Σαν τους Σολομούς, στη προγραμματισμένη συνάντηση τους στο συγκεκριμένο μέρος για να αποθέσουν τα αυγά τους, έτσι κι εμείς, 800 και πλέον δρομείς στο ετήσιο ραντεβού μας, για να βιώσουμε μια σπάνια αθλητική εμπειρία, στο Coyrmayeur.

Φτάνοντας στο όμορφο και γραφικό αυτό χωρίο των Ιταλικών Άλπεων, στα Ιταλογαλλικά σύνορα, έχεις ανάμεικτα συναισθήματα. Προσμονής να ξεκινήσει επιτέλους ο αγώνας, αγωνίας για την έκβαση του, ανησυχίας για τις μετεωρολογικές συνθήκες που θα επικρατήσουν, χαράς για τη συνάντηση παλιών φίλων και γνωστών, προβληματισμού για τη στρατηγική και την κατάστρωση του πλάνου που θα ακολουθήσεις, έγνοιας για τον εξοπλισμό που θα πάρεις μαζί σου και τον προγραμματισμό που πρέπει πολύ καλά να καταστρώσεις και να μελετήσεις, ώστε να έχεις στους κεντρικούς σταθμούς τα υλικά που θα σου χρειαστούν, ανάλογα με τις ανάγκες σου και τις καιρικές συνθήκες. Η εκκίνηση βέβαια είναι η εξιλέωση των σκληρών προσπαθειών και προπονήσεων που έχεις κάνει όλη σχεδόν τη χρονιά.

Μας ξεπροβόδησαν στο Ελευθέριος Βενιζέλος, οι συναθλητές και φίλοι για να μας ευχηθούν τα καλύτερα: Γιάννης Μπάγιος, Μιχάλης Δεβεράκης, Χρήστος Γεωργάτος, Χάρης Μπαρμπαλιάς.

Τακτοποιηθήκαμε στην ίδια πανσιόν ο Νίκος Μαγγίτσης, ο Ηλίας Βαραδάς, ο Γιώργος Ευθυμιάδης κι εγώ. Η Γεωργία Μήτσιου έμεινε λίγο μακρύτερα. Βρεθήκαμε όλοι μαζί το βράδυ της Παρασκευής και συζητήσαμε την τακτική που σκεφτόμαστε να ακολουθήσουμε στον αγώνα. Με τον Ηλία Βαραδά είπαμε τη γνώμη μας και καταθέσαμε την περσινή μας εμπειρία. Γενικά προσανατολισθήκαμε στο να είμαστε όλοι μαζί, τουλάχιστον ως το Donnas στο 148 χιλ και εκεί να ξαναεκτιμήσουμε την κατάσταση. Ο Ευθυμιάδης μας δήλωσε ότι ίσως δεν μπορέσει εξ αρχής να ακολουθήσει τον ρυθμό μας και ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα να ακολουθήσει μόνος, ενώ η Γεωργία έδειχνε προβληματισμένη πλην αποφασισμένη. Το Σάββατο το απόγευμα συναντηθήκαμε και γευματίσαμε μαζί, όλοι οι έλληνες αθλητές, κατά τη διάρκεια της τεχνικής ενημέρωσης. Στο αθλητικό κέντρο του Courmayeur. Έτσι είχαμε τη χαρά να συναντηθούμε με τον Μιχάλη Στύλλα και τον Φάνη Αρκουμάνη.

Τα νέα από την τεχνική ενημέρωση δεν είναι και τόσο ευχάριστα. Ενημερώνουν για άσχημο καιρό, με βροχή, χιόνι και κρύο. Χαρακτηριστικά αναφέρουν για τα ψηλά περάσματα την έκφραση fucking cold.

Το πρωί της Κυριακής επιβεβαιώνεται την πρόβλεψη του καιρού. Βροχή που κατά διαστήματα δυναμώνει. Ντυμένοι στα Gore-Tex, στις αδιάβροχες στολές και τα ponzo κατεβαίνουμε για το check in και στηνόμαστε στη γραμμή εκκίνησης.

