Kayaking: Αποστολή στον Langu Khola στα Ιμαλάϊα (Μέρος III - τελευταίο)

By 14 Μαρ 2003

Το φθινόπωρο του 1999 μια ομάδα από πέντε Αμερικανούς περπάτησε στο «Εσωτερικό» Ντόλπο, μια περιοχή στο βορειοδυτικό Νεπάλ, προκειμένου να κατέβει το ποτάμι Langu Khola με καγιάκ. Η ροή του Langu ακολουθεί πορεία παράλληλη με τη γραμμή των συνόρων Νεπάλ – Θιβέτ, κυλώντας με δυτική κατεύθυνση και περιβάλλεται από κορυφές που φτάνουν τα 7000 μέτρα σχεδόν. Οι Andy Zimet, Paul Zirkelbach, Kurt Casey, Dave Friedman και Ethan Greene, περπάτησαν για 10 μέρες, περνώντας από έναν αυχένα 5.200 μέτρων για να φτάσουν στο ποτάμι. Άρχισαν να κάνουν καγιάκ σε υψόμετρο 4.200 μέτρων και κινήθηκαν με τα σκάφη τους για περισσότερο από 13 μέρες στην κοίτη του, που σχημάτιζε αρκετά κάθετα φαράγγια και πολλά περάσματα V και VI βαθμού. Ο Ethnan Green γράφει την ιστορία αυτής της αποστολής.

ΜΕΡΟΣ ΙΙΙ (Τελευταίο)

«Δε θέλω να σύρω τη βάρκα μου μέχρι πάνω σ αυτό το πράγμα» ψιθύρισε ο Dave, παρατηρώντας το ύψος του ‘φράγματος’.
«Κατεβαίνει ξανά στο επίπεδο του ποταμιού» φώναξε από πάνω ο Andy. «Μετά η πλαγιά πέφτει κατευθείαν στο ποτάμι». 
«Πόσο μακριά πάει αυτό»? Ο Paul ήθελε να μάθει.
«Περίπου 100 μέτρα μέχρι την πρώτη στροφή και οι τοίχοι δεν ανοίγουν».

Αποφασίσαμε να στείλουμε μέρος της ομάδας από το άνοιγμα στο βάθος αυτού του σωρού. Αν δεν τους άρεσε αυτό που θα συναντούσαν στην άλλη πλευρά, οι υπόλοιποι τρεις θα μπορούσαν να οργανώσουν μια διάσωση. Ο Paul και ο Kurt με ακολούθησαν καθώς τράβηξα για το φράγμα. Το ποτάμι κυλούσε κάτω από τους βράχους αφήνοντας ένα τούνελ περίπου ένα μέτρο φαρδύ και μισό μέτρο ψηλό. Ακούμπησα το κουπί μου παράλληλα με το σκάφος και ξάπλωσα μπρούμυτα. Η βάρκα μου ακολούθησε τη ροή του νερού, κάνοντας ελιγμούς μέσα στο πέρασμα για περίπου πέντε μέτρα, πριν βγει από την άλλη πλευρά. Σηκωθήκαμε κι αντικρίσαμε ένα αμφιθέατρο με βράχινους τοίχους. Ο Kurt αγκάλιασε το βράχο καθώς εγώ έριχνα μια ματιά τι υπήρχε πίσω απ τη στροφή του ποταμιού. «Συνεχίζει έτσι μέχρι εκεί που μπορώ να δω», αποκρίθηκα. Οι άλλοι πέρασαν κι εκείνοι και όλοι μαζί κυλήσαμε ανάμεσα στους τεράστιους τοίχους.

O Kurt κοντά στη συμβολή με τον Ruka Khola

Οι τοίχοι υποχώρησαν κάπως αλλά ακόμα ένιωθα σαν να ζούσαμε στον πάτο ενός χάσματος. Το ποτάμι στριφογύριζε ανάμεσα στα πετρώματα και στους βράχους που ορθώνονταν πάνω απ τα κεφάλια μας. Το νερό άρχισε να πέφτει πιο γρήγορα κι έγινε πιο δύσκολο πριν χαθεί μέσα σε δίνη κάτω από έναν τεράστιο βράχο, μεγάλο σα κτίριο. Μεταφέραμε τις βάρκες μας από την αριστερή πλευρά και τις ξαναρίξαμε στο νερό αμέσως μετά την τρύπα. Δουλεύοντας ομαδικά μας πήρε μία ώρα για να διανύσουμε 150 μέτρα!

