Brian Boyle ... Η Πραγματική Νίκη! Κύριο

Ιούλιος 2004. Ο Brian Boyle από το Maryland των Ηνωμένων Πολιτειών χαρακτηρίζεται οκτώ φορές κλινικά νεκρός μετά από αυτοκινητιστικό ατύχημα, από την μονάδα εντατικής θεραπείας του νοσοκομείου Prince George στο Cleverly του Maryland. Σήμερα, μετά από σχεδόν μια δεκαετία, ο Brian έχει ολοκληρώσει 3 αγώνες Ironman, 7 Half Ironman, 5 Ολυμπιακά τρίαθλα, 8 μαραθώνιους, 2 Ημιμαραθώνιους και έναν αγώνα 50 μιλίων ultra-trail (JFK 50 miler), ενώ προπονείται και για το πρώτο του αγώνα 100 μιλίων. Ανήκει στον Ερυθρό Σταυρό και κάνει προσπάθεια – μέσα και από το βιβλίο του – για την αύξηση των ανθρώπων που είναι δότες αίματος σε παγκόσμιο επίπεδο. Η ιστορία του είναι συναρπαστική, αλλά κυρίως διδακτική…

 

Το τραγικό δυστύχημα έγινε μόλις ένα μήνα από την αποφοίτηση του από το Λύκειο, και ενώ ήδη διακρινόταν ως πρωταθλητής της Πολιτείας Maryland στο κολύμπι. Ένα ογκώδες φορτηγό εμβόλισε το αυτοκίνητο του σε μια διασταύρωση, από την πλευρά του οδηγού. Το χτύπημα ήταν φοβερό, και οι συνέπειες πολύ μεγάλες. Η καρδιά του μετακινήθηκε αριστερά στο στήθος του, ενώ είχε σπάσει την λεκάνη, τα πλευρά, τον ώμο, και ο πνεύμονες του είχαν συμπιεστεί και τραυματιστεί σοβαρά. Έχασε το 60% του αίματος του, και φυσικά είχε πλήρη απώλεια συνείδησης.

 

Μεταφέρθηκε στην μονάδα εντατικής θεραπείας του νοσοκομείου Prince George στο Cleverly του Maryland, όπου έμεινε για δυο μήνες σε κατάσταση κώματος, αναπνέοντας με μηχανική υποστήριξη. Δέχτηκε 36 μεταγγίσεις αίματος και του έγιναν 14 διαδοχικά χειρουργεία, εκ των οποίων 8 αφορούσαν την καρδιά του ώστε να επανέλθει στην αρχική της θέση. Σε ένα από τα χειρουργεία οι γιατροί κυριολεκτικά απομάκρυναν την καρδιά του από το σώμα του ώστε να την επανατοποθετήσουν στην σωστή θέση στο στήθος του!

 

Η πραγματική νίκη...Ο Brian περιέγραψε ότι την στιγμή του ατυχήματος ένιωθε σαν να βρισκόταν σε μια σουρεαλιστική εμπειρία όπου δεν ήξερε που βρισκόταν και τι του συνέβαινε, δεν άκουγε και δεν έβλεπε αλλά είχε αίσθηση ότι κάτι φοβερό του συνέβη. Δεν μπόρεσε ποτέ να βάλει σε σειρά τις σκέψεις αυτές, μιας και αμέσως μετά έπεσε σε κώμα για δυο μήνες και επανήλθε σε μια κατάσταση όπου δεν μπορούσε να κουνήσει ούτε τα χείλη του. Συνήθως από αυτήν την στιγμή ξεκινά η πραγματική μάχη για την ζωή, και φαίνεται η θέληση του κάθε ανθρώπου για να παλέψει και να ξανακερδίσει ότι μπορεί. Το μυαλό μας είναι αυτό που κερδίζει ή χάνει τις μάχες, και για τον Brian το ότι άκουγε τις συζητήσεις των γιατρών από πάνω του που περιέγραφαν ένα μαύρο και σκοτεινό μέλλον ήταν περισσότερο κίνητρο παρά στοιχείο παράδοσης στην μοίρα του.

 

Όταν επανήλθε από το κώμα, χρειάστηκε μερικές εβδομάδες ώστε να μπορέσει έστω και να κινήσει τα χείλη του και τα βλέφαρα του. Σιγά-σιγά άρχισε – με τεράστια προσπάθεια – να κάνει και άλλες κινήσεις όπως το να κάνει νεύματα με το χέρι του ή να καταφέρνει να φιλήσει την μητέρα του. Όπως διηγείται ο ίδιος πάντως, όταν κατάφερε και χαμογέλασε για πρώτη φορά ένιωσε ότι κερδίζει την μάχη του.

