Η ψευδαίσθηση της τελευταίας κορυφής: Συνήθως εμφανίζεται στις πιο μεγάλες, επίπονες αναβάσεις, όταν βρίσκεσαι βαθιά μέσα στον αγώνα, σωματικά και ψυχικά εξαντλημένος. Καθώς παλεύεις με κάθε κύτταρο του εαυτού σου να φτάσεις «επάνω», ελπίζοντας να αρχίσει επιτέλους η κατάβαση, η κορυφή μοιάζει σαν λύτρωση. Όμως, όταν τελικά πατάς στην κορυφογραμμή, εκεί σε περιμένει η σκληρή αλήθεια: μια ακόμη, ψηλότερη κορυφή ξεπροβάλλει μπροστά σου. Κι αν είναι μόνο μία, το καταπίνεις, όσο κι αν είναι ψυχολογικό «σκότωμα». Αν όμως ακολουθούν κι άλλες; Σφίγγεις τα δόντια και συνεχίζεις, γιατί ξέρεις πως αυτές οι απρόσμενες κορυφές είναι από τα πιο δύσκολα, αλλά και καθοριστικά σημεία σε έναν αγώνα ultra trail.

Το φινάλε που δεν έρχεται ποτέ: Όσοι έχουν τρέξει στο Olympus Mythical Trail ή στο Cappadocia Ultra Trail θα νιώσουν αμέσως τι εννοώ. Βρίσκεσαι λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά από τον τερματισμό, βλέπεις σχεδόν τα σπίτια του Λιτοχώρου ή του Ürgüp να λαμπυρίζουν, και η σκέψη του τέλους σε γλυκαίνει μετά από 90-100 χιλιόμετρα επίπονης μάχης. Όμως, το μονοπάτι – και ο διοργανωτής - έχει άλλες προθέσεις. Ξαφνικά, στρίβει και σε τραβάει μακριά, ψηλά στο Λιβαδάκι ή βαθιά στις αμμώδεις εκτάσεις και τα αλλόκοτα βράχια της Καππαδοκίας. Είναι εκεί που κάποιοι δεν αντέχουν να «φύγουν» ξανά από τον ορίζοντα του τερματισμού και εγκαταλείπουν. Άλλοι, πιο αποφασισμένοι, πίνουν το πικρό ποτήρι και συνεχίζουν. Σαδιστικό; Ίσως. Είναι, όμως, κομμάτι της αλήθειας κάθε υπεραπόστασης. Και στο τέλος της ημέρας, αυτό που προσθέτει πόντους στην χαλύβδωση του αθλητή δεν είναι το ευθύγραμμο μονοπάτι, αλλά οι απρόβλεπτες στροφές που σε σφυρηλατούν.

Η ψευδαίσθηση της εύκολης κατηφόρας: Για όσους έχουν ζήσει το Lavaredo Ultra Trail στους Ιταλικούς Δολομίτες, η παρατεταμένη κατηφόρα μετά τη λίμνη Croda Da Lago στο 110Κ είναι μια σκληρή υπενθύμιση ότι οι κατηφόρες δεν είναι πάντα λύτρωση. Οι πέτρες, οι ρίζες και οι λάσπες σε περιμένουν εκεί, ακριβώς τη στιγμή που νομίζεις ότι η Cortina και ο τερματισμός είναι κοντά. Αντί για ανακούφιση, βρίσκεσαι να παλεύεις ξανά, προσπαθώντας να κρατήσεις την ισορροπία σου. Το 2014 είχα φτάσει στο σημείο να βγάλω τα παπούτσια μου μιας και μετά από μια “σοφή” επιλογή μου τότε, το κράτημα που είχα ήταν δυστυχώς ελάχιστο. Κάτι αντίστοιχο θυμάμαι υπήρχε και στην παλιά διαδρομή του Grossglockner Ultra Trail στην Αυστρία, όπου μια κατηφορική χιονούρα περίπου 2 χιλιομέτρων μετά το οροπέδιο και τη σκληρή προσπάθεια να βγεις από εκεί, με τον παγετώνα Kapruner Torl δίπλα σου, στα 3/4 της διαδρομής των 120Κ και κοντά στα 2.500 μέτρα, σε ανάγκαζε να παλεύεις για να μείνεις όρθιος. Κάθε βήμα σε βύθιζε βαθύτερα στην απογοήτευση, καθώς η κατηφόρα που περίμενες σαν λύτρωση γίνεται ένας νέος εφιάλτης. Αυτές οι στιγμές, στις οποίες η αναμενόμενη ευκολία μετατρέπεται σε νέα πρόκληση, είναι που δοκιμάζουν το πείσμα του αθλητή στα ultra trail.

Ο σταθμός που δεν έρχεται ποτέ: Σε κάθε αγώνα Ultra Trail, φτάνει μια στιγμή που ο “επόμενος σταθμός” αποκτά σχεδόν ιερή διάσταση. Γίνεται φάρος στο σκοτάδι της κούρασης, η ελπίδα πως σύντομα θα ξαναγεμίσεις δυνάμεις. Σκέφτεσαι την τροφή που θα ανακουφίσει την πείνα σου, τα παγωμένα υγρά που θα σου χαρίσουν μια ανάσα στη ζέστη, μια ζεστή σούπα και μια κουβέρτα που θα σε προστατεύσουν από το κρύο. Μα πάνω απ’ όλα, φαντάζεσαι εκείνους τους ανθρώπους – τους εθελοντές – που σε περιμένουν με ένα χαμόγελο και δυο λόγια για να σε τραβήξουν έξω από τη μοναξιά των βουνών. Κι όμως, η απόσταση μέχρι τον σταθμό συχνά μοιάζει να επιμηκύνεται, η κάθε στροφή υπόσχεται το τέλος, αλλά ο σταθμός δεν είναι εκεί. Και μετά από κάθε στροφή, η απογοήτευση μεγαλώνει. Ξανά και ξανά. Ώσπου η ανυπομονησία γίνεται δοκιμασία και η υπομονή σου σκληραίνει το μυαλό, σε οπλίζει, και στο τέλος γίνεσαι πιο δυνατός. Και φτάνεις στο τέρμα.

Δημήτρης Τρουπής