[Advendure]: Δημήτρη μίλησε μας αρχικά για το πώς ξεκίνησες να ταξιδεύεις σε κάποιες μακρινές, εξωτικές και συνάμα συναρπαστικές περιοχές του πλανήτη μας. Τι είναι αυτό που σου έδωσε το έναυσμα, αλλά και σε έλκει ακόμη, στο να «εξερευνείς» μέρη που για τους περισσότερους από εμάς φαντάζουν μακρινό όνειρο.

[Δημήτρης Δεσποινιάδης]: Καλησπέρα και σας ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δίνετε να μοιραστώ μαζί σας κάποιες από τις εμπειρίες από τα ταξίδια μου στον κόσμο. Από πολύ μικρός  - όσο θυμάμαι τον εαυτό μου - μαγευόμουν από ιστορίες που διαδραματίζονταν σε τόπους μακρινούς. Έβρισκα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα την ιστορία των μεγάλων πολιτισμών που ήκμασαν στη λεκάνη της Μεσογείου αλλά περισσότερο, εκείνων των τυλιγμένων με ένα πέπλο μυστηρίου της Ασίας και της Αμερικής, για τους οποίους ήθελα να ανακαλύπτω όλο και περισσότερα.

 
Τρελαινόμουν να γυρνάω την γεωφυσική μου υδρόγειο εντοπίζοντας τους μεγάλους ποταμούς ( τον Νείλο, τον Νίγηρα, τον Γιανγκτσέ, τον μέγα Αμαζόνιο ), την έρημο της Αραβίας, το οροπέδιο του Θιβέτ κ.α. Περνούσα ατελείωτες ώρες παρακολουθώντας με ορθάνοιχτα μάτια τον θείο μου τον Αποστόλη να μου διηγείται γλαφυρά ιστορίες από τα χρόνια που πέρασε στα καράβια τις δεκαετίες του ’50 και του ’60.  Ακόμη και σήμερα δεν χορταίνω να μου τις διηγείται: «Ρε θείο, πες μου για εκείνο το βράδυ στο μπαρ της λεωφόρου 9ης  Ιουλίου στο Μπουένος Άιρες… ή για τον Κεφαλλονίτη που συνάντησες κρυμμένο στα τροπικά δάση της Βραζιλίας…».

 
Τα εφηβικά και νεανικά μου χρόνια πέρασαν με αρκετά ταξίδια στην Ευρώπη λόγω αθλητισμού, ώσπου στα 26 μου - τον χειμώνα του 2004  -ξεκίνησε η ενασχόλησή μου με την ορειβασία. Τρία χρόνια αργότερα τα βουνά ήταν ήδη το επίκεντρο της ζωής μου. Εκμεταλλευόμουν κάθε εβδομάδα τα ρεπό μου (τα περισσότερα καθημερινές) για να πεζοπορώ συνήθως μοναχός στον αγαπημένο μου Όλυμπο. Εκεί βρήκα το ησυχαστήριό μου, το καταφύγιο από μία ζωή στην πόλη γεμάτη δυνατούς, άσχημους θορύβους και πολλά πρέπει. Ναι, στη φύση ήταν όλα τόσο διαφορετικά. Ένιωθα ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ! Η συχνή πλέον επαφή μου με τη φύση με έκανε πραγματικά χαρούμενο.

Παράλληλα άρχισα να μελετάω με ζήλο για τα κατορθώματα των ανθρώπων της εξερεύνησης και της περιπέτειας. Τις πολικές διασχίσεις, τα έπη της ορειβασίας, τους θαλασσοπόρους αλλά και τη ζωή αμφιλεγόμενων ταξιδευτών όπως ο Μάρκο Πόλο και ο Πορτογάλος Πίντο. Η φλόγα για ταξίδια ιδιαίτερα που σιγόκαιγε μέσα μου δεν θ’ αργούσε να πυρώσει. Τι  με έλκει λοιπόν;

Αγαπώ την αίσθηση του να περιπλανιέμαι σε τόπους μυστήριους και πανάρχαιους, να γνωρίζω κουλτούρες πολύ διαφορετικές από τη δική μας  αλλά όσο τίποτα άλλο λατρεύω να περιπλανιέμαι για αρκετές εβδομάδες σε απομονωμένες περιοχές του πλανήτη και να μοιράζομαι αληθινές στιγμές με τους αυτόχθονες και 1 – 2 καλούς  φίλους.

