Από την άλλη πλευρά υπάρχει η αυταπάτη, η οποία είναι μια παρόμοια κατάσταση αλλά νοσηρή, όπως θα χαρακτηρίζαμε κάτι που ενέχει και την παρέμβαση του συνειδητού. Μια παθογενής κατάσταση κάποιων ατόμων, τα οποία παρά το γεγονός ότι υπάρχουν ισχυρά αποδεικτικά στοιχεία περί του αντιθέτου, συνεχίζουν να πιστεύουν σε μια λανθασμένη εικόνα, που (επίσης) στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Εδώ δηλαδή τίθεται και ζήτημα πεποιθήσεων ή ιδεοληψιών, οι οποίες είναι βαθειά ριζωμένες στο συνειδητό της σκέψης των «αυταπατώμενων», και επηρεάζουν καταλυτικά τις απόψεις τους σε ζητήματα που σχετίζονται με τον κόσμο που μας περιβάλλει.  

Αν προχωρήσουμε ακόμα παραπέρα, υπάρχει και η παραίσθηση, η οποία είναι επίσης μια στρεβλή εικόνα της πραγματικότητας, που οφείλεται σε δυσλειτουργία του εγκεφάλου, που μπορεί να προκαλείται είτε από παθολογικά αίτια είτε και από χρήση ουσιών που οδηγούν στη νοσηρή αυτή κατάσταση, η οποία αποτέλεσε και στάση ζωής μεγάλης μερίδας της νεολαίας στην εποχή της «ροκ επανάστασης».

Θα μου πείτε, τι χρειάζονται όλες αυτές οι επεξηγήσεις, προκειμένου να προχωρήσουμε στην ουσία του ζητήματος? Θα απαντήσω πως η διευκρίνιση των βασικών όρων, που σχετίζονται με το πρόβλημα που τέθηκε τις προηγούμενες ημέρες στο χώρο του ελληνικού ορεινού τρεξίματος,  έχει τη σημασία της, ώστε να μπορέσει κανείς να κατανοήσει τους λόγους που οδήγησαν μερίδα του κοινού στις κινήσεις που την οδήγησαν.

Ο φετινός  αγώνας VFUT στο Παρανέστι της Δράμας, δεν ήταν η πρώτη φορά που άλλαζε διαδρομή. Στα 6 χρόνια που γίνεται, η διαδρομή του άλλαξε 5 φορές, προσφέροντας πλούτο εικόνων και συναισθημάτων στο κοινό του! Στη φετινή του εκδοχή όμως, οι διοργανωτές του αποφάσισαν να μεγαλώσουν τον αγώνα κατά περίπου 20 χιλιόμετρα σε μήκος και περίπου 1000 μέτρα σε ανάβαση. Οι ανακοινώσεις έγιναν (σχετικά) έγκαιρα, στο πλαίσιο του κοινά αποδεκτού, αρκετούς μήνες νωρίτερα και όλα τα δεδομένα ήταν δημοσιοποιημένα από καιρό στο διαδίκτυο, για να μελετηθούν από τους ενδιαφερόμενους. Θα πίστευε λοιπόν κανείς ότι όλοι φτάνοντας εκείνες τις ημέρες στο Παρανέστι, γνώριζαν τι πήγαιναν να κάνουν. Πόσο έξω όμως πέφτει αυτή η λογική σκέψη σ αυτή την παράξενη χώρα…

Το πρόβλημα φάνηκε πριν καν τελειώσει ο αγώνας. Οι εγκαταλείψεις άρχισαν να πέφτουν βροχή, χωρίς να υπάρχει σοβαρός λόγος και αιτία, με τον καιρό μάλιστα να είναι ιδανικός. Στο τέλος του αγώνα, τα αποτελέσματα ήταν πέρα από εύγλωττα: σε έναν αγώνα που συνήθως τερματίσουν οι 9 στους 10, η αναλογία έπεσε αμέσως στο 6 στους 10, μια διαφορά αν μη τι άλλο αξιοσημείωτη!