Τραβώντας τις βάρκες μας ανάμεσα σε βράχια σε μέγεθος αυτοκινήτου, πράγμα που έκανε την πορεία στην όχθη εξοντωτική, διαπιστώσαμε ότι παρακάτω το ποτάμι συνέχιζε να είναι 5ου βαθμού. Στο τέλος του κουβαλήματος κατάπια ένα ακόμα PowerGel και πήδηξα μέσα στη βάρκα.

Ψάξαμε για μέρος να στήσουμε την κατασκήνωσή μας αλλά δε βρήκαμε τίποτα αξιόλογο. Κινηθήκαμε ανάμεσα στα βράχια, προσπερνώντας τις ορθοπλαγιές. Ο Kurt φώναξε κάποια στιγμή, «Το είδατε αυτό? Μόλις είδα ένα μοσχοζάρκαδο!». 

Μας είχαν πει για τα ζαρκάδια αυτά (musk-deer), διάσημα για τους αδένες τους που εκκρίνουν μια χαρακτηριστική μυρωδιά, ότι περιπλανώνται σ αυτές τις κοιλάδες και αν και απαγορεύεται το κυνήγι τους, οι παράνομοι κυνηγοί εμφανίζονται εδώ κάποιες φορές. Κάτω από μια σειρά από ξύλινες αυτοσχέδιες γέφυρες, βρήκαμε μικρά πλατό που μπορούσαν να μας φιλοξενήσουν όλους. Διάλεξα μια αμμώδη κόγχη κοντά στο ποτάμι, άπλωσα όλα μου τα βρεμένα ρούχα και ξάπλωσα στον ήλιο. Ο Dave άρχισε: «εκεί πίσω που κουβαλούσαμε τα σκάφη, ξέρεις κάποια στιγμή που χρειάστηκε να αδειάσουμε τα καγιάκ για να τα δέσουμε μεταξύ τους», έκανε μια παύση, «τυχαίνει να μην πήρες τις μπαλένες απ το αντίσκηνό μου κατά λάθος…»

Έμεινα αποσβολωμένος μη μπορώντας να πιστέψω. Ο Dave κι ο Kurt κοιμόνταν στη μικρή σκηνή δύο ατόμων του Dave. Ο Andy κι εγώ, κοιμόμασταν σε μικρές ατομικές σκηνές αλλά ο Dave κουβαλούσε το εσωτερικό της σκηνής κι ο Kurt τις μπαλένες. «Βρίσκονταν κάτω απ το κάθισμά μου αλλά θα πρέπει να έπεσαν κάπου έξω», εξήγησε ο Kurt. Για το υπόλοιπο της πορείας μας, οι δυο τους θα μοιράζονταν ένα μεγάλο …bivy sack. «Πιθανό να βρισκόμαστε πια κάτω από τις κρύες νύχτες» είπα στον Dave αλλά αυτό δεν έδειξε να τον ενθουσιάζει και τόσο.

Η κατασκήνωσή μας ήταν σε πανέμορφο μέρος. Προς τα κάτω, στη ροή του ποταμιού, οι βράχινοι τοίχοι καδράριζαν τις χιονισμένες κορυφές που ορθώνονταν πάνω απ το ποτάμι. Η πανσέληνος εκείνο το βράδυ φώτιζε το καταπληκτικό τοπίο. Η ομάδα μας είχε ανανεωμένες δυνάμεις το επόμενο πρωί για να ξαναμπεί στο ποτάμι. Αυτό το τμήμα του φαραγγιού είναι πανέμορφο αλλά και αρκετά απαιτητικό. Η σπουδαιότητα του φαραγγιού ήταν μεγάλη. Είχαμε περάσει την προηγούμενη μέρα ζαρωμένοι στον πάτο αυτού του τεράστιου χάσματος. Το να βρούμε ένα ίσιο μέρος να στήσουμε τις σκηνές μας είχε αποδειχτεί ολόκληρη περιπέτεια. Για πόσο ακόμα θα ήταν απότομο το φαράγγι ήταν άγνωστο, αλλά ανυπομονούσαμε να το μάθουμε. 

