Έχοντας ζήσει, τρέχοντας και γράφοντας, την ιστορία των υπεραποστάσεων βουνού από τον πρώτο κιόλας αγώνα στη Ροδόπη, αλλά επίσης παρακολουθώντας με το Advendure από κοντά το Σπάρταθλον και άλλους αγώνες ultra ασφάλτου, είτε μεταδίδοντας ζωντανά, είτε κάνοντας support σε αθλητές, θα έλεγα ότι οι αθλητές υπεραποστάσεων όσο αφορά τις αγωνιστικές τους συμμετοχές ανήκουν χοντρικά σε δύο κατηγορίες. Υπάρχουν αυτοί που επιλέγουν να συμμετέχουν σχεδόν κάθε χρονιά στους ίδιους αγώνες, όπως π.χ το Σπάρταθλον, το VFT ή το ROUT Classic 100 miles, και εκείνοι που αναζητούν συνεχώς νέες προκλήσεις, δοκιμάζοντας διαφορετικούς αγώνες σε νέα περιβάλλοντα, στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Τι οδηγεί, όμως, κάποιον να επιλέξει τη μία ή την άλλη προσέγγιση;

Αυτές τις μέρες διεξάγονται στη χώρα μας μεγάλα βουνίσια ultra, όπως τα κλασσικά VFT & ROUT στα πυκνά δάση της Ροδόπης, είτε το stage run του Τείχιου που αποκαλύπτει στους αθλητές πανέμορφα τοπία της Στερεάς Ελλάδας. Όταν πλησιάζει αυτή η περίοδος, πάντα το μυαλό μου φέρνει στιγμές από αυτούς τους αγώνες, ακόμη κι αν δεν είμαι εκεί, αλλά πολλά χιλιόμετρα μακριά από το “πεδίο των μαχών”. Αυτές οι στιγμές δεν ήταν πάντα καλές. Όπως για παράδειγμα μια από τις ελάχιστες εγκαταλείψεις που είχα σε αγώνες, σε κάποιο ROUT του παρελθόντος και ένα διάλογο με κάποιους φίλους και εθελοντές στο Κρούσοβο που είχα σταματήσει. “Εδώ είναι που ανακαλύπτεις ποιος πραγματικά είσαι” μου είχε πει κάποιος προσπαθώντας να με πείσει να συνεχίσω και θυμάμαι έντονα ότι γελώντας του είχα απαντήσει: “Κι αν δεν θέλω να ξέρω;”. Ναι, καλά καταλάβατε, το σημερινό άρθρο έχει να κάνει με τα DNF, και τη βαθύτερη συναισθηματική διάσταση τους, που φυσικά και είναι μια αποτυχία, αλλά και μια ψυχολογική αναζήτηση και εξέλιξη.

Πόσο μεγάλο είναι το σύμπαν; Γιατί δεν μπορώ να συγκρατήσω μεγάλους αριθμούς; Πως θα φτάσω στο τέρμα σε έναν αγώνα υπεραπόστασης; Αυτά είναι μερικά πράγματα που δεν μπορεί να διαχειριστεί το ανθρώπινο μυαλό. Είναι πολύ μεγάλα και πολύ οδυνηρά για να το κάνει. Κι αν αφήσουμε την πρώτη περίπτωση που τείνει στα όρια του αδύνατου ή τη δεύτερη που έχει τα δικά της τρικ για να το πετύχει κάποιος, αυτό που μας ενδιαφέρει σαν αθλητές του ορεινού τρεξίματος είναι η τρίτη περίπτωση. Πως θα διαχειριστούμε ένα πολύωρο αγώνα, σπάζοντας τον διανοητικά σε κομμάτια, ώστε να μην μας “πνίξει” η απόσταση ήδη από την εκκίνηση! Η σκέψη ότι έχουμε να τρέξουμε π.χ. 100 μίλια είναι πολύ δύσκολη, αλλά “πείθοντας” το μυαλό μας ότι θα τρέξουμε 100 φορές από 1 μίλι το κάνει πιο “εύκολο”. Ας δούμε λοιπόν μερικές διανοητικές στρατηγικές που βοηθούν στη διαχείριση μεγάλων αποστάσεων.

Είμαι από τους τυχερούς του αθλήματος, όπου έχω τον άπλετο χρόνο να κάνω αυτό που αγαπάω. Έχω πολλούς φίλους ή γνωστούς ή και αγνώστους, όπου μου λένε μα πως κάνεις τόσα χιλιόμετρα, μα πως τρέχεις κάθε μέρα κλπ. Η ζωή ενός ανθρώπου που τρέχει σε καθημερινή βάση και εννοώ τρέχει κυριολεκτικά, για την προπόνησή του, με βασικό σκοπό κάποιον μεγάλο αγώνα ή για την εκπλήρωση κάποιου προσωπικού στόχου, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον χρόνο που μπορεί να διαθέσει μέσα στην μέρα για να κάνει αυτό που αγαπάει. Υπάρχουν τόσοι αφανείς υπερμαραθωνοδρόμοι, τους οποίους προσωπικά θαυμάζω και αποκαλώ υπερ-ήρωες. Χωρίς ίχνος υπερβολής, αυτοί οι σύγχρονοι υπερήρωες, καταφέρνουν να συνδυάζουν μια δύσκολη καθημερινότητα την οποία στο τέλος της εβδομάδας συνηθίζουν να “γιορτάζουν” με το καθιερωμένο long run σε βουνά ή σε άσφαλτο 3-6 ώρες κλπ.

Πλησιάζει η ώρα για τον πρώτο σου αγώνα υπεραπόστασης σε βουνό. Το στομάχι σφίγγεται κάθε φορά που σου έρχεται στο μυαλό, κάθε φορά που βλέπεις το trailer από πέρυσι. Όσο πλησιάζουν οι μέρες τόσο πιστεύεις ότι δεν έχεις κάνει τίποτα σωστά. «Η προπόνηση ήταν αρκετή; Μήπως έκανα πολλά τώρα τελευταία; Γιατί νιώθω κουρασμένος; Με τι ρούχα να ξεκινήσω; Τι παπούτσια να φορέσω; Πόσο φαγητό να κουβαλάω μαζί; Τι να βάλω στο drop bag; Τα μπατόν να τα κουβαλάω συνέχεια; Με τι ρυθμό να πάω; Θα τερματίσω;;;;» Μην αγχώνεσαι! Δεν είσαι ο μόνος που τα σκέφτεται όλα αυτά. Πίστεψέ με, ακόμη και ο πιο έμπειρος σκέφτεται ακριβώς τα ίδια με εσένα. Διάβασε τους Μύθους & τις Πραγματικότητες για τους αγώνες ultra και θα καταλάβεις το γιατί. Γιατί ο αγώνας που έρχεται δεν είναι ποτέ ίδιος με τον αγώνα που έγινε πέρυσι ή πρόπερσι. Αυτή η αβεβαιότητα της τελικής έκβασης είναι ίσως που μας κάνει να συνεχίζουμε να τρέχουμε ξανά και ξανά σε μεγάλους αγώνες. Αυτή είναι η μαγεία των αγώνων υπεραπόστασης. Χαλάρωσε λίγο λοιπόν και διάβασε μερικά πράγματα που ίσως σε βοηθήσουν να τρέξεις τον πρώτο σου μεγάλο αγώνα όσο απροβλημάτιστα γίνεται.