Άγγελε όταν πληροφορήθηκα για το εγχείρημά σου πραγματικά εντυπωσιάστηκα, πολλοί λιγοι γνωρίζουν τι ακριβώς κανεις. Πες μου λιγα λογια για το ποιος είσαι και για τον εαυτό σου γενικά.

Nαι, με λένε Άγγελο Γεωργόπουλο και μεγάλωσα στην Αθήνα. Είμαι 27 χρονών και από τον Οκτώβριο του 2015 ταξιδεύω με το ποδήλατό μου. Έχω σπουδάσει Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων, Διοίκηση Ανθρωπίνων Πόρων, και τώρα είμαι τελειόφοιτος στο Παιδαγωγικό στην Πάτρα. Σαν άνθρωπος ψάχνω να βρω την ισορροπία μου μέσα από μια συνεχή παλινδρόμηση από άκρο σε άκρο: ανά φάσεις είμαι πολύ οργανωτικός και μετά πολύ χαοτικός, πολύ κοινωνικός - πολύ μοναχικός, πολύ συγκεντρωμένος - πολύ «ό,τι να 'ναι»... Μου αρέσει η φύση, ο χορός, οι παρέες, η ζωντανή μουσική, η σοκολάτα, η ποίηση. Μου αρέσει να παρατηρώ τα καθημερινά που μας περιβάλλουν και να συζητάω με γνωστούς και αγνώστους.

Περίγραψέ μας εν συντομία το όλο εγχειρημά σου, απο που ξεκίνησες και που σκοπευεις να τελειώσεις

Η ιδέα είναι να γυρίσω τον κόσμο.. Μέχρι τώρα έχω ποδηλατήσει 9 χώρες της Ευρώπης, την ανατολική ακτή των ΗΠΑ και 6 χώρες της Λατινικής Αμερικής. Αυτά είναι περίπου 17.000 χιλιόμετρα. Ξεκίνησα από το σπίτι μου στην Αθήνα και το πλάνο είναι να τελειώσω εκεί.

Με κόκκινο η πορεία που έχω ήδη κάνει και με μπλε η επιθυμητή συνέχεια.

Ποια θεϊκή τρέλλα, ποια εσωτερική φωνή και ποια παρόρμηση σε οδήγησε στο να πάρεις την απόφαση να ξεκινήσεις κάτι τόσο μακροπνοο;

Χεχε, ωραία τα λες. Κοίτα, υπήρξαν πολλά ερεθίσματα που καλλιέργησαν μέσα μου την επιθυμία, όμως ένα ήταν αυτό που μου έδωσε το ελεύθερο να το κυνηγήσω πραγματικά. Αυτό ήταν μια μακροσκοπική θεώρηση των πραγμάτων η οποία ίσως και να ακουστεί αρκετά απλουστευτική: τα χρόνια κυλάνε ΠΟΛΥ πιο γρήγορα απ' όσο φανταζόμουν, αρκετοί γνωστοί μου που δουλεύουν όλο βιάζονται και δεν προλαβαίνουν, όταν με το καλό γίνω δάσκαλος θα αφοσιωθώ πολύ σε αυτό γιατί είμαι άνθρωπος που παθιάζομαι με αυτό που αγαπώ. Επίσης, η οικογένεια είναι κάτι που επιθυμώ βαθιά. Άρχισα να λέω μέσα μου «τώρα είναι η ώρα» και από ένα σημείο και μετά σκεφτόμουν «γιατί να μην κάνω μια υπερταξιδάρα σαν κι αυτή» και όχι γιατί να την κάνω. Επίσης, το αρχικό πλάνο ήταν να ταξιδέψω έναν χρόνο μόνο, αλλά μετά που άρχισα να το ζω… πήρε παράταση!

Αγγελε, στην συντομη συνάντησή μας στην Πάτρα διαπίστωσα οτι έχω μπροστά μου πιο πολύ ένα φιλοσοφημένο παιδι κ πνευματικό ανθρωπο παρα εναν υπεραθλητή.Πες μας για την φιλοσοφία σου,την οπτική σου για τη ζωή και την κοινωνία.

