Παλιότερα λοιπόν, σε ένα από τα καθημερινά μου τρεξίματα, το οποίο περιελάμβανε μια συγκεκριμένη και μετρημένη κυκλική διαδρομή, περνώντας τις ανηφόρες του Δασυλλίου βρέθηκα στο πρώτο σταυροδρόμι της πορείας μου και σκέφτηκα αυτή την εικόνα των παιδιών. Και αντί να πάρω τον κλασσικό δρόμο που ακολουθώ μπήκα σε ένα άγνωστο στενάκι. Από εκεί και πέρα το τρέξιμο μου είχε μια “εξερευνητική” πορεία καθώς βρέθηκα σε περιοχές που δεν είχα ξαναπεράσει χωρίς να σκέφτομαι ούτε καν πόσος χρόνος θα μου χρειαστεί να γυρίσω σπίτι. Περιπλανιόμουν όπως κάνω πάντα στα τρεξίματα μου σε τόπους διακοπών, όπου αυτή η εξερεύνηση είναι βασικό στοιχείο της συνολικής μου εμπειρίας από ένα καινούργιο μέρος. Αυτή τη φορά όμως αυτό το “παιχνιδιάρικο” τρέξιμο ήταν μέρος της καθημερινής μου προπόνησης, που μερικές φορές γίνεται – όπως σε όλους μας φαντάζομαι – βαρετή μετά από χρόνια.

Γύρισα σπίτι και αυτό το τρέξιμο χωρίς σκοπό και πλαίσιο ήταν μια αναζωογόνηση. Ένα παιχνίδι. Και από τότε το έχω προσθέσει στο πρόγραμμα μου, ιδιαίτερα σε περιόδους όπως τώρα το καλοκαίρι που τα πράγματα δρομικά είναι πιο χαλαρά. Όπως το παιχνίδι και το τρέξιμο βοηθάει στη συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών, έτσι και για εμάς τους μεγάλους και ιδιαίτερα τους συστηματικούς δρομείς, μπορεί πιστεύω να συντελέσει συναισθηματικά στο με όρεξη πέρασμα μας στον επόμενο προπονητικό κύκλο. “Ξεκουράζει” το μυαλό σαν το παιδικό παιχνίδι και προσδίδει έδαφος για την συναισθηματική και δρομική μας ανάπτυξη. Μας ξαναγυρίζει στην απλούστερη μορφή τρεξίματος, αυτή που κάναμε σαν παιδιά.

Άλλωστε όπως είχε πει ο George Bernard Shaw: “Δεν σταματάμε να παίζουμε επειδή γερνάμε, γερνάμε επειδή σταματάμε να παίζουμε”.

Cheers,

Δημήτρης Τρουπής