Τελειώνοντας, αρκετοί έριξαν το φταίξιμο στη ζέστη και στην πλημμελή υδροδοσία των αθλητών για μεγάλο χρονικό διάστημα, κάπου στη μέση του αγώνα. Αυτό αποτέλεσε ένα λογικό επιχείρημα, που σε μεγάλο βαθμό μπορεί να γίνει αποδεκτό. Κάποιοι άλλοι απέδωσαν το αποτέλεσμα στο γεγονός της μεγαλύτερης διαδρομής, που επίσης είναι λογικό επιχείρημα.

Και κάπου εκεί έσκασε η «βόμβα»! Κάποιοι κατ’ ιδίαν και κάποιοι ακόμα και δημόσια, έριξαν φταίξιμο στη διοργάνωση για το ότι ο αγώνας πια δεν είναι εύκολος, ισχυριζόμενοι σ ένα παραλήρημα υποκρισίας ότι (η Διοργάνωση) τους εξαπάτησε (sic), αποκρύβοντάς τους το γεγονός ότι ο αγώνας μεγάλωσε σε μήκος! Κάποιοι ακόμα πιο προχωρημένης (ελληνικής) νοοτροπίας, επέρριψαν μομφή στη διοργάνωση, γιατί αποφάσισε να κάνει τα εύκολα (γι αυτούς) δύσκολα! «Θέλουμε ένα εύκολο ultra κι εσείς μας καταστρέψατε αυτό το όνειρο…»  είπαν κάποιοι, θεωρώντας ότι ο αγώνας είναι περίπου “tailor made” , φτιαγμένος δηλαδή στα μέτρα και τις επιθυμίες αυτών που συμμετέχουν, λες και οι αγώνες φτιάχνονται στα ραφτάδικα, όπως τα κοστούμια στα σώματα των ευτραφών κυρίων, ανάλογα με το σκεμπέ τους.

Θυμάμαι πίσω στο 2007, όταν σχεδίαζα το VFT, είχα αρκετές συζητήσεις με την δήμαρχο Παρανεστίου και πρόεδρο της οργανωτικής επιτροπής, κυρία Αλίκη Σωτηριάδου, εξηγώντας της τις παραμέτρους του σχεδιαζόμενου αγώνα των 100 χιλιομέτρων. Σε κάποια κρίση αφέλειας του αδαούς, θυμάμαι ότι με ρώτησε το εξής «Δεν γίνεται να τερματίζουν όλοι τον αγώνα?» Φυσικά και δεν γίνεται, της απάντησα και είδα μια έκφραση δυσαρέσκειας αλλά και απορίας στο βλέμμα της. Τη δικαιολόγησα όμως, γιατί η κυρία Σωτηριάδου, μετέπειτα επίδοξη προστάτιδα του αθλήματος δεν ήταν αθλήτρια η ίδια και εκείνο που ήθελε ήταν να φεύγουν ευχαριστημένοι οι αθλητές από τον τόπο της. Στα μάτια ενός πολιτικού εξάλλου, υπάρχουν μόνο ικανοποιημένοι ψηφοφόροι, έστω και άλλων εκλογικών περιφερειών.

Τελικά, δεν άργησε να κυριαρχήσει η άποψη του πολιτικού, εκτοπίζοντας εκείνη του αθλητή –τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί εξάλλου όταν συναντώνται οι δυο τους- και σύντομα ο υπογράφων βρέθηκε εκτός διοργάνωσης ενώ με ένα θαυματουργό τρόπο σχεδόν όλοι οι αθλητές του VFUT βρέθηκαν εντός χρονικών ορίων! Αν ένας πολιτικός θέλει, τότε μπορεί να κάνει πολλά, θα ήταν το συμπέρασμα των τότε γεγονότων.

Με τα χρόνια, ο VFUT απέκτησε τη φήμη του εύκολου ultra trail. «Έλα κι εσύ, μπορείς να τα καταφέρεις» ήταν το άγραφο μήνυμα, για το οποίο φυσικά την κύρια ευθύνη ή φροντίδα αν θέλετε, είχε η διοργάνωση βεβαίως. Όλοι έβαζαν στην τσέπη ένα 100άρι, πλουτίζοντας το παλμαρέ τους για παραπέρα (κριτήριο αγώνων εξωτερικού κλπ). Ο αγώνας έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής, χάρη και σε άλλα χαρακτηριστικά του κι έτσι κάθε Οκτώβριο περισσότεροι από 200 αθλητές στέκονταν στη γραμμή της εκκίνησης και σχεδόν όλοι τους περνούσαν και τη γραμμή του τερματισμού. Κι έτσι όλοι έτριβαν τα χέρια τους από ικανοποίηση, για την αμοιβαία επιτυχία αθλητών και διοργανωτών.

