Περνάνε τα λεπτά άσκοπα. Το σώμα έχει ζεσταθεί, η ψυχή όμως ακόμα κρύα. Η μουσική παρότι στη διαπασών μέσα στα αυτιά μου παίζει σαν “white noise”. Κάτι απλά να περνάει η ώρα.

Και ξαφνικά στα ακουστικά μπαίνει ένα αγαπημένο τραγούδι. Ήμουν δεν ήμουν 16 χρονών όταν το πρωτοάκουσα. Δεν πολυκαταλάβαινα βέβαια τότε τι εννοούσε, μου άρεσε όμως ο ρυθμός, η ταχύτητα, η δύναμη. Το εκτίμησα πολύ αργότερα…

Your heart's beating loud … κάτι μέσα μου άρχισε να φτερουγίζει
And goes on getting louder … περνάνε τα δευτερόλεπτα και σαν κάτι να ξύπνησε
And goes on even more 'til the .. και όσο περνάνε τόσο περισσότερο το νιώθω
Sound is ringing in your head … και το μυαλό άρχισε να καταλαβαίνει
With every step you tread .. κάθε βήμα πιο ανάλαφρο
And every breath you take … κάθε ανάσα πιο βαριά
Determination … Ναι, είμαστε αποφασισμένοι!
Makes you run never stop … δεν θα σταματήσουμε
Got to win got to run 'til you drop … και θα νικήσουμε
Keep the pace hold the race … και θα κρατήσουμε
Your mind is getting clearer … ναι πράγματι, τώρα είναι πιο ξεκάθαρα όλα
You're over half way there … παρότι είμαστε ακόμη στα μισά
But the miles they never seem to end … και έχουμε πολύ δρόμο ακόμα
As if you're in a dream … δεν είναι όμως όνειρο, είναι μια πραγματικότητα
Not getting anywhere … έτσι μπορεί να δείχνει τώρα αλλά …
It seems so futile … Κάνετε λάθος Iron Maiden!

Δεν είναι καθόλου άσκοπο! Τρέχω μόνος μου γιατί ο σκοπός «αγιάζει τα μέσα». Τρέχω μόνος μου για να τρέχω αργότερα με παρέα. Τρέχω μόνος μου γιατί αυτές τις στιγμές το χρειάζομαι. «Sometimes we need to be alone…» λέει άλλο ένα αγαπημένο μου συγκρότημα και πράγματι αυτές οι στιγμές είναι οι πλέον κατάλληλες για να αναρωτηθούμε τι είναι τελικά αυτό που αξίζει πραγματικά…

I've got to keep running the course
I've got to keep running and win at all costs
I've got to keep going be strong
Must be so determined and push myself on

Και εδώ η νίκη δεν αφορά προφανώς σε κάποιον αγώνα, λίγοι άλλωστε θα μπορούσαν να το κάνουν. Η νίκη εδώ αφορά όλους μας, τον καθένα προσωπικά και όλους μαζί.

Ναι, θα νικήσουμε φίλοι μου. Πρέπει να φανούμε δυνατοί. Πρέπει να το πολεμήσουμε με κάθε κόστος. Πρέπει να είμαστε δυνατοί για το τώρα και ίσως ακόμη περισσότερο για το μετά το οποίο μπορεί να είναι πιο δύσκολο. Δεν μας ζητούνται πολλά. Απλά να προσέξουμε τον διπλανό μας …

Ήμουν, είμαι και θα είμαι φανατικός οπαδός της τρεξιματικής παρέας. Άλλωστε αυτός είναι και ο βασικός λόγος που τρέχω. Η παρέα. Τώρα όμως περισσότερο από ποτέ έχει έρθει η ώρα της μοναξιάς. Όχι όμως και της μοναχικότητας. Ξέρω ότι κάπου εκεί έξω την ίδια ώρα τρέχουν κα οι φίλοι μου και σκέφτονται το ίδιο. Η ώρα της απομόνωσης. Όχι όμως της αποξένωσης. Έχει έρθει η ώρα της προστασίας της δικής και προπαντός των γύρω μας. Ήρθε η ώρα να δείξουμε πόσο αγαπάμε τους αγαπημένους μας ανθρώπους … μένοντας μακριά τους. Λίγες μέρες είναι, ας είναι όσες χρειάζεται. Μετά θα μπορούμε άφοβα να επιστρέψουμε στις αγαπημένες μας συνήθειες, στα ορεινά δρομικά παρεϊστικα τρεξίματά μας. Μέχρι τότε όμως ας απολαύσουμε την Loneliness Of The Long Distance Runner …

Photo credit: Rawbert|K|Photo