Λίγο πριν ξεκινήσει το Σπάρταθλο για το 2014, μεταξύ άλλων δημοσιευμάτων, διάβασα κάπου ότι ο ελληνοαμερικάνικης καταγωγής Dean Karnazes είχε σκοπό να τρέξει αυτόν τον πολύωρο και επίπονο αγώνα πίνοντας και τρώγοντας μονάχα ότι είχαν στη διάθεσή τους οι αρχαίοι ημεροδρόμοι. Τέτοιου είδους τροφή ήταν χειροποίητα παστέλια από μέλι και σουσάμι, αλατισμένο κρέας, ξηροί καρποί και φρούτα ενώ από υγρά μόνο νερό, αφού αναψυκτικά και ισοτονικά δεν υπήρχαν εκείνη την εποχή.

Οι αθλητές αντοχής (ποδηλάτες, δρομείς, κολυμβητές, τριαθλητές) γνωρίζουν την σημασία της τροφοδοσίας και ενυδάτωσης μέσα στον αγώνα τους, αλλά γνωρίζουν και τι θα πει "οικονομία" στην κίνησή τους. Ο καλός αθλητής έχει καταφέρει να πηγαίνει πιο γρήγορα, πιο μακρυά, αλλά... καίγοντας το κατάλληλο καύσιμο. Τα αποθέματα γλυκογόνου στο σώμα μας αρκούν για 2 ώρες στην καλύτερη περίπτωση όταν η προσπάθειά μας είναι στα όρια του αναερόβιου κατωφλιού (έντονη). Το γλυκογόνο είναι το πιο εύκολα προσβάσιμο και άμεσα ενεργό καύσιμο στο σώμα μας... αλλά δεν έχουμε αρκετό για να μας "πάει" σε έναν αγώνα 3 - 6 - 10 ή περισσοτέρων ωρών.