[Advendure]: Πότε και πως γεννήθηκε από εσάς η ιδέα για μια διοργάνωση ορεινού τρεξίματος και μάλιστα ultra trail - και αργότερα 100 μιλίων - στη Ροδόπη;

[Χρήστος – Ηλίας]:Η βασική ιδέα ήταν απλή.

Η οροσειρά της Ροδόπης είναι μαγευτική.

Το τρέξιμο στο βουνό είναι μια μοναδική εμπειρία.

Η Ροδόπη είναι στα πιο όμορφα της τον Οκτώβριο.

Τι καλύτερο να μπορεί να τρέξει κανείς στην Ροδόπη στην πιο όμορφή της περίοδο αποκομίζοντας μία εμπειρία «απ το σκοτάδι στο Φως!»

Η αρχική ιδέα είχε την έμπνευση του Λάζαρου Ρήγου και την υποστήριξη τη δική μας, πίσω στο 2009. Στην χάραξη βοήθησαν πολλοί. Αξιομνημόνευτη είναι η συνεισφορά του Κώστα Κοντογιάννη ο οποίος είχε και έχει μεγάλη γνώση του πεδίου της Ροδόπης και σήμερα εκτός από εθελοντής είναι και 5άστερος αθλητής!

[Advendure]: Πως προσεγγίσατε τη σχεδίαση και την εξέλιξη μέσα στα χρόνια των διαδρομών της διοργάνωσης (ROUT 123K, ROUT Classic miles, RoC 50 miles κτλ;)

[Χρήστος – Ηλίας]: Το 2009 ο ROUT είχε μήκος 123 χλμ (ο μεγαλύτερος αγώνας τότε στην Ελλάδα) και στη διοργάνωση υπήρχαν τρεις ακόμη αγώνες, ένας μικρός απόστασης 16 χλμ, ένας μαραθώνιας απόστασης 41 χλμ και ένας αγώνας σκυταλοδρομίας (τρεις αθλητές που ο καθένας έκανε το 1/3 του ROUT).

Με το πέρας του αγώνα, έγινε αντιληπτό ότι δεν μας έφτανε να είναι μεγάλος ο αγώνας. Ήταν φανερό ότι στον ROUT θέλαμε να δώσουμε ένα χαρακτήρα ακολουθώντας τις αρχές των αγώνων ultra απ τις ΗΠΑ. Θέλαμε να συνδέσουμε νοηματικά και νοητικά δύο περιοχές. Του Colorado και της Ροδόπης. Εκεί δηλαδή που η Φύση είναι ακόμα ανέγγιχτη και όπου το άθλημα των 100 μιλίων ήταν καθιερωμένο στα δρώμενα του ορεινού τρεξίματος και της φιλοσοφίας της παρέας που απολαμβάνει το outdoors. Επιθυμούσαμε να προσφέρουμε μια εμπειρία στους συμμετέχοντες «από το σκοτάδι στο Φως!».

Μάλιστα ο ROUT το 2010 αποτελεί τον 3^ο παλαιότερο αγώνα 100 μιλίων στην Ευρώπη, τον πρώτο στην Ελλάδα φυσικά και τον μοναδικό αγώνα στην Ευρώπη που έχει στην ονομασία και τον λογότυπό του το 100 Miles. Στα αξιομνημόνευτα είναι ότι είναι ένας απ τους ελάχιστους (αν όχι ο μοναδικός) που τερματίζει σε …ανηφόρα!

Η ιδέα του να οργανώσουμε ένα φεστιβάλ αγώνων για όλα τα επίπεδα των συμμετεχόντων (να μην ξεχνάμε ότι εκείνη την εποχή δεν ήταν πολλοί που είχαν την εμπειρία συμμετοχής σε αγώνες μεγάλων αποστάσεων) παρέμεινε στο μυαλό μας. Πέραν του 2009 που αναφερθήκαμε, το 2010 είχαμε ξεκαθαρίσει μέσα μας ότι η χωροθέτηση μας είναι οι υπεραποστάσεις βουνού και μάλιστα σε συνθήκες ημιαυτονομίας. Έτσι το 2010 έκαναν ντεμπούτο 2 αγώνες. Ο ROUT των 100 μιλίων και ο ROC των 50 μιλίων με την ονομασία τότε Rodopi Trail.

