Οι καλές εμπειρίες:

Οι γλυκιές ανηφοριές στην αρχή του αγώνα μέσα στο πυκνό δρύινο δάσος όπου μας
καλωσόρισε η καινούργια ημέρα. Οι ομιλίες και οι διάλογοι ποικίλου περιεχομένου που
έσπαγαν την πρωινή σιωπή του δάσους, καθώς η ενέργεια που αιωρούνταν στον αέρα και η οποία ήταν μπόλικη, ξεχείλιζε από τα μπατζάκια των αθλητών και αθλητριών. Στο σύνολο του το αρχικό τμήμα της διαδρομής σε ταξίδευε σε άλλες εποχές, όπου βλέποντας τους αναβαθμούς και την ποικίλη βλάστηση, καταλάβαινες ότι η περιοχή κάποτε πριν κανένα αιώνα δηλαδή, έσφυζε από ζωή. Και όταν ο καθένας βρήκε το ρυθμό του και κόπηκε το πολύ μπλα μπλα, άρχισαν οι σχετικοί με τον αγώνα διάλογοι.

- Ρε συ πότε τελειώνει η ανηφόρα;
- Σταμάτα, πεύκα έχει πρέπει να φτάνουμε στην κορυφογραμμή
- Άντε ρε γαμώτο θέλω να πάω προς νερού μου...
- Μη γκρινιάζεις από τώρα, σε λίγο φτάνουμε στο Kαϊκούλι

Διάλογοι που είτε έλεγαν οι φίλοι μεταξύ τους ή ο καθένας με τον εαυτό του.

Η ανηφόρα τελείωσε και έδωσε τη θέση της στην κατηφόρα, έτσι για να αλλάξουν οι μυικές ομάδες να πέσει λίγο βάρος στα γόνατα και να αφήσουμε τη βαρύτητα να δράσει επάνω στο ακόμα ξεκούραστο κορμί μας. Για τα επόμενα χιλιόμετρα το μονοπάτι ήταν ένα ατελείωτο roller coaster με εναλλαγές παραποτάμιας βλάστησης και δάσους οξιάς το οποίο με τη σειρά του αποφάσισε να ντυθεί καρναβάλι και φόρεσε δεν ξέρω και εγώ πόσες αποχρώσεις του κόκκινου, πράσινου και κίτρινου, κάνοντας την διαδρομή μέχρι τη Γιουμορλού να φαντάζει απλά και μόνο μια οικολογική παράκρουση, η χαρά του κάθε συμμετέχοντα ανεξαρτήτως ταχύτητας ή στόχου. Το τμήμα αυτό της διαδρομής είχε και τα ωραία του, διέλευση της διαδρομής από μονότοξα γεφύρια και όπου έλειπαν αυτά διασχίσεις κοίτης ρεμάτων και καμιά βούτα μέσα σε αυτά συμπλήρωσαν το πακέτο του πρώτου ενός τρίτου της διαδρομής, προετοιμάζοντας του συμμετέχοντες για τη συνέχεια. Αγώνα περιπέτειας δε θέλετε, θα τον έχετε έλεγε μια φωνή κάθε φορά που ο καθένας μας εκτός από το τρέξιμο καλούνταν να ξεθάψει και άλλες ικανότητες και επιδεξιότητες από το ντουλάπι του υποσυνείδητου.

Και μετά μάσα, πολύ καλή μάσα. Εύγε στους μάγειρες και τους εθελοντές του σταθμού που μέχρι και τα drop bags μας άνοιγαν. Αλλαγή υποδημάτων γιατί το έπαιζες έξυπνος όταν περνούσες τα ρέματα, σουτζουκάκια στο στόμα μαζί με χαλβά, αλμυρά και ότι άλλο μπορείς και παρέα με το ψιλοβρόχι φύγαμεεεεεε.