[Advendure]: Δώσε μας μια εικόνα των περιοχών  του πλανήτη που έχεις επισκεφθεί, καθώς και του πόσο συνήθως είναι σε διάρκεια ένα ταξίδι σου, και πως ακριβώς κινείσαι στις περιοχές που επισκέπτεσαι. Συνηθίζεις να ταξιδεύεις μόνος σου ή με παρέα;

[Δημήτρης Δεσποινιάδης]: Τα ταξίδια μου διαρκούν 4 ½ με 5 εβδομάδες καταλαμβάνοντας το σύνολο σχεδόν της ετήσιας άδειας από την εργασία μου. Ταξιδεύω είτε μόνος είτε με παρέα με 1 – 2 φίλους οπλισμένους με αποφασιστικότητα, διάθεση για περιπέτεια, προσαρμοστικότητα και καλή καρδιά.

Οι διασχίσεις καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος των ταξιδιών μου.  Δεν υπάρχει άλλωστε καλύτερος τρόπος να γνωρίσεις έναν τόπο παρά περπατώντας τον. Όταν δεν περπατάω, λατρεύω να χρησιμοποιώ τα μέσα με τα οποία μετακινούνται οι ντόπιοι πληθυσμοί.  Κάποιες από τις κορυφαίες εμπειρίες τις έχω ζήσει μέσα σε κάτι ξεχαρβαλωμένα λεωφορεία, στοιβαγμένος σαν παστή σαρδέλα, με υπεράριθμους επιβάτες και ζωντανά κοτόπουλα εν μέσω κάποιων από τις επικές διαδρομές των Άνδεων.

Τον Δεκέμβριο του 2007 συμμετέχω για πρώτη και τελευταία φορά σ’ ένα ταξίδι που δεν οργανώνεται από μένα. Εκεί γνωρίζω τον καλό μου φίλο Μάνο, αξιόλογο εικαστικό και ενδιαφέρον άνθρωπο. Πεζοπορούμε στο Khumbu, στο βορειοανατολικό Νεπάλ κι επισκεπτόμαστε τις εξωτικές πόλεις της πολύβουης κοιλάδας της Κατμαντού.

Τον Οκτώβριο του 2008 φορτώνομαι δύο σακίδια και πετάω στη νότια άκρη της αμερικανικής ηπείρου, τη νότια Παταγονία. Εκεί περιπλανιέμαι μόνος για τρεις εβδομάδες στα συγκλονιστικά εθνικά πάρκα Torres del Paine και Los Glaciares στη Χιλιανή και Αργεντίνικη πλευρά αντίστοιχα και αντικρίζω μέρος του νότιου παγοκαλύμματος της Παταγονίας, της μεγαλύτερης μάζας πάγου μακριά από τους πόλους. Στο τέλος του ταξιδιού ανεβαίνω οδικώς στα βόρεια σύνορα της Αργεντινής με τη Βραζιλία για να θαυμάσω το «λαρύγγι του διαβόλου», τον εντυπωσιακότερο από τους 280 καταρράκτες του ποταμού Iguazu.

 
Τον Μάρτιο του 2010 παρέα με τον καλό μου φίλο Ντάνη, πραγματοποιούμε αναβάσεις στα μεγάλα ηφαίστεια του Ισημερινού και κατηφορίζουμε μετά από ένα επικό ταξίδι στο κεντρικό Περού, όπου περιπλανιόμαστε για μία εβδομάδα στις μεγάλες, ερημωμένες λόγω της περιόδου των βροχών, κοιλάδες της Cordillera Blanca. Έπειτα επιστρέφουμε στον Ισημερινό και εισχωρούμε με ένα κανόα στις πυκνές ζούγκλες των παραποτάμων του Νάπο, ενός από τους μεγαλύτερους τροφοδότες του Αμαζονίου. Εκεί ζούμε για μία εβδομάδα παρέα με τους ιθαγενείς Huarani.

Τον Απρίλιο του 2011 επιστρέφω στο Νεπάλ παρέα  με τους Ντάνη και Δημήτρη. Εκεί πεζοπορούμε σε περιοχές περιορισμένης πρόσβασης όπως γύρω από το Manaslu Himal αλλά και στην Tsum, μία τελείως απομονωμένη κοιλάδα με χαρακτήρα 100% θιβετιανό και απαγορευμένη για τους ξένους έως το 2008! Οι φιλόξενοι θιβετιανοί που έχουν αντικρύσει ελάχιστους ξένους μας κοιμίζουν στα σπίτια τους, σε αχυρώνες έως και στο ναό ενός απομονωμένου γυναικείου βουδιστικού μοναστηριού.