Πανηγυρική ατμόσφαιρα, μουσική, ανακοινώσεις, φιλιά, τελευταίοι εναγκαλισμοί, οικογένειες που αποχαιρετούν τον αγαπημένο τους με κλάματα. Στις 10 ακριβώς δίνεται η εκκίνηση. Ο χείμαρρος των αθλητών ξεχύνεται στους ασφυκτικά γεμάτους από κόσμο δρόμους του Courmayeur. Φωτογραφίες, κάμερες, κουδουνοκρούστες που κτυπούν τις μεγάλες χαρακτηριστικές κουδούνες της περιοχής. Bravi, bravissimi, avanti, succeso οι επευφημίες του κόσμου. Αφού διασχίσαμε το κέντρο του Courmayeur φτάσαμε στην είσοδο του μονοπατιού όπου υπήρχε συνωστισμός. Είμαστε μαζί ο Νίκος Μαγγίτσης κι εγώ. Ο Βαραδάς έχει εξαφανιστεί από την εκκίνηση ακόμη και οι υπόλοιποι άφαντοι. Μπαίνουμε, με λίγα λεπτά αναμονή, στο μονοπάτι το οποίο ανηφορίζει και φιδογυρνά, μέσα στο πανέμορφο ελατόδασος, με πολύ κόσμο, ο ένας πίσω από τον άλλον και υπό βροχή η οποία αυξομειώνει την ένταση της κατά καιρούς.

Μπροστά ο Νίκος και πίσω εγώ. Άφαντος ο Ηλίας που έφυγε γρήγορα και δεν τήρησε τα υπεσχημένα. «Βαραβά και όχι Βαραδά θα τον λέμε από δω και πέρα» λέει χαριτολογώντας ο Νίκος. Στον ενθουσιασμό του επιταχύνει το βήμα του και του συνιστώ να κόψει ρυθμό γιατί είμαστε ακόμη στην αρχή. Σκληρή ανηφόρα μέσα στην ομίχλη και σε λιγότερο από τρεις ώρες φτάνουμε στο Col d’ Arp. «Νίκο πάμε πολύ καλά, είμαστε ακριβώς στους περσινούς χρόνους». Κατηφορική πορεία την οποία αρχίζω να τρέχω, ενώ ο Νίκος πηγαίνει πιο συντηρητικά. Έχει αρκετή γλίστρα και χρειάζεται προσοχή. Έχει κόψει και η βροχή αλλά έχει κουφόβραση. Συναντιόμαστε με τον Νίκο στον πρώτο σταθμό ανεφοδιασμού. Όλα καλά και συνεχίζουμε. Σιγοτρέχουμε την κατηφόρα και σε μια ώρα περίπου αντικρίζουμε το La Thuile. Ένα πανέμορφο χωριό μέσα στην καταπράσινη κοιλάδα. Μπαίνω στο χώρο ανεφοδιασμού και περιμένω τον Νίκο που φτάνει σε λίγο. Ανεφοδιαζόμαστε και ξεκινάμε. Έχει βγει και ο ήλιος και η διάθεση μας στο ζενίθ. Διασχίζουμε το όμορφο χωριό, περνάμε από χώρους αναψυχής, γεφυράκια και μπαίνουμε στο ελατόδασος ακολουθώντας το ανηφορικό μονοπάτι. Μας ακολουθούν αρκετοί συναθλητές. Το μονοπάτι γίνεται όλο και πιο ανηφορικό αλλά ως ανταμοιβή έχει την υπέροχη θέα, δεξιά προς τη κοιλάδα και αριστερά προς τον μαγευτικό καταρράκτη που πέφτει με θόρυβο από ψηλά.