Αν και η οργάνωση 2-3 αγώνων τις ίδιες ημέρες φάνταζε (και είναι) πιο εύκολη και βολική διοργανωτικά (σταθμοί- εθελοντές-αθλητές), εν τούτοις δεν ταίριαζε ούτε συναισθηματικά ούτε στο ύφος του κάθε αγώνα, οπότε απ το 2011 πήραμε τη απόφαση να οργανώνουμε ένα και μοναδικό αγώνα μένοντας εστιασμένοι ώστε να προσφέρουμε την υποδομή για μια μοναδική εμπειρία στους συμμετέχοντες.

Δύο χρόνια μετά, και καθώς το δρομικό κίνημα στην Ελλάδα μεγάλωνε όπως ακριβώς συνέβαινε και με τους εθελοντές του ROUT, η επαφή μας με τα αχανή δάση της Ροδόπης όλο το χρόνο και η κατανόηση τόσο της φυσικής όσο και της πολιτιστικής κληρονομιάς που ήταν τεράστια, επαναφέραμε τον αγώνα των 50 μιλίων με νέα ονομασία αυτή τη φορά ROC (Rodopi Challenge) 50 miles και με την κρυφή ελπίδα να γίνει το άτυπο πανελλήνιο πρωτάθλημα υπεραποστάσεων.

Οι λόγοι ήταν δύο.

Ο πρώτος αφορούσε τη δυνατότητα σε νέους αθλητές στις υπερασποστάσεις να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους και να αποκτήσουν έτσι την εμπειρία - κριτήριο να τρέξουν στον ROUT και ο δεύτερος ήταν ότι είχαμε σφοδρή επιθυμία ως παρέα να ξαναβρεθούμε στο Δασικό Χωριό όλοι μαζί, την άνοιξη αυτή τη φορά (Απρίλιος).

Ταυτόχρονα εκείνη την εποχή συνέβαιναν «κοσμογονικές» αλλαγές και στις οικογένειες των αθλητών αλλά και εθελοντών. Πολύωρες προπονήσεις, ειδική διατροφή, εξοπλισμός, long runs τα σαββατοκύριακα, ταξίδια σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας για συμμετοχή σε αγώνες κλπ. Έτσι μας ήρθε η ιδέα να διοργανώσουμε έναν ακόμα αγώνα. Αυτή τη φορά με χαρακτήρα party για τις οικογένειες. Διανυκτέρευση σε σκηνές στο Δασικό Χωριό, τρέξιμο μιας διαδρομής mini ROUT, σύνδεση των παιδιών με τη Ροδόπη μέσω παιδικού αγώνα και κατόπιν ...γλέντι μέχρι πρωίας!. Έτσι γεννήθηκε ο Haidou Trail Party απόστασης 24 χλμ και +1400 m υψομετρικής αλλά και o Haidou Kids απόστασης 5.5 χλμ. Και ποια η καλύτερη περίοδος για να γίνει αυτό; Στα μέσα του καλοκαιριού (Ιούλιος).

[Advendure]: Τι πιστεύετε ότι είναι αυτό που κάνει το τρέξιμο στα δάση της Ροδόπης τόσο ξεχωριστό;

[Χρήστος – Ηλίας]: Μετά από την προσωπική μας ενασχόληση, τις αφηγήσεις των αθλητών, τις μαρτυρίες της τοπικής κοινότητας, τις κουβέντες με όλες τις εθελοντικές ομάδες, αλλά και την «εξομολόγηση» των αθλητών από άλλες χώρες, νομίζουμε ότι το μίγμα που κάνει μοναδικό το Μεγάλο Μονοπάτι της Ροδόπης (Rodopi Ultra Trail) αποτελείται από:

