και οφείλεται στο γεγονός ότι στις γυναίκες και τα δυο αγωνίσματα (ημιμαραθώνιος-μαραθώνιος) έχουν μεγαλύτερη διάρκεια. Η δεύτερη διαφορά είναι στην ποσότητα του γαλακτικού οξέος που υπάρχει στο αίμα στην ταχύτητα του μαραθωνίου. Αυτή  (η ποσότητα ) είναι χαμηλότερη στις γυναίκες. Η διαφορά στην συγκέντρωση γαλακτικού φτάνει σε 10-20%. Ένα άλλο στοιχείο είναι ότι  η πτώση της ταχύτητας στον μαραθώνιο σε σχέση με το ατομικό ρεκόρ που έχουν στον ημιμαραθωνιο είναι 5-6,5 % στις γυναίκες, την στιγμή που για τους άνδρες αντίστοιχα είναι από 4-5%. Άρα η πτώση στην ταχύτητα στις γυναίκες σε σχέση με τους άνδρες είναι  συνολικά από 25-30%!

Από τα παραπάνω προκύπτουν και αλλαγές στην μεθοδολογία της προπόνησης όταν πρόκειται να γυμνάσουμε γυναίκες σε σχέση με άνδρες . Καταρχήν  πρέπει να δώσουμε μεγαλύτερο βάρος στην ανάπτυξη της αντοχής στην δύναμη ένα σημείο που οι γυναίκες έχουν πάντα ανάγκη βελτίωσης. Κατά δεύτερο, το αργό μεγάλο τρέξιμο γρήγορα παύει να έχει κάποιο αποτέλεσμα  στις γυναίκες σε αντίθεση με ότι συμβαίνει στους   άνδρες στους οποίους εξακολουθεί να αποτελεί σημαντικό ερέθισμα και για αυτόν τον λόγο στην προπόνηση των γυναικών ανεβάζουμε την ένταση στις προπονήσεις μεγάλης διάρκειας κάνοντας μεγάλες προπονήσεις μετρίας έντασης!

Οι προπονήσεις ειδικής αντοχής με χαρακτήρα έντασης η/και η εκτατικη αερόβια ισχύς είναι οι πιο σημαντικές για  την βελτίωση της   απόδοσης από την στιγμή που η μαραθωνοδρόμος χρειάζεται μια μικρότερη αερόβια βάση για να βελτιωθεί σε προσπάθειες  υπομέγιστης έντασης όπως ο μαραθώνιος. Και τέλος στην μαραθωνοδρόμο - με δεδομένο ότι η μεγίστη πρόσληψη οξυγόνου είναι χαμηλότερη - συνήθως οι προπονήσεις για την βελτίωση της μεγίστης αερόβιας ισχύος και της γαλακτικής αντοχής δεν αντενδείκνυνται αλλά είναι συμπληρωματικά μέσα στα προπονητικά εργαλεία που αποσκοπούν στην αερόβια αντοχή χαμηλότερης ισχύος.

Με τις γυναίκες στην πράξη ο προπονητής πρέπει να λειτουργεί από μεθοδολογική άποψη όπως θα γύμναζε έναν αθλητή με αργούς χρόνους στις μικρότερες αποστάσεις και όπως λέμε “τύπου αντοχής με κακούς χρόνους στις μικρές αποστάσεις και μικρή διάφορα ανάμεσα στον χρόνο του στον ημιμαραθώνιο και τον μαραθώνιο”!