Καθώς ολοκληρώναμε την καθιερωμένη πρωινή διαδικασία συμμαζέματος το εξοπλισμού, μια ομάδα από 10 Νεπαλέζους εμφανίστηκε στην κατασκήνωσή μας. Ήταν δύσκολο να πει κανείς ποιος ένιωσε μεγαλύτερη έκπληξη βλέποντας τον άλλο. Είχαμε εντοπίσει μια ξύλινη γέφυρα ανάμεσα σε δύο μεγάλους βράχους κοντά στην κατασκήνωσή μας αλλά δεν είχαμε βρει σημάδια από μονοπάτι. Αυτοί οι τύποι ανέλαβαν από μόνοι τους να συνεχίσουν τη φωτιά μας που έσβηνε, όσο προσπαθούσαμε να συνεννοηθούμε μαζί τους. Έρχονταν από το Dolphu και είχαν περπατήσει τρεις μέρες μέχρι να φτάσουν εδώ. Το ακόμα πιο σημαντικό ήταν ότι είχαν περάσει τη νύχτα στη συμβολή του Langu με τον Ruka. Μια βρετανική χαρτογραφική αποστολή με αρχηγό τον John Tyson είχε προσπαθήσει να ανέβει την κορυφή Kanjiroba North μέσα απ την κοιλάδα αυτού του ποταμού. Είχαν περπατήσει προς τα πάνω τον Langu για να φτάσουν σ αυτό το σημείο, γι αυτό αυτός ο παραπόταμος ήταν ένα σημαντικό σημάδι για μας και όλοι χαρήκαμε όταν μάθαμε πόσο κοντά βρισκόμασταν.

Κατασκήνωση στις όχθες του ποταμού, στο αρχικό στάδιο της διάσχισης, πριν οι πλαγιές των βουνών γίνουν κάθετες και πριν χαθούν οι μπαλένες του πράσινου αντίσκηνου (δεξιά)

Η ροή του ποταμού μετά τη συμβολή με τον Ruka Khola ήταν απ τα καλύτερα τμήματα που είχαμε συναντήσει μέχρι εκεί. Το φαράγγι ήταν πολύ στενό και κωπηλατήσαμε ανάμεσα σε θεαματικά περάσματα ΙV βαθμού, με μερικά V βαθμού, έτσι για να έχει ενδιαφέρον η κατάσταση. Μετά από λίγες μόνο ώρες φτάσαμε στον Ruka Khola και σταματήσαμε για να τσεκάρουμε τους χάρτες μας. Το απόγευμα έριξα μια ματιά τριγύρω και διαπίστωσα ότι το ποτάμι ήταν πια πολύ μεγαλύτερο από πριν. Ακόμα κι αν η περιοχή ήταν ξερή από βλάστηση, κάθε ρεματιά πρόσθετε νερό στον Langu, ο οποίος γινόταν όλο και πιο ορμητικός. Προχωρήσαμε ανάμεσα σε διαρκώς εντονότερες πτώσεις του νερού, φτάνοντας τελικά σ ένα εντυπωσιακό θέαμα που ανοιγόταν μπροστά μας. Ο σωρός από βράχους που έφραζε το ποτάμι, ξεπερνούσε κάθε προηγούμενο που είχαμε συναντήσει μέχρι τότε. Από το αλτίμετρό μου υπολόγισα ότι το ποτάμι ‘έπεφτε’ με ρυθμό 300 μέτρα στο χιλιόμετρο σ αυτό το σύντομο τμήμα του. Σταθήκαμε ψηλά πάνω απ αυτή τη δίνη και αρχίσαμε να μεταφέρουμε φορτία κάτω στην όχθη. Τελικά ανακάλυψα πόσο βαριά ήταν τα σκάφη μας καθώς πηδούσα ανάμεσα στους βράχους, φορτωμένος με το άδειο σκαρί στους ώμους μου.