• Τη μοναδικότητα της Φύσης. Να θυμίσουμε ότι η Ροδόπη είναι το τελευταίο «απάτητο» μέρος της Ευρώπης
• Το ότι ο Άνθρωπος ΔΕΝ είναι το κυρίαρχο στοιχείο στο οικοσύστημα αυτό
• Το ότι ο αγωνιζόμενος ανακαλύπτει το πραγματικό σκοτάδι για πάνω από 20 ώρες
• Το ότι η ημιαυτονομία είναι ο δρόμος προς το outdoors πέραν του να λαμβάνει κανείς μέρος σε αγώνες
• Το ότι οι περιορισμοί που τίθενται ( απόσταση, έλλειψη κατοικημένων περιοχών, πολύ περιορισμένη τηλεφωνική κάλυψη δικτύου) κάνουν τόσο τον αγωνιζόμενο όσο και τον εθελοντή να γνωρίζουν το καλύτερο τους εαυτό.
• Η έλλειψη ανέσεων στο Δασικό Χωριό φέρνει σε επαφή τους ανθρώπους και αναπτύσσονται σχέσεις που δημιουργούν μια ζεστή Κοινότητα
• Και τέλος το ROUT spirit, το πνεύμα δηλαδή της ROUT Family, της οικογένειας των Ανθρώπων που καταθέτουν την ψυχή τους !!!

[Advendure]: Ποιες είναι οι μεγαλύτερες προκλήσεις που συναντήσατε στην πολύχρονη διαδρομή των αγώνων της διοργάνωσης;

[Χρήστος – Ηλίας]: Η πρώτη και μεγαλύτερη πρόκληση, ήταν ταυτόχρονα με τη διοργάνωση των αγώνων, να χρειάζεται να βοηθήσεις στο χτίσιμο μιας Κοινότητας. Στις υπεραποστάσεις βουνού βρισκόμαστε ακόμη και σήμερα στα πρώτα παιδικά μας βήματα. Υπάρχει τεράστιο πεδίο εξερεύνησης. Κι αυτό γιατί αν και πολύς κόσμος πιστεύει οι υπερασποστάσεις βουνού είναι τρέξιμο σε ορεινό πεδίο και ότι μπορεί να προετοιμάζεται αθλητικά στην πόλη, εν τούτοις για εμάς έχει προαπαιτούμενο την ορειβασία, με την έννοια ότι όταν κάποιος τρέχει σε βουνό πρέπει να έχει εμπειρίες βουνού. Πολύ περισσότερο μάλλον να γνωρίζει την κουλτούρα του βουνού καθώς και το τι συμβαίνει σε διάφορα υψόμετρα, την εξέλιξη των καιρικών φαινομένων, τον τρόπο αντίδρασης σε ζητήματα που προκύπτουν στο βουνό, τον ανάλογος εξοπλισμό κλπ.

Μία δεύτερη πρόκληση ήταν και είναι οι πόροι. Όλες οι διοργανώσεις έχουν απαιτήσεις. Από τον καθαρισμό των μονοπατιών, τη σήμανση τους, την οργάνωση των σταθμών, το συντονισμό των διασωστικών ομάδων, την ιατρική κάλυψη έως τη διαχείριση ατυχημάτων και την εγκατάσταση του εξοπλισμού για τις επικοινωνίες.

• Οι οικονομικοί πόροι στη δική μας περίπτωση είναι πολύ περιορισμένοι, μιας και δεν έχουμε Χορηγούς πέραν της πρώτης διοργάνωσης που είχαμε τη βοήθεια από το ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Εδώ θα πρέπει να γίνει ένας διαχωρισμός μεταξύ Χορηγού και Sponsor. Ο Χορηγός είναι αυτός που βοηθά οικονομικά επειδή πιστεύει ότι το δρώμενο έχει αξία για την κοινωνία χωρίς να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την προβολή του, ενώ ο sponsor είναι αυτός που βλέπει μόνο μία διάσταση του δρώμενου, αυτή της αγοράς και χρηματοδοτεί έχοντας ως γνώμονα την προβολή του. Εμείς συνεχίζουμε πάντως στην κατεύθυνση να βρούμε χορηγούς!