Περνάμε τη γέφυρα, πάνω ακριβώς από τον καταρράκτη με τη μοναδική θέα. Περνάμε από το La Joux όπου υπάρχει αρκετός κόσμος και τυμπανιστές με μουσική. Συνεχίζουμε πάντα ανηφορικά για να φτάσουμε στο καταφύγιο Deffeyes στα 2500μ. Κάνει κρύο, σύντομος ανεφοδιασμός και συνέχεια για να αντιμετωπίσουμε την πρώτη μεγάλη ανηφόρα πάνω από τα 2500μ. Είναι το Col Haut Pas στα 2858μ υψόμετρο και τα 30 πρώτα χιλιόμετρα. Σταθερός ρυθμός, εύκολη σχετικά ανάβαση και κάθοδος μέσα σε ομίχλη για το επόμενο καταφύγιο Promoud στα 2000μ. Κάποια στιμή κατά την κατάβαση ακούμε έναν υπόκωφο θόρυβο πάνω από την πλαγιά που κατεβαίνουμε. Σταματάμε όλοι για να δούμε τι ακριβώς συμβαίνει και αντιλαμβανόμαστε ότι γίνεται κατολίσθηση. Μεγάλες πέτρες και βράχοι πέφτουν από ψηλά και περνούν λίγο μακρύτερα από μας. Η καρδιά στη θέση της και συνεχίζουμε. Το Promoud είναι στην ουσία μια στάνη την οποία έχουν μετατρέψει σε σταθμό ανεφοδιασμού. Ζεστή σούπα και ετοιμασία για την νύχτα που έρχεται. Βγάζουμε τους φακούς κεφαλής. Ο Βαραδάς πουθενά. «Έχει τρελαθεί» λέω. Περνάμε το ρυάκι και αρχίζουμε μια μεγάλη ανάβαση. Το μισό βουνό στην απέναντι πλαγιά είναι καλυμμένο από ομίχλη. Ανεβαίνουμε αργά και μπαίνοντας στην ομίχλη πέφτουν και οι πρώτες σταγόνες βροχής. Είναι το καλωσόρισμα και η πρώτη ένδειξη για το τι θα ακολουθήσει. Δύσκολη ανάβαση για το Col Crosatie που όλο και αργεί να φτάσουμε.

Σε κάθε κορυφή που φτάνουμε υπάρχει και μια παραπάνω. Πιανόμαστε από συρματόσχοινο για να περάσουμε τα απόκρημνα σημεία και κάποια στιγμή ύστερα από τρεις ώρες κοπιαστικής πορείας φτάνουμε στην κορυφή. Col Crosatie στα 2829 μ υψόμετρο. Κρύο, ομίχλη και αέρας . «Που ο περσινός καιρός» σκέφτομαι. Στο σημείο αυτό ήταν χαρά θεού. Ανάβουμε τους φακούς και κατηφορίζουμε προσεχτικά μέσα στην ομίχλη. Ούτε σκέψη για τρέξιμο. Περνάμε λίγη ώρα αργότερα από το μνημείο, που στήθηκε στη μνήμη του κινέζου συναθλητή, που σκοτώθηκε πρόπερσι στο σημείο αυτό από πτώση. Ψιλόβροχο και ομίχλη. Πηγαίνω μπροστά εγώ κι έχω τεταμένη την προσοχή μου να μην χάσω το μονοπάτι. Ο Νίκος μου προτείνει να μπει μπροστά αυτός για να με ξεκουράσει αλλά αισθάνομαι καλά κι έτσι συνεχίζουμε. Κατεβαίνοντας πιο χαμηλά η ομίχλη διαλύεται και ξεπροβάλουν τα φώτα ενός χωριού. «Νίκο είμαστε απίθανοι, θα είμαστε στον πρώτο Κεντρικό Σταθμό στη Valgrisenche σε 12 ώρες. Με τέτοιες συνθήκες είναι φοβερό». Η χαρά μας μεγάλη. Αλλά δυστυχώς κάνουμε λάθος. Είναι το Planaval και όχι η Valgrisenche. Θέλουμε άλλα 5,4 χιλ. Κουράγιο ανεφοδιασμός και ξεκινάμε. Ευθεία δρόμος, ψιλόβροχο, πολλά αμάξια και τροχόσπιτα. «Εδώ μέχρι τον επόμενο σταθμό θα μπορούσε κάποιος που ξέρει τη διαδρομή να κλέψει». Και πριν προλάβω να ολοκληρώσω την σκέψη μου σταματά ένα τζιπ και κατεβάζει έναν ατσαλάκωτο αθλητή. Διστάζει λίγο βλέποντας μας αλλά αναθαρρεί στη συνεχεία και μας προσπερνά. Τα ρούχα του ολοκαίνουργια και χωρίς δείγμα λάσπης στα παπούτσια του. «Ατσαλάκωτος ο κα...λης» ψιθυρίζει ο Νίκος. Έχουμε πολύ γρήγορο ρυθμό και φτάνουμε ξεκούραστα και άνετα στη Valgrisenche στις 13 ώρες και 15 λεπτά. Η Valgrisenche είναι ένα πανέμορφο χωριό και χρέη Κεντρικού σταθμού επιτελεί ένα ξενοδοχείο. Πολυκοσμία και αρκετή ζέστη στο σταθμό. Παίρνουμε τον σάκο αλλαγής και αλλάζουμε τα βρεγμένα ρούχα μας. Συμπληρώνουμε το σακίδιο πλάτης με πιο ζεστά ρούχα γιατί ακολουθεί δύσκολη νύκτα. Στην αίθουσα που αλλάζουμε ρούχα συναντάμε και τον Μιχάλη Στύλλα ο οποίος ήρθε λίγο μετά από μας. Αλλάζουμε λίγες κουβέντες και πηγαίνουμε για φαγητό. Αφού φάγαμε καλά, ο Νίκος μου προτείνει να κοιμηθούμε καμιά ώρα και να συνεχίσουμε μετά. Έχουμε ώρα αφού ο σταθμός κλείνει στις 7 το πρωί κι εμείς θα έχουμε φύγει στις 1 τα μεσάνυκτα. Η υπεύθυνη της φιλοξενίας μας οδηγεί σε ένα δωμάτιο όπου υπάρχουν δύο άτομα. Ένας άνδρας και μια γυναίκα. Χωρίς να δώσω ιδιαίτερη σημασία πέφτω στο κρεβάτι για να ξεκουραστώ. Πάνω που έχω χαλαρώσει ακούω τους δύο ξένους να μιλούν ρουμάνικα. Σηκώνομαι και ρωτάω αν είναι ρουμάνοι. «καλά δε με γνώρισες;» μου απαντά ο άνδρας. Κοιτάζω πιο προσεχτικά και διαπιστώνω ότι είναι ο γνωστός μου από το VFUT Adrian Toma. «μικρός είναι ο κόσμος». Συμμετέχει και φέτος με τη γυναίκα του. Αφού μιλήσαμε λίγο τους αποχαιρετήσαμε και πήραμε στις 01:15 το δρόμο της εξόδου.