Μου βάζεις δύσκολα... Σίγουρα απέχω από το «υπεραθλητής». Το ποδήλατο είναι το μέσο: χαροποιό, οικολογικό, υγιεινό, οικονομικό, αλλά ο σκοπός του είναι να με πάει από τη μια πόλη στην άλλη. Τον κόσμο θέλω να γνωρίσω, η σχέση μου με το γκίνες αφορά πιο πολύ την μπύρα ;-) Σχετικά με τα υπόλοιπα, εμένα με ιντριγκάρει αρκετά η χριστιανική πίστη γιατί νοιώθω σαν χαρακτήρας είμαι αρκετά «λαίμαργος» - θέλω κι άλλο, δηλαδή, από όλα. Θέλω να δω αν υπάρχει ο Θεός και πώς μοιάζει, θέλω να ερωτευτώ τη ζωή - να ξυπνάω κάθε μέρα γεμάτος και να γουστάρω να δημιουργήσω. Θέλω να αγαπήσω τον Άλλον αληθινά κι ωραία, να αποδεχτώ το διαφορετικό, να το προσλάβω. Νομίζω μες στην εκκλησία υπάρχει αυτό το στοιχείο του ατελείωτου και η οδός για να το προσεγγίσεις, όχι ακριβώς - υπάρχουν όμως οδοδείκτες. Βέβαια με ενδιαφέρει πολύ και μελετάω το πώς και άλλοι λαοί/άνθρωποι βρίσκουν το νόημα της ζωής και πιστεύω ωφέλιμα στοιχεία συναντάμε και αλλού. Για μένα η Ζωή ξεκινάει με τον Θάνατο. Νοιώθω ότι όταν βιώνουμε την πραγματικότητα του Θανάτου, διψάμε, αναρωτιόμαστε και κυνηγάμε την ευτυχία που αν και είναι ως αίσθηση βαθιά προσωπική, σε συνδέει με το φυσικό όλο, με το υπεραισθητό, και με τον Άλλον.

Απο αθλητικής απόψεως το εγχειρημά σου είναι ένας άθλος.Τι σχέση είχες με τον αθλητισμο κ συγκεκριμένα με το ποδήλατο.Πόση προσπάθεια και τι σωματικές δυνατοτητες πρεπει να διαθετει κανει για να κάνει το γυρο του κοσμου ποδηλατώντας;

Εμένα μου αρέσει πολύ η εκγύμναση του σώματος, ειδικά όταν δε γίνεται για την καθεαυτή αισθητική βελτίωση. Πιστεύω η άθληση είναι σε μεγάλο βαθμό μια πνευματική διαδικασία. Αγαπούσα πάντα τον αθλητισμό, έπαιζα σε ομάδα για πολλά χρόνια ποδόσφαιρο και βόλεϋ, και με το που τελείωσα το σχολείο ασχολήθηκα εντατικά με την ποδηλασία για έναν χρόνο μέχρι που είδα ότι δε μου αφήνει χρόνο για τίποτε άλλο, οπότε το ποδήλατο έγινε απλά το μέσο μετακίνησής μου. Για να κάνεις τον γύρο του κόσμου με το ποδήλατο χρειάζεσαι απλά ένα ποδήλατο - το σώμα το έχεις. Αυτό δε σημαίνει ότι δε χρειάζεται αρκετή προσπάθεια, αλλά όπως και να έχει η όλη απόπειρα παίρνει χρόνο και το σώμα συνηθίζει και βελτιώνεται. Μπορεί να κάνεις 250 χιλιόμετρα τη φορά, μπορεί όμως να κάνεις και 50 - αυτό εξαρτάται από πολλά πράγματα και ο καθένας έχει τον ρυθμό του. Άλλωστε όλα είναι στο μυαλό... Με καλή διατροφή και λίγο... εσωτερικό μονόλογο να σε κρατάει σε εγρήγορση, όλα γίνονται!

Ποιοι είναι οι χορηγοί σου και γενικά ποιοι και με ποιο τροπο στηρίζουν την προσπάθειά σου.

Ενώ αυτή η προσπάθεια φαίνεται αμιγώς ατομική, στην πραγματικότητα είναι κατά μεγάλο μέρος συλλογική. Δηλαδή, πολλοί άνθρωποι, φίλοι και συγγενείς, γνωστοί και άγνωστοι, με τον τρόπο τους συνεισφέρουν στη διαδρομή μου. Αυτό δεν είναι κάτι ρομαντικό και θεωρητικό, είναι πραγματικότητα. Δηλαδή, όταν νοιώθω ότι με σκέφτονται και με έχουν έγνοια τόσοι άνθρωποι, πολλές φορές με κάνει να σκεφτώ τα πράγματα δυο φορές - να μην παίρνω μεγάλα ρίσκα. Λαμβάνω μηνύματα συμπαράστασης, αγάπης, συμβουλών, στο φέησμπουκ κυρίως, όπως και σχόλια. Επίσης υπάρχουν άνθρωποι, γνωστοί μου και μη, που με συνδράμουν οικονομικά μέσα από το μπλογκ. Πέραν αυτών, έχω και επίσημους χορηγούς από την Ελλάδα, την Αυστρία και τις ΗΠΑ, τους οποίους και θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα, γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι: o Σίμος Ευφραιμιάδης και η Μoustakas Bikes για το στήσιμο του ποδηλάτου και τη δημιουργία ειδικών εξαρτημάτων, η AlpamayoPro για την παροχή των ειδών camping, η Loukas Bikes για τα ποδηλατικά ρούχα Endura, η DZR shoes για τα παπούτσια, η add-e για το ηλεκτρικό κιτ, και η Oμαδα Τέχνης Πάροδος για την οικονομική ενίσχυση.