• όσον αφορά τώρα τους Ανθρώπινους πόρους και τη Τεχνογνωσία είμαστε πολύ τυχεροί. Οι πόροι αυτοί είναι τεράστιοι και ανεκτίμητοι και προσφέρονται αφιλοκερδώς στη διοργάνωση μέσω του Εθελοντισμού. Αναφερόμαστε στις διασωστικές ομάδες (επίσημες και ανεπίσημες), στην ιατρική βοήθεια, στις επικοινωνίες, στη γραμματεία στους μάγειρες, τους μεταφορείς και φυσικά στους φωτογράφους και δημοσιογράφους.

• Όσον αφορά τις υποδομές, έχουμε την αμέριστη υποστηρικτή του Δήμου Ξάνθης που μας παραχωρεί τις εγκαταστάσεις του Δασικού Χωριού στις ημέρες που γίνονται οι δράσεις μας.

Η Τρίτη πρόκληση έχει να κάνει με αυτό που κομίζει η λέξη ULTRA. Δηλαδή τον συνεχόμενο αγώνα στη διάρκεια του χρόνου. Και φυσικά έχει να κάνει με τους Ανθρώπους. Μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στην 3^η δεκαετία (έστω και κουτσουρεμένες η πρώτη και η τρίτη) κι αυτό κομίζει και τις διάφορες αλλαγές. Είτε συναισθηματικές, είτε αθλητικές είτε αγωνιστικές. Και αναφερόμαστε τόσο στους αθλητές οι οποίοι έχουν πλέον πληθώρα επιλογών σε αγώνες, όσο και στους εθελοντές. Η διαχείριση της επαφής με την Κοινότητα είναι από μόνη της μία πρόκληση. Και φυσικά αγγίζει και τις δικές μας επιλογές. Μάλιστα ο Ηλίας έχει αφιερώσει πολύ μεγάλο μέρος της ζωής του πλέον στη Ροδόπη, μιας και βρίσκεται στα μονοπάτια της πάνω από 300 ημέρες το χρόνο.

[Advendure]: Δώστε μας 2-3 από τις πιο όμορφες στιγμές για εσάς στην ιστορία της διοργάνωσης.

[Χρήστος – Ηλίας]: Όμορφες στιγμές, χμμ.

Πολλές και ανεξίτηλες στη διάρκεια του χρόνου. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πάνω από 200-300!!!!

Ας ξεκινήσουμε με μία που συνέβη πρόσφατα. Διάγουμε την μαύρη περίοδο του κορωνοιού, και ο αγαπημένος Anatoly Markin απ’ τη Ρωσία, επικοινωνεί μαζί μας ότι θα έρθει για μία ακόμη φορά να τρέξει τον ROUT. Εμείς του λέμε ότι τον αγαπάμε και ότι καλό είναι να μην έρθει μιας και υπήρχε απαγόρευση ταξιδιών κλπ. Μας ευχαριστεί και μας δίνει την υπόσχεση ότι θα έρθει την επόμενη χρονιά με την ελπίδα ότι θα τερματιστεί σύντομα ο κορωνοιός. Το ίδιο κι εμείς και τον ξεχνάμε.

Την παραμονή του αγώνα εμφανίζονται δύο κυρίες και μας εξηγούν ότι είναι η σύζυγος και η κόρη του Anatoly και έχουν έλθει αεροπορικώς πετώντας απ τη Ρωσία στη Φινλανδία, από από εκεί στο Μόναχο, και με ανταπόκριση στην Καβάλα μέσω Αθηνών!!!

«…Και πως φτάσατε από την Καβάλα μέχρι το Δασικό Χωριό ρωτήσαμε…. Μα με το αυτοκίνητο του Anatoly που μας περίμενε μιας και ήρθε οδικώς μέσω κάποιων χωρών με ---σταν στο τέλος της ονομασίας τους (!!)…».