Φεύγοντας συναντήσαμε τη Γεωργία Μήτσιου που εκείνη την ώρα είχε φτάσει στο σταθμό. Μας ενημέρωσε ότι έρχεται πιο πίσω και ο Ευθυμιάδης. Έξω βρέχει και κάνει κρύο. Δύσκολο ανηφορικό μονοπάτι μέσα σε δάσος. Βαδίζουμε σιγά - σιγά. Πιο ψηλά τα πράγματα χειροτερεύουν. Το μονοπάτι έχει γεμίσει νερά και πάμπολλες φορές καταφεύγουμε στα πρανή για να μην βουτήξουμε στα νερά. Αέρας, βροχή και αστραπόβροντα. Από την απέναντι (ευτυχώς) πλαγιά ακούγεται ο υπόκωφος θόρυβος αρκετών κατολισθήσεων. Ευτυχώς τα Gore-Τex κάνουν καλά τη δουλειά τους και δεν βρέχω τα πόδια και το σώμα μου. Μετά από δυόμιση ώρες πορεία κάτω από αυτές τις συνθήκες αντικρίζουμε τα φώτα του καταφυγίου Chalet Epee. Μπαίνουμε μέσα όπου υπάρχει συνωστισμός. Τρώμε κάτι και αλλάζουμε τα ιδρωμένα ρούχα αντικαθιστώντας τα με πιο ζεστά και στεγνά από σακίδιο πλάτης. Συναντάμε και τον Στύλλα ο οποίος μας ενημερώνει ότι με τέτοιες συνθήκες δε λέει να το κουνήσει από το καταφύγιο. Εν τω μεταξύ από το καταφύγιο μας προτρέπουν να φύγουμε για να ελευθερωθεί χώρος γιατί όλο και έρχονται νέοι αθλητές. «Τι κάνουμε Νίκο;» «Φεύγουμε ή περιμένουμε να περάσει η κακοκαιρία;» ρωτάω. Την ώρα εκείνη καταφθάνει και η Γεωργία βρεγμένη και παγωμένη. Τρέμει στην κυριολεξία. Είναι στα πρόθυρα υποθερμίας. Αλλάζει ρούχα και μας ενημερώνει ότι θα φύγει το πρωί. Ο Μανγγίτσης αμφιταλαντεύεται. Τον ενημερώνω ότι στην κορυφή σίγουρα θα χιονίζει και ότι ακολουθεί μια άκρως επικίνδυνη και απότομη κατάβαση. Ύστερα από ώρα σκέψης μου λέει «Φεύγουμε. Αν μείνουμε θα χάσουμε αρκετό χρόνο. Τώρα χιονίζει και δεν θα προλάβει να παγώσει ακόμη. Το πρωί θα είναι χειρότερα.» «Οκ Nik φεύγουμε!!!». Βγαίνουμε έξω στη βροχή. Έχω χάσει τα γάντια μου και δεν θυμάμαι που τα έχω βάλει. Τα βάζω γυμνά μέσα από το Gore-Tex αλλά δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω τα batons. Έχουν παγώσει. Η ανάγκη και το κρύο με κάνουν να θυμηθώ που τα έχω. Τα φορώ με ευχαρίστηση και σε λίγο ζεσταίνονται. Οι κατολισθήσεις εξακολουθούν να ακούγονται από την απέναντι πλαγιά. Σε λίγη ώρα η βροχή γίνεται χιονόνερο και μετά καθαρό χιόνι. Μας έχουν προσπεράσει τρία - τέσσερα άτομα και μας ακολουθεί από αρκετή απόσταση μόνο ένας φακός. «Γιατί άραγε;» Ανεβαίνουμε με πολύ προσοχή το Col Fenetre.

