Υπάρχει μια έννοια η οποία ονομάζεται "η αυταπάτη του εξερευνητή" και αναφέρεται στην βιβλιογραφία κυρίως στον τουριστικό τομέα και συγκεκριμένα στις διακοπές και τις επισκέψεις που κάνουμε σε καινούργια και άγνωστα μέρη. Με την υπερπληθώρα των media και των κάθε λογής πληροφοριών, φωτογραφιών και βίντεο από το μέρος που θα επισκεφτούμε, αλλά και τον εξωραϊσμό που έχουν λόγω marketing - ή και διαφορετικού γούστου της κάθε πηγής πληροφόρησης - οι άνθρωποι ξεκινούν στην πραγματικότητα να ανακαλύψουν αυτό που ήδη περιμένουν να βρουν.

Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τον πρώτο αγώνα ορεινού τρεξίματος στην χώρα μας και δεκαετίες σε παγκόσμιο επίπεδο. Η ανάπτυξη του αθλήματος υπήρξε ιλιγγιώδης μέχρι που ήρθε η πανδημία και φρέναρε τα πάντα. Δυο δύσκολα χρόνια πέρασαν και τα πράγματα φαίνεται να παίρνουν το δρόμο τους και πάλι για το τρέξιμο στα βουνά, έστω και αν ακόμη βρισκόμαστε σε μεταβατικό στάδιο. Σκεφτήκαμε ότι είναι μια πολύ καλή στιγμή για να κάνουμε μια συζήτηση με τρείς ανθρώπους που αποτελούν πολύ σημαντικές και ιστορικές μορφές του αθλήματος από τα πρώτα χρόνια μέχρι και σήμερα, έχοντας περάσει και αφήσει σημαντικό έργο και στις δυο πλευρές  .. και σαν αθλητές και σαν διοργανωτές. Απευθύναμε στους Λάζαρο Ρήγο, Νίκο Κωστόπουλο και Νίκο Καλοφύρη τρεις – πιστεύουμε καίριες - ερωτήσεις που αφορούν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του Ορεινού Τρεξίματος. Μετά τον Νίκο Καλοφύρη και το Λάζαρο Ρήγο, ας κλείσουμε αυτή την τριλογία άρθρων με τις σκέψεις του Νίκου Κωστόπουλου!

Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τον πρώτο αγώνα ορεινού τρεξίματος στην χώρα μας και δεκαετίες σε παγκόσμιο επίπεδο. Η ανάπτυξη του αθλήματος υπήρξε ιλιγγιώδης μέχρι που ήρθε η πανδημία και φρέναρε τα πάντα. Δυο δύσκολα χρόνια πέρασαν και τα πράγματα φαίνεται να παίρνουν το δρόμο τους και πάλι για το τρέξιμο στα βουνά, έστω και αν ακόμη βρισκόμαστε σε μεταβατικό στάδιο. Σκεφτήκαμε ότι είναι μια πολύ καλή στιγμή για να κάνουμε μια συζήτηση με τρείς ανθρώπους που αποτελούν πολύ σημαντικές και ιστορικές μορφές του αθλήματος από τα πρώτα χρόνια μέχρι και σήμερα, έχοντας περάσει και αφήσει σημαντικό έργο και στις δυο πλευρές  .. και σαν αθλητές και σαν διοργανωτές. Απευθύναμε στους Λάζαρο Ρήγο, Νίκο Κωστόπουλο και Νίκο Καλοφύρη τρεις – πιστεύουμε καίριες - ερωτήσεις που αφορούν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του Ορεινού Τρεξίματος. Μετά τον Νίκο Καλοφύρη στο προηγούμενο άρθρο, ας δούμε τις σκέψεις του Λάζαρου Ρήγου!

Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τον πρώτο αγώνα ορεινού τρεξίματος στην χώρα μας και δεκαετίες σε παγκόσμιο επίπεδο. Η ανάπτυξη του αθλήματος υπήρξε ιλιγγιώδης μέχρι που ήρθε η πανδημία και φρέναρε τα πάντα. Δυο δύσκολα χρόνια πέρασαν και τα πράγματα φαίνεται να παίρνουν το δρόμο τους και πάλι για το τρέξιμο στα βουνά, έστω και αν ακόμη βρισκόμαστε σε μεταβατικό στάδιο. Σκεφτήκαμε ότι είναι μια πολύ καλή στιγμή για να κάνουμε μια συζήτηση με τρείς ανθρώπους που αποτελούν πολύ σημαντικές και ιστορικές μορφές του αθλήματος από τα πρώτα χρόνια μέχρι και σήμερα, έχοντας περάσει και αφήσει σημαντικό έργο και στις δυο πλευρές  .. και σαν αθλητές και σαν διοργανωτές. Απευθύναμε στους Λάζαρο Ρήγο, Νίκο Κωστόπουλο και Νίκο Καλοφύρη τρεις – πιστεύουμε καίριες - ερωτήσεις που αφορούν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του Ορεινού Τρεξίματος. Ξεκινάμε σήμερα με την τοποθέτηση του Νίκου Καλοφύρη!

Τα κατάφερε λοιπόν αυτός ο υπέροχος ΕΛΛΗΝΑΣ και μας γέμισε χαρά και συγκίνηση! Μετά από 2 τίτλους MVP, πήρε το πρώτο του δαχτυλίδι σαν Πρωταθλητής στο NBA αλλά και τον τίτλο του MVP των τελικών, μόλις στα 26 του και μάλιστα διαλέγοντας τον πολύ δύσκολο δρόμο, αφού δεν επέλεξε να πάει σε κάποια super team όπως ΟΛΟΙ οι άλλοι μεγάλοι του πρωταθλήματος.