[Advendure]: Τελικά η κλασσική διαδρομή του μαραθωνίου της Αθήνας είναι η δυσκολότερη στον κόσμο, όπως “ακούγεται” στους δρομικούς κύκλους; Τι ακριβώς συνεισφέρει σε αυτήν την φήμη και πως ένας καλά προπονημένος αθλητής θα μπορέσει να διαχειριστεί με το καλύτερο τρόπο τις δυσκολίες της;

[Γιάννης Δαγκόγλου]: Υπάρχει ένας μύθος σχετικά με την κλασσική διαδρομή ότι είναι η δυσκολότερη στον κόσμο και όλα τα σχετικά. Η διαδρομή της Αθήνας δεν είναι δύσκολη, τουλάχιστον όσο θέλουν πολλοί να την παρουσιάζουν. Θα την έλεγα ιδιόμορφη γιατί λόγω των συνεχόμενων αλλαγών του τοπίου με τις ανηφοροκατηφόρες είναι δύσκολο για τον αθλητή να κρατήσει έναν σταθερό ρυθμό, και στο τέλος με την κούραση που υπάρχει, είναι μεγάλη η μυοσκελετική καταπόνηση στην κατηφόρα με ότι αυτό συνεπάγεται. Απλώς πολλοί προσπαθούν στα ανηφορικά κομμάτια να κρατήσουν τον ίδιο ρυθμό με αυτόν της ευθείας με αποτέλεσμα να φτάνουν χωρίς ενεργεία στην κατηφόρα. Άλλωστε αυτό δεν είναι ο μαραθώνιος;  Διαχείριση της ενέργειας που υπάρχει στο σώμα μας!

Άρα μια σωστή τακτική θα ήταν να ''ελέγξει'' ο αθλητής την απώλεια σε χρόνο χωρίς ιδιαίτερο κόπο στα ανηφορικά κομμάτια (ειδικά στα χιλιόμετρα 20-30), χάνοντας από 5'' έως 10'' στο χιλιόμετρο ανάλογα με τον ρυθμό που τρέχει, και να κερδίσει τα χαμένα και ακόμα παραπάνω στο κατηφορικό κομμάτι που θα το τρέξει πιο γρήγορα αφού με την ίδια κατανάλωση ενέργειας λόγω της κατηφορικής κλίσης θα κινηθεί με 10-15'' / χιλιόμετρο γρηγορότερα, με τελικό όφελος αρκετά λεπτά στον συνολικό του χρόνο και μικρότερη καταπόνηση του οργανισμού του!

[Advendure]: Έχουμε πολλά χρόνια να δούμε κορυφαίες επιδόσεις – σε διεθνές επίπεδο - στον Μαραθώνιο, από Έλληνες αθλητές, συγκρίνοντας βέβαια με τα μεγάλα ονόματα του παρελθόντος. Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό και πως θα μπορούσε να διορθωθεί, δεδομένου και του γεγονότος ότι είμαστε η γενέτειρα του Μαραθωνίου και είναι κρίμα να μην έχουμε κορυφαίες επιδόσεις από Έλληνες αθλητές.

[Γιάννης Δαγκόγλου]: Αυτό που σωστά παρατηρείς συμβαίνει γιατί στην Ελλάδα έχουμε πολύ χαμηλό επίπεδο στους δρόμους αντοχής γενικότερα. Το επίπεδο μας είναι αντίστοιχο με αυτό που υπήρχε στο διεθνές στερέωμα την δεκαετία του '50 και του '60, ενώ στις ημέρες μας μπορεί να συγκριθεί με αυτό των γυναικών αθλητών. Ο μαραθώνιος δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Εξάλλου μην ξεχνάμε ότι ο καλός μαραθωνοδρόμος πρέπει να έχει και ικανοποιητικούς χρόνους στα αγωνίσματα του στίβου που προσδιορίζουν την ταχύτητα του που στην προκείμενη περίπτωση είναι τα αγωνίσματα των 5 και κυρίως των 10 χιλιομέτρων.