Η φυσική ομορφιά της διαδρομής συνεχίστηκε μέχρι το σταθμό της Ζαρκαδιάς (όχι ήταν άσχημη μετά τη Ζαρκαδιά, αλλά πρόλαβε η νύχτα καμιά ώρα πριν το σταθμό και δεν είδα τίποτα έκτοτε). Τοπογραφική ομοιογένεια και άφθονοι υδατικοί πόροι χαρακτήριζαν το δεύτερο τμήμα του αγώνα. Καλύτερα δε γίνεται και ως γνήσιο Ελληνικό τέκνο το κεφάλι παίρνει αμέσως αέρα και τώρα πάμε να σπάσουμε τα χρονόμετρα. Τι έμεινε άλλωστε καμιά σαρανταριά χιλιόμετρα σιγά το πράμα. Μέχρι εδώ όλα κυλούσαν ρολόι, καλή εμπειρία. Από το 2002 είχα να συμμετάσχω σε αγώνα πολλών (πάνω από 100) χιλιομέτρων όταν έφαγα τα μούτρα μου στο Σπάρταθλο, ως πρωτάρης αλλά σήμερα για τα δικά μου δεδομένα η ομάδα πετάει.

Οι πολύ καλές εμπειρίες

Νύχτα. Ο σύμμαχος του ορειβάτη (ένας από αυτούς είναι και ο γραφών), μιας και προσεγγίζει όλες τις μεγάλες αλπικές διαδρομές, ή ξεκινάει την ημέρα κορυφής στα ψηλά βουνά τις πρώτες πρωινές ώρες, άσχετα εάν δαγκώνει το π__λί του μέχρι να βγει από το αντίσκηνο και να πάρει μπρος.

Νύχτα στο δάσος. Ο εχθρός του δρομέα μεγάλων αποστάσεων, ιδιαίτερα σε αγώνες ορεινού τρεξίματος. Οι ταχύτητες πέφτουν, το οπτικό πεδίο συρρικνώνεται στη δέσμη του φακού κεφαλής, η ανασφάλεια του μη χαθώ αιωρείται ατελείωτα μέσα στο κεφάλι, βάλε και λίγο δροσούλα μαζί με νύστα και όλα αυτά συνθέτουν μία κατάσταση διαφορετική. Από το απλό τρέξιμο πάμε σε καταστάσεις πνευματικής διέγερσης και καταστολής συνάμα, καθώς και διαφορετικής αντίληψης του χώρου και του χρόνου. Άλλο πράμα, τα δεδομένα πλέον δεν είναι και τόσο απλά. Και φυσικά σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο γενναιόδωρος race director μας έβαλε στο πιο κακοτράχαλο, ανηφορικό και δύσκολο τμήμα της διαδρομής κατά τη διάρκεια της νύχτας, ανεβάζοντας τον πήχη του αγώνα αλλά και της δικής μας ιδιοσυγκρασίας πολύ ψηλά. Μόλις ξεφύσησα τον αέρα που είχα πάρει στη Ζαρκαδιά, περιμένοντας υπομονετικά να περάσω έναν έναν τους υπόλοιπους σταθμούς. Ταπεινότητα.

Νέα δεδομένα λοιπόν. Από το τρέχω μόνος μου για να τερματίσω σε x ώρες πάμε στο ψάχνω να βρω κάποιον αντίστοιχων δυνατοτήτων να βγάλουμε τη νύχτα μαζί. Ποιος νοιάζεται πλέον εάν θα είναι τέταρτος ή πέμπτος, εικοστός ή εικοστός τρίτος, πρώτος ή τελευταίος. Η ουσία είναι να βγουν τα χιλιόμετρα τη νύχτα χωρίς παρατράγουδα και βλέπουμε. Παρέα με τον Κωστή συνεχίσαμε. Συντροφικότητα.

Μόνος ή με παρέα, ψάχνεις να βρεις το μονοπάτι γιατί είναι φρεσκοφτιαγμένο και χάνεται. Ή χάνεται γιατί η νύστα και η κούραση χτυπούν μαζί. Δεν θα μπορούσα τη μία να νυστάζω και την άλλη να νιώθω κομμένος να πάρει. Όχι βέβαια, αγώνα περιπέτειας δεν ήθελες, θα τα έχεις όλα μαζί. Και που στο διάολο είναι το επόμενο σημάδι, πλάκα μας κάνει ο Ρήγος, τι θα κάνουμε, orienteering μέσα στη νύχτα. Όχι απλά κάτσε ένα λεπτό, κάνε πίσω και θα βρεις το προηγούμενο αλλά και το επόμενο σημάδι, μην κάνεις σαν παιδάκι. Ανασφάλεια.