Στη διάρκεια των περιπλανήσεών σου...περιεγραψέ μας μια τυπικη μέρα σου.Τι αποσταση διανύεις,που κοιμάσαι,τι τρως κτλ

Κατά μέσο όρο πριν από τη Λατινική Αμερική διήνυα 130 χλμ τη μέρα. Μετά αρχίσανε οι ανηφόρες των Άνδεων και αυτό το νούμερο ήταν απλά ουτοπικό. Το αν και πόση ανηφόρα θα έχω το τσεκάρω συνήθως από πριν ή κατά τη διάρκεια (με την εφαρμογή maps.me που δε θέλει ίντερνετ), αλλά υπάρχουν και άλλα θέματα όπως ο άνεμος ή ο υπερβολικός ήλιος που είναι αστάθμητοι παράγοντες. Το πρωί θα ξυπνήσω περίπου όταν βγει ο ήλιος και λίγο πριν δύσει θα αρχίσω να κοιτάω δεξιά αριστερά πού μπορώ να χωθώ κάθετα στην κεντρική οδό, και να πάω όσο πιο μέσα γίνεται για να μην ακούω τα φορτηγά. Βέβαια υπάρχουν κι άλλες περιοχές που είναι έρημες και δε χρειάζεται αυτό. Θα στήσω τη σκηνή αρκετά προσεκτικά γιατί δε θέλω να με δει κόσμος πού κατασκηνώνω, θα φάω και θα ξαπλώσω κατά τις 8, το αργότερο. Άλλοι ταξιδιώτες σαν και μένα, εκείνη την ώρα μαγειρεύουν, αλλά εγώ δεν ήθελα να έχω μαγειρικά σκεύη γιατί ειδικά στη Λατινική Αμερική (που έκατσα 17 μήνες) το φαγητό είναι πολύ φτηνό (με 1-1,5 ευρώ χορταίνεις). Στη διαδρομή, σπάνια θα κάτσω κάπου να φάω. Αγοράζω φρούτα, ξηρούς καρπούς, λαχανικά, δημητριακά και αν είμαι σε μεγάλη πόλη και μένω σε χόστελ ή με φιλοξενούν, θα έχω μαγειρέψει το ρυζάκι μου και θα το πάρω σε ταπεράκι μαζί μου.

Ποια τα ποιο εντυπωσιακα μερη που πέρασες και ποιους λαους εκτίμησες περισσοτερο και που έκανες τις καλυτερες φιλίες;

Στην Ευρώπη δεν εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα γιατί είχα ήδη πάει σε πολλές από τις χώρες που πέρασα. Οι ΗΠΑ με εντυπωσίασαν πολύ: όλα ήταν μεγάλα και προσεγμένα, υπήρχε σεβασμός στους πάντες, οι άνθρωποι ήταν φοβερά φιλόξενοι και με εμπιστεύονταν σε δευτερόλεπτα, η Νέα Υόρκη ήταν το κάτι άλλο. Γενικά υπήρχε μία τάξη και σαν να τα είχαν σκεφτεί όλα ώστε να κυλάει η ζωή τους όσο πιο αποδοτικά και εύκολα γίνεται. Μετά, στη Λατινική Αμερική έπαθα το... κοκομπλόκο, αν μου επιτρέπεις. Τους λαούς τους εκτίμησα όλους το ίδιο, όμως η Κολομβία, που ήταν και η πρώτη μου χώρα στη Νότια Αμερική, μου άλλαξε... τη ζωή, ίσως. Σίγουρα μου άλλαξε την ταξιδιωτική πραγματικότητα και από εκεί που ήθελα να κάτσω 4 μήνες σε όλη τη Λ.Α, έκατσα 4 μήνες μόνο στην Κολομβία. Έκανα κατευθείαν (και από το πουθενά) δυνατές φιλίες. Έμεινα με έναν Κολομβιανό ποιητή που ήξερε ελληνικά σε μια καλύβα στο βουνό, χωρίς ηλεκτρικό, ξεκίνησα να γράφω και να διαβάζω εντατικά, έπαθα πλάκα με τη φύση... Μετά διέσχισα με ποταμόπλοιο μέρος της ζούγκλας του Αμαζονίου για 2 εβδομάδες, έμεινα για ένα μήνα στη μεγαλύτερη μη προσεγγίσιμη από δρόμους πόλη του κόσμου (Ικίτος, Περού, μέσα στη ζούγκλα), βρήκα ψιλοτυχαία και έπιασα ένα ανακόντα στο φυσικό του περιβάλλον, έκανα πεζοπορία στον Ισημερινό μέχρι τα 6000 μέτρα και κοιμήθηκα στα 5000 μέτρα (ευρισκόμενος πιο κοντά στα αστέρια κι από το Έβερεστ), διέσχισα με το ποδήλατο τη μεγαλύτερη αλυκή του κόσμου (Σαλάρ δε Ουγιούνι - Βολιβία), πέρασα τουλάχιστον 3 ερήμους εκ των οποίων η μία ήταν η πιο ξηρή του κόσμου (Σαν Πέδρο δε Ατακάμα, Χιλή) και με την καλύτερη θέα του βραδινού ουρανού που μπορείς να συναντήσεις ποτέ. Πήγα στο πιο δυνατό αστροπαρατηρητήριο που υπάρχει (ΑLMA, Xιλή). Το πιο σπουδαίο όμως είναι ότι από τους εκατοντάδες ανθρώπους που πέρασα κάποιες μέρες μαζί τους, κάποιοι είναι βαθιά μέσα στην καρδιά μου, κρατάμε επαφή και τους νοιώθω σαν οικογένεια.