Τον Σεπτέμβριο του 2012 παρέα με τους Δημήτρη και Χρήστο πραγματοποιούμε μία ζόρικη διάσχιση στα σεληνιακά τοπία των Ladakhκαι Zanskar στη βορειοδυτική Ινδία.  Στη συνέχεια επισκεπτόμαστε ένα από τα ισχυρότερα πνευματικά κέντρα του κόσμου, το Varanasi.

Τον Σεπτέμβριο του 2013 επιστρέφω στο Περού μαζί με τον Δημήτρη. Ανεβοκατεβαίνουμε στα μεγάλα, ξερά φαράγγια του νότου κι επισκεπτόμαστε το κέντρο της άλλοτε κραταιά αυτοκρατορίας των Ίνκας. Τέλος διασχίζουμε την μεγαλειώδη οροσειρά Huayhuash.

[Advendure]: Αμαζόνιος, Νεπάλ, Ινδία, Περού κτλ… ένιωσες ποτέ ότι βρίσκεσαι σε κίνδυνο; Υπήρξαν κάποιες στιγμές που υπήρξε έντονη συναισθηματική φόρτιση στα μεγάλα αυτά ταξίδια σου;

[Δημήτρης Δεσποινιάδης]: Ο κίνδυνος είναι μέσα στο παιχνίδι και θα έλεγα ψέματα αν δεν παραδεχόμουν ότι εν μέρει τον αναζητώ. Το ότι δεν έχω νιώσει να κινδυνεύω πραγματικά οφείλεται κυρίως στην αισιόδοξη οπτική μου γύρω από το θέμα (γι’ αυτό ίσως με θεωρεί η αδερφή μου αναίσθητο). Σίγουρα όμως η αδρεναλίνη κύλισε στο αίμα μου :

- Ένα σούρουπο σε μία παραγκούπολη των ακτών του Ειρηνικού κι ένα άλλο κοντά στα κολομβιανά σύνορα βλέποντας ανθρώπινα «αρπακτικά» να με παρακολουθούν.

- Στην διαδρομή με το λεωφορείο «ο τρόμος» μέσα από το φαράγγι Pato στις κεντρικές Άνδεις, όπου επί έξι ώρες κινούμασταν στο χείλος του γκρεμού βλέποντας τα μανιασμένα νερά του ποταμού που λες και ήθελαν να μας καταπιούν.

- Όταν παραλίγο να πέσω σε crevasse επιστρέφοντας από την κορυφή του ηφαιστείου Cotopaxi.

- Όταν πριν δύο μήνες, παρά τρίχα απέφυγα έναν ογκόλιθο από μία λιθόπτωση στο φαράγγι Colca που θα με έστελνε για ένα τελευταίο μπάνιο 1000 μέτρα χαμηλότερα.

- Ή όταν στο παρθενικό μου ταξίδι στο Νεπάλ κατηφόριζα χτυπημένος από το υψόμετρο μέσα στην παγωνιά της νύχτας από το Gorakshep στο Lobutse σκοντάφτοντας από βράχο σε βράχο σαν μεθυσμένος.

Σχετικά με το δεύτερο μέρος της ερώτησης η απάντηση είναι καταφατική. Φορτίζομαι συναισθηματικά. Είναι μία κατάσταση που συμβαίνει πάντα όταν είμαι μόνος κι έρχεται σε ανύποπτη στιγμή. Σχεδόν πάντα η συγκίνηση έχει να κάνει με το μεγαλείο αυτού που με περιβάλλει και στην Ελλάδα έχω βιώσει μόνο στην αγαπημένη μου Ροδόπη. Για παράδειγμα, έχω συγκινηθεί παρατηρώντας τον ατελείωτο ορίζοντα λίγο πριν ο ήλιος δύσει, μέσα σε ένα σχεδόν άδειο λεωφορείο που διέτρεχε νωχελικά την μεγάλη παταγονική στέπα. Επίσης, ανηφορίζοντας στην κοιλάδα Frances της νότιας χιλιανής Παταγονίας. Χιονοστιβάδες έσκαγαν κάθε τόσο στα αριστερά μου, στη βάση του Cerro Paine Grande. Λίμνες παραμυθένιες απλώνονταν πίσω μου και δέντρα ανεμοδαρμένα από τους δυτικούς αέρηδες των οποίων οι ριπές με έριξαν κάτω, αν και ήμουν φορτωμένος με 25 κιλά βάρος. Δύο μεγάλοι κόνδορες πετούσαν δεξιά μου και πάνω από τα θρυλικά Cuernos. Μαγγελανικά δάση στο διάβα μου και βραχώδη κομμάτια δίπλα από τα οποία κυλούσε ορμητικά το ποτάμι. Σε λίγες ώρες βίωσα όλες τις εποχές του χρόνου. Λιακάδα, χιονόνερο, βροχή, χιόνι, ΑΕΡΑ. Θεέ μου, τι μεγαλειώδης ομορφιά! Μούδιασα! Ένιωσα ευτυχισμένος!