Όσοι έρχονται απ το χώρο του στίβου κομίζουν μέσα τους το στοιχείο του ανταγωνισμού και μάλιστα υπερμάχονται για μια θέση στο βάθρο. Τον Οκτώβρη του 2012 συνέβη κάτι πολύ όμορφο που εκφράζει ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό που πρεσβεύουμε στον ROUT. Ο Βαγγέλης Μπάκας και ο Γεράσιμος Μπενέζης βρέθηκαν στις πρώτες θέσεις. Αντί όπως ήταν αναμενόμενο να ανταγωνιστούν, αυτοί έτρεξαν πολλές ώρες μαζί, έχτισαν μια γερή φιλία και τερμάτισαν χέρι -χέρι διδάσκοντας το πνεύμα των υπεραποστάσεων. Ο λόγος τους την ημέρα των απονομών θα παραμείνει χαραγμένος για πάντα μέσα μας.

Μία άλλη όμορφη στιγμή ήταν αυτή που περιμέναμε τους τελευταίους αθλητές να κλείσουν τον αγώνα και τελικά αντικρίσαμε μια ομάδα από αθλήτριες και αθλητές να αγκαλιάζονται λίγο πριν τις κουδούνες στο τερματισμό. Και τι αξιοπερίεργο έχει αυτό θα ρωτήσει κανείς. Μα ήταν η πρώτη φορά που στον αγώνα τερμάτιζαν αγωνιζόμενοι από 4 διαφορετικές χώρες (Ρουμανία, Κύπρο, Τσεχία, Ελλάδα) χτίζοντας μέσα στον αγώνα μια γερή φιλιά, από αυτές που χτίζονται μόνο στα ultra!!

Ο μέσος όρος ηλικίας των αθλητών που ασχολούνται με τις υπεραποστάσεις βουνού ξεπερνά τα 40 έτη. Το 2008 ένα εικοσάχρονο παλικάρι, ο Kilian Jornet έγραφε ιστορία με τη νίκη του στον περίφημο UTMB. Η δική μας στιγμή ήταν το 2019 όπου ο νεαρός Παναγιώτης Παναρίτης γινόταν ο νεαρότερος αθλητής που κέρδιζε τον ROUT και μάλιστα πεντάστερος!

Έχει καταγραφεί στη μνήμη μας και μια ιστορία περισσότερο της παρέας παρά αγωνιστική. Αν και έχουμε μόνο τρεις σταθμούς στον ROUT με πρόσβαση σε drop bags, εν τούτοις δεν έχουμε περιορισμό σε στο βάρος. Έτσι δεν μας φάνηκε περίεργο όταν ένας αθλητής απ την Τσεχία μας παρέδωσε τα κάπως ασυνήθιστα βαριά drop bags του πριν τον αγώνα. Επίσης φροντίζουμε οι σταθμοί υποστήριξης μέσα στον αγώνα να έχουν ζεστό φαγητό και μια μεγάλη ποικιλία τροφών για όλες τις προτιμήσεις (vegan, vegetarian κλπ). Όλες; Όχι για τον αθλητή απ την Τσεχία, ο οποίος στο σακίδιό του κουβαλούσε από μια ξεχωριστή …μπύρα(!!) σε κάθε σταθμό τον οποίο το τροφοδοτούσε απ τα …drop bags του!!!

Μια στιγμή που θα μείνει ανεξίτηλη τόσο στη δική μας όσο και στην μνήμη του mountain ultra running στην Ελλάδα, είναι αυτή το 2020 που μας ανάγκασε να αλλάξουμε άρδην τον προγραμματισμό των χρόνων ανοίγματος των σταθμών. Ποιος ήταν ο υπεύθυνος γι αυτό; Μα ο ένας και μοναδικός Φώτης ΖΗΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ που έκανε μια «μυθική» κούρσα και πέρασε μέρα σχεδόν σε όλους τους σταθμούς καταφέρνοντας ένα ρεκόρ ανάλογο του Σπαρτάθλου του 1984 από τον Γιάννη Κούρο. Στην περίπτωση του Κούρου (20.25) ο Φώτης το έσπασε (19.55). Στην περίπτωση του Φώτη άραγε πότε κι από ποιόν θα σπάσει το ρεκόρ των 20 ωρών και 46 λεπτών στον ROUT;