Έλα, έλα να περάσουμε το ποτάμι.

Τι να κάνουμε να βγάλουμε τα παπούτσια. Ναι, όχι. Τι διάολο μόλις κάτσουμε ένα λεπτό αρχίζει και το τρέμουλο. Στο πρώτο ποτάμι τα βγάλαμε,
στο δεύτερο το ίδιο, αλλά άμα υπήρχε και τρίτο θα λέγαμε δε γα_ιέται, πάμε από μέσα γιατί άμα κάτσουμε και άλλο έχει Κρύο. Ευτυχώς δεν υπήρχε ποτάμι υπήρχαν Καπεταναίοι όμως!

Να τος. Καπετάν Θεολόγος. Στη γλώσσα του Ράλι Ακρόπολις θα ήταν η ανάβαση της Ριτσώνας. Ειδική διαδρομή με πολλές στροφές για γερά νεύρα. Εδώ παίζουν και παραισθήσεις τύπου, ακούω φωνές φτάνουμε, μυρίζω ψητά και άλλα τέτοια.

Παρόλο που πεινάς δεν έχεις κουράγιο να σταματήσεις να βγάλεις το gel ή το σαντουιτσάκι της μαμάς, γιατί από λεπτό σε λεπτό νομίζεις ότι θα βγεις. Νόμιζε αργείς ακόμα. Τι βρίσιμο έφαγαν και οι δυο τους (Θεολόγος και race director). Άντε φτάσαμε στα κωνοφόρα πρέπει να κοντεύουμε....μπα έχει και άλλο. Να, τώρα το μονοπάτι σιάζει λίγο αλλά να που έρχεται κι άλλη ανηφόρα και μαζί της η απελπισία. Αλλά ως δια μαγείας και παρά τη γκρίνια δεν πτοείται κανένας, καθώς είτε με γρήγορο βάδην είτε σερνάμενοι όλοι πλέον συνεχίζουν προς τα πάνω. Κάπου μέσα στο θολωμένο μυαλό βλέπεις το σταθμό, αλλά είσαι τόσο δύσπιστος πια που δεν αντιδράς και όμως είναι εκεί. Πίνεις τρως ότι σου δίνουν έτσι απλά γιατί το έκανες σε όλους τους προηγούμενους σταθμούς, ακούς τι σου λένε οι εθελοντές του σταθμού και το μόνο που συγκρατείς είναι ότι έχει και άλλη ανηφόρα. Εξάντληση.

Μετά η light ανηφορίτσα που περνάει πάνω από τον καταρράκτη του Λειβαδίτη κατά τη Ξανθιώτικη, ή Τραχωνίου κατά τη Δραμινή διάλεκτο, όπως έμαθα την επομένη του αγώνα κατά τη διάρκεια ποδηλατικής περιήγησης στην περιοχή. Η ανηφορίτσα που την κάνουν τα παιδάκια, οι τουρίστες, οι ευπρεπέστατες κυρίες που δεν είναι συνηθισμένες να περπατάνε πάνω από 1000 μέτρα. Την κάνουν όμως χωρίς να το σκεφτούνε και πολύ. Στην περίπτωση μας αυτό και αν φάνηκε να πονάει, σωματικά όχι όσο ο Καπετάν Θεολόγος, ψυχικά όμως λίγο παραπάνω. Να και ο καλός άνθρωπος του οποίου δεν θυμάμαι το πρόσωπο μέσα στην νύχτα, να ενημερώνει ότι η σαρκοτυραννία τελειώνει σε 7 χιλιόμετρα. Ωραία, πάμε περπατώντας, θα κοιμηθούμε και κανα δυο χιλιόμετρα όρθιοι και θα τερματίσουμε. Υπέρβαση.

Μη ζητάς τη νίκη, ζήτα μόνο το κουράγιο. Γιατί εάν αντέξεις τιμάς τον εαυτό σου. Πιο σημαντικό, εάν αντέξεις τιμάς όλους εμάς... Αισχύλος 525 - 456 π. Χ.

