Αξημέρωτα στην έρημο Ουάντι Ράμ στην κοιλάδα της Σελήνης, στην Ιορδανία. Τρέχω κοιτώντας ψηλά, τα μάτια μου έχουν γίνει ένα με τον Πολικό Αστέρα, τον Αστέρα που σαν ουράνια πυξίδα βοηθά όχι μόνο την ναυσιπλοΐα αλλά και την κάθε αναζήτηση του βορρά από ξηρά και θάλασσα, αρκεί η νύκτα να είναι αστροφώτιστη. Ανατολικά υπέροχα βουνά και προϊστορικές πετρογραφίες κρατούν ακόμη στην αγκάλη τους τον Ήλιο. Αυτό όμως δεν εμποδίζει την όραση της ψυχής που δεν υπόκειται στους  περιορισμούς των πέντε αισθήσεων να “σκαρφαλώσει” στα  υψίστου κάλλους γεωφυσικά φαινόμενα που αντικρύζω. Αδράχνω τις  λυχνίζουσες ανάσες του Άστρου που καθορίζει τη ζωή μας, το Θεό Ήλιο και τις μετατρέπω σε όνειρα, σε επιθυμίες, προσδοκίες που δεν φυλακίζονται αφού είναι ακτινοδημιουργίες, ελεύθερες παντοδύναμες, ίδιες με ανάσες φωτός.

Τρέξε  Δημήτρη, θέλω να τρελαίνεσαι. Αν δεν τρελαίνεσαι δεν θέλω τίποτα ... και πως να αντέξω τη λογική αφού οι σκέψεις μου αντικατοπτρίζουν το μαγικό σκηνικό που σήμερα πρωταγωνιστώ, σκηνοθετώ και απολαμβάνω σαν απαιτητικός θεατής που καταθέτει αντί εισιτηρίου τα ίχνη του στην κιτρινοκόκκινη άμμο βυθιζόμενος, μετατρεπόμενος μέσα της σαν ένας ανθρώπινος κόκκος της.

Βλέπω ίχνη από οπλές και ψάχνω στην απεραντοσύνη που με περιβάλλει το καραβάνι που ο νους μου λαχταρά να δει, να δω τα “πλοία της ερήμου” τις Καμήλες, αυτά τα θαυμαστά δημιουργήματα που απλόχερα δώρισε στους Βεδουίνους ( = αυτοί που βαδίζουν στην έρημο ) η μητέρα φύση. Τα θηλαστικά που αποτελούν την προέκταση της ολοκλήρωσης κάθε οικογένειας Βεδουίνων. Η τεράστια αντοχή τους στις συνθήκες που επικρατούν στην έρημο και η ικανότητα τους να μετατρέπουν το λίπος που έχουν αποθηκευμένο στις καμπούρες τους σε νερό, τις καθιστά “θησαυρούς” , αληθινές κινούμενες Οάσεις ζωής.

Τη νύχτα στριφογύρναγα σαν κολασμένος στο κρεβάτι μου, τα λόγια του ντόπιου ξεναγού με στοίχειωναν. Μην πας μόνος σου Δημήτρη, η έρημος δεν είναι σαν τα βουνά που τρέχεις στην Ελλάδα. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να χάσεις τον προσανατολισμό σου, επίσης υπάρχουν σκορπιοί και άλλα άγρια ζώα .Το τρέξιμο δε στην άμμο γρήγορα θα σε εξαντλήσει, θα σε καταπονήσει, θα μείνεις από νερό! Μην πας, αλλά εάν τελικά το κάνεις, ο Θεός μαζί σου φίλε.

Εγώ βέβαια όσο και αν οι αμφιταλαντεύσεις μεταξύ των φόβων που συνήθως με κατακυριεύουν παραμονή κάθε ακραίας δραστηριότητας μου όπως οι υπερμαραθώνιοι, ήξερα ότι θα  επιλέξω τον έναν και  μοναδικό τρόπο για να τους κατατροπώσω. Την  κατά μέτωπο σύγκρουση μαζί τους, δηλαδή την υπέρτατη ηδονή της κατάκτησης του “θέλω” μου δια μέσω οιουδήποτε τιμήματος. Και νάμαι λοιπόν, στο πρωτόγνωρο για μένα πεδίο. Παρατηρώ ότι υπάρχουν κοντά στους πελώριους βράχους, που πολλοί από αυτούς καλύπτονται σχεδόν κατά το ήμισυ από άμμο, μεγάλα  “κομμάτια” σταθερού και σκληρού εδάφους  από ψαμμίτη, αμμόλιθο δηλαδή τα οποία τα κάνω βατά μονοπάτια μου. Η τακτική μου αποδίδει καρπούς, εισπράττω την ανυπέρβλητη αφθονία ομορφιάς, την μορφολογία του απέραντου ηχοσιωπηλού τόπου, την απόκοσμη ευωδία του, την αποδοχή της ύπαρξης μου στα γινόμενα του, με περίσσια ευκολία. 