Αν ξεκινήσει κανείς από την κατοικημένη περιοχή και περπατήσει προς τις πηγές του τον Langu, το τελευταίο χωριό που προσπερνά πριν μπει σε ακατοίκητα μέρη είναι το Dolphu. Αυτό αποτέλεσε τη βάση για το «Πρόγραμμα Έρευνας της Λεοπάρδαλης του Χιονιού» του Rodney Jackson, που διεξάχθηκε πριν από 10 περίπου χρόνια (Σημ. ΑΖ: 1989) και ελπίζαμε να φτάσουμε μέχρι εκεί μέχρι να βραδιάσει. Αν και οι τεράστιοι ορεινοί όγκοι συνέχιζαν να ορθώνονται μπροστά μας, η κοιλάδα ήταν ανοιχτή πια, σε σύγκριση με τις προηγούμενες μέρες και τώρα είχαμε πλέον τη δυνατότητα να πεζοπορήσουμε αν μας παθαίναμε κάποιο ατύχημα. Οι κατολισθήσεις αποτελούσαν την κυριότερη αιτία δημιουργίας πτώσεων του ποταμού και το νερό ξεπηδούσε γύρω και κάτω από τεράστιους βράχους. Μερικές από τις μεγαλύτερες και πιο τεχνικές πτώσεις που συναντήσαμε μέχρι τότε, βρίσκονταν σε αυτό το τμήμα. Όσο κινούμασταν προς τα κάτω, συνεχίσαμε να κοιτάμε για ένα χωριό ψηλά στις πλαγιές των λόφων, πράγμα που θα σηματοδοτούσε την επιστροφή μας στον πολιτισμό. Ζοριστήκαμε παραπάνω απ όσο θα μπορούσαμε, προκειμένου να φτάσουμε στο στόχο μας. Είχαμε σταματήσει με τον Kurt και τον Paul κάτω από ένα ταραγμένο τμήμα για να ξαναμαζευτούμε όλοι, όταν ο Dave έστριψε σ ένα eddy και με μια χαρακτηριστική απογοήτευση στο πρόσωπό του μας φώναξε «ο Andy έσπασε και πάλι το καγιάκ του».

Στην επόμενη στροφή υπήρχε μια εντυπωσιακή κρεμαστή ξύλινη γέφυρα. Οι τοποθεσίες κατάλληλες για κατασκήνωση ήταν σπάνιες κι έτσι εκμεταλλευτήκαμε την ευκαιρία να σταματήσουμε για τη μέρα. Ήταν τα γενέθλια του Andy αλλά δυστυχώς δεν ήταν καλή μέρα γι αυτόν. Ο Paul όλες αυτές τις μέρες κουβαλούσε κρυφά ένα μπουκάλι ρούμι γι αυτή τη στιγμή και το ήπιαμε, ενώ ο Andy άνοιγε μια κάρτα από τη φίλη του, που του πρόσφερε ο Dave. Το ποτάμι ήταν άγριο σ αυτό το σημείο. Κι ακόμα, εξαιτίας της φύσης των καταρρακτών που σχηματίζονταν, το νερό κυλούσε κάτω απ τους βράχους σε αναρίθμητα σημεία. Τώρα, με δύο σπασίματα στο σκάφος του, ο Andy σκεφτόταν την εκδοχή να συνεχίσει απ το μονοπάτι, χάνοντας την ευκαιρία να συνεχίσει σε μια τόσο καλή στιγμή της πορείας. Είχε κωπηλατήσει για πάνω από 100 χιλιόμετρα με σπασμένο καγιάκ, περνώντας από απομονωμένες και αχαρτογράφητες περιοχές. Τώρα είχαμε κατασκηνώσει πάνω σ ένα μονοπάτι, προφανώς λίγες μόνο μέρες πορείας από το σημείο ανεφοδιασμού μας. Ο Andy τα ‘βαζε με την τύχη του επί δέκα μέρες κι αποφάσισε να τα παρατήσει ενώ ήταν μπροστά.

Αποφασίστηκε ο Andy να περπατήσει μέχρι το Dolphu, όπου θα μπορούσε να ζητήσει βοήθεια για να μεταφέρει τον εξοπλισμό του. Από εκεί θα περπατούσε μέχρι το Gumgari, όπου ο D.B. θα περίμενε με τα αποθέματα τροφής. Η υπόλοιπη ομάδα θα συνέχιζε απ το ποτάμι, με τα καγιάκ. Μας είχαν απομείνει αποθέματα τροφής για ελάχιστες μόνο μέρες κι έτσι θα κάναμε καγιάκ μέχρι να μας τελείωναν και μετά θα παίρναμε κι εμείς το μονοπάτι για να συναντήσουμε τον Andy.