Κάτι ήξεραν αυτοί οι αρχαίοι. Μάλλον και οι ίδιοι τα είχαν βρει μπροστά τους.

Να το ξημέρωμα, να ο τερματισμός να και η σούπα η οποία φαντάζει σαν αστακομα-καρονάδα σε εξωτική νήσο του Ειρηνικού Ωκεανού. Τι ωραία που μας περιποιήθηκαν οι κυρίες και κύριοι του Πολιτιστικού Συλλόγου του Λειβαδίτη. Μετά αρχίζουν οι ιστορίες για το πώς έφυγαν 123 χιλιόμετρα από τα πόδια. Η υπερένταση της προσπάθειας νικάει την κούραση.

Πως εξηγείται λοιπόν το γεγονός ότι ο καθένας που περνάει κάτω από ένα πανό κρεμασμένο από δύο παλούκια να νεκρανασταίνεται. Όλες αυτές οι ώρες διαδοχικών σκαμπανεβασμάτων της ψυχολογίας αλλάζουν σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα. Από κακομούτσουνος μόλις έγινες ένα χαρούμενο παιδάκι!

Και το χειρότερο είναι ότι δεν θέλεις να πας να την πέσεις. Θέλεις να μιλήσεις σε όποιον βρεις μπροστά σου, να του πεις τι πέρασες, θες να τρέξεις να πάρεις το κινητό σου τηλέφωνο, αν έχει σήμα και να μιλήσεις με τα αγαπημένα σου πρόσωπα, εάν δεν είναι ήδη εκεί και νιώθεις πιο ξεκούραστος και από τους συντελεστές του αγώνα. Όχι ότι αυτοί είναι φρέσκοι αλλά δεν κοπανιόταν με το ορεινό ανάγλυφο της οροσειράς της Ροδόπης για τόσες ώρες. Το σώμα μπορεί να είναι ράκος αλλά δεν το νιώθεις, το πνεύμα όμως σε πλήρη Ανάταση!

Οι κακές εμπειρίες

Δε νομίζω ότι μετά από ένα τόσο έντονο ψυχικά και σωματικά εγχείρημα, σε μια τόσο όμορφη περιοχή να υπάρχει κάτι άσχημο, ή και να υπήρξε βρε αδερφέ μάλλον έφυγε μαζί με τα χιλιόμετρα. Ανακούφιση και χαλαρότητα, άδειασε το κεφάλι και έφυγαν όλα. Από τις κατάρες και την ατελείωτη αγωνία του πότε τελειώνει το μαρτύριο πάμε στο πότε θα ξαναγίνει ο αγώνας. Τι πράμα και αυτό, highly addictive activity που σε κάποιους μπορεί να φαντάζει άξια ψυχοθεραπείας.

Βάζοντας όλα τα ωραία στο μύλο, διαπίστωσα ότι όλα μαζί δηλαδή νύχτα, ταπεινότητα, συντροφικότητα, κρύο, εξάντληση και υπέρβαση είχα να τα νιώσω από πέρυσι, όταν τέτοια εποχή επιχειρούσα να ανέβω παρέα με το Nima Sherpa στο Makalu. Μόνοι, μα τελείως μόνοι σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων παλεύοντας με ένα τέρας του οποίου το υψόμετρο ξεπερνάει τα 8000 μέτρα, ξεδιπλώσαμε ότι δυνάμεις και ικανότητες είχαμε μέσα μας. Τα ρέστα, δηλαδή η ανάταση με την ταπείνωση μαζί ήρθαν όταν αφού φάγαμε το ξύλο της χρονιάς πάνω από τα 7500 μέτρα, μαζέψαμε το base camp και εξαφανιστήκαμε. Η μόνη διαφορά με το παρόν εγχείρημα είναι ότι η ανάβαση περιείχε έντονο και στο συναίσθημα του φόβου λόγω των αντικειμενικών κινδύνων που έχουν τα ψηλά βουνά.

Αλλά η μεν αποστολή κόστισε κάτι χιλιάδες ευρώ και διήρκεσε περισσότερο από μήνα, ενώ στο ROUT γεύτηκα όλα αυτά τα ασυνήθιστα πλέον στην καθημερινή μου ζωή συναισθήματα μέσα σε 25 ώρες και κάτι ψηλά και μέσα στην αυλή μου! Μάλλον έχει διαφορά...