[Advendure]: Ορεινό τρέξιμο και μεγάλες διασχίσεις. Και τα δύο φαίνεται να σε συναρπάζουν. Έχουν κάποια κοινά στοιχεία; Τί είναι αυτό που σε τραβάει στις δύο αυτές δραστηριότητες;

[Δημήτρης Δεσποινιάδης]: Το ορεινό τρέξιμο με συναρπάζει. Λατρεύω την αίσθηση του να κινούμαι γρήγορα καλύπτοντας μεγάλες αποστάσεις στα βουνά και απολαμβάνω με την καρδιά μου την προσπάθεια υπερνίκησης του ίδιου μου του εαυτού συμμετέχοντας στους πολύ ιδιαίτερους “ultra συναισθημάτων” που  φέρουν την υπογραφή του Λάζαρου ( Rodopi Advendurun, Olympus Mythical Trail).

Από την  άλλη αγαπώ την υπέροχη καθημερινότητα των πολυήμερων διασχίσεων. Το πολύ πρωινό ξύπνημα, το πακετάρισμα των υλικών, τις πολύωρες πορείες, το αναζωογονητικό πλύσιμο στα ρέματα, τις φιλοσοφικές συζητήσεις στην σκηνή με μια κούπα καυτό τσάι όταν το κρύο αρχίζει να γίνεται τσουχτερό, το οξύμωρο της δήλωσης : «είναι περασμένες 19:30. Νύσταξα, καληνύχτα!».

Κοινός παρονομαστής των δύο αυτών δραστηριοτήτων είναι η αίσθηση ελευθερίας με την οποία σε κατακλύζουν. Απλά στις διασχίσεις η αίσθηση αυτή είναι μακράς διαρκείας! Όσον αφορά τις διαφορές, η κυριότερη που μπορώ να εντοπίσω είναι  ότι στα πλαίσια αγώνων ορεινού τρεξίματος υπάρχει πάντα η ασφάλεια των διοργανωτών και σε περίπτωση ατυχήματος η διάσωση είναι θέμα λεπτών ή ωρών. Αντίθετα, σε κάποιες διασχίσεις σε πολύ απομονωμένες περιοχές η εκκένωση είναι πολύ δύσκολη έως σχεδόν αδύνατη, καθώς η κοντινότερη βοήθεια βρίσκεται μέρες μακριά και το κυριότερο… δεν γνωρίζει ότι την χρειάζεσαι.

[Advendure]: Τόσο μεγάλα και μακρινά ταξίδια απαιτούν χρόνο, μεγάλη προετοιμασία και πολύ καλό προγραμματισμό. Δώσε μας μία εικόνα της διαδικασίας που απαιτείται και των εμποδίων που πρέπει να ξεπεράσεις.

[Δημήτρης Δεσποινιάδης]: Το στάδιο της προετοιμασίας μπορεί να είναι εξίσου συναρπαστικό με το ίδιο το ταξίδι. Θα σας περιγράψω σε γενικές γραμμές την διαδικασία που ακολουθώ εγώ, η οποία με συνεπαίρνει σε βαθμό που ένας φίλος μου είχε πει κάποτε: «είσαι άρρωστος μ’ αυτά. Το καταλαβαίνεις, έτσι;».

 
Όλα ξεκινούν με την επιλογή της «περιπέτειας» και της χώρας - προορισμού. Συνήθως καταλήγω σε δύο εναλλακτικές και τηλεφωνώ σε 2 - 3 φίλους που ξέρω πως είναι πάντα ζεστοί σε τέτοιες προτάσεις. Ο φίλος μου Δημήτρης μερικούς μήνες πριν μου είχε απαντήσει : «Αδερφέ είμαι μέσα. Ξέρεις εσύ. Μόνο … ταλαιπώρια θέλω να ‘χει». Η έρευνα για την αγορά του αεροπορικού εισιτηρίου γίνεται αρκετούς μήνες πριν για να πετύχουμε καλή τιμή. Αυτό θα είναι και το πιο δαπανηρό έξοδο του ταξιδιού, καθώς αν ταξιδεύεις ανεξάρτητα και δεν έχεις απαιτήσεις του τύπου «θέλω ξενοδοχείο, φαγητό σε εστιατόριο και ιδιωτικές μετακινήσεις» μπορείς να την βγάλεις ΠΟΛΥ οικονομικά σε αρκετές χώρες. Με την αγορά του αεροπορικού εισιτηρίου το ταξίδι «κλειδώνει».