Οι επόμενες δύο μέρες επρόκειτο να είναι οι πιο δύσκολες ολόκληρης της διάσχισής μας. Η φυσική και πνευματική μας αντοχή θα δοκιμαζόταν μέχρι τα άκρα. Το ποτάμι ήταν στη φάση να χαθεί απ τα μάτια μας και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αρχίσουμε να συναντάμε συνεχόμενα ορμητικά τμήματα με άγρια πετάγματα νερού ανάμεσα σε βράχια. Τη μέρα που αφήσαμε τον Andy συναντήσαμε μερικά πανέμορφα κομμάτια IV και V βαθμού και μερικά φρικτά κουβαλήματα. Οι απότομες όχθες συντίθονταν από χαλαρούς βράχους, κάνοντας δύσκολο να προσδιορίσει κανείς εάν ήταν πιο επικίνδυνο να κάνει καγιάκ στο ποτάμι ή να μεταφέρει απ έξω τα βαριά σκάφη, ανάμεσα σε μετακινούμενους βράχους που απειλούσαν να μας συνθλίψουν. Στο τέλος της μέρας καταρρεύσαμε πάνω σε μια αμμουδερή παραλία, εξαντλημένοι από φυσική και πνευματική κόπωση. 

Το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε και βρήκαμε τα πάντα μουσκεμένα από τη νυχτερινή υγρασία. Ο ύπνος στην αμμουδιά έμοιαζε με θεραπεία το προηγούμενο βράδυ, αλλά όταν προσπάθησα να καθαρίσω την άμμο απ τα πράγματά μου, ευχήθηκα να είχα κοιμηθεί σε πέτρες. Όταν ο ήλιος χτύπησε το ποτάμι, ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε. Καθώς μπαίναμε στις βάρκες μας, ο Paul είπε «Μου φαίνεται ότι η σημερινή μέρα θα είναι μια επανάληψη της χθεσινής, υπάρχει ένα μονοπάτι κατά μήκος του ποταμού και νομίζω ότι θα ήταν πιο εύκολο να περπατάω παρά να σέρνω το καγιάκ μου μέσα κι έξω απ το ποτάμι όλη μέρα». Οι υπόλοιποι τρεις διαφωνήσαμε, γι αυτό αποφασίσαμε να συναντηθούμε στο τέλος της μέρας κοντά στο χωριό Kimari. Παρατηρήσαμε τον Paul να απομακρύνεται στο μονοπάτι, φορτωμένος το σκάφος του.

Το ποτάμι τώρα διχάστηκε στα τρία. Το ρεύμα ήταν δύσκολο και το χειρότερο, ήταν γεμάτο από κινδύνους σε κάθε στροφή. Κουβαλήσαμε τα σκάφη μας γύρω από άγρια περάσματα βράχων και σωρούς από στοιβιασμένους κορμούς δέντρων, προσπαθώντας να βρούμε καθαρή διαδρομή. Οι βράχοι ορθώνονταν μπροστά μας, κλείνοντας τη θέα και κάνοντας δύσκολη την ανίχνευση της διαδρομής. Είχαμε βρεθεί σε μια περιοχή με έντονη βλάστηση, η οποία έκανε την πορεία κατά μήκος της όχθης μια μεγάλη ταλαιπωρία. Το κάθε φυτό είχε το δικό του μηχανισμό άμυνας και το μόνο που καταφέρναμε ήταν να προχωράμε για ελάχιστα μέτρα στη βλάστηση πριν γεμίσουμε με ατελείωτα αγκάθια. Το δε ποτάμι ήταν ακόμα πιο απότομο από την προηγούμενη μέρα. Κάναμε καγιάκ μέχρι που τα ένστικτα επιβίωσης μας εγκατέλειψαν και μετά κουβαλήσαμε τις βάρκες μας μέχρι η απογοήτευση από τους κάθετους τοίχους της όχθης να μας οδηγήσει ξανά πίσω στο ποτάμι. 

Το ποτάμι σχημάτιζε περάσματα V (5ου) βαθμού με μεγάλες ποσότητες νερού, ανάμεσα σε μεγάλες θανατηφόρες παγίδες. Στη διάρκεια της μεταφοράς των σκαφών μας στην όχθη, πράγμα που απαιτούσε να ανεβαίνουμε πάνω σε βράχους με μέγεθος σπιτιού, να πέφτουμε από την άλλη πλευρά και να επαναλαμβάνουμε αυτή τη διαδικασία συνεχώς, είδαμε μια καθαρή γραμμή στην απέναντι πλευρά του ποταμού. Καθώς το ποτάμι έσπαγε στα δύο, μελετήσαμε μια σειρά κινήσεων που σε συνδυασμό μεταξύ τους θα μας οδηγούσαν σε μια ‘μαγική’ σχισμή που σχημάτιζε το ρεύμα. Ο Dave μπήκε στο ποτάμι και κινήθηκε ανάμεσα σε αγριεμένα νερά, περνώντας πάνω από ένα χάος ανακατεμένων κορμών και βράχων, πιάνοντας ένα αφρισμένο eddy στο κέντρο του ρεύματος, πάνω από μια στενή ‘χαραμάδα’. Το νερό χυνόταν μέσα σ ένα στενό πέρασμα ανάμεσα στα βράχια, με το ρεύμα να κινείται με ταχύτητα μέσα σε ένα ακόμα στένεμα πιο κάτω.