Όταν όμως ήρθε η ώρα που οικονομικοί λόγοι επέβαλαν στους διοργανωτές του VFUT – το ανέφεραν με ειλικρίνεια και οι ίδιοι εξάλλου- να μεγαλώσουν τη διαδρομή του αγώνα τους, τότε ξεχάστηκαν και οι καλές φιλίες και οι αβρότητες, από πολλούς. Και για να γίνω μάντης κακών, αν αυξηθεί το τίμημα συμμετοχής περαιτέρω το 2013, τότε θα χαλάσουν ακόμα περισσότερο οι καρδιές. Το κοινό του VFUT που οπαδικά σχεδόν ακολουθούσε το άρμα του αγώνα, βρέθηκε να βάλλει εναντίον του, δηλώνοντας προδομένο, ωσάν να αποκάλυψε ξαφνικά μια απιστία συζυγικού επιπέδου σε βάρος του! Γιατί- λέει- μεγάλωσε η διαδρομή και δυσκόλεψε ο αγώνας! Αθάνατη Ελλάδα…

Μέρος του κοινού του ελληνικού ορεινού τρεξίματος, αποδεικνύεται πολύ κατώτερο των περιστάσεων, δυστυχώς. Αποδεικνύει με τη στάση του, ότι η νοσηρή αντίληψη του μέσου Έλληνα των δεκαετιών που παρήλθαν (ευτυχώς) ανεπιστρεπτί, έχει ποτίσει σε κάθε επίπεδο αυτή τη γενιά, που αρνείται να προσαρμόσει τον εαυτό της στα μέτρα του κόσμου που ζει, απαιτώντας το αντίθετο. Και μάλιστα αρνούμενη να κάνει έστω και ένα βήμα μπροστά, να κατακτήσει ένα βήμα παραπέρα, βολεμένη στη στασιμότητα που έμαθε τόσα χρόνια, στη βόλεψη με την οποία ανδρώθηκε τόσα χρόνια στην άρρωστη ελληνική κοινωνία της ευμάρειας του 80, του 90 και του 2000, που έμαθε να σπαταλά χωρίς να προσφέρει, που έμαθε να ξοδεύει χωρίς να καλλιεργεί.

Χρόνο με το χρόνο, εκεί στο Παρανέστι οικοδομήθηκε μια ψευδαίσθηση, που για αρκετούς αποδεικνύεται ότι λειτούργησε σαν αυταπάτη, καθώς η αντίληψη που είχαν για τον αθλητισμό ήταν πέρα ως πέρα στρεβλή. Ενδεχομένως και η χρήση ουσιών που σχετίζονται με τη βελτίωση των αθλητικών επιδόσεων, να οδήγησε και κάποιους άλλους στην παραίσθηση των “εύκολων” ultra trail.

Πρέπει κάποιοι να αντιληφθούν ότι η λέξη ultra (-υπέρ) ως όρος και μόνο, μας παραπέμπει στο δύσκολο. Η φενάκη στην οποία ζουν οι ίδιοι, ευδαιμονιζόμενοι ιδεολογικά τουλάχιστον ως προς τον αθλητισμό, έφτασε στο τέλος της. Μένει να αποφασίσουν αν αυτό που έβλεπαν ως «εύκολο ultra», ήταν μια πλαστή εικόνα που είχαν στο μυαλό τους κατά λάθος ή εσκεμμένα.

Ο πραγματικός αθλητισμός είναι δύσκολος σαν την πραγματική ζωή, αυτή που οι «προδομένοι» αθλητές του VFUT αρνήθηκαν μέχρι σήμερα να ζήσουν. Ευτυχώς όμως, υπάρχει αρκετός χρόνος και γι αυτό. Η ζωή (όλων μας) θα γίνεται όλο και πιο δύσκολη καθώς τα χρόνια θα περνούν, οπότε μένει ο καθένας να πάρει τις αποφάσεις του…