Θα κλείσουμε με μια όχι απλά όμορφη αλλά και ιστορική στιγμή. Αυτή ήταν πριν 2 μήνες περίπου. Και δεν ήταν άλλη απ την τεράστια νίκη και μάλιστα με ένα πάρα πολύ καλό χρόνο (26.23) για πρώτη φορά στη ιστορία του ROUT αλλά και ελάχιστες παγκοσμίως από μία γυναίκα, την Paula Dogarou, ένα χαμογελαστό κορίτσι απ΄ τη Ρουμανία που μετά από τη γέννα δύο παιδιών κατάφερε να τερματίσει όχι απλά πρώτη αλλά και …χαμογελαστή!!!

[Advendure]: Τι είναι αυτό που σας ευχαριστεί περισσότερο ως “ψυχές” του αγώνα;

[Χρήστος – Ηλίας]: Είναι απλό.

Η Ροδόπη, η καλή παρέα (ROUT Family) και η Κοινότητα.

Το Outdoors ( μονοπάτια, διασχίσεις, διανυκτερεύσεις σε σκηνές, τρέξιμο στα μονοπάτια, μαγείρεμα και κουβέντες το βράδυ γύρω απ τη φωτιά) από τη μία πλευρά και ο Εθελοντισμός από την άλλη.

Το να βλέπεις ανθρώπους να είναι μεταμορφώνονται μέσω του αγώνα σε επικές μορφές.

Να ακούς τις κουδούνες που χτυπούν οι αθλητές και να χαίρεσαι που βοήθησες ς’ αυτό,

Να έχεις μετά από 15 χρόνια φίλους σε όλη την Ελλάδα και πέρα από αυτή

Να ταξιδεύεις σε όμορφα μέρη και να συναντάς ROUTεριανούς και να συμμετέχεις κι εσύ στα δικά τους project.

[Advendure]: Ποια πράγματα είδατε να αλλάζουν ριζικά για τη διοργάνωση από την πρώτη της χρονιά μέχρι και την πιο πρόσφατη; Για το Ορεινό Τρέξιμο γενικότερα; Για σας ως ανθρώπους μέσα από την εμπειρία σας με τη διοργάνωση;

[Χρήστος – Ηλίας]: Πολλά. Πάρα πολλά, τα οποία μπορούν να συνοψιστούν στο εξής:Ένα διαρκές ταξίδι απ τον ROUT, στον ROUT AdvEnduRun, στον ROUT CLASSIC 100 MILES κι από εκεί στο ROUT FOUNDATION. Τι ακριβώς είναι αυτό;

Μα η ώσμωση μεταξύ αγώνων και εθελοντισμού. Η μεταμόρφωση από διοργάνωση 3-4 αγώνων σε τρόπο ζωής. Μια νέα μορφή που περικλείει τους αγώνες, τη ROUT Family και τις δράσεις της.

Μπορεί να ξεκινήσαμε απ τους αγώνες, όμως μέσα απ την ενασχόληση αυτή ήρθαμε σε στενή επαφή με τη Μητέρα Φύση, ανακαλύψαμε την άυλη πολιτιστική κληρονομιά όχι μόνο της Ροδόπης αλλά πολλών τοπικών κοινοτήτων, εντρυφήσαμε στις αρχές της Αειφορίας και εν τέλει θέλουμε να αφήσουμε το αποτύπωμά μας.

Απ το 2024 πλέον θα λειτουργήσουμε ως FOUNDATION όπου ο κάθε αγωνιζόμενος , ο κάθε πεντάστερος ή δεκάστερος ROUTer, ο κάθε εθελοντής θα μπορεί να νοιώθει ότι συμβάλει σ αυτό που ονομάζουμε Κληρονομιά για τις επόμενες γενιές.