Με δυσκολία ξεχωρίζει ανάμεσα στα αφρισμένα νερά και τους βράχους, η φιγούρα του Andy, στο κέντρο και δεξιά της φωτογραφίας. Το ποτάμι πια έχει μεγαλώσει πολύ στα τελευταία του τμήματα

Η κίνηση απαιτούσε ιδιαίτερη συγκέντρωση ώστε να περάσει απ την ‘τρύπα’ και μετά να στρίψει 180 μοίρες και να μετακινηθεί μέσα από ένα σπάσιμο της ροής σ ένα στενό πέρασμα προς την απέναντι όχθη. Ο Dave ξεκίνησε την κίνηση αλλά όταν έφτασε στο επιθυμητό σημείο, διαπίστωσε ότι το πέρασμα ήταν αδιάβατο. Ακούμπησε τη μύτη του σκάφους του σε ένα πλατύ βράχο και σκαρφάλωσε με προσοχή για να βγει στην όχθη. Επιφυλακτικά και μετά από αρκετή σκέψη, ο Kurt κι εγώ καταλήξαμε ότι αυτή η κίνηση ήταν η καλύτερη επιλογή και την ακολουθήσαμε ένας-ένας. Στο τέλος ενός ακόμα κουβαλήματος είδαμε μια επίπεδη έκταση και αποφασίσαμε να κατασκηνώσουμε. Ήμασταν έξι ώρες στο ποτάμι και είχαμε διανύσει μόλις τρία χιλιόμετρα! 

Μαζί με τον Dave ανακαλύψαμε ένα μονοπάτι και το περπατήσαμε για λίγο, για να δούμε για τον Paul. Τον είχαμε δει μια μόνο φορά μέσα στη μέρα, πάνω στο μονοπάτι, περίπου 300 μέτρα ψηλότερα από το ποτάμι. Πιο κάτω το ρεύμα του ποταμού έγινε εκρηκτικό. Βρισκόμασταν μόλις δύο χιλιόμετρα από τη συμβολή με τον Mugu Karnali και το ποτάμι εξαφανιζόταν σε αρκετά σημεία, κάτω από βράχους με μέγεθος πολυκατοικιών. Το μονοπάτι άφηνε το ποτάμι και ανηφόριζε απότομα προς τον οικισμό του Kimari. O Dave εντόπισε ένα ίχνος παπουτσιού πάνω στο μονοπάτι. «Μοιάζει με το παπούτσι του Paul» είπε. Δεν ήμασταν σίγουροι αν θα καταφέρναμε να συναντήσουμε τον Paul αυτή τη μέρα, αλλά τρέξαμε για λίγο το μονοπάτι προς τα πάνω παρακινημένοι απ αυτή την πιθανότητα.

Μετά από αρκετές στροφές έπεσα πάνω σ ένα καγιάκ. «Βρήκα τη βάρκα του Paul» φώναξα στον Dave που ακολουθούσε πιο πίσω. Οι σάκοι με τον εξοπλισμό του Paul έλειπαν κι έτσι συνεχίσαμε πιο πέρα. Ακόμα πιο πάνω ανακαλύψαμε τον ίδιο τον Paul να ξεκουράζεται στο μοναδικό ίσκιο που υπήρχε στην πλαγιά και που είχαμε εντοπίσει από κάτω απ το ποτάμι ακόμα. Είχε εξαντληθεί απ την πορεία με το καγιάκ στην πλάτη του κι ο απογευματινός ήλιος τον είχε αφήσει καμένο και αφυδατωμένο. Του έδωσα το παγούρι μου και τον ρώτησα γιατί άφησε το ποτάμι χωρίς να γεμίσει το δικό του.

«Το γέμισα πριν πάρω τον ανήφορο» απάντησε «μετά όμως συνάντησα μια διψασμένη γυναίκα που δούλευε στα χωράφια και μου το ήπιε όλο».