Το χιόνι έχει παγώσει και κάνει το κάθε βήμα να γλιστρά. Θυμάμαι από πέρσι το σημείο αυτό που μου έκοψε την ανάσα στην κατηφόρα και με δυσκόλεψε αφάνταστα. Μοιάζει λίγο με το λούκι του Ολύμπου. Σκέψου τώρα πως θα είναι παγωμένο. Σε λίγο φτάνουμε μόνοι μας στο Col Fenetre. Φυσά άγρια και δεν υπάρχει χρόνος ούτε για μισό λεπτό ξαπόστασης. Προηγείται ο Νίκος. Αντιλαμβανόμενος το δύσκολο και επικίνδυνο της κατάβασης μου λέει «Τι είναι αυτό!!!». Στο πρώτο βήμα γλιστρά και πέφτει κάτω. «Προσοχή Νίκο, πολύ σιγά!». Οι σφυγμοί και οι κτύποι της καρδιάς στα όρια τους. Μαύρες σκέψεις περνούν από το μυαλό. Γλιστρά απίστευτα η απότομη πλαγιά. Κατεβαίνουμε πόντο – πόντο κυριολεκτικά το εκτεθειμένο μονοπάτι. Στα πρώτα δέκα μέτρα έχω πέσει τρεις φορές και άλλες δύο ο Νίκος. Κάθε πτώση στο τερέν αυτό είναι μια υποψηφιότητα για άλμα στον γκρεμό. Σκέφτομαι ότι αν δεν σκοτωθούμε απόψε θα είναι θαύμα. Σκάβουμε με το τακούνια των παπουτσιών για να σπάσουμε τον πάγο και να πατήσουμε σε χώμα. Πιανόμαστε από βράχια και από χόρτα. Τα batons βοηθούν πολύ. Είμαστε κυριολεκτικά μόνοι μας. Η ώρα είναι 3:30 το πρωί. Για να κατέβουμε τα 500 μ κάναμε δύο ώρες. Ευτυχώς σώοι. Στις 6:30 το πρωί έχουμε κατέβει το Col Fenetre και έχει αρχίσει να ξημερώνει. Μόνο ο φακός που μας ακολουθούσε από μακριά φαίνεται τώρα στην κορυφή του αυχένα. «Τι λούκι περνάει ο άνθρωπος» σκεφτόμαστε! «Μήπως να τον περιμένουμε;» ρωτά ο Νίκος. Έχει σταματήσει η βροχή και η χιονόπτωση και τι θέση τους έχει διαδεχθεί μια ομίχλη που μας κλείνει το οπτικό σημείο με τον συναθλητή που κατεβαίνει. «Προχωράμε και θα έχουμε το νου μας. Θα ενημερώσουμε τη διοργάνωση στον επόμενο σταθμό». Ένα Κάθε πτώση στο τερέν αυτό είναι μια υποψηφιότητα για άλμα στον γκρεμό. Σκέφτομαι ότι αν δεν σκοτωθούμε απόψε θα είναι θαύμα...ερώτημα πλανάται στο μυαλό μας. Γιατί δεν εμφανίζονται άλλοι αθλητές; «Μήπως διακόπηκε ο αγώνας;» Στις 7:00 το πρωί φτάνουμε στον επόμενο σταθμό της Rhemes - Notre – Dame. Εκεί μαθαίνουμε ότι ο αγώνας έχει διακοπεί από τις τρεις το πρωί και θα δοθούν τρεις επιπλέον ώρες παράτασης. Τώρα εξηγείται γιατί δεν βλέπαμε και άλλους αθλητές να έρχονται το βράδυ. Στο σταθμό της Rhemes ξαναντάμωσα με τον φίλο ρουμάνο Adrian Toma. Ήταν κι αυτός αναστατωμένος με το πέρασμα του Col Fenetre το προηγούμενο βράδυ. «Κινδύνεψα να γίνω έλκηθρο» μου είπε. Ενημερώνουμε τη διοργάνωση ότι το πέρασμα είναι παγωμένο και φοβερά επικίνδυνο. Μας λένε ότι η διοργάνωση έστειλε το βράδυ οδηγό βουνού και το βρήκε ΟΚ. «Είναι τρελός!» του λέμε. «Ίσως» μας απαντούν. Σε λίγη ώρα καταφθάνει ο αθλητής του οποίου το φως βλέπαμε πίσω από μας. Είναι μια γυναίκα αθλήτρια που από το βλέμμα της και μόνο καταλαβαίνεις ότι είναι σε απόγνωση. «Horrible» μας λέει. Εφοδιαστήκαμε και συζητήσαμε με το Νίκο τι θα κάνουμε από δω και πέρα. Σταματάμε τον αγώνα εδώ ή συνεχίζουμε; Στην αρχή επικρατεί η άποψη να διακόψουμε εδώ. Δεύτερες σκέψεις μας οδηγούν στην ακόλουθη υπόθεση. Να ανεβούμε ως τον επόμενο αυχένα, το Col Entrelor στα 3000 μ. και αν οι συνθήκες είναι καλές , συνεχίσουμε. Αν όχι, δεν υπάρχει λόγος να ξαναμπούμε σε περιπέτειες. Ξεκινάμε με τον Νίκο και ανηφορίζουμε αργά και σταθερά. Ο καιρός έχει βελτιωθεί και ξεπρόβαλε ο ήλιος. Φυσάει αεράκι και κάνει κρύο. Ωραίο και πανέμορφο τοπίο. Στην απέναντι πλαγιά στο σημείο που είναι το Col Fenetre εμφανίζεται ένα ελικόπτερο διάσωσης. «Μακάρι να μην έγινε κάτι δυσάρεστο!». Σε τρεις ώρες φτάνουμε στο Col Entrelor. Υπάρχει παγωμένο χιόνι και η κατάβαση το ίδιο προβληματική. «Νίκο εγώ σταματάω εδώ και γυρίζω πίσω. Αν εδώ είναι έτσι, σκέψου τι γίνεται στην επόμενη κορυφή στο Cοl Loson στα 3300μ. Αν είναι να κατεβαίνουμε πλαγιές με την ψυχή στο στόμα και να κάνουμε για 500 μ δύο ώρες, τι σόι αγώνας είναι αυτός. Δεν έχω να αποδείξω τίποτε και σε κανέναν. Σταματάω επειδή το θέλω εγώ και όχι γιατί δεν μπορώ ή είμαι εκτός χρονικών ορίων. Με τις δεδομένες συνθήκες δεν θέλω να συνεχίσω. Και επιπλέον γιατί η διοργάνωση δε μας προφύλαξε το προηγούμενο βράδυ;» Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Νίκος. «Τέρμα σταματάμε εδώ!».

Παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής με ανακούφιση θα έλεγα και πολύ ψύχραιμοι. Μετά από μια ώρα άρχισε και η ροή των αθλητών προς τα πάνω. Συναντάμε πολλούς γνωστούς που μας ρωτούν έκπληκτοι τι συμβαίνει και επιστρέφουμε. «Τελειώσαμε εδώ» απαντάμε. Μετά από μιάμιση ώρα συναντάμε τον Μιχάλη Στύλλα που ανηφορίζει. Μας ενημερώνει για την χθεσινοβραδυνή διακοπή του αγώνα, η οποία έγινε πέντε κυριολεκτικά λεπτά μετά την αναχώρησή μας από το καταφύγιο Chalet Epee. Ατυχία. Όσοι πρόλαβαν απόλαυσαν τη θαλπωρή του καταφυγίου, ενώ εμείς υποστήκαμε τη δοκιμασία του Col Fenetre. Συνεχίζουμε τον κατήφορο καλαμπουρίζοντας με τον Νίκο. Λίγο πριν το καταφύγιο της Rhemes συναντάμε τη Γεωργία Μήτσιου, η οποία έκπληκτη μας βλέπει να κατηφορίζουμε. «Γιατί;» ρωτά. Της εξηγούμε τους λόγους. Μας επιβεβαιώνει κι αυτή ότι ο αγώνας διακόπηκε πέντε λεπτά μετά που φύγαμε από το καταφύγιο. «αφού σκέφτηκα να σας ακολουθήσω για να σας ενημερώσω και να γυρίσετε πίσω. Αλλά επειδή είχα υποθερμία δεν το τόλμησα». Επίσης μας διηγείται την περίπτωση ενός εγγλέζου αθλητή στο Col Fenetre ο οποίος βλέποντας την απότομη και επικίνδυνη κατάβαση είπε «no way» και κάλεσε το ελικόπτερο διάσωσης για να τον παραλάβει. Της ευχόμαστε καλή συνέχεια και μας δίνει μια τσάντα με τα βρεγμένα ρούχα της για να ελαφρύνει λίγο. Στο σταθμό της Rhemes δηλώνουμε στη γραμματεία την εγκατάλειψη μας και συναντάμε τον Γιώργο Ευθυμιάδη. Έχει κάποιο πρόβλημα στο πόδι και του το περιποιείται μια ποδολόγος. Τον ενημερώνουμε για την εγκατάλειψη μας και του ευχόμαστε καλή συνέχεια. Με ενημερώνουν από Ελλάδα ότι έχει εγκαταλείψει στον επόμενο σταθμό και ο Ηλίας Βαραδάς που το προηγούμενο βράδυ η κακοκαιρία τον βρήκε στο Col Entrelor στα 3000 μ και έπαθε υποθερμία. Διανυκτέρευσε δε στο bivouac του αυχένα. Το επόμενο πρωί εγκατέλειψε στο Eaux Rousse.