Γενικά Ζητήματα…

[Advendure]: Τελικά, ένας μαραθώνιος ή ακόμη και ένας αγώνας υπεραπόστασης είναι αγώνισμα αντοχής ή ταχύτητας;

[Γιάννης Δαγκόγλου]: Μου αρέσει αυτή η ερώτηση. Είναι μια σπαζοκεφαλιά που βάζω σε όποιον με ρωτά για προπόνηση! Από την στιγμή που ένας αθλητής βάζει χρονόμετρο σε έναν αγώνα λέει π.χ. ότι έκανα έναν αγώνα 40 χιλιόμετρα σε 4 ώρες αυτό είναι ταχύτητα αφού κινήθηκε με 10 χιλιόμετρα ανά ώρα, ενώ αν ο στόχος του είναι απλώς ο τερματισμός ανεξαρτήτως χρόνου τότε αυτό είναι αντοχή αφού άντεξε να διανύσει την απόσταση και να φτάσει στον τερματισμό!

[Advendure]:  Πρόσφατα είδαμε ένα πολύ δυνατό άρθρο σου σχετικά με την λειτουργία του ΣΕΓΑΣ, το οποίο ξεσήκωσε θύελλα και δικαίως πιστεύουμε. Από την άλλη, διαβάζουμε το πώς οι Ιταλοί αναπτύσσουν πλέον τον αθλητισμό στις μικρές ηλικίες και σε επίπεδο πρωταθλητισμού πάντα. Στο βουνό υπάρχουν κάποιες προσπάθειες – καθαρά ιδιωτικές - , όπως το Πρωτάθλημα νέων της Salomon που υποστηρίξαμε ενεργά και εμείς ως Advendure, που δείχνουν ότι γίνεται προσπάθεια. Τελικά υπάρχει μέλλον για τους νέους αθλητές στην Ελλάδα; Τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα;

[Γιάννης Δαγκόγλου]: Με την κρίση που μαστίζει την χώρα μας είναι δύσκολο να στηριχτούν από την οργανωμένη πολιτεία οι νεαροί αθλητές και προσπάθειες σαν κι αυτή που αναφέρεις είναι πολύ σημαντικές και μακάρι να βρουν μιμητές. Λείπει όμως η τεχνογνωσία και στο οργανωτικό και στο προπονητικό κομμάτι και εκεί είναι που πρέπει να δοθεί μεγαλύτερη βαρύτητα, έτσι ώστε να δώσουμε και μια διέξοδο στα αδιέξοδα των ήμερων μας στα νέα παιδιά και να αποτελέσει δεξαμενή από την οποία θα βγουν οι αυριανοί πρωταθλητές.

[Advendure]:  Τα τελευταία 1-2 χρόνια βλέπουμε εκτός από την ραγδαία αύξηση των ανθρώπων που τρέχουν και συμμετέχουν σε αγώνες κάθε είδους και απόστασης, και μια μεγάλη αύξηση “προπονητών” στον χώρο. Σαν επαγγελματίας προπονητής που είσαι, έχοντας μάλιστα και διδακτορικό στον τομέα αυτό, πως βλέπεις αυτήν την “έκρηξη”; Τι προδιαγραφές πρέπει να τηρούνται; Και ακόμη, χρειάζεται ένας προπονητής και πότε;

[Γιάννης Δαγκόγλου]: Ας αρχίσουμε από το τελευταίο. Ακόμα και για έναν προπονητή είναι δύσκολο να γυμναστεί μόνος του, μιας και αυτό που βλέπει κάποιος από έξω δεν μπορεί εύκολα να το αξιολογήσει και πιθανόν να το διορθώσει. Στις μέρες μας με την πρόσβαση στην γνώση και την πληροφόρηση να είναι ελεύθερη χάρις στο Internet, η εκμάθηση βασικών αρχών προπονητικής είναι εύκολη, αλλά από εκεί μέχρι το να δηλώνει κάποιος έτοιμος να κάνει τον προπονητή και να γυμνάζει άλλους είναι μεγάλη η διαφορά. Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν και καλοί προπονητές που δεν έχουν πάει σε σχολή αλλά δυστυχώς δεν μιλώ για Έλληνες τέτοιους!

Δημήτρης Τρουπής

Photo ©: Μιχάλης Αναγνωστόπουλος, Scott Mason, Athens Classic Marathon, Spartathlon