Εχεις αποκτησει μια εμπειρία για την ζωη εξω απο την Ελλαδα. Σε ποια πραγματα υστερουμε εδω ως λαος και σε ποια υπερτερουμε.Τι θα ελεγες στους νέους της Ελλάδας της κρισης

Κοίτα, γενικά παρατηρώ το εξής: όσο πιο χαλαροί και ανοιχτοί οι άνθρωποι τόσο μεγαλύτερο χάος επικρατεί στη χώρα (π.χ. Λατινική Αμερική, Ινδία, Αίγυπτος κτλ). Εμένα μου αρέσει το στοιχείο της χαλαρότητας και της μεγαλύτερης ατομικής ελευθερίας, αλλά από την άλλη θέλω και την πρόοδο του Δυτικού κόσμου. (Νομίζω η Ιταλία είναι η χρυσή τομή.) Αν μπορούσαμε να διατηρήσουμε το «έξω καρδιά» στοιχείο μας και ταυτόχρονα ακολουθούσαμε τους κανόνες του κοινώς ζην, θα ήταν τέλειο. Επίσης, νομίζω ότι έχουμε μια στρεβλή ιδέα περί του ότι η Ελλάδα είναι το κέντρο του κόσμου. Η Ελλάδα έχει στ' αλήθεια τεράστια συμβολή στην παγκόσμια πρόοδο, αλλά δυστυχώς δεν έχει συνέχεια. Είμαστε εμείς άξιοι συνεχιστές της σκέψης του Αριστοτέλη; Έχουμε ιδέα εμπειρική του πλούτου της Oρθοδοξίας; Oύτε καν συνείδηση δεν έχουμε του ρόλου της ελληνικής γλώσσας/ σκέψης/ ταυτότητας στην παγκόσμια ιστορία. Έχουμε όμως τρομακτικό κεφάλαιο για να επενδύσουμε: η πολιτισμική κληρονομιά, ο φυσικός πλούτος, και τα μυαλά εντός και εκτός Ελλάδας. Εάν το θελήσουμε και ο καθένας βάλει το λιθαράκι του μπορούμε να απογειωθούμε. Στους νέους της Ελλάδας της κρίσης θα έλεγα «Πάμε ΛιγοοΟΟΟΟοΟΟΟοΟΟόΟ»!

Για ποιο κομματι του κοσμου προετοιμάζεσαι τωρα και ποια πορεία θα ακολουθησεις?

Τώρα έφτασα πριν λίγες μέρες στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Θα κάτσω για λίγο σε αυτή την πόλη γιατί έχω φίλους στην ιστορική Ελληνική Κοινότητα και γιατί θέλω να μελετήσω ποια ακριβώς θα είναι η πορεία των 12.000 χιλιομέτρων που χρειάζεται να διανύσω για να φτάσω στο Κέηπ Τάουν της Νοτίου Αφρικής. Πριν αφήσω την Αίγυπτο θα πάω στο Κάιρο για να θαυμάσω τις Πυραμίδες και στο Σινά για να γνωρίσω το πρώτο μοναστήρι που έγινε ποτέ (η Αγία Αικατέρινη) με πάνω από 1500 χρόνια συνεχούς λειτουργίας. Μετά θα κατευθυνθώ νότια προς το Σουδάν, και μετά... βλέπουμε!

Ακολουθήστε και εσείς την περιπέτεια του Άγγελου στα

- http://www.facebook.com/awesomeride360
- http://www.instagram.com/awesome.ride
- http://www.awesomeride.cc/