Καταρχήν δεν ακούγεται και κακή η σχέση 1:3 για έναν αγώνα 320 χιλιομέτρων και 6 ημερών non-stop στις Ιταλικές Άλπεις! O TdG αποδείχτηκε «σκληρό καρύδι», βάζοντας τον πήχη αρκετά πιο πάνω από ένα απλό 100miler! Και μάλιστα άφησε πίσω του το εγκλωβισμένο στην παιδική αφέλεια Petit Trot A Leon (PTL) των κατά τα λοιπά πρωτοπόρων του Σαμονί, οι οποίοι δημιούργησαν έναν ανάπηρο  αγώνα, χωρίς καμία τύχη στο μέλλον. Ο λόγος? Αποφάσισαν ότι σ αυτόν τον αγώνα των 250 χιλιομέτρων και 5 ημερών, δεν υπάρχει νικητής, ούτε και όσοι τερματίζουν τυχαίνουν κατάταξης! Απίστευτα πράγματα θα έλεγα, γιατί το καινοφανή είναι αρκετά επιεικές για να τους το αποδώσω.

Με λίγα λόγια, κάποιος καλείται να στερηθεί τον ύπνο, την ψυχαγωγία, την χαλάρωση, θεωρώντας ότι συμμετέχει σε έναν αγώνα, αλλά το μόνο που του το θυμίζει αυτό είναι ένα νούμερο στο στήθος κι ένα απροσδιόριστο «καρότο», αυτό του εμπρόθεσμου τερματισμού! Αρκετό? Καθόλου, θα απαντούσα! Τι νόημα και τι λόγο ύπαρξης, έχει ένας αγώνας κατ’ όνομα μόνο? Αγώνας χωρίς νικητές, απλά δεν είναι αγώνας…

Έτσι λοιπόν, ήρθε πριν τρία χρόνια το Tor des Geants, για να δείξει στους Γάλλους του UTMB αυτό που μάλλον αρνούνταν να παραδεχτούν: ότι η υπερβολική καινοτομία κάποιες φορές δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα ανόητο πυροτέχνημα. Στον TdG υπάρχουν και χρονικά όρια (για τους τελευταίους) αλλά και νικητές και φυσικά κατάταξη, για το σύνολο αυτών που αγωνίζονται –το αυτονόητο δηλαδή. Θα σκεφτεί κάποιος: «ε, δεν ανακάλυψαν πια και τον τροχό εκεί στο TdG, όλοι οι αγώνες έτσι γίνονται». Φυσικά και γίνονται έτσι όλοι οι αγώνες.

Έλα όμως που οι συμπαθείς διοργανωτές του TdG δεν είχαν προβλέψει την επιτυχία του αγώνα τους και την απήχηση που αυτός θα γνώριζε! Είτε από αμέλεια λοιπόν είτε από απερισκεψία, ανακάλυψαν τον δικό τους …«τροχό» εκεί στο Κουρμαγιέρ: την απουσία κριτηρίων συμμετοχής! Ναι, ακριβώς! Σε έναν αγώνα 6 ημερών, κάτω από αντίξοες συνθήκες, κάποιος δικαιούται να συμμετάσχει, με μόνο φίλτρο τη θεά τύχη! Είναι δυνατόν? Και όμως είναι πέρα για πέρα αληθινό. Την ίδια στιγμή, που στην  άλλη πλευρά του Mont Blanc, οι διοργανωτές του PTL, μπορεί να μην έχουν νικητές, έχουν όμως κριτήρια! Και μάλιστα αρκετά αυστηρά. Με άλλα λόγια, η αναπηρία του ενός αγώνα (PTL) λειτουργεί συμπληρωματικά με την αναπηρία του άλλου (TdG)!

Αναρωτιέμαι, ποια κουλτούρα διακατέχει και από ποιες αρχές διαπνέονται οι διοργανωτές του TdG.Πώς αλήθεια αντιλαμβάνονται το ζήτημα της δυνητικής συμμετοχής στον αγώνα τους, αθλητών με μηδαμινή εμπειρία από παρόμοια γεγονότα και προσπάθειες. Το ζητούμενο είναι γι αυτούς η εμπορικότητα και η μαζικότητα, που θα καταδείξουν στους χορηγούς ότι έπιασαν τόπο τα λεφτά τους? Αναρωτιέμαι, αν οι διοργανωτές δύσκολων αγώνων, όπως είναι οι ultra, όταν κάνουν άστοχες κινήσεις, το κάνουν από άγνοια (ανοησία δηλαδή) ή από σκοπιμότητα (δόλο)!

Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ ότι το να γίνει αποδεκτός για συμμετοχή κάποιος που δεν έχει τη στοιχειώδη εμπειρία –ναι πήρε το μάτι μου κάποιους εκεί στο TdG που τους κατατάσσω σ αυτή την κατηγορία- μόνο και μόνο επειδή έχει τον ενθουσιασμό, το χρόνο και το χρήμα…

Στους αγώνες που σέβονται τον εαυτό τους αλλά δεν έχουν απήχηση, υπάρχουν κριτήρια συμμετοχής. Στους αγώνες που σέβονται τον εαυτό τους –και τους αθλητές φυσικά- και γνωρίζουν και απήχηση, υπάρχει συνδυασμός κριτηρίων και κλήρωσης. Το παράδειγμα του TdG που έριξε όλες τις αιτήσεις σ ένα καλάθι και μετά το’παιξε λοταρία, κάνοντας δεκτό τον κάθε πικραμένο, είναι ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ και πρέπει να οδηγηθεί σύντομα σε μια διέξοδο. Οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν για τον αθλητή, είναι πολλοί στο πραγματικό βουνό. Πόσο μάλλον για κάποιον που έχει μικρή ή και καθόλου εμπειρία από ultra trails, όταν θα βρεθεί στην ομίχλη, στην παγωνιά, στο σκοτάδι, νυσταγμένος, διψασμένος, πεινασμένος.

Είναι καιρός νομίζω, κάποιοι διοργανωτές στο εξωτερικό να πάρουν την πρωτοβουλία για μια διάσκεψη διοργανωτών, όπου θα οριστούν κάποιοι γενικοί κανόνες δεοντολογίας στα ultra trails. Αρκετά πια με την άκριτη ελαφρότητα κάποιων που παίρνουν στα χέρια τους την τύχη εκατοντάδων άλλων, που αφήνονται στις αδέξιες και ανώριμες αποφάσεις τους.