 
Ξεκινάω τη μελέτη συμβουλευόμενος το διαδίκτυο και τους οδηγούς Lonely Planet, τους εγκυρότερους στον κόσμο και φιλικότερους στον ανεξάρτητο ταξιδευτή. Μαθαίνω τα πάντα. Την ιστορία της χώρας, την τωρινή πολιτική κατάσταση (π.χ. δεν θα ήταν καλή ιδέα να ταξιδέψω τώρα στο Μάλι  της δυτικής Αφρικής), τους πιθανούς εμβολιασμούς που απαιτούνται, τις εθνικές  ομάδες που απαρτίζουν τον πληθυσμό της με τις ιδιαιτερότητές τους, την κουλτούρα, τις τέχνες, την κουζίνα (τί τρώνε, πώς το τρώνε, πότε το τρώνε, γιατί το τρώνε), τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία. ΤΑ ΠΑΝΤΑ!  Ένας ντόπιος ανοίγεται πιο εύκολα σε κάποιον που έχει ενδιαφερθεί και γνωρίζει για τον τρόπο ζωής του, κάποιον που μιλάει στη γλώσσα του. Έπειτα επιλέγω 1 -2 σημεία ενδιαφέροντος πέρα του βασικού λόγου (βλ. φύση & περιπέτεια) που με οδήγησε να επιλέξω τη χώρα αυτή. Δεν προσπαθώ να χωρέσω πολλά πράγματα σε ένα ταξίδι. Έναν τόπο τον γνωρίζεις όταν του αφιερώσεις χρόνο. Πέρυσι γνώρισα δύο γωνιές της Ινδίας, όχι την Ινδία. Για όλον αυτόν τον γίγαντα χρειάζομαι χρόνια. Δεν θέτω αυστηρά χρονοδιαγράμματα πέρα από τις διεθνείς πτήσεις ώστε να είμαι πιο ευέλικτος. Πριν αναχωρήσουμε έχω μάθει τα πάντα γύρω από το σχέδιό μου κι έχω ρυθμίσει τις τελευταίες λεπτομέρειες (βίζες, ταξιδιωτική ασφάλεια κ.τ.λ ).

 
Ξεκινάω λοιπόν καλά προετοιμασμένος με διάθεση να διαχειριστώ οποιοδήποτε απρόοπτο με σύνεση και αποφασιστικότητα, αλλά πάνω απ’ όλα με δίψα να ρουφήξω αυτήν την εμπειρία ως το μεδούλι. Το τελευταίο άλλωστε αποτελεί και την πεμπτουσία του «ταξιδεύειν».  

[Advendure]: Έχεις δει εξωτικές περιοχές και ανθρώπους κι έχεις ζήσει - έστω και για το διάστημα κάθε ταξιδιού – χώρες κι έθιμα πολύ διαφορετικά από τα δικά μας. Πόσο αυτό σε έχει επηρεάσει;

[Δημήτρης Δεσποινιάδης]: Τα ταξίδια έχουν διευρύνει τους ορίζοντές μου και έχουν επηρεάσει καταλυτικά την οπτική με την οποία βλέπω τον κόσμο. Η επαφή με την απεραντοσύνη της φύσης μου υπενθυμίζει συνεχώς το πόσο μικρός και αναλώσιμος είμαι, και οι εικόνες ανθρώπων που περνάνε πραγματικά δύσκολα και ακόμα χαμογελάνε το πόσο ευγνώμων πρέπει να είμαι γι΄ αυτά που η ζωή μου έχει δωρίσει. Μέσα από την επαφή με τόσο διαφορετικούς ανθρώπους έχω μάθει να αποφεύγω κάθε τύπου φανατισμό, να σέβομαι τη διαφορετικότητα του άλλου και να γυρίζω την πλάτη στις δεισιδαιμονίες και τις προκαταλήψεις.

Δημήτρης Τρουπής
Photo ©: Δημήτρης Δεσποινιάδης