Στη Rhemes τελείωσε η προσπάθεια μας μετά από 24 ώρες και περίπου 75 χιλιόμετρα. Για την απόφαση μας αυτή δεν είχα τον παραμικρό δισταγμό και πάρθηκε με πλήρη συνείδηση. Δεν αντιμετωπίσαμε κάποια δυσκολία ή σωματική κόπωση. Είχαμε άλλωστε πολλά χρονικά περιθώρια μπροστά μας. Η ατυχία μας και κάθε εμπόδιο σε καλό που λένε, είναι ότι για πέντε λεπτά δεν μας πρόλαβε η είδηση της διακοπής του αγώνα και κακώς εκτεθήκαμε όλο το βράδυ στο κρύο, το χιόνι και τον πάγο του col Fenetre.

Διαθέτοντας μια μεγάλη διοργανωτική εμπειρία τόσο ο Νίκος όσο κι εγώ καταλάβαμε τους λόγους για τους οποίους η διοργάνωση συνέχισε τον αγώνα, αν και γνώριζε τις επερχόμενες καιρικές συνθήκες, ρισκάροντας ωστόσο τις προσπάθειες των αθλητών. Καταλάβαμε έγκαιρα ότι με δεδομένες τις συνθήκες αργά ή γρήγορα ο αγώνας θα σταματούσε. Όπως και έγινε. Τερμάτισαν μόνο οι πρώτοι έξι αθλητές οι οποίοι διάβηκαν τα δύσκολα περάσματα και τις ψηλές κορυφές με ευνοϊκές συνθήκες. Ρωτώντας την άλλη μέρα «γιατί στην τεχνική ενημέρωση δεν ειπώθηκε ότι η χρήση grabons αν δεν είναι υποχρεωτική τουλάχιστον συνιστάται!» μας απάντησαν «προφανώς για να μην προκληθεί πανικός!».

Αξίζουν κάθε έπαινο, σεβασμό και συγχαρητήρια οι προσπάθειες των αθλητών που συνέχισαν μέχρι το σημείο οριστικής διακοπής του αγώνα.

Τα βουνά πάντα θα είναι εκεί, απρόβλεπτα και συναρπαστικά!

Παπαδόπουλος Μιχαήλ