Μέσω της μορφής αυτή επιθυμούμε τη συνεργασία σε θέματα αγώνων, προστασία των οικοσυστημάτων της Ροδόπης και συμμετοχής σε κοινωνικές δράσεις αθλητικού χαρακτήρα.

[Advendure]: Ποιες δράσεις αφορούν τη μείωση του περιβαλλοντικού αποτυπώματος της διοργάνωσης, η οποία διατρέχει ένα ευαίσθητο οικοσύστημα όπως είναι αυτό της Ροδόπης;

[Χρήστος – Ηλίας]: Όταν ξεκινήσαμε τις δράσεις μας στη Ροδόπη ανακαλύψαμε ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι και οργανώσεις που κινούνται και δρουν παράλληλα και συνειδητοποιήσαμε ότι ο τρόπος που τη βλέπουμε και την αντιλαμβανόμαστε εμείς δεν είναι ίδιος. Ο δικός μας τρόπος θέλουμε να πιστεύουμε ότι έχει σχέση με την Αειφορία. Από την αρχή έχουμε εκπονήσει Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων από τις δράσεις μας στο οικοσύστημα της Ροδόπης. Μάλιστα η μελέτη αυτή έχει γίνει από εθελοντή μας που είναι περιβαλλοντολόγος.

Έχουμε υιοθετήσει 2 αρχές απ τη φιλοσοφία του Kilian Foundation . Η πρώτη ονομάζεται “Mountain Matters” και η άλλη «Leave no Traces»

Όλες οι δράσεις μας και οι επιπτώσεις αλλά και η συμβολή τους στην μείωση του περιβαλλοντικού αποτυπώματος καταγράφονται στο υπό σύνταξη report μας που ακολουθεί μάλιστα τους 17 ΣΤΟΧΟΥΣ της ΑΕΙΦΟΡΙΑΣ που έχουν θέσει τα Ηνωμένα Έθνη.

[Advendure]: Πόσο επηρέασε την γενικότερη περιοχή της Ροδόπης η διοργάνωση, όσο αφορά τους ανθρώπους, τις υποδομές και τον τουρισμό;

[Χρήστος – Ηλίας]: Το πόσο επηρέασε η διοργάνωση θα πρέπει να αποτυπωθεί με νούμερα. Έχει ξεκινήσει μία μελέτη πάνω σ αυτό και πιστεύουμε ότι θα είναι έτοιμη μέσα στο 2024.

Με γενικούς όρους όμως, μπορούμε να πούμε ότι όλες μας οι δράσεις (καθαρισμός μονοπατιών, αγώνες, camps, σεμινάρια) είχαν και έχουν μεγάλο θετικό αντίκτυπο. Πρώτα σε όλους εμάς που ήρθαμε σε επαφή με την περιοχή και μας άλλαξε ως Ανθρώπους.

Επιπροσθέτως στη σχέση που αναπτύχθηκε ανάμεσα με τους αθλητές και τις οικογένειές τους με την τοπική κοινωνία ήταν τεράστια. Οι μεν γνωρίσαν μια περιοχή της Ελλάδας που δεν είχαν ιδέα ότι υπάρχει, και μετά από 15 χρόνια έρχονται και ξανάρχονται όχι μόνο στις δικές μας εκδηλώσεις αλλά στην περιοχή εν γένει και οι δε όπως για παράδειγμα οι κάτοικοι του χωριού Πρασινάδα που νοιώθουν ότι δεν είναι ξεχασμένοι και ότι κάποιοι ενδιαφέρονται τόσο για τη συντήρηση του κτιρίου του σχολείου τους όσο και για τον καθαρισμό των μονοπατιών τους για να μπορούν να πηγαίνουν στα κτήματα τους.