Κοιτάζω ανατολικά και μαγεύομαι. Ο Ήλιος μες τη χρυσή του άμαξα χαλιναγωγεί τους καλπάζοντες ίππους του, εκεί ψηλά  στις κορυφογραμμές των αιώνιων Βουνών και με καλεί. Αποσβολωμένος, εκστασιασμένος τον παίρνω στο κατόπι. Τίποτα δεν με φοβίζει πια, εδώ και πολύ ώρα ενσωματώθηκα, είμαι ένας “τρέχων βράχος” που κατευθύνεται από τα εγκεφαλικά του κύματα στην απεραντοσύνη της κοιλάδας της Σελήνης ανιχνεύοντας την προηγούμενη, την παρούσα και την επόμενη ζωή του. 

Ναι, είναι αυτή η αμιγώς δονούσα απαστράπτουσα προσομοίωση του εαυτού σαν εξερευνητή των πάντων που με καταλαμβάνει και στα Ελληνικά βουνά. Πόσο μα πόσο ευγνώμων είμαι στο σύμπαν μου που μου επιτρέπει σε εμένα, αυτόν τον απειροελάχιστο κόκκο άμμου, να χαράξει το στίγμα του στη γη αγνοώντας επιδεικτικά την φθορά της ακαθόριστης κίνησης της ύπαρξης και των γεγονότων στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, το Χρόνο.

Ακολουθώ  δυτική πορεία σίγουρος ότι δε λαθεύω  αφού έχω για μπούσουλα μου το άρμα του Ήλιου ο οποίος αποχαιρέτησε τα ψηλά βουνά και οδεύει προς  την κατάκτηση του ουράνιου θόλου. Η μεγάλη  έκταση από άμμο εμπρός μου συχνά διακόπτεται  από ασυνήθιστα σκουρόχρωμους γρανιτένιους βράχους μικρού και μεγαλύτερου μεγέθους, πολλοί από αυτούς είναι λόφοι σμιλεμένοι σαν αριστουργήματα τέχνης, έργα των στοιχείων της φύσης.

Ξαφνικά άνεμος δυνατός τους σαρώνει, τους μεταμορφώνει κυριολεκτικά αφού εναποθέτει στα κορμιά τους τεράστιες ποσότητες άμμου. Μα τι περίεργο φαινόμενο είναι αυτό, στο κέντρο αυτής της μεγαλειώδους βραχοσειράς, ένα σημείο της , κάτι σαν απέραντη “αυλή” λαμποκοπά απάνεμη και με καλεί. Πλησιάζω και ανατριχιάζω σύγκορμος. Ο τόπος μοσχοβολά σαν να μπαίνεις Πάσχα σε εκκλησιά, λιβάνι και μύρο. Και τότε το αντικρίζω, στην κορυφή του υψηλότερου βράχου ένα Θεϊκό πρόσωπο με κοιτά. “Έλα κοντά ταξιδευτή, τι φοβάσαι, δε με γνωρίζεις”; Και βέβαια σε γνωρίζω Θεέ μου απλά δεν περίμενα να σε βρω και εδώ. Tην τελευταία φορά ειδωθήκαμε στον Όλυμπο, θυμάσαι ήταν τότε που εξουθενωμένος κυριολεκτικά, εκεί στο 86ο χιλιόμετρο του 100αρι  αγώνα στην όχθη του Ενιπέα, έγειρα ξέπνοος, αποκαμωμένος στο δροσερό χορτάρι γυρεύοντας, ζητιανεύοντας, από τα ορμητικά νερά του ποταμού μια στάλα δύναμη. “Ναι, θυμάμαι, κάλεσα την υδάτινη δύναμη του ποταμού να σε αναγεννήσει και το έκανε εμποτίζοντας σε με αυτοέλεγχο, το εξισορροπητικό αντίβαρο που κατευθύνει τη δράση και κατανίκα την κούραση”. Συγχώρεσε με  Θεέ μου αλλά έχω ένα παράπονο για σένα. “Πες το λοιπόν , τι περιμένεις”; Eίναι τόσο μα τόσο όμορφη η ανάσα, η ζωή, γιατί να ζούμε μόνο μια φορά; - “Δες το όπως σας δημιούργησα, εσείς οι άνθρωποι είστε θνητοί, προσωρινοί αλλά με την Θεϊκή ικανότητα να ζείτε την κάθε ημέρα και να πεθαίνετε μόνο μια φορά” !

ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ. '' Τι όμορφη που είσαι. Με τρομάζει η ομορφιά σου. Σε πεινάω. Σε διψάω. Σου δέομαι: Κρύψου, γίνε αόρατη για όλους, ορατή μόνο σ' εμένα. '' … Γιάννης Ρίτσος

Την ίδια ημέρα το μεσημέρι είμαι με την αγαπημένη παρέα των φίλων στην αρχή του μικρού φαραγγιού που οδηγεί στο επιβλητικό μνημείο της Πέτρας, ένα από τα επτά  σύγχρονα θαύματα του κόσμου μας, στην αρχαία Γέρασα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, την Πέτρα. Μελετάμε τον χάρτη της διαδρομής. Ο ξεναγός μας, μας δίνει πληροφορίες για την διαδρομή ζητώντας από εμάς να έχουμε γυρίσει στο πούλμαν στις 16.45 ακριβώς. Μας λέει επίσης ότι εξίσου εντυπωσιακό είναι το Μοναστήρι, στο οποίο δεν μπορούμε να πάμε γιατί είναι μια πολύ δύσκολη και μεγάλη  ανηφορική διαδρομή μετά την Πέτρα, άλλωστε συμπληρώνει, δεν μας παίρνει και ο χρόνος. Γυρίζει και με κοιτάζει “φοβισμένος”, του χαμογελώ και αρχίζω να τρέχω έχοντας σαν εξοπλισμό μου τις παροτρύνσεις της παρέας μου. Τρέξε Δημήτρη, φτάσε την κορυφή, φέρε μας εικόνες και τις εντυπώσεις σου από την ωραιότερη θέα του κόσμου κατά πως λένε οι ντόπιοι.

Μπαίνω στα άδυτα αυτού του Σεληνιακού στενού φαραγγιού, κόσμος μιλιούνια, οι περισσότεροι πεζοί αλλά και πολλοί καβάλα σε  άλογα, μουλάρια, καμήλες και γάιδαρους καθοδηγούμενοι από τους βεδουίνους αναζητούν ανυπόμονα  την Πέτρα. Με κοιτούν με περιέργεια , με απορία .... Καλά τι κάνει τούτος τρέχει με τέτοια ζέστη , πάει σαλτάρισε το παλικάρι. Η “Ελληνική” Πέτρα. Την φτάνω, την αδράχνω, την ενσωματώνω στο είναι μου. Μου είναι αδύνατον να αντέξω την μαγευτική ομορφιά της. Είναι λαξευμένη πάνω σε μαλακά ψαμμιτικά πετρώματα και αποτελεί ένα ζωντανό μνημείο ενός αξιοθαύμαστου πολιτισμού. Η ροδοκόκκινη αρχαία πόλη της Πέτρας είναι ένα αληθινό θαύμα της ανθρώπινης αισθητικής - δημιουργίας.

Θέλεις να νικήσεις το θάνατο, εστίασε στο τώρα και νιώσε ευγνωμοσύνη!

Με τεράστια δυσκολία την προσπερνώ γυρεύοντας το μονοπάτι για την κορυφή και τον Ελληνιστικό ναό στο Μοναστήρι. Και νάτο, με υψηλό βαθμό καλαισθησίας αλλά και δυσκολίας με καλωσορίζει στα ατελείωτα σκαλοπάτια του. Ο ήχος από τα πέταλα των ζώων που ανεβοκαταιβαίνουν  πηγαινοφέρνοντας τουρίστες αντηχεί στα αυτιά μου σαν μυστικιστική μουσική. Υπάρχουν και πολλοί οδοιπόροι όλων των ηλικιών και διαφόρων εθνοτήτων. Με τεράστιο σεβασμό βλέπω ανθρώπους “ανήμπορους” να μεγαλουργούν, βαδίζουν με ύψιστη δυσκολία τον απάνθρωπο ανήφορο σιωπηλά, αγόγγυστα με ένα μόνο σκοπό να αντλήσουν το μέγιστο από το λίγο και το απαραίτητο από το πολύ!

Αυτή είναι η αποστολή σου Δημήτρη, γι αυτόν το λόγο ο χρονοχώρος σου σε έφερε εδώ. Τους μιλάω, τους αγκαλιάζω, τους ενθαρρύνω, τις περισσότερες φορές μιλώντας τους με τα μάτια, την μια και μοναδική γλώσσα της καρδιάς.

Φτάνουμε στην κορυφή και αντικρίζουμε την ωραιότερη θέα του κόσμου μας, απέραντοι βουνίσιοι ορίζοντες που μας βροντοφωνάζουν: Θέλεις να νικήσεις το θάνατο, εστίασε στο τώρα και νιώσε ευγνωμοσύνη!