Οι τρεις μας συνεχίσαμε προς το Kimari, σταματώντας λίγο πριν για να συζητήσουμε την επόμενη κίνησή μας. Το ποτάμι στη συνέχειά του προς τον Mugu ήταν το ίδιο ή και χειρότερο απ αυτό που είχαμε κάνει τη μέρα που πέρασε. «Το σκάφος μου έχει φτάσει σχεδόν στο Kimari» είπε ο Paul, «το μόνο που έχω να κάνω είναι να περπατήσω μια ώρα στον κατήφορο και να φτάσω στον Mugu». «Ξέρουμε ότι είναι τρεις μέρες περπάτημα μέχρι το Gumgari κι έχουμε τροφή για μια μόνο ημέρα» πρόσθεσε ο Dave. Έμοιαζε ότι το τμήμα μέχρι τον Mugu θα μας έπαιρνε μία ολόκληρη μέρα απ το ποτάμι, μπαίνοντας, βγαίνοντας και κουβαλώντας. Μ ενδιέφερε πολύ να μπορέσουμε να κρατήσουμε την ομάδα ενωμένη, γι αυτό αποφασίσαμε να ζητήσουμε απ τους κατοίκους του Kimari να μας βοηθήσουν να κουβαλήσουμε τον εξοπλισμό μας μέχρι τη συμβολή του Mugu. Ο Paul έμεινε στο Kimari, ενώ ο Dave κι εγώ επιστρέψαμε κάτω στο ποτάμι για να διανυκτερεύσουμε εκεί με τον Kurt. 

Νωρίς το επόμενο πρωί, ο Paul ήρθε στην κατασκήνωση στο ποτάμι, παρέα με ντόπιους απ το χωριό. Μαζεύοντας τον εξοπλισμό μας, πήραμε τον ανήφορο για το χωριό. Οι καινούργιοι μας φίλοι μας ετοίμασαν ένα καταπληκτικό γεύμα, το οποίο ήταν το πρώτο πραγματικό φαγητό που είχαμε φάει από το Dunai. Κατασκηνώσαμε ακριβώς μετά τη συμβολή των ποταμών, όπου πιο κάτω απ την κατασκήνωσή μας το ποτάμι έμοιαζε πολύ όμορφο, αλλά από τους χάρτες μας μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι θα γινόταν και πάλι ορμητικό, κάτω απ το χωριό Mangri, απ το οποίο θα χρειαζόμασταν ακόμα μιάμιση μέρα για να φτάσουμε στο Gumgari. Αποφασίσαμε ο Kurt κι ο Paul να κωπηλατήσουν με άδεια σκάφη μέχρι μια γέφυρα κοντά στο Mangri, ενώ ο Dave κι εγώ θα περπατούσαμε με τους άντρες απ το Kimari μέχρι τη γέφυρα αυτή. Μετά, όλοι μαζί θα περπατούσαμε για να συναντήσουμε τον Andy στο Gumgari.

Αργά το απόγευμα της επόμενης μέρας συναντήσαμε τον Paul και τον Kurt στη γέφυρα. Είχαν να μας διηγηθούν ιστορίες με καταπληκτικό καγιάκ, με ελάχιστα μόνο κουβαλήματα και μια εμπειρία που παραλίγο θα απέβαινε μοιραία. Όλοι μαζί πάλι συνεχίσαμε σαν ομάδα την πορεία μας, κατασκηνώνοντας ψηλά πάνω απ το ποτάμι. Ο D.B. μας βρήκε πριν το μεσημέρι της επόμενης μέρας. Περίμενε στο Gumgari μέχρι που εμφανίστηκε εκεί ο Andy και μετά τράβηξε το δρόμο προς τα πάνω για να συναντήσει κι εμάς τους υπόλοιπους.

Η ομάδα στο σπίτι του ανθρώπου (κέντρο) που φιλοξένησε τον Andy στο χωριό Gumagari. Δεξιά ο D.B., που είχε τη διοικητική υποστήριξη της αποστολής