Τελικά η μόνη κακή εμπειρία είναι ότι δεν το χόρτασα και θα ήθελα και του χρόνου να είμαι πάλι εδώ. Αχάριστο πλάσμα ο άνθρωπος...

Ο επίλογος

Κατά την προσωπική μου άποψη το ορεινό τρέξιμο γεννήθηκε από την ανάγκη διαφυγής από τα μεγάλα αστικά κέντρα. Η δημιουργία τέτοιων αγώνων έγινε πρώτα με σκοπό την επαφή με τη φύση και μετά για τη μάχη με το χρονόμετρο. Εάν όλοι οι φόβοι, ανασφάλειες και μικροπρέπειες που χαρακτηρίζουν την καθημερινότητα της ζωής στην πόλη έρθουν και στο βουνό (που δυστυχώς μέχρι ένα σημείο έχουν έρθει) το παιχνίδι χάθηκε. Απλά, επειδή ο συγκεκριμένος δεν είναι ένας ακόμα αγώνας τρεξίματος αλλά μια περιπέτεια, δεν υπάρχε ο χώρος για γκρίνιες. Υπάρχει χώρος για νέες ιδέες, κριτικές καλές και κακές και περισσότερη βοήθεια. Όσον αφορά το τεχνικό τμήμα του αγώνα, λάθη έγιναν και λάθη πάντα θα γίνονται σε τέτοιες διοργανώσεις, αλλά εδώ ισχύει καλά το μην πυροβολείτε τον πιανίστα ή μάλλον την ορχήστρα. Ο συγκεκριμένος αγώνας, εάν και δύσκολος όσον αφορά τους Ελληνικούς αγώνες ορεινού τρεξίματος ανέβασε το επίπεδο ψηλά και δίκαια πλέον χρίζει ο σκληρότερος του είδους του.

Στο φινάλε δεν νομίζω ότι ήρθαμε στο ROUT με σκοπό να απαιτήσουμε επιπλέον αλλαγές στα ήδη διαμορφωμένα μονο- πάτια της Ροδόπης, αλλά για να αφήσουμε αυτά και τη φύση που τα περιβάλλει να αλλάξουν εμάς, έστω και λίγο. Και εάν σε κάποια σημεία έλλειπε και κανένα σημάδι δεν είναι το τέλος του κόσμου, θα μπει του χρόνου. Ο συγκεκριμένος αγώνας στήθηκε από μία χούφτα ανθρώπων (η ορχήστρα που δεν θα έπρεπε να πυροβολείται) οι οποίοι κατέβαλαν τα μέγιστα για την αρτιότερη δυνατή οργάνωση του αγώνα και αντί να τους τα χώνουμε κατευθείαν πρέπει πρώτα να τους συγχαρούμε, μετά να κριτικάρουμε και εάν δεν μας ικανοποιεί η κατάσταση να έρθουμε και να βοηθήσουμε για καλύτερη σήμανση ή ότι άλλο νομίζουμε ότι έλλειπε από τη φετινή διοργάνωση θέλω να πιστεύω.

Προς πληροφόρηση όλων, σε αντίστοιχες περιπτώσεις αγώνων ορεινού τρεξίματος, οι διοργανωτές βοηθούνται όχι από 10, αλλά από 200 μέχρι 1000 και βάλε εθελοντές (βλέπε Western States 100 Mile Run και τους υπόλοιπους αγώνες του Grand Slam of Ultra Running στις ΗΠΑ), ενώ για τη συμμετοχή σε πολλούς αγώνες ορεινού τρεξίματος στις ΗΠΑ απαιτούνται 8 ώρες εθελοντικής εργασίας υπογεγραμμένες από το εκάστοτε δασαρχείο για τη συντήρηση παλαιών, ή για τη διάνοιξη νέων μονοπατιών. Με 150 και βάλε συμμετοχές από όλους τους αγώνες του φετινού ROUT και με 8 ώρες εργασίας έκαστος, μάλλον η διαδρομή θα φάνταζε καλύτερη σε όλους μας, τι λέτε.

Άντε και του χρόνου!