 

Βγήκε από το νοσοκομείο τον Σεπτέμβρη του 2004. Ήθελε πάνω απ’ όλα να είναι ανεξάρτητος και να επανέλθει πλήρως. Μέχρι τον Δεκέμβρη του 2004 είχε καταφέρει να ολοκληρώνει περπατώντας ένα κύκλο σε στίβο 400 μέτρων. Καθώς περνούσαν οι εβδομάδες το περπάτημα έγινε ελαφρύ τρέξιμο και το Φθινόπωρο του 2005 επέστρεψε στο κολέγιο και στην ομάδα κολύμβησης.

 

Δυο χρόνια μετά αποφάσισε να δοκιμάσει ένα Ironman, ένα όνειρο που είχε στο μυαλό του πριν το ατύχημα. Οι γονείς του και οι δικοί του άνθρωποι δεν το δέχτηκαν με ευκολία μιας και είχε περάσει τόσα και φυσικά είχαν ενδόμυχα τον φόβο για την καρδιά του. Τα κατάφερε όμως, και τερμάτισε υγιέστατος και πανευτυχής στο παγκόσμιο πρωτάθλημα Ironman στην Kona της Χαβάης. Ο χαρακτήρας του ήταν καθαρά “όλα ή τίποτα”, αλλά ίσως αυτό να ήταν και το στοιχείο που τον έσωσε τελικά. Όπως και το ότι είχε την στόφα του μαχητή που θα παλέψει για την επιβίωση σε οποιεσδήποτε συνθήκες.

 

Μετά από αρκετούς αγώνες Ironman, τριάθλου αλλά και μαραθώνιους (μάλιστα τον Αύγουστο του 2009 τερμάτισε το Louisville Ironman και μετά ολοκλήρωσε 5 μαραθώνιους σε 5 εβδομάδες στα πλαίσια χορηγιών του για την συγκέντρωση αίματος), τον τράβηξε και ο κόσμος του ορεινού τρεξίματος και των υπεραποστάσεων. Τερμάτισε ένα σκληρό και διάσημο 50άρι βουνού (JFK 50 miler) με επίδοση 9:50, ενώ τρέχει ή διασχίζει κομμάτια του περίφημου Appalachian Trail ώστε να δοκιμάσει και στον πρώτο του αγώνα 100 μιλίων κάποια στιγμή.

 

Η ιστορία του Bryan Boyle είναι πραγματικά απίστευτη και εξόχως διδακτική, ενώ οι “νίκες” του μεγάλες. Πιστεύω όμως ότι η μεγαλύτερη νίκη του δεν είναι καμία από τις αθλητικές του επιτυχίες. Ούτε ο τερματισμός στο Ironman, ούτε οι μαραθώνιοι ούτε οι υπεραποστάσεις. Η πραγματική του νίκη είναι ότι μέσα από την ιστορία του μας δείχνει – αν και χιλιάδες μίλια μακριά -  ότι αν το μυαλό μας είναι δυνατό και υγιές και η θέληση μας για ζωή μεγάλη, πολλά μπορούμε να καταφέρουμε που στους άλλους δείχνουν απίθανα. Νίκη είναι ότι δεν έμεινε στην ολική επαναφορά του στην ζωή, αλλά εκτίμησε το αίμα που του έδωσαν 36 άγνωστοι συνάνθρωποι μας και μέσα από 18 αιμοδοσίες που έστησε μάζεψε 1.100 μονάδες αίματος για ανθρώπους που το χρειάζονται. Νίκη τέλος είναι ότι μας έδειξε με τον καλύτερο τρόπο ότι ο αέρας που αναπνέουμε και η “ελευθερία” που έχουμε είναι ένα δώρο, που δεν είναι πάντα δεδομένο και πρέπει να το σεβόμαστε…

 

 

 

Δημήτρης Τρουπής

 

Εμπνευσμένο από μια συζήτηση με τον φίλο Νίκο Καλοφύρη…

Photo  ©: brianboyle.wordpress.com,

Δημήτρης Τρουπής

Κατάγεται από το Ξυλόκαστρο Κορινθίας και ζει μόνιμα στην Πάτρα. Συμμετείχε στην συντακτική ομάδα του Adventure Zone από το 2009, ενώ μαζί με τον Τάκη Τσογκαράκη ίδρυσαν και "τρέχουν" το Advendure.  Το τρέξιμο στα μονοπάτια των βουνών και η μεταφορά εικόνων και συναισθημάτων μέσα από τα άρθρα του αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του. Παθιάζεται με τους αγώνες ορεινού τρεξίματος, υπεραντοχής και  περιπέτειας. Έχει πολλές συμμετοχές και διακρίσεις σε αγώνες ορεινού τρεξίματος όλων των αποστάσεων, με έμφαση στους αγώνες ultra trail.  Θεωρεί ότι το τρέξιμο και η πεζοπορία στη φύση είναι μια εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου, μας φέρνει πιο κοντά σε αυτήν και μας κάνει να αγαπήσουμε περισσότερο το περιβάλλον.

www.advendure.com

ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