[Advendure]: Κάποιες σκέψεις σας για τις διοργανώσεις των ROUT Classic 100 miles και RoC 50 miles του 2024;

[Χρήστος – Ηλίας]: Το 2024 δείχνει να είναι μια ενδιαφέρουσα χρονιά. Στους αγώνες που διοργανώνουμε γενικά μιλώντας δεν μας αρέσουν οι αλλαγές. Τις κάνουμε μόνο όταν πιστεύουμε ότι βελτιώνουν την εμπειρία των συμμετεχόντων ή όταν προσδέσουν μεγαλύτερη ασφάλεια. Να σημειωθεί ότι η διαδρομή του ROUT για 10 συναπτά έτη ήταν η ίδια κάτι που τον κατέταξε στους Κλασσικούς αγώνες, εξ ου και η αλλαγή του ονόματος από ROUT AdvEnduRun σε ROUT Classic 100 miles.

Έχοντας αυτό ως βασική αρχή μας, το 2024 θα προχωρήσουμε σε μία αλλαγή της διαδρομής που θα αποφύγει κάποια μέρη που είναι πολύ δύσκολη η διέλευση τους αν συμβούν έντονα καιρικά φαινόμενα (στο παρελθόν οδηγηθήκαμε στην ακύρωση 2 αγώνων εξαιτίας έντονων βροχοπτώσεων και δυσκολία διάβασης χειμάρρων) και θα προσθέσει 6,5 χιλιόμετρα όχι απλά ασφάλειας αλλά και υψηλής αισθητικής. Για πρώτη φορά οι αθλητές και αθλήτριες θα δουν το χωριό της Πρασινάδας από μια γωνία που αναδεικνύει το αρχιτεκτονικό της σχέδιο.

Έτσι ο ROC 50 MILES από φέτος θα έχει απόσταση 88,5 χιλιόμετρα, ενώ ο ROUT CLASSIC 100 MILES θα φτάσει τα 182 χιλιόμετρα καθιστώντας τον έναν απ τους μοναδικούς αγώνες στον κόσμο.

Κλείνοντας, έχουμε ορίσει το 2024 ως έτος εξωστρέφειας. Θέλουμε να κάνουμε άνοιγμα στις κοινότητες κι εκτός Ελλάδας, σε ανθρώπους που αγαπούν το άθλημα των 100 miles. Το ξεκίνημα έγινε με την παρουσία του Dean Karnazes τον περασμένο Σεπτέμβριο, οποίος συμμετείχε ως εθελοντής και σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις μας δήλωσε ότι “…ο ROUT δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από κάποιον αγώνα του εξωτερικού και ότι κάθε αθλητής που τρέχει 100 μίλια θα πρέπει μια φορά στη ζωή του να τρέξει τον ROUT. Επίσης ότι αυτός θα βοηθήσει εθελοντικά επικοινωνώντας το μέσα απ τα δικά του tribes”.

Ενδιαφέρον έδειξε να παίξει το ρόλο του ROUT Ambassador ο Alexander Papadopoulos, που διοργανώνει αγώνες 100 μιλίων στην ανατολική ακτή των ΗΠΑ (Virginia).

Επίσης απ την πλευρά μας επανασυνδέσαμε τη σχέση μας με τις βάσεις δεδομένων αποτελεσμάτων αγώνων υπεραποστάσεων (ITRA, DUV) όπου ανεβάζουμε τα αποτελέσματα τόσο του ROUT όσο και του ROC σε βοήθεια των αθλητών που τις χρειάζονται για συμμετοχή σε διάφορους αγώνες που απαιτούν πόντους.

Κλείνοντας, θέλουμε να μοιραστούμε με το κοινό του Advendure, ότι με τον άλλο Κλασσικό Αγώνα υπεραπόστασης της Ελλάδας, το περίφημο ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ είμαστε σε επαφή για την αλλαγή του χρόνου τερματισμού του ROUT ως κριτήριο επιλογής, μιας και η νέα διαδρομή είναι αρκετά πιο δύσκολη.

Θερμές ευχαριστίες στους Αθλητές, Εθελοντές και μέλη της ROUT Family Δημήτρη Τρουπή ΚΑΙ Τάκη Τσογκαράκη για την προσφορά τους τόσο στον ROUT όσο και στην Trail Κοινότητα.

Καλή αντάμωση στο Μεγάλο Μονοπάτι της Ροδόπης!

Δημήτρης Τρουπής