Το ξανασμίξιμό μας ήταν ένα ευτυχές γεγονός και όλοι είχαμε ιστορίες να πούμε. Ο οικοδεσπότης μας ήταν ένας ευγενικός Νεπαλέζος, ο οποίος εκτελούσε ένα πρόγραμμα βοήθειας που χορηγούταν από την Ολλανδία. Ήταν πολύ περήφανος που φιλοξενούσε τον Andy στο σπίτι του και έλεγε σε όποιον συναντούσε στο χωριό για το κατόρθωμά μας. Ακόμα σκεφτόμασταν στο Gumgari ότι η Αστυνομία μπορούσε να μας συλλάβει, γι αυτό και ο Andy ήταν δικαιολογημένα ανήσυχος, καθώς ο οικοδεσπότης μας τον περιέφερε σε όλα τα κυβερνητικά ‘γραφεία’ και στους αστυνομικούς σταθμούς, επιδεικνύοντάς τον. Ωστόσο η αρχική μας πληροφόρηση ήταν σωστή και δεν χρειαζόμασταν άδειες για να βρισκόμαστε στην περιφέρεια Mugu, έτσι οι φόβοι μας ήταν αδικαιολόγητοι.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, ένα γκρουπ από catarafters είχε έρθει στο Gumgari και κατέβηκε τον Mugu μέχρι τον Karnali. Ο αρχικός μας στόχος ήταν να ακολουθήσουμε αυτή τη διαδρομή και μετά να επαναλάβουμε την περσινή μας (1998) διαδρομή αλλά η στάθμη του ποταμού ήταν ψηλότερη απ όσο υπολογίζαμε και ο Karnali ήταν φουσκωμένος.

Εξαιτίας των αρχικών καθυστερήσεων στο Kathmandu, ο Dave κι ο Kurt ήταν εκτός χρόνου κι έπρεπε να επιστρέψουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα στα σπίτια τους. O Andy, o Paul κι εγώ, είχαμε ήδη κάνει τον Karnali και δεν είχε μεγάλο ενδιαφέρον να επαναλάβουμε τη 10ήμερη διάσχιση που θα μας οδηγούσε στον εθνικό δρόμο στο Chisapani. Ο πιο γρήγορος δρόμος ήταν μια 3ήμερη πορεία μέχρι το χωριό Jumla, όπου υπάρχει αεροδιάδρομος. Από εκεί θα μπορούσαμε να πετάξουμε στο Nepalganj και μετά στο Kathmandu. Καθώς ξεκινήσαμε την πορεία μας προς το Jumla, ο Andy σταμάτησε κι εντυπωσιασμένος έδειξε κάτι στο χάρτη: «με το που θα περάσουμε το πρώτο διάσελο θα βρεθούμε στην κοιλάδα του Sinja. Στοιχηματίζω ότι κανένας δεν έχει κατέβει με καγιάκ τον Sinja μέχρι σήμερα» είπε. Ο Sinja κυλάει τα νερά του στον Tila κι ο Tila είναι ένας κύριος παραπόταμος του Karnali.

Το ενδιαφέρον μου κορυφώθηκε και ο κύβος είχε ριφθεί, το μόνο ερώτημα ήταν τι προβλήματα θα αντιμετωπίζαμε στη διάρκεια των 10 περίπου ημερών που θα χρειαζόμασταν μέχρι να φτάσουμε στην εθνική οδό στο Chisapani.

Η «Αποστολή στο Langu Khola» χρηματοδοτήθηκε από το Έπαθλο Shipton/Tilman, από την W.L.Gore Associates Inc. (Gore-Tex), από τη Χορηγία Endurance της Dagger Canoe & Kayak και την Power Bar. 


ΜΕΡΟΣ Ι   |  ΜΕΡΟΣ ΙΙ



Η ιστορία της αποστολής στο Langu Khola, αναδημοσιεύεται από το MountainZone.com

Θέλετε να σχολιάσετε το άρθρο? Κάντε κλικ στην «Αποστολή σχολίου» κάτω δεξιά από την πρόταση αυτή και γράψτε τα σχόλια ή τις παρατηρήσεις σας.

Λάζαρος Ρήγος

Γεννήθηκε στην Τήνο το 1961 και ζει στο Λιτόχωρο του Ολύμπου από το 2008. Ίδρυσε το Adventure Zone το 2001, μετά από σκέψεις για δημιουργία ενός ελληνικού portal για τα σπορ περιπέτειας. Δημιούργησε αγώνες ορεινού τρεξίματος, όπως Olympus Marathon (2004), Virgin Forest Trail (2007), Χειμωνιάτικος Ενιπέας (2006), Rodopi Ultra Trail (2009), Olympus Mythical Trail (2012). Στο ενεργητικό του αρκετές συμμετοχές σε αγώνες, όπως και μικρές αποστολές ultra διασχίσεων στην Ελλάδα και το εξωτερικό

www